Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010
Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ SANTA CRUZ ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
1. Ένας νέος μάρτυρας.
Ο πατήρ Ιωάννης Καρασταμάτης γεννήθηκε το 1937 στο ελληνικό χωριό Αποίκια στο νησί της Άνδρου.
Η ατμόσφαιρα του χωριού ήταν ποτισμένη με τον ορθόδοξος τρόπος ζωής.
Οι κάτοικοι του χωριού ήταν πιστοί κι ακολουθούσαν πάντα το πρόγραμμα της εκκλησίας.
Αυτό επηρέαζε βαθύτατα τον νεαρό Ιωάννη που έβλεπε μέσα στην άδολη καρδιά του να ανάβει ο πόθος για τον Θεό.
Σαν αγόρι που έζησε τα παιδικά , του χρόνια στο νησί της Άνδρου είδε πολλά θαύματα που ο Θεός έκανε στην καθημερινή ζωή των χωρικών .
Είδε την δύναμη της προσευχής και δυνάμωσε την πίστη του στον θεό.
Αν και δεν παρακολούθησε οποιοδήποτε θεολογικό σχολείο, θέλησε να βάλει την πίστη του σε εφαρμογή και να γίνει ιερέας.
Το 1957, στη ηλικία είκοσι, χρονών ο Ιωάννης πηγαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Πέντε χρόνια αργότερα παντρεύεται μια ελληνίδα γυναίκα, την Αθανασία Ματσέλη.
Έγινε σύντομα ο πατέρας δύο παιδιών, της Μαρία και του Φωτίου.
Οι πόλεις στις Η.Π.Α ήταν σε πλήρη αντίθεση με αυτό που έζησε στο χωριό του τα παιδικά του χρόνια.
Όλες αυτές οι αναμνήσεις δεν τον άφησαν ποτέ στην νέα γη που έζησε.
Με την υποστήριξη και την ενθάρρυνση , του Ιερέα Γεωργίου Βογδάνου, ενός ιερέα που αναγνώρισε στο πρόσωπο , του πατέρα Ιωάννη την ακεραιότητα και το ζήλο ενός αληθινού ιερουργού διορίστηκε στο deaconate το 1971 με την ευλογία του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου , ο οποίος τον υποστήριξε σε αυτήν του την προσπάθεια.
Δεδομένου ότι και η αγάπη του για την εκκλησία και η αγάπη για το ποίμνιο ήταν τόσο προφανείς, μετά από μερικές εβδομάδες χειροτονήθηκε ιερέας από τον επίσκοπο Μελέτιο Χριστινόπολης του Σαν Φρανσίσκο.
Εξυπηρέτησε αρχικά την ελληνική ορθόδοξη κοινότητα στο Anchorage, της Αλάσκα, στο έδαφος του πρόσφατα-αγιοποιημένου Αγίου Γερμανού που ευλαβείτο πολύ και έγινε ο φύλακας άγγελος του στο υπόλοιπο της ζωής του.
Διορίστηκε αργότερα στη κοινότητα του ST George στο Βανκούβερ, στο Καναδάς, και έπειτα σε άλλη κοινότητα στο Αναχάιμ, στην Πενσυλβανία.
Κινήθηκε έπειτα προς την περιοχή της Santa Cruz, Καλιφόρνιας, η οποία είχε ονομαστή έτσι από τους ισπανούς ιεραποστόλους .
Εκεί εργάστηκε με ζήλο πολύ παρέχοντας ένα λιμανάκι για τους ορθόδοξους χριστιανούς.
2. Ένας ιερέας στην Santa Cruz
Επειδή η κοινότητα στη Santa Cruz ήταν επίσης μικρή για να αποκτήσει αμέσως μια ορθόδοξη εκκλησία ο πατήρ Ιωάννης άρχισε να εξυπηρετείται για την θεία λειτουργία σε μια κοντινή πόλη που λεγόταν Aptos, στο παρεκκλήσι μιας φτωχής μονής.
Οι καλόγριες σε αυτό το μοναστήρι του έδιναν την εκκλησία αργά γιατί την χρησιμοποιούσαν αυτές το πρωί.
Οπωσδήποτε ο πατήρ Ιωάννης ήξερε ότι είχε πολλή εργασία να κάνει. Απογοητεύθηκε μερικές φορές στη έλλειψη ενεργού ενδιαφέροντος μεταξύ του ποιμνίου του.
Είχε πάντα μια δυνατή πίστη και δεν του άρεσε η χλιαρότητα στην καρδιά των πιστών.
Στόχος του, ήταν να αναφλέξει αυτήν την πίστη μέσα σε κάθε ένα από τους ενορίτες του, έτσι ώστε οι ίδιοι θα αγωνίζονταν για τη βασιλεία των Ουρανών. Πίστευε μέσα του ότι αυτό είναι ένα και αναγκαίο για κάθε πιστό μέλος της εκκλησίας.
Ήξερε όμως ότι για να πετύχει αυτό των στόχο έπρεπε να το κάνει σιγά σιγά, ότι δεν θα μπορούσε να βάλει το νέο κρασί σε παλιά μπουκάλια ( Ματθαίος 9:17), γιατί με το σπάσιμο των μπουκαλιών όλα θα χανόντουσαν.
Με άλλα λόγια, δεν θα μπορούσε να απαιτήσει πάρα πολλά αμέσως, αλλά έπρεπε να είναι ένας ευγενής και με αγάπη ιερέας κοντά στις αδυναμίες , του ποιμνίου του ώστε αυτοί να μη συντριφθούν και αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την ορθόδοξη πίστη συνολικά. Το χάσμα μεταξύ του ποιμένα και των προβάτων έπρεπε να γεφυρωθεί βαθμιαία και προσεκτικά, και ο πάτερ Ιωάννης έπρεπε να προκαλέσει πίστη στις καρδιές του ποιμνίου του με προσευχή και προσοχή.
Μερικές φορές ο πατήρ Ιωάννης μιλούσε τις ισχυρές λέξεις της επίπληξης για να ξυπνήσει τους ανθρώπους του από τον πνευματικό ύπνο τους.
Αλλά συνήθως τους ενέπνεε από το ήρεμο και ήσυχο παράδειγμά του.
Με το δόσιμο στα ποίμνιο του ο πατήρ Ιωάννης ενστάλαξε σε αυτούς την επιθυμία να κτίσουν την εκκλησία τους.
Συνέλεξαν και μάζεψαν τα χρήματα και βρήκαν τελικά ένα κτήριο για την εκκλησία τους.
Ήταν προηγούμενος ένα ερειπωμένο σπίτι στη Santa Cruz, απέναντι από την δημόσια βιβλιοθήκη και στο καλύτερο μέρος της πόλης για ιεραποστολική δραστηριότητα.
Το κτήριο ήταν μεγάλο, με ψηλό όροφο,
Έπρεπε να γίνει πολλή εργασία για να μετατραπεί σε εκκλησία
Ο πατήρ Ιωάννης έκανε ένα μεγάλο μέρος της εσωτερικής εργασίας ο ίδιος, και διαμόρφωσε ένα όμορφο άσπρο εικονοστάσιο.
Όταν ολοκληρώθηκε η εκκλησία έγινε ένα πνευματικό καταφύγιο ένα νησί του Άγιου Πνεύματος στη μέση στο κέντρο της πόλης Santa Cruz.
Η εκκλησία αφιερώθηκε στον προφήτη Ηλία.
Ο προφήτης Ηλίας είναι ο αρχαίος προφήτης που πρόκειται να έρθει για να διαδώσει την δύναμη της πίστης στις τελευταίες ημέρες της αποστασίας, της δοκιμασίας και του μαρτυρίου.
Κατά συνέπεια έγινε ο προστάτης της πόλεως της Santa Cruz και όλων εκείνων που έχουν διαφωτιστεί από τον ορθόδοξο χριστιανισμό σε εκείνη την πόλη.
Με τη νέα και όμορφη εκκλησία τους, το ποίμνιο αποτελούνταν από πάνω από 75 οικογένειες. Είχαν όλες οι οικογένειες μέσα τους επιτέλους το αίσθημα της ολοκλήρωσης.
Θεώρησαν ότι είχε παρέρθει πια αυτός ο μακροχρόνιος τρόπος από τις ημέρες εκείνες που άλλη επιλογή δεν είχαν παρά να χρησιμοποιούν το παρεκκλήσι που ήταν έξω από την πόλη και που δεν ήταν δικό τους.
Τώρα μπορούσαν να ενεργοποιήσουν τις δραστηριότητες τους.
Ο πατήρ Ιωάννης συνειδητοποίησε ότι, για μερικούς, αυτές οι δραστηριότητες σκίαζαν τον αληθινό σκοπό της ζωής της εκκλησίας.
Εκείνοι που πήγαιναν στην εκκλησία πρώτιστα για την κοινωνική αλληλεπίδραση με άλλους Έλληνες ήταν πιθανό να αφιερώσουν την μεγαλύτερη μέρος της ενέργειάς τους σε, εθνικές συνάξεις και συνεδριάσεις των Συμβουλίων των διαφόρων κοινοτήτων, και να θεωρήσουν την εκκλησία μόνο ως "θρησκευτική πλευρά" της ελληνικής ταυτότητάς τους. Ο πατήρ Ιωάννης αναγνώρισε ότι αυτή η πτυχή της εκκλησιαστικής ζωής είναι αναπόφευκτη, και ήταν σε θέση να το δεχτεί μόνο εφ' όσον ήταν ελεύθερος να διδάξει το Ευαγγέλιο σε εκείνο το μέρος του ποιμνίου που αληθινά για Χριστό δίψαγε
3 ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΩΝ ΝΕΟΛΑΙΩΝ
Ο πατήρ Ιωάννης δεν θέλησε με κανένα τρόπο την ορθόδοξη κοινότητά του να είναι μια κλειστή κοινότητα άλλα έψαχνε πάντα και χαίρονταν να ανακαλύψει νέες καρδιές, οποιαδήποτε ένθερμες νέες ψυχές που ήρθαν σε αναζήτηση του αληθινού χριστιανισμού.
Η πόλη Santa Cruz είναι δεν είχε μόνο στην συλλογή της μαζέψει μόνο τα σκοτεινότερα στοιχεία της κοινωνίας, αλλά είχε μαζέψει και ιδεαλιστές νέους που είχαν επιθυμήσει κάτι σημαντικότερο από τις αμερικανικές τιμές του υλισμού και του ανταγωνισμού.
Ώσπου να χτίζει την εκκλησία του στη Santa Cruz, μια μικρή αλλά σημαντική "ορθόδοξη χριστιανική αναζήτησει" είχε αρχίσει ήδη στο πανεπιστήμιο εκεί. Αυτό ήταν πρώτιστα το αποτέλεσμα της ιεραποστολικής εργασίας , του Ιερομόναχου Αναστάσιου ο οποίο θυσίασε αρκετά έτη της ζωής του στο δόσιμο της ορθοδοξίας στους νεαρούς άνδρες και στις γυναίκες. Μέσω του πολλοί πανεπιστημιακοί σπουδαστές στη Santa Cruz αγκάλιασαν την ορθόδοξη πίστη και αφιέρωσαν τις ζωές τους στην διακονία του Χριστού.
Το 1981, ο Πατήρ Seraphim κατά παράκληση των ορθόδοξων σπουδαστών εκεί, έδωσε δύο διαλέξεις στο πανεπιστήμιο και ενέπνευσε περαιτέρω τις νέες ψυχές για να τις εισαγάγει στην Ορθοδοξία.
Ο πατήρ Αναστάσιος και ο πατήρ Σεραφείμ ζούσαν στα μοναστήρια μακριά από το πανεπιστήμιο. Οι ορθόδοξοι σπουδαστές πήγαιναν στον πατέρα Ιωάννη και στην εκκλησία του για να ενισχυθούν πνευματικά και με αυτό τον τρόπο ανύψωναν το πνευματικό επίπεδο της πανεπιστημιακής ζωής.
Ο πατήρ Ιωάννης τους χαιρετούσε πάντα με ένα ακτινοβόλο χαμόγελο και με μια θερμή αγάπη, βλέποντας στα νέα πρόσωπά τους την φρεσκάδα και τον ενθουσιασμό που θα είχαν για να κρατήσουν την ορθοδοξία ζωντανή για τις μελλοντικές γενιές.
Έτσι αυξήθηκε η πίστη τους και συνεχώς νέες ψυχές έφερναν να γνωρίζουν την ορθοδοξία.
Δεδομένου ότι η εκκλησία , του προφήτη Ηλία ήταν στη μέση της πόλης, οι άνθρωποι ερχόντουσαν από παντού για να υποβάλουν τις υποβάλουν τις ερωτήσεις και να προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες.
Ο πατήρ Ιωάννης κράτησε μια πολιτική της ανοικτής πόρτας και ήταν πάντα διαθέσιμος για κάθε ποιμενική ανάγκη.
Οι άνθρωποι της Santa Cruz ερχόντουσαν και τον εμπιστεύονταν πλήρης γιατί η αγάπη του ήταν πάντα ανοικτοί για όλους.
Είχε μεγάλη αγάπη για τους φτωχούς, και ήταν χρήσιμος σε όλους που ήρθαν να τους ζητήσουν βοήθεια ανεξάρτητα την θρησκεία τους η αν τον εκμεταλλευόντουσαν η όχι.
Δεν ήταν ασυνήθιστο να τον ξυπνήσουν τα άγρια μεσάνυχτα και να ζητήσουν την βοήθεια του άνθρωποι ενδεείς.
Κανένα δεν απόρριπτε τους έδινε πάντα ελεημοσύνη και ένα γεύμα.
Στη Santa Cruz υπήρχαν άνθρωποι που είχαν απολέσει κάθε ελπίδα και ζούσαν μια ζωή στην περιπλάνηση και την μοναξιά. Άνθρωποι περιθωριακοί που στον πατέρα Ιωάννη είδαν την εικόνα του Χριστού.
4. ΟΠΟΥ Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ, Η ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΣ ΑΦΘΟΝΕΙ
Ο πατέρας Ιωάννης δεν αποθάρρυνε ποτέ τις εθνικές δραστηριότητες των μελών τις κοινότητας και πάντα έβρισκε χαρά στο να υπενθυμίσει την κληρονομιά του και τα δημιουργικά του χρόνια στην Ελλάδα, άλλα δεν ήταν καθόλου εθνοκεντρικός.
Έλεγε ότι ο ορθόδοξος χριστιανισμός δεν ήταν μόνο για τους έλληνες αλλά μάλλον ήταν καθολικός.
Η αγάπη του για το Θεό τον προέτρεψε να γίνει ένας ενθουσιώδης ιεραπόστολος για όλους τους κατοίκους και λαούς που ζούσαν εκεί. Έτσι πήγαινε στα δημόσια πάρκα όπου με ομιλίες και με βυζαντινές μελωδίες και συζητήσεις γνώρισε στους αμερικανούς τις αλήθειες της πίστεως . στηρίχθηκε σταθερά στην ορθόδοξη πίστη και απέρριπτε τις ψεύτικες οικουμενικές μετακινήσεις των ημερών του.
Με την ένθερμη ποιμενική , του εργασία προσπαθούσε να μετατρέψει πολλούς ανθρώπους που ήταν απλά βαπτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί και όπου οι δέσμευση τους με την εκκλησία ήταν τελείως εξωτερική να συμμετέχουν ενεργά σε όλες τις δραστηριότητες της.
Επειδή ο πατήρ Ιωάννης δεν ήταν ένας τυπικός ιερέας μπόρεσε και κέρδισε να φέρνει το ποίμνιο του αληθινά κοντά στην εκκλησία.
Με την πίστη , του κατέδειξε ότι η ορθοδοξία δεν είναι μόνο ένα τελετουργικό σύστημα ούτε ένα σύστημα από δόγματα άλλα μια πράξη ζωής που οδηγεί στην σωτήρια του ανθρώπου.
Ο πατήρ Ιωάννης ήταν από τη φύση καλλιτέχνης και ποιητής, και είχε μια βαθιά αίσθηση της ομορφιάς. Αγαπούσε τα ήσυχα , ταπεινά και ευγενή πράγματα της ζωής.
Αυτή η αγάπη εκφράστηκε στα κηρύγματά του και στα ελληνικά και αγγλικά ποιήματά του, τα οποία έγγραφε με την κομψή καλλιγραφία του.
Η αίσθηση της ομορφιάς τον κατέστησε ακόμα πιο γνώστη της ασχήμιας και της τρέλας της μετά χριστιανικής εποχής μας.
Μιλούσε για την σύγχυση που προκαλείται όταν ξεχνούν τα άτομα το Θεό και ακολουθούν τα εγωιστικά ενδιαφέροντά τους.
Προέβλεπε τους σπόρους της ερχόμενης καταστροφής στο γενική κατάπτωση των χρόνων μας, στις κυρίαρχες διαστρεβλώσεις της χριστιανικής αλήθειας, και τον ενθουσιασμό των ανθρώπων στους συνεχούς αυξανόμενους ναούς του Σατανά.
Οι μεγάλες προσπαθείς τον πατέρα Ιωάννη άρχισαν να προκαλούν τις κακόβουλες ενέργειες των ανθρώπων που μισούσαν τον Θεό. Ο Κύριος εξάλλου είχε πει όπως έδιωξαν εμένα, έτσι θα διώξουν και εσάς. ( Ιωάννη 15:20).
Η διαφανείς ποιμαντική εργασία , του πατέρα Ιωάννη και της εκκλησίας του που βρίσκονταν στη μέση της Santa Cruz τους κατέστησε πιο προσιτό όχι μόνο σε εκείνους που έχουν ανάγκη από βοήθεια, αλλά και σε εκείνους που επιθυμούσαν να καταστρέψουν όλοι αυτήν την ιερά προσπάθεια.
Μερικούς μήνες πριν από το θάνατο του στην εκκλησία του άγνωστοι οπαδοί του σατανά, χρωμάτισαν το "666" και το σατανικό αστέρι στη μπροστινή είσοδο του ναού.
Όταν η βεβήλωση ανακαλύφθηκε, ο πατήρ Ιωάννης έμεινε απτόητος.
Αργότερα έλαβε και ανώνυμες απειλές, αλλά περίμενε απτόητος και στις απειλές.
Είχε γενναίο φρόνιμα και βαθιά πίστη σαν ποιμένας.
Δεν ήταν ένας ποιμένας που είδε την ιεροσύνη σαν επάγγελμα.
Ούτε βέβαια την ποιμενική εργασία σαν "επάγγελμα"
Δεν ήταν διατεθειμένος να φύγει μπροστά στη θεά των άθεων "λύκων."
Μάλλον, αποδείχθηκε πιστός ποιμένας Χριστού, πρόθυμος να θυσιάσει των εαυτόν του για το ποίμνιο του και για την αγάπη του γι αυτό.
5. Το Θαύμα με τα Κρίνα της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Ο πατήρ Ιωάννης είχε από την Θεοτόκο μια ιδιαίτερη ευλογία. Μια θαυμαστή ευλογία που παραχώρησε η μητέρα του θεού στην εκκλησία του προφήτη Ηλία
Αυτή η θαυμάσια παρηγοριά εμφανίστηκε αφότου έφερε ο πατήρ Ιωάννης μερικούς βολβούς "τα κρίνα της Παναγίας" (έτσι τα λένε στο μοναστήρι του Άγιου Νικολάου στην Άνδρο) από το νησί του στην Άνδρο όταν το επισκέφτηκε με την οικογένεια του.
Ο κρίνος είναι τα γνωστό λουλούδι που έδωσε ο αρχάγγελος Γαβριήλ στην Υπεραγία Θεοτόκο κατά τον Ευαγγελισμό.
Στο μοναστήρι λοιπόν , του Άγιου Νικολάου στην Άνδρο που π. Ιωάννης επισκέφτηκε, οι μίσχοι από αυτά τα κρίνα, που είναι στην εικόνα τις Παναγίας από χρόνια βλασταίνουν με θαυματουργικό τρόπο κατά την διάρκεια της γιορτής την 2 Ιουλίου. Ενώ είναι ξερά όλο το χρόνο απάνω δεμένα στην εικόνα της Θεοτόκου αυτά λοιπόν ανθίζουν και βγάζουν λουλούδια τις μέρες εκείνες..
Ο Πατέρας Ιωάννης έδωσε στο γιο του Φώτιο να φυτέψει βολβούς από τα κρίνα σε δοχεία με νερό. Αφότου είχαν αυξηθεί τα κρίνα από τους βολβούς το Μάιο του 1983, ο πατήρ Ιωάννης κόβει ένα από τα λουλούδια και το τοποθετεί σε μια εικόνα της Θεοτόκου απέναντι από το εικονοστάσι της εκκλησίας του.
Το λουλούδι δεν βλάστησε για τρεις ή τέσσερις εβδομάδες, ενώ είχε κοπεί και είχε αφαιρεθεί από το νερό και από τη γη.
Όταν έριξε τελικά τα πέταλά του (το πρώτο που είχε πέσει μια ευλογημένη ημέρα όταν βαφτίστηκε ένας από τους νεοφώτιστους από το πανεπιστήμιο στον πατέρα Ιωάννη), είπε στη σύζυγό του να μην σκουπίσει τίποτα στην εικόνα ούτε με την ηλεκτρική σκούπα. Πήρε λοιπόν τα πέταλα και για να τα σώσει τα τοποθέτησε στην εικόνα όπου ο μίσχος λουλουδιών υπήρχε ακόμη.
Άρχισε λοιπόν να προσέχει τα πέταλα και τον ξηρό μίσχο, δεδομένου ότι είχε ένα συναίσθημα ότι κάτι θαυμαστό θα συνέβαινε.
Και έπειτα, μέσα σε τρεις εβδομάδες, μερικοί φρέσκοι νεαροί βλαστοί εμφανίστηκαν στον μίσχο!
Αυτό το γεγονός φάνηκε σχεδόν θαυμαστό στους συμμετέχοντες, οι οποίοι έκλαψαν και προσευχήθηκαν μαζί .
Ο μίσχος βλάστανε τώρα περισσότερο από πάντα, ακόμα χωρίς καθόλου νερό.
Ο π. Ιωάννης και το πνευματικό του παιδί ο Θωμάς μέτρησαν την εικόνα και έβαλαν ένα πλαίσιο με ένα ξύλινο κιβώτιο και εντοιχίσανε την εικόνα μαζί με τον βλαστάνοντα μίσχο και τους άλλους παλαιούς μίσχους από το μοναστήρι στη Άνδρο.
Όταν αυτό ολοκληρώθηκε, η εικόνα και οι μίσχοι τέθηκαν στο πίσω μέρος της εκκλησίας.
Ο μίσχος συνέχισε να παραγάγει τους νέους μίσχους για πολλούς μήνες, μέχρι τον χειμώνα του 1983-1984.
Ο π. Ιωάννης γέμιζε την ψυχή με δέος και σεβασμό. Ο καθένας που ερχότανε στη εκκλησία για οποιοδήποτε λόγο, θα τον πήγαινε στην εικόνα θα παρουσίαζε το θαύμα και θα έλεγε την ιστορία.
Ανέφερε επίσης τον μίσχο στα κηρύγματά του σχεδόν κάθε Κυριακή.
Όταν ο ελληνικός επίσκοπος του Σαν Φρανσίσκο είχε να υποδεχτεί μερικός-ευρωπαίους αξιωματούχους, συμπεριλαμβανομένων διάφορων πολιτικών και ιερέων, ο π. Ιωάννης αποφάσισε να πάρει την εικόνα για να την παρουσιάσει στον επίσκοπο και να την φωτογραφίσει.
Όλοι οι αξιωματούχοι το είδαν ,αλλά οι περισσότεροι το είδαν σαν κάτι ασήμαντο. Το ενημερωτικό δελτίο της επισκοπής εκδόθηκε ένα μήνα ή δύο αργότερα και ο π. Ιωάννης ήταν απογοητευμένος που εκεί - δεν εμφανίστηκε καμία αναφορά ή φωτογραφία του θαύματος.
Ένας πιστός όμως Αγιογράφος ο Στάθης Τραχανατζής ερμήνευσε το θαύμα όχι μόνο ως σημάδι της επιείκειας του Θεού για το ποίμνιο του αλλά και ως θαύμα της αγάπης του Θεού για το έργο του πατέρα Ιωάννη.
Περίπου ένας εξάμηνο προτού να μαρτυρήσει ο π. Ιωάννης εμφανίστηκαν δύο δάκρυα στη πλαισιωμένη εικόνα της μητέρας του Θεού.
Αυτά τα δάκρυα, που συνέβησαν να εμφανιστούν από το πηγούνι και το λαιμό και όχι στα μάτια της εικόνας έδωσαν στον π. Ιωάννη το συναίσθημα ότι κάτι κακό θα συνέβαινε, αλλά δεν μιλούσε για αυτό το γεγονός.
Παρέμεινε στη εικόνα , ένα σημάδι από την μητέρα του Θεού με το οποίο ενισχύει την ιεροσύνη , του πατέρα Ιωάννη, και αποκαλύπτει τη θλίψη της για τον κακία κόσμου και την αδιάλειπτη δίωξή του δίκαιου.
Η φωτιά της θείας αγάπης, που είχε ανάψει στον πατέρα Ιωάννη από την παιδική ηλικία, είχε αυξηθεί τώρα σε μια καθαρή αγνή φλόγα που ήταν έτοιμη να ανέλθει στον ουρανό ως αποδεκτή θυσία στον άγιο Θεό.
Τη νύχτα του Σαββάτου, του Μάιου 5/18, το 1985, είχε παραμείνει στην εκκλησία προετοιμάζοντας ένα κήρυγμα για το επόμενο πρωί.
Η σύζυγός του ήταν εκείνη την περίοδο στο Λος Άντζελες για να επισκεφτεί την κόρη της, η οποία είχε γεννήσει το πρώτο παιδί της.
Λίγο πριν μεσάνυχτα, ένας ή περισσότεροι επιτιθέμενοι μπήκαν στην εκκλησία.
Προφανώς παρακολουθούσαν τον π. Ιωάννη γιατί ήρθαν σε μία περίοδο που ήταν μόνος, με τον 17 χρονών γιο του.
Επιτέθηκαν στο π. Ιωάννη στο γραφείο της εκκλησίας και τον κάρφωσαν με ένα μαχαίρι. Κατά τη διάρκεια της άμυνας του ο π. Ιωάννης τραυματίσθηκε βαριά , και έπειτα σκοτώθηκε από ένα βαρύ χτύπημα στο κεφάλι του.
Ο γιος του, ο οποίος είχε δειπνήσει με τον πατέρα του νωρίτερα το βράδυ, όταν η ώρα πήγε 1:30 π.μ. πήγε στην εκκλησία να βρει το πατέρα του.
Έξω από το γραφείο ανακάλυψε το σώμα του δολοφονημένου πατέρα του, και στους τοίχους το αίμα ενός μάρτυρα.
Στην έρευνά τους, η αστυνομία δεν βρήκε κανένα σημάδι βανδαλισμού ή κλοπής, της εκκλησίας και δεν βρήκανε κανένα ύποπτο.
Ελλείψει κάποιου εύλογου λόγου για τα αιτία , του εγκλήματος, είναι πλέον πιθανό ότι η δολοφονία, και η βεβήλωση της εκκλησίας μερικούς μήνες πριν έγινε από τα χέρια εκείνων που μίσησαν τον π. Ιωάννη για την ιερή του διακονία που πρόσφερε στο ποίμνιο και την εκκλησία του.
Εκείνοι λοιπόν που είναι εχθροί του Θεού και υπηρέτες του πονηρού εχθρού του διαβόλου χτύπησαν με μίσος τον πατέρα Ιωάννη ώστε αυτός βρήκε μαρτυρικό θάνατο. Πέθανε από τους σατανιστές μέσα στην εκκλησία του που με τόσο ζήλο πιστά υπηρέτησε.
Το πρόσωπο του χτυπημένο με μανία είχε παραμορφωθεί και τα δάχτυλά του είχαν ακρωτηριαστεί .
Όταν έμαθαν του βίαιου θανάτου του πατρός Ιωάννη η οικογένεια και το ποίμνιο του αισθάνθηκαν κλονισμό και θλίψη που έχασαν τον τον άνθρωπο που τους μετάδωσε γνώση και αλήθεια, και αγάπη και πίστη και Χριστό.
Εκείνοι που γνώρισαν το πνευματικό ανάστημα του π. Ιωάννη ήταν σίγουροι ότι ο θάνατός του ήταν λόγω της τεράστιας πίστης που γέμισε την καρδιά του.
Έγραψε ενός από τα πνευματικά παιδιά του "Η ζωή του μας ενέπνευσε και διαφώτισε Ο θάνατός του έχει χρησιμεύσει να επιβεβαιώσει με έναν αμεσότερο τρόπο τις πραγματικότητες όχι μόνο της ορθόδοξης πίστης μας, αλλά των παράξενων και αληθινά αντίχριστων τρόπων των χρόνων μας."
Διάφορη ιερείς παρακολουθήσαν την κηδεία του π. Ιωάννη.
Προήλθαν από τις πολλές και διάφορες ορθόδοξες εκκλησίες στις Ηνωμένες Πολιτείες.
6. Η ΣΗΜΑΣΊΑ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
Ο π. Ιωάννης ήταν ένας εξαιρετικός ιερέας και ένα δίκαιο άτομο, στον αμερικανικό αμπελώνα , του Χριστού και που τον βρίσκει αντάξιο να δοξαστεί με την δόξα ενός μάρτυρα Αυτό είναι η σημασία , του ως γνήσιος τεκνό της Αγίας Τριάδος αλλά ποια είναι η έννοια του μαρτυρίου του για μας στην Αμερική και στον ελεύθερο κόσμο;
Ενώ είναι δέος - ενθαρρυντικό το να θεωρήσουμε ότι η Αμερική έχει παραγάγει έναν νέο άγιο μάρτυρα αυτό δεν δείχνει απαραιτήτως και την ιερότητα του αμερικανικού εδάφους ή ακόμα και των ορθόδοξων Αμερικανών συνολικά.
Ίσως είναι μάλλον μια τιμωρία, μια προειδοποίηση για την αδύναμη πίστη μις πριν από τους χρόνους της μελλοντικής δίωξης.
Ίσως ο Θεός μας λέει ότι η πίστη μας πρέπει να είναι γνήσια εάν πρόκειται να επιζήσει των πειρασμών όπως οι νέοι μάρτυρες στη Σοβιετική Ένωση.
Για αυτόν το λόγο έχει δείξει πάνω σε έναν αμερικανικό μάρτυρα , του οποίου η πίστη ήταν πραγματική και αληθινή σαν παράδειγμα για μας πως μπορούμε με την πίστη να χάσουμε τη ζωή μας για Χριστό προκειμένου να την κερδίσουμε αιώνια.
Όταν το ST Herman Brotherhood δημοσίευσε τους Αγίους κατακομβών της Ρωσίας το 1982, το βιβλίο αφιερώθηκε" στους χριστιανικούς μάρτυρες, ΣΗΜΕΡΑ στη ΡΩΣΙΑ - ΑΥΡΙΟ στην ΑΜΕΡΙΚΗ."
Αυτό το "αύριο," που φαίνεται ήδη τώρα, συνεπάγεται την εξολόθρευση του γνήσιου πνεύματος του χριστιανισμού και τον θρίαμβο της μίμησής του. Εκείνοι που καθαρίζονται με το μαρτύριο θα είναι οι Χριστιανοί που, όπως ο νέος μάρτυρα Ιωάννης , κατέχουν το Άγιο Πνεύμα μέσω της ενεργού αγάπης για το Θεό και για τον γείτονά τους.
Αυτό βεβαιώνει την ορθοδοξία όχι μόνο με εξωτερικούς τύπους ή με την ευσέβεια ή την παραδοσιαρχία, αλλά από το φως Χριστού που λάμπει μέσα τους και οποίοι μέσω των κινδύνων διατρέχουν τον κίνδυνο πέρα από τα θρησκευτικά και εθνικά όρια να φανερώσουν τον ορθόδοξο χριστιανισμό όπως είναι με καθολική και αμετρίαστη αλήθεια που μπορεί να δώσει την ελευθερία σε οποιοδήποτε πρόσωπο οπουδήποτε και αν είναι, και που έχει έρθει να σώσει όλους τους αμαρτωλούς και όχι μόνο λίγους επίλεκτους.
Η εκκλησία έχει καθαριστεί πάντα από το αίμα των μαρτύρων της. Ο σίτος είναι έτσι χωρισμένος από τον φλοιό, τα πρόβατα από τις αίγες.
Αυτό είναι μια φρόνιμη σκέψη, που πρέπει να μας προβληματίσει για να καταστήσει την πίστη μας τόσο πραγματική και αληθινή όσο του π. Ιωάννη. Για πολλούς , εντούτοις, είναι επίσης ένα σημείο αναφοράς για την δική τους πίστη είναι πιθανόν λοιπόν για αυτό τον λόγο πολλοί ορθόδοξοι Χριστιανοί αντέδρασαν στο μαρτύριο του π. Ιωάννη με σχεδόν συνολική αδιαφορία, σαν να μην είχε εμφανιστεί στη ζωή τους και(στο τόπο τους αλλά ήταν ένα θέμα τόσο μακριά όσο είναι και το φεγγάρι.
Είναι πιο άνετο να δει κάποιος το θάνατό του όπως κάποιο "φρικτό" έγκλημα, μια τραγωδία χωρίς σκοπό ή το σημασία. Αυτό μας καθιστά κάπως "ουδέτερους" ανεξάρτητος από τις ζωές μας ως ορθόδοξους Χριστιανούς.
Αλλά τίποτα στον κόσμο του Θεού δεν είναι χωρίς τη σημασία και σκοπό.
Ο Θεός έχει δοξάσει έναν μάρτυρα στο χώμα μας, και είναι η ευθύνη μας ως παιδιά του θεϊκού πατέρα μας να μην αφήσουμε αυτό απαρατήρητο και να το αγνοήσουμε.
Με τους μάρτυρές μας, θα αποκτήσουμε μια άμεση και τολμηρότερη πίστη όπως των πρώτων, διωγμένων Χριστιανών. Το ξηρό του αμερικανικού εδάφους μας θα ανθίσει ακόμη με περισσότερα λουλούδια -εάν όχι των μαρτύρων, τουλάχιστον ένθερμων Χριστιανών που περπατούν ενώπιον του Θεού με πίστη. Δίνοντας καθημερινή μάχη με τα πάθη τους το κόσμο και τον διάβολο.
Ο ιερός νέος ιερέας Ιωάννης μάρτυρας στην Santa Cruz, προσεύχεται στον Θεό για μας!
Θαυμαστό γεγονός στο μοναστήρι του αγίου Νικολάου στην Άνδρο.
Σύμφωνα με μαρτυρίες από τον ηγούμενο , και των πατέρων του μοναστηριού θαυμαστό γεγονός έγινε στη μονή λίγο καιρό μετά το μαρτυρικό θάνατο του πατρός Ιωάννη.
Το πρωί μιας μέρας τα σήμαντρα της εκκλησίας άρχισαν με θαυματουργικό τρόπο να χτυπούν μέσα στο μοναστήρι. Οι πατέρες απόρησαν με αυτό το θαυμαστό γεγονός και περίμεναν ότι κάτι σημαντικό θα τους φανερώσει ο Κύριος και ο άγιος της μονής. Πράγματι το απόγευμα της ίδιας μέρας μια κυρία από την Αμερική έφερε τα άμφια , του μάρτυρα και τα παρέδωσε στην μονή.
Αυτό συνέβη χωρίς να ξέρουν οι πατέρες της μονής ότι το τα άμφια του μάρτυρα θα ερχόντουσαν την συγκεκριμένη μέρα στο μοναστήρι.
Επίσης μια άλλη σημαντική μαρτυρία από πιστούς στην ενορία του είναι ότι το αίμα του μάρτυρα δεν καθάριζε από το πάτωμα με ότι καθαριστικό και εάν χρησιμοποίησαν. Το αίμα , του είχε γίνει το ίδιο με το πάτωμα.
Την ευχή του να έχουμε εμείς η στρατευμένη εκκλησία.
TROPARION TO NEW MARTYR PRIEST JOHN.
Hanihg cultivated the fruit of God's knowledge by thy labors, thou hast plucked out the root of godlessness and proclaimed in our land the true faith. Anointed with grace thou hast tended the flock entrusted thee, and in shedding thy blood thou waterest the seeds of Christ1s true faith in our land, Ό new Martyr John of Santa Cruz. Glory to Him Who hath granted thee strength, glory to Him Who hath crowned thee, glory to Him Who granted healing for all through thee.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. THE ORTHODOX WORD
MAY- JUNE 1985
Ο πατήρ Ιωάννης Καρασταμάτης γεννήθηκε το 1937 στο ελληνικό χωριό Αποίκια στο νησί της Άνδρου.
Η ατμόσφαιρα του χωριού ήταν ποτισμένη με τον ορθόδοξος τρόπος ζωής.
Οι κάτοικοι του χωριού ήταν πιστοί κι ακολουθούσαν πάντα το πρόγραμμα της εκκλησίας.
Αυτό επηρέαζε βαθύτατα τον νεαρό Ιωάννη που έβλεπε μέσα στην άδολη καρδιά του να ανάβει ο πόθος για τον Θεό.
Σαν αγόρι που έζησε τα παιδικά , του χρόνια στο νησί της Άνδρου είδε πολλά θαύματα που ο Θεός έκανε στην καθημερινή ζωή των χωρικών .
Είδε την δύναμη της προσευχής και δυνάμωσε την πίστη του στον θεό.
Αν και δεν παρακολούθησε οποιοδήποτε θεολογικό σχολείο, θέλησε να βάλει την πίστη του σε εφαρμογή και να γίνει ιερέας.
Το 1957, στη ηλικία είκοσι, χρονών ο Ιωάννης πηγαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Πέντε χρόνια αργότερα παντρεύεται μια ελληνίδα γυναίκα, την Αθανασία Ματσέλη.
Έγινε σύντομα ο πατέρας δύο παιδιών, της Μαρία και του Φωτίου.
Οι πόλεις στις Η.Π.Α ήταν σε πλήρη αντίθεση με αυτό που έζησε στο χωριό του τα παιδικά του χρόνια.
Όλες αυτές οι αναμνήσεις δεν τον άφησαν ποτέ στην νέα γη που έζησε.
Με την υποστήριξη και την ενθάρρυνση , του Ιερέα Γεωργίου Βογδάνου, ενός ιερέα που αναγνώρισε στο πρόσωπο , του πατέρα Ιωάννη την ακεραιότητα και το ζήλο ενός αληθινού ιερουργού διορίστηκε στο deaconate το 1971 με την ευλογία του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου , ο οποίος τον υποστήριξε σε αυτήν του την προσπάθεια.
Δεδομένου ότι και η αγάπη του για την εκκλησία και η αγάπη για το ποίμνιο ήταν τόσο προφανείς, μετά από μερικές εβδομάδες χειροτονήθηκε ιερέας από τον επίσκοπο Μελέτιο Χριστινόπολης του Σαν Φρανσίσκο.
Εξυπηρέτησε αρχικά την ελληνική ορθόδοξη κοινότητα στο Anchorage, της Αλάσκα, στο έδαφος του πρόσφατα-αγιοποιημένου Αγίου Γερμανού που ευλαβείτο πολύ και έγινε ο φύλακας άγγελος του στο υπόλοιπο της ζωής του.
Διορίστηκε αργότερα στη κοινότητα του ST George στο Βανκούβερ, στο Καναδάς, και έπειτα σε άλλη κοινότητα στο Αναχάιμ, στην Πενσυλβανία.
Κινήθηκε έπειτα προς την περιοχή της Santa Cruz, Καλιφόρνιας, η οποία είχε ονομαστή έτσι από τους ισπανούς ιεραποστόλους .
Εκεί εργάστηκε με ζήλο πολύ παρέχοντας ένα λιμανάκι για τους ορθόδοξους χριστιανούς.
2. Ένας ιερέας στην Santa Cruz
Επειδή η κοινότητα στη Santa Cruz ήταν επίσης μικρή για να αποκτήσει αμέσως μια ορθόδοξη εκκλησία ο πατήρ Ιωάννης άρχισε να εξυπηρετείται για την θεία λειτουργία σε μια κοντινή πόλη που λεγόταν Aptos, στο παρεκκλήσι μιας φτωχής μονής.
Οι καλόγριες σε αυτό το μοναστήρι του έδιναν την εκκλησία αργά γιατί την χρησιμοποιούσαν αυτές το πρωί.
Οπωσδήποτε ο πατήρ Ιωάννης ήξερε ότι είχε πολλή εργασία να κάνει. Απογοητεύθηκε μερικές φορές στη έλλειψη ενεργού ενδιαφέροντος μεταξύ του ποιμνίου του.
Είχε πάντα μια δυνατή πίστη και δεν του άρεσε η χλιαρότητα στην καρδιά των πιστών.
Στόχος του, ήταν να αναφλέξει αυτήν την πίστη μέσα σε κάθε ένα από τους ενορίτες του, έτσι ώστε οι ίδιοι θα αγωνίζονταν για τη βασιλεία των Ουρανών. Πίστευε μέσα του ότι αυτό είναι ένα και αναγκαίο για κάθε πιστό μέλος της εκκλησίας.
Ήξερε όμως ότι για να πετύχει αυτό των στόχο έπρεπε να το κάνει σιγά σιγά, ότι δεν θα μπορούσε να βάλει το νέο κρασί σε παλιά μπουκάλια ( Ματθαίος 9:17), γιατί με το σπάσιμο των μπουκαλιών όλα θα χανόντουσαν.
Με άλλα λόγια, δεν θα μπορούσε να απαιτήσει πάρα πολλά αμέσως, αλλά έπρεπε να είναι ένας ευγενής και με αγάπη ιερέας κοντά στις αδυναμίες , του ποιμνίου του ώστε αυτοί να μη συντριφθούν και αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την ορθόδοξη πίστη συνολικά. Το χάσμα μεταξύ του ποιμένα και των προβάτων έπρεπε να γεφυρωθεί βαθμιαία και προσεκτικά, και ο πάτερ Ιωάννης έπρεπε να προκαλέσει πίστη στις καρδιές του ποιμνίου του με προσευχή και προσοχή.
Μερικές φορές ο πατήρ Ιωάννης μιλούσε τις ισχυρές λέξεις της επίπληξης για να ξυπνήσει τους ανθρώπους του από τον πνευματικό ύπνο τους.
Αλλά συνήθως τους ενέπνεε από το ήρεμο και ήσυχο παράδειγμά του.
Με το δόσιμο στα ποίμνιο του ο πατήρ Ιωάννης ενστάλαξε σε αυτούς την επιθυμία να κτίσουν την εκκλησία τους.
Συνέλεξαν και μάζεψαν τα χρήματα και βρήκαν τελικά ένα κτήριο για την εκκλησία τους.
Ήταν προηγούμενος ένα ερειπωμένο σπίτι στη Santa Cruz, απέναντι από την δημόσια βιβλιοθήκη και στο καλύτερο μέρος της πόλης για ιεραποστολική δραστηριότητα.
Το κτήριο ήταν μεγάλο, με ψηλό όροφο,
Έπρεπε να γίνει πολλή εργασία για να μετατραπεί σε εκκλησία
Ο πατήρ Ιωάννης έκανε ένα μεγάλο μέρος της εσωτερικής εργασίας ο ίδιος, και διαμόρφωσε ένα όμορφο άσπρο εικονοστάσιο.
Όταν ολοκληρώθηκε η εκκλησία έγινε ένα πνευματικό καταφύγιο ένα νησί του Άγιου Πνεύματος στη μέση στο κέντρο της πόλης Santa Cruz.
Η εκκλησία αφιερώθηκε στον προφήτη Ηλία.
Ο προφήτης Ηλίας είναι ο αρχαίος προφήτης που πρόκειται να έρθει για να διαδώσει την δύναμη της πίστης στις τελευταίες ημέρες της αποστασίας, της δοκιμασίας και του μαρτυρίου.
Κατά συνέπεια έγινε ο προστάτης της πόλεως της Santa Cruz και όλων εκείνων που έχουν διαφωτιστεί από τον ορθόδοξο χριστιανισμό σε εκείνη την πόλη.
Με τη νέα και όμορφη εκκλησία τους, το ποίμνιο αποτελούνταν από πάνω από 75 οικογένειες. Είχαν όλες οι οικογένειες μέσα τους επιτέλους το αίσθημα της ολοκλήρωσης.
Θεώρησαν ότι είχε παρέρθει πια αυτός ο μακροχρόνιος τρόπος από τις ημέρες εκείνες που άλλη επιλογή δεν είχαν παρά να χρησιμοποιούν το παρεκκλήσι που ήταν έξω από την πόλη και που δεν ήταν δικό τους.
Τώρα μπορούσαν να ενεργοποιήσουν τις δραστηριότητες τους.
Ο πατήρ Ιωάννης συνειδητοποίησε ότι, για μερικούς, αυτές οι δραστηριότητες σκίαζαν τον αληθινό σκοπό της ζωής της εκκλησίας.
Εκείνοι που πήγαιναν στην εκκλησία πρώτιστα για την κοινωνική αλληλεπίδραση με άλλους Έλληνες ήταν πιθανό να αφιερώσουν την μεγαλύτερη μέρος της ενέργειάς τους σε, εθνικές συνάξεις και συνεδριάσεις των Συμβουλίων των διαφόρων κοινοτήτων, και να θεωρήσουν την εκκλησία μόνο ως "θρησκευτική πλευρά" της ελληνικής ταυτότητάς τους. Ο πατήρ Ιωάννης αναγνώρισε ότι αυτή η πτυχή της εκκλησιαστικής ζωής είναι αναπόφευκτη, και ήταν σε θέση να το δεχτεί μόνο εφ' όσον ήταν ελεύθερος να διδάξει το Ευαγγέλιο σε εκείνο το μέρος του ποιμνίου που αληθινά για Χριστό δίψαγε
3 ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΩΝ ΝΕΟΛΑΙΩΝ
Ο πατήρ Ιωάννης δεν θέλησε με κανένα τρόπο την ορθόδοξη κοινότητά του να είναι μια κλειστή κοινότητα άλλα έψαχνε πάντα και χαίρονταν να ανακαλύψει νέες καρδιές, οποιαδήποτε ένθερμες νέες ψυχές που ήρθαν σε αναζήτηση του αληθινού χριστιανισμού.
Η πόλη Santa Cruz είναι δεν είχε μόνο στην συλλογή της μαζέψει μόνο τα σκοτεινότερα στοιχεία της κοινωνίας, αλλά είχε μαζέψει και ιδεαλιστές νέους που είχαν επιθυμήσει κάτι σημαντικότερο από τις αμερικανικές τιμές του υλισμού και του ανταγωνισμού.
Ώσπου να χτίζει την εκκλησία του στη Santa Cruz, μια μικρή αλλά σημαντική "ορθόδοξη χριστιανική αναζήτησει" είχε αρχίσει ήδη στο πανεπιστήμιο εκεί. Αυτό ήταν πρώτιστα το αποτέλεσμα της ιεραποστολικής εργασίας , του Ιερομόναχου Αναστάσιου ο οποίο θυσίασε αρκετά έτη της ζωής του στο δόσιμο της ορθοδοξίας στους νεαρούς άνδρες και στις γυναίκες. Μέσω του πολλοί πανεπιστημιακοί σπουδαστές στη Santa Cruz αγκάλιασαν την ορθόδοξη πίστη και αφιέρωσαν τις ζωές τους στην διακονία του Χριστού.
Το 1981, ο Πατήρ Seraphim κατά παράκληση των ορθόδοξων σπουδαστών εκεί, έδωσε δύο διαλέξεις στο πανεπιστήμιο και ενέπνευσε περαιτέρω τις νέες ψυχές για να τις εισαγάγει στην Ορθοδοξία.
Ο πατήρ Αναστάσιος και ο πατήρ Σεραφείμ ζούσαν στα μοναστήρια μακριά από το πανεπιστήμιο. Οι ορθόδοξοι σπουδαστές πήγαιναν στον πατέρα Ιωάννη και στην εκκλησία του για να ενισχυθούν πνευματικά και με αυτό τον τρόπο ανύψωναν το πνευματικό επίπεδο της πανεπιστημιακής ζωής.
Ο πατήρ Ιωάννης τους χαιρετούσε πάντα με ένα ακτινοβόλο χαμόγελο και με μια θερμή αγάπη, βλέποντας στα νέα πρόσωπά τους την φρεσκάδα και τον ενθουσιασμό που θα είχαν για να κρατήσουν την ορθοδοξία ζωντανή για τις μελλοντικές γενιές.
Έτσι αυξήθηκε η πίστη τους και συνεχώς νέες ψυχές έφερναν να γνωρίζουν την ορθοδοξία.
Δεδομένου ότι η εκκλησία , του προφήτη Ηλία ήταν στη μέση της πόλης, οι άνθρωποι ερχόντουσαν από παντού για να υποβάλουν τις υποβάλουν τις ερωτήσεις και να προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες.
Ο πατήρ Ιωάννης κράτησε μια πολιτική της ανοικτής πόρτας και ήταν πάντα διαθέσιμος για κάθε ποιμενική ανάγκη.
Οι άνθρωποι της Santa Cruz ερχόντουσαν και τον εμπιστεύονταν πλήρης γιατί η αγάπη του ήταν πάντα ανοικτοί για όλους.
Είχε μεγάλη αγάπη για τους φτωχούς, και ήταν χρήσιμος σε όλους που ήρθαν να τους ζητήσουν βοήθεια ανεξάρτητα την θρησκεία τους η αν τον εκμεταλλευόντουσαν η όχι.
Δεν ήταν ασυνήθιστο να τον ξυπνήσουν τα άγρια μεσάνυχτα και να ζητήσουν την βοήθεια του άνθρωποι ενδεείς.
Κανένα δεν απόρριπτε τους έδινε πάντα ελεημοσύνη και ένα γεύμα.
Στη Santa Cruz υπήρχαν άνθρωποι που είχαν απολέσει κάθε ελπίδα και ζούσαν μια ζωή στην περιπλάνηση και την μοναξιά. Άνθρωποι περιθωριακοί που στον πατέρα Ιωάννη είδαν την εικόνα του Χριστού.
4. ΟΠΟΥ Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ, Η ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΣ ΑΦΘΟΝΕΙ
Ο πατέρας Ιωάννης δεν αποθάρρυνε ποτέ τις εθνικές δραστηριότητες των μελών τις κοινότητας και πάντα έβρισκε χαρά στο να υπενθυμίσει την κληρονομιά του και τα δημιουργικά του χρόνια στην Ελλάδα, άλλα δεν ήταν καθόλου εθνοκεντρικός.
Έλεγε ότι ο ορθόδοξος χριστιανισμός δεν ήταν μόνο για τους έλληνες αλλά μάλλον ήταν καθολικός.
Η αγάπη του για το Θεό τον προέτρεψε να γίνει ένας ενθουσιώδης ιεραπόστολος για όλους τους κατοίκους και λαούς που ζούσαν εκεί. Έτσι πήγαινε στα δημόσια πάρκα όπου με ομιλίες και με βυζαντινές μελωδίες και συζητήσεις γνώρισε στους αμερικανούς τις αλήθειες της πίστεως . στηρίχθηκε σταθερά στην ορθόδοξη πίστη και απέρριπτε τις ψεύτικες οικουμενικές μετακινήσεις των ημερών του.
Με την ένθερμη ποιμενική , του εργασία προσπαθούσε να μετατρέψει πολλούς ανθρώπους που ήταν απλά βαπτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί και όπου οι δέσμευση τους με την εκκλησία ήταν τελείως εξωτερική να συμμετέχουν ενεργά σε όλες τις δραστηριότητες της.
Επειδή ο πατήρ Ιωάννης δεν ήταν ένας τυπικός ιερέας μπόρεσε και κέρδισε να φέρνει το ποίμνιο του αληθινά κοντά στην εκκλησία.
Με την πίστη , του κατέδειξε ότι η ορθοδοξία δεν είναι μόνο ένα τελετουργικό σύστημα ούτε ένα σύστημα από δόγματα άλλα μια πράξη ζωής που οδηγεί στην σωτήρια του ανθρώπου.
Ο πατήρ Ιωάννης ήταν από τη φύση καλλιτέχνης και ποιητής, και είχε μια βαθιά αίσθηση της ομορφιάς. Αγαπούσε τα ήσυχα , ταπεινά και ευγενή πράγματα της ζωής.
Αυτή η αγάπη εκφράστηκε στα κηρύγματά του και στα ελληνικά και αγγλικά ποιήματά του, τα οποία έγγραφε με την κομψή καλλιγραφία του.
Η αίσθηση της ομορφιάς τον κατέστησε ακόμα πιο γνώστη της ασχήμιας και της τρέλας της μετά χριστιανικής εποχής μας.
Μιλούσε για την σύγχυση που προκαλείται όταν ξεχνούν τα άτομα το Θεό και ακολουθούν τα εγωιστικά ενδιαφέροντά τους.
Προέβλεπε τους σπόρους της ερχόμενης καταστροφής στο γενική κατάπτωση των χρόνων μας, στις κυρίαρχες διαστρεβλώσεις της χριστιανικής αλήθειας, και τον ενθουσιασμό των ανθρώπων στους συνεχούς αυξανόμενους ναούς του Σατανά.
Οι μεγάλες προσπαθείς τον πατέρα Ιωάννη άρχισαν να προκαλούν τις κακόβουλες ενέργειες των ανθρώπων που μισούσαν τον Θεό. Ο Κύριος εξάλλου είχε πει όπως έδιωξαν εμένα, έτσι θα διώξουν και εσάς. ( Ιωάννη 15:20).
Η διαφανείς ποιμαντική εργασία , του πατέρα Ιωάννη και της εκκλησίας του που βρίσκονταν στη μέση της Santa Cruz τους κατέστησε πιο προσιτό όχι μόνο σε εκείνους που έχουν ανάγκη από βοήθεια, αλλά και σε εκείνους που επιθυμούσαν να καταστρέψουν όλοι αυτήν την ιερά προσπάθεια.
Μερικούς μήνες πριν από το θάνατο του στην εκκλησία του άγνωστοι οπαδοί του σατανά, χρωμάτισαν το "666" και το σατανικό αστέρι στη μπροστινή είσοδο του ναού.
Όταν η βεβήλωση ανακαλύφθηκε, ο πατήρ Ιωάννης έμεινε απτόητος.
Αργότερα έλαβε και ανώνυμες απειλές, αλλά περίμενε απτόητος και στις απειλές.
Είχε γενναίο φρόνιμα και βαθιά πίστη σαν ποιμένας.
Δεν ήταν ένας ποιμένας που είδε την ιεροσύνη σαν επάγγελμα.
Ούτε βέβαια την ποιμενική εργασία σαν "επάγγελμα"
Δεν ήταν διατεθειμένος να φύγει μπροστά στη θεά των άθεων "λύκων."
Μάλλον, αποδείχθηκε πιστός ποιμένας Χριστού, πρόθυμος να θυσιάσει των εαυτόν του για το ποίμνιο του και για την αγάπη του γι αυτό.
5. Το Θαύμα με τα Κρίνα της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Ο πατήρ Ιωάννης είχε από την Θεοτόκο μια ιδιαίτερη ευλογία. Μια θαυμαστή ευλογία που παραχώρησε η μητέρα του θεού στην εκκλησία του προφήτη Ηλία
Αυτή η θαυμάσια παρηγοριά εμφανίστηκε αφότου έφερε ο πατήρ Ιωάννης μερικούς βολβούς "τα κρίνα της Παναγίας" (έτσι τα λένε στο μοναστήρι του Άγιου Νικολάου στην Άνδρο) από το νησί του στην Άνδρο όταν το επισκέφτηκε με την οικογένεια του.
Ο κρίνος είναι τα γνωστό λουλούδι που έδωσε ο αρχάγγελος Γαβριήλ στην Υπεραγία Θεοτόκο κατά τον Ευαγγελισμό.
Στο μοναστήρι λοιπόν , του Άγιου Νικολάου στην Άνδρο που π. Ιωάννης επισκέφτηκε, οι μίσχοι από αυτά τα κρίνα, που είναι στην εικόνα τις Παναγίας από χρόνια βλασταίνουν με θαυματουργικό τρόπο κατά την διάρκεια της γιορτής την 2 Ιουλίου. Ενώ είναι ξερά όλο το χρόνο απάνω δεμένα στην εικόνα της Θεοτόκου αυτά λοιπόν ανθίζουν και βγάζουν λουλούδια τις μέρες εκείνες..
Ο Πατέρας Ιωάννης έδωσε στο γιο του Φώτιο να φυτέψει βολβούς από τα κρίνα σε δοχεία με νερό. Αφότου είχαν αυξηθεί τα κρίνα από τους βολβούς το Μάιο του 1983, ο πατήρ Ιωάννης κόβει ένα από τα λουλούδια και το τοποθετεί σε μια εικόνα της Θεοτόκου απέναντι από το εικονοστάσι της εκκλησίας του.
Το λουλούδι δεν βλάστησε για τρεις ή τέσσερις εβδομάδες, ενώ είχε κοπεί και είχε αφαιρεθεί από το νερό και από τη γη.
Όταν έριξε τελικά τα πέταλά του (το πρώτο που είχε πέσει μια ευλογημένη ημέρα όταν βαφτίστηκε ένας από τους νεοφώτιστους από το πανεπιστήμιο στον πατέρα Ιωάννη), είπε στη σύζυγό του να μην σκουπίσει τίποτα στην εικόνα ούτε με την ηλεκτρική σκούπα. Πήρε λοιπόν τα πέταλα και για να τα σώσει τα τοποθέτησε στην εικόνα όπου ο μίσχος λουλουδιών υπήρχε ακόμη.
Άρχισε λοιπόν να προσέχει τα πέταλα και τον ξηρό μίσχο, δεδομένου ότι είχε ένα συναίσθημα ότι κάτι θαυμαστό θα συνέβαινε.
Και έπειτα, μέσα σε τρεις εβδομάδες, μερικοί φρέσκοι νεαροί βλαστοί εμφανίστηκαν στον μίσχο!
Αυτό το γεγονός φάνηκε σχεδόν θαυμαστό στους συμμετέχοντες, οι οποίοι έκλαψαν και προσευχήθηκαν μαζί .
Ο μίσχος βλάστανε τώρα περισσότερο από πάντα, ακόμα χωρίς καθόλου νερό.
Ο π. Ιωάννης και το πνευματικό του παιδί ο Θωμάς μέτρησαν την εικόνα και έβαλαν ένα πλαίσιο με ένα ξύλινο κιβώτιο και εντοιχίσανε την εικόνα μαζί με τον βλαστάνοντα μίσχο και τους άλλους παλαιούς μίσχους από το μοναστήρι στη Άνδρο.
Όταν αυτό ολοκληρώθηκε, η εικόνα και οι μίσχοι τέθηκαν στο πίσω μέρος της εκκλησίας.
Ο μίσχος συνέχισε να παραγάγει τους νέους μίσχους για πολλούς μήνες, μέχρι τον χειμώνα του 1983-1984.
Ο π. Ιωάννης γέμιζε την ψυχή με δέος και σεβασμό. Ο καθένας που ερχότανε στη εκκλησία για οποιοδήποτε λόγο, θα τον πήγαινε στην εικόνα θα παρουσίαζε το θαύμα και θα έλεγε την ιστορία.
Ανέφερε επίσης τον μίσχο στα κηρύγματά του σχεδόν κάθε Κυριακή.
Όταν ο ελληνικός επίσκοπος του Σαν Φρανσίσκο είχε να υποδεχτεί μερικός-ευρωπαίους αξιωματούχους, συμπεριλαμβανομένων διάφορων πολιτικών και ιερέων, ο π. Ιωάννης αποφάσισε να πάρει την εικόνα για να την παρουσιάσει στον επίσκοπο και να την φωτογραφίσει.
Όλοι οι αξιωματούχοι το είδαν ,αλλά οι περισσότεροι το είδαν σαν κάτι ασήμαντο. Το ενημερωτικό δελτίο της επισκοπής εκδόθηκε ένα μήνα ή δύο αργότερα και ο π. Ιωάννης ήταν απογοητευμένος που εκεί - δεν εμφανίστηκε καμία αναφορά ή φωτογραφία του θαύματος.
Ένας πιστός όμως Αγιογράφος ο Στάθης Τραχανατζής ερμήνευσε το θαύμα όχι μόνο ως σημάδι της επιείκειας του Θεού για το ποίμνιο του αλλά και ως θαύμα της αγάπης του Θεού για το έργο του πατέρα Ιωάννη.
Περίπου ένας εξάμηνο προτού να μαρτυρήσει ο π. Ιωάννης εμφανίστηκαν δύο δάκρυα στη πλαισιωμένη εικόνα της μητέρας του Θεού.
Αυτά τα δάκρυα, που συνέβησαν να εμφανιστούν από το πηγούνι και το λαιμό και όχι στα μάτια της εικόνας έδωσαν στον π. Ιωάννη το συναίσθημα ότι κάτι κακό θα συνέβαινε, αλλά δεν μιλούσε για αυτό το γεγονός.
Παρέμεινε στη εικόνα , ένα σημάδι από την μητέρα του Θεού με το οποίο ενισχύει την ιεροσύνη , του πατέρα Ιωάννη, και αποκαλύπτει τη θλίψη της για τον κακία κόσμου και την αδιάλειπτη δίωξή του δίκαιου.
Η φωτιά της θείας αγάπης, που είχε ανάψει στον πατέρα Ιωάννη από την παιδική ηλικία, είχε αυξηθεί τώρα σε μια καθαρή αγνή φλόγα που ήταν έτοιμη να ανέλθει στον ουρανό ως αποδεκτή θυσία στον άγιο Θεό.
Τη νύχτα του Σαββάτου, του Μάιου 5/18, το 1985, είχε παραμείνει στην εκκλησία προετοιμάζοντας ένα κήρυγμα για το επόμενο πρωί.
Η σύζυγός του ήταν εκείνη την περίοδο στο Λος Άντζελες για να επισκεφτεί την κόρη της, η οποία είχε γεννήσει το πρώτο παιδί της.
Λίγο πριν μεσάνυχτα, ένας ή περισσότεροι επιτιθέμενοι μπήκαν στην εκκλησία.
Προφανώς παρακολουθούσαν τον π. Ιωάννη γιατί ήρθαν σε μία περίοδο που ήταν μόνος, με τον 17 χρονών γιο του.
Επιτέθηκαν στο π. Ιωάννη στο γραφείο της εκκλησίας και τον κάρφωσαν με ένα μαχαίρι. Κατά τη διάρκεια της άμυνας του ο π. Ιωάννης τραυματίσθηκε βαριά , και έπειτα σκοτώθηκε από ένα βαρύ χτύπημα στο κεφάλι του.
Ο γιος του, ο οποίος είχε δειπνήσει με τον πατέρα του νωρίτερα το βράδυ, όταν η ώρα πήγε 1:30 π.μ. πήγε στην εκκλησία να βρει το πατέρα του.
Έξω από το γραφείο ανακάλυψε το σώμα του δολοφονημένου πατέρα του, και στους τοίχους το αίμα ενός μάρτυρα.
Στην έρευνά τους, η αστυνομία δεν βρήκε κανένα σημάδι βανδαλισμού ή κλοπής, της εκκλησίας και δεν βρήκανε κανένα ύποπτο.
Ελλείψει κάποιου εύλογου λόγου για τα αιτία , του εγκλήματος, είναι πλέον πιθανό ότι η δολοφονία, και η βεβήλωση της εκκλησίας μερικούς μήνες πριν έγινε από τα χέρια εκείνων που μίσησαν τον π. Ιωάννη για την ιερή του διακονία που πρόσφερε στο ποίμνιο και την εκκλησία του.
Εκείνοι λοιπόν που είναι εχθροί του Θεού και υπηρέτες του πονηρού εχθρού του διαβόλου χτύπησαν με μίσος τον πατέρα Ιωάννη ώστε αυτός βρήκε μαρτυρικό θάνατο. Πέθανε από τους σατανιστές μέσα στην εκκλησία του που με τόσο ζήλο πιστά υπηρέτησε.
Το πρόσωπο του χτυπημένο με μανία είχε παραμορφωθεί και τα δάχτυλά του είχαν ακρωτηριαστεί .
Όταν έμαθαν του βίαιου θανάτου του πατρός Ιωάννη η οικογένεια και το ποίμνιο του αισθάνθηκαν κλονισμό και θλίψη που έχασαν τον τον άνθρωπο που τους μετάδωσε γνώση και αλήθεια, και αγάπη και πίστη και Χριστό.
Εκείνοι που γνώρισαν το πνευματικό ανάστημα του π. Ιωάννη ήταν σίγουροι ότι ο θάνατός του ήταν λόγω της τεράστιας πίστης που γέμισε την καρδιά του.
Έγραψε ενός από τα πνευματικά παιδιά του "Η ζωή του μας ενέπνευσε και διαφώτισε Ο θάνατός του έχει χρησιμεύσει να επιβεβαιώσει με έναν αμεσότερο τρόπο τις πραγματικότητες όχι μόνο της ορθόδοξης πίστης μας, αλλά των παράξενων και αληθινά αντίχριστων τρόπων των χρόνων μας."
Διάφορη ιερείς παρακολουθήσαν την κηδεία του π. Ιωάννη.
Προήλθαν από τις πολλές και διάφορες ορθόδοξες εκκλησίες στις Ηνωμένες Πολιτείες.
6. Η ΣΗΜΑΣΊΑ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
Ο π. Ιωάννης ήταν ένας εξαιρετικός ιερέας και ένα δίκαιο άτομο, στον αμερικανικό αμπελώνα , του Χριστού και που τον βρίσκει αντάξιο να δοξαστεί με την δόξα ενός μάρτυρα Αυτό είναι η σημασία , του ως γνήσιος τεκνό της Αγίας Τριάδος αλλά ποια είναι η έννοια του μαρτυρίου του για μας στην Αμερική και στον ελεύθερο κόσμο;
Ενώ είναι δέος - ενθαρρυντικό το να θεωρήσουμε ότι η Αμερική έχει παραγάγει έναν νέο άγιο μάρτυρα αυτό δεν δείχνει απαραιτήτως και την ιερότητα του αμερικανικού εδάφους ή ακόμα και των ορθόδοξων Αμερικανών συνολικά.
Ίσως είναι μάλλον μια τιμωρία, μια προειδοποίηση για την αδύναμη πίστη μις πριν από τους χρόνους της μελλοντικής δίωξης.
Ίσως ο Θεός μας λέει ότι η πίστη μας πρέπει να είναι γνήσια εάν πρόκειται να επιζήσει των πειρασμών όπως οι νέοι μάρτυρες στη Σοβιετική Ένωση.
Για αυτόν το λόγο έχει δείξει πάνω σε έναν αμερικανικό μάρτυρα , του οποίου η πίστη ήταν πραγματική και αληθινή σαν παράδειγμα για μας πως μπορούμε με την πίστη να χάσουμε τη ζωή μας για Χριστό προκειμένου να την κερδίσουμε αιώνια.
Όταν το ST Herman Brotherhood δημοσίευσε τους Αγίους κατακομβών της Ρωσίας το 1982, το βιβλίο αφιερώθηκε" στους χριστιανικούς μάρτυρες, ΣΗΜΕΡΑ στη ΡΩΣΙΑ - ΑΥΡΙΟ στην ΑΜΕΡΙΚΗ."
Αυτό το "αύριο," που φαίνεται ήδη τώρα, συνεπάγεται την εξολόθρευση του γνήσιου πνεύματος του χριστιανισμού και τον θρίαμβο της μίμησής του. Εκείνοι που καθαρίζονται με το μαρτύριο θα είναι οι Χριστιανοί που, όπως ο νέος μάρτυρα Ιωάννης , κατέχουν το Άγιο Πνεύμα μέσω της ενεργού αγάπης για το Θεό και για τον γείτονά τους.
Αυτό βεβαιώνει την ορθοδοξία όχι μόνο με εξωτερικούς τύπους ή με την ευσέβεια ή την παραδοσιαρχία, αλλά από το φως Χριστού που λάμπει μέσα τους και οποίοι μέσω των κινδύνων διατρέχουν τον κίνδυνο πέρα από τα θρησκευτικά και εθνικά όρια να φανερώσουν τον ορθόδοξο χριστιανισμό όπως είναι με καθολική και αμετρίαστη αλήθεια που μπορεί να δώσει την ελευθερία σε οποιοδήποτε πρόσωπο οπουδήποτε και αν είναι, και που έχει έρθει να σώσει όλους τους αμαρτωλούς και όχι μόνο λίγους επίλεκτους.
Η εκκλησία έχει καθαριστεί πάντα από το αίμα των μαρτύρων της. Ο σίτος είναι έτσι χωρισμένος από τον φλοιό, τα πρόβατα από τις αίγες.
Αυτό είναι μια φρόνιμη σκέψη, που πρέπει να μας προβληματίσει για να καταστήσει την πίστη μας τόσο πραγματική και αληθινή όσο του π. Ιωάννη. Για πολλούς , εντούτοις, είναι επίσης ένα σημείο αναφοράς για την δική τους πίστη είναι πιθανόν λοιπόν για αυτό τον λόγο πολλοί ορθόδοξοι Χριστιανοί αντέδρασαν στο μαρτύριο του π. Ιωάννη με σχεδόν συνολική αδιαφορία, σαν να μην είχε εμφανιστεί στη ζωή τους και(στο τόπο τους αλλά ήταν ένα θέμα τόσο μακριά όσο είναι και το φεγγάρι.
Είναι πιο άνετο να δει κάποιος το θάνατό του όπως κάποιο "φρικτό" έγκλημα, μια τραγωδία χωρίς σκοπό ή το σημασία. Αυτό μας καθιστά κάπως "ουδέτερους" ανεξάρτητος από τις ζωές μας ως ορθόδοξους Χριστιανούς.
Αλλά τίποτα στον κόσμο του Θεού δεν είναι χωρίς τη σημασία και σκοπό.
Ο Θεός έχει δοξάσει έναν μάρτυρα στο χώμα μας, και είναι η ευθύνη μας ως παιδιά του θεϊκού πατέρα μας να μην αφήσουμε αυτό απαρατήρητο και να το αγνοήσουμε.
Με τους μάρτυρές μας, θα αποκτήσουμε μια άμεση και τολμηρότερη πίστη όπως των πρώτων, διωγμένων Χριστιανών. Το ξηρό του αμερικανικού εδάφους μας θα ανθίσει ακόμη με περισσότερα λουλούδια -εάν όχι των μαρτύρων, τουλάχιστον ένθερμων Χριστιανών που περπατούν ενώπιον του Θεού με πίστη. Δίνοντας καθημερινή μάχη με τα πάθη τους το κόσμο και τον διάβολο.
Ο ιερός νέος ιερέας Ιωάννης μάρτυρας στην Santa Cruz, προσεύχεται στον Θεό για μας!
Θαυμαστό γεγονός στο μοναστήρι του αγίου Νικολάου στην Άνδρο.
Σύμφωνα με μαρτυρίες από τον ηγούμενο , και των πατέρων του μοναστηριού θαυμαστό γεγονός έγινε στη μονή λίγο καιρό μετά το μαρτυρικό θάνατο του πατρός Ιωάννη.
Το πρωί μιας μέρας τα σήμαντρα της εκκλησίας άρχισαν με θαυματουργικό τρόπο να χτυπούν μέσα στο μοναστήρι. Οι πατέρες απόρησαν με αυτό το θαυμαστό γεγονός και περίμεναν ότι κάτι σημαντικό θα τους φανερώσει ο Κύριος και ο άγιος της μονής. Πράγματι το απόγευμα της ίδιας μέρας μια κυρία από την Αμερική έφερε τα άμφια , του μάρτυρα και τα παρέδωσε στην μονή.
Αυτό συνέβη χωρίς να ξέρουν οι πατέρες της μονής ότι το τα άμφια του μάρτυρα θα ερχόντουσαν την συγκεκριμένη μέρα στο μοναστήρι.
Επίσης μια άλλη σημαντική μαρτυρία από πιστούς στην ενορία του είναι ότι το αίμα του μάρτυρα δεν καθάριζε από το πάτωμα με ότι καθαριστικό και εάν χρησιμοποίησαν. Το αίμα , του είχε γίνει το ίδιο με το πάτωμα.
Την ευχή του να έχουμε εμείς η στρατευμένη εκκλησία.
TROPARION TO NEW MARTYR PRIEST JOHN.
Hanihg cultivated the fruit of God's knowledge by thy labors, thou hast plucked out the root of godlessness and proclaimed in our land the true faith. Anointed with grace thou hast tended the flock entrusted thee, and in shedding thy blood thou waterest the seeds of Christ1s true faith in our land, Ό new Martyr John of Santa Cruz. Glory to Him Who hath granted thee strength, glory to Him Who hath crowned thee, glory to Him Who granted healing for all through thee.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. THE ORTHODOX WORD
MAY- JUNE 1985
Ό Παπα – Τύχων
(Ακολουθεί ή προσευχή του Γέροντα, πού είχε γράψει με πολύ πόνο και πολλά δάκρυα και την έστελνε στις πονεμένες ψυχές της Ρωσίας σαν βάλσαμο από το Περιβόλι της Παναγίας).
«Δόξα εις τον Γολγοθά του Χρίστου».
Ω Θείε Γολγοθά, αγιασμένε με το αίμα του Χρίστου! Σε παρακαλούμε, πες μας πόσες χιλιάδες αμαρτωλών με την Χάρη του Χρίστου, την μετάνοια και τα δάκρυα καθάρισες και γέμισες τον νυμφώνα του Παραδείσου; Ω! με την αγάπη σου την άρρητη, Χριστέ Βασιλιά, με την Χάρη Σου όλα τα ουράνια παλάτια γέμισες από μετανοούντας αμαρτωλούς. Συ και εδώ κάτω όλους ελεείς και σώζεις. Και ποιος μπορεί αντάξια να Σε ευχαρίστηση, έστω κι αν είχε Αγγελικό νουν; Αμαρτωλοί, ελατέ γρήγορα. Ό Άγιος Γολγοθάς είναι ανοικτός και ο Χριστός εύσπλαχνος. Προσπέσετε προς Αυτόν και φιλήσετε τα άγια Του πόδια.
Μόνον Αυτός σαν εύσπλαχνος μπορεί να γιατρέψει τις πληγές σας! Ω, θα είμαστε ευτυχείς, όταν ο πολυεύσπλαχνος Χριστός μας αξίωση με μεγάλη ταπείνωση και φόβο Θεού και καυτά δάκρυα να πλύνωμε τα πανάχραντα Του πόδια και με αγάπη να τα φιλήσουμε! Τότε ο Χριστός εύσπλαχνος θα ευδοκήση να πλύνη τις αμαρτίες μας και θα μας άνοιξη τις πόρτες του Παραδείσου, όπου με μεγάλη χαρά, μαζί με τους Αρχαγγέλους και Αγγέλους, τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ και με όλους τους Αγίους, αιώνια θα δοξάζωμεν τον Σωτήρα του κόσμου, τον γλυκύτατο Ιησού Χριστό, τον Αμνό του Θεού μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την Όμοούσιο και αδιαίρετο Τριάδα.
Από το βιβλίο «ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ» του Γέροντος Παισίου Αγιορείτου
O Παπά - Τυχών γεννήθηκε στη Ρωσία, στη Νόβια Μιχαλόσκα το 1884. Οι γονείς του, ο Παύλος και ή Ελένη, ήταν ευλαβείς άνθρωποι, και επόμενο ήταν και ο καρπός τους, ο Τιμόθεος κατά κόσμον, να έχει κληρονομική την ευλάβεια και την αγάπη προς τον Θεό και να θέλει να αφιερωθεί στον Θεό από μικρό παιδί.
Έβλεπαν οι γονείς τον μεγάλο θείο ζήλο του παιδιού τους, αλλά δίσταζαν να του δώσουν την ευχή τους να πάει σε Μοναστήρι, επειδή το έβλεπαν εύσωμο και με ζωηρή φύση. Ήθελαν να ωρίμαση και στην σκέψη και μετά να αποφασίσει μόνος του ο Τιμόθεος. Του έδωσαν όμως ευλογία να επισκέπτεται τις Μονές το διάστημα των τριών ετών, από δέκα επτά μέχρι είκοσι χρονών. Τότε έκανε τα μεγάλα και ατέλειωτα προσκυνήματα στα Μοναστήρια της Ρωσίας και πέρασε περίπου από διακόσιες Μονές. Στα Μοναστήρια πού πήγαινε, παρόλο πού ήταν κατάκοπος και εξαντλημένος από την οδοιπορία του, απέφευγε με τρόπο την φιλοξενία, για να ασκείται ο ίδιος και να μην επιβαρύνει τους άλλους.
Λυπημένος και εξαντλημένος όπως ήταν δ νέος, έπιασε μια άκρη και με όλη την παιδική του απλότητα έκανε προσευχή στην Παναγία: «Παναγία μου, θέλω να με βοηθήσεις, γιατί θα πεθάνω στο δρόμο, πριν να γίνω Καλόγηρος, δεν μπορώ να το φάω αυτό το ψωμί». Δεν πρόλαβε να τελείωση την προσευχή του, και ξαφνικά του παρουσιάζεται μια Κόρη με λαμπερό πρόσωπο, του δίνει μια φραντζόλα άσπρο ψωμί και αμέσως εξαφανίζεται! Εκείνη την στιγμή τόχασε ο Τιμόθεος. Δεν μπορούσε να το εξηγήσει αυτό το γεγονός! Του περνούσαν διάφοροι λογισμοί. Ένας λογισμός ήταν μήπως τον άκουσε η κόρη του φούρναρη και τον λυπήθηκε και είπε στον πατέρα της να του δώσει λίγο καλό ψωμί. Σηκώνεται πάλι ο νέος και πηγαίνει να τον ευχαρίστηση. Άλλα ο φούρναρης νόμιζε πώς τον κορόιδευε ο Τιμόθεος, και τον έβρισε θυμωμένος.
- Άντε, φύγε από εδώ! ούτε γυναίκα έχω ούτε κόρη. Αφού έφαγε μετά από το ευλογημένο εκείνο ψωμί ο Τιμόθεος και δυνάμωσε και πνευματικά, συνέχισε το προσκύνημα του και στα επίλοιπα Μοναστήρια, άλλ' όμως το ανεξήγητο εκείνο γεγονός συνέχεια τριγύριζε στο νου του. Πέρασε αρκετό διάστημα με την απορία αυτή, αλλά αργότερα, όταν του έδωσε ένας Μοναχός ένα βιβλίο με τις θαυματουργικές εικόνες της Παναγίας της Ρωσίας, και είδε την Παναγία του Κρεμλίνου, σκίρτησε η καρδιά του από ευλάβεια, τα μάτια του πλημμύρισαν από δάκρυα ευγνωμοσύνης, και είπε: «Αυτή η Παναγία μου έδωσε το άσπρο ψωμί!» Από τότε πια την Παναγία την ένιωθε πιο κοντά, όπως το παιδί την μάνα του.
Ό πειρασμός όμως, βλέποντας με την πολυχρόνιο πείρα του ότι ο ευλαβής αυτός νέος πολύ θα προχώρηση στην πνευματική ζωή και πολλές ψυχές θα βοηθήσει για να σωθούν, βάλθηκε να τον αχρηστέψει. Ενώ είχε επιστρέψει από την έρημο του Ιορδανού στην Ιερουσαλήμ, για να ετοιμασθεί και να προσκύνηση για τελευταία φορά τον Πανάγιο Τάφο και να αποχαιρετήσει και τους γνωστούς του, χρησιμοποίησε ο πονηρός για όργανά του δύο αθεόφοβες γυναίκες, πατριώτισσες του, οι όποιες τον κάλεσαν στο σπίτι, όπου έμειναν, για να του δώσουν δήθεν ονόματα να μνημόνευση στο Άγιον Όρος. Ό απονήρευτος Τιμόθεος, πού είχε όλο καλούς λογισμούς, το πίστεψε και πήγε. Άλλα, όταν τον έκλεισαν μέσα στο σπίτι και όρμησαν επάνω του με ανήθικες διαθέσεις, ταχασε! Κοκκίνισε και δίνει μια σπρωξιά σ' αυτές και άλλη μια στην πόρτα και ξέφυγε από τα νύχια των γερακιών, σαν νέος Ιωσήφ, και φυλάχτηκε αγνός.
Ήρθε μετά, όπως ήταν αγνό λουλούδι, και φυτεύτηκε στο Περιβόλι της Παναγίας και πρόκοψε και ευωδίασε με τις αρετές του, όπως θα ιδούμε πιο κάτω.
Ή πρώτη του μετάνοια ήταν το Κελί του Μπουραζέρι, όπου και παρέμεινε πέντε χρόνια. Επειδή σ' αυτό δεν εύρισκε ησυχία από τους πολλούς προσκυνητές, Ρώσους, πήρε ευλογία και πήγε στα Καρούλια και εκεί ασκήτεψε δεκαπέντε χρόνια. Όλο το διάστημα στα Καρούλια περνούσε με σκληρούς αγώνες. Το εργόχειρο του ήταν οι μεγάλες και οι μικρές μετάνοιες μαζί με την ευχή και την μελέτη. Δανειζόταν βιβλία από τις Μονές, άπ' όπου έπαιρνε και ευλογία, παξιμάδι, από τα περισσεύματα των κλασμάτων, για την οποία έκανε κομποσχοίνι. Έτσι φιλότιμα αγωνιζόταν, για να γίνει και εσωτερικά Άγγελος και όχι μόνο εξωτερικά με το Αγγελικό Σχήμα.
Μετά από τα Καρούλια ήρθε στην άκρη της Καψάλας (πάνω από την Καλιάγρα), σ' ένα Κελί Σταυρονικητιανό, και γηροκόμησε έναν Γέροντα. Αφού πέθανε το Γεροντάκι, και πήρε την ευχή του, έμεινε μόνος του στην Καλύβι. Από τότε όχι μόνο δεν αμέλησε τους πνευματικούς του αγώνες, αλλά τους αύξησε, και επόμενο ήταν να δεηθώ πλούσια την Χάρη του Θεού, αφού αγωνιζόταν φιλότιμα και με πολλή ταπείνωση.
Ή Θεία Χάρις πια τον φανέρωνε στους ανθρώπους, κι έτρεχαν πολλοί πονεμένοι άνθρωποι, για να τον συμβουλευθούν και να παρηγορηθούν από την πολλή του αγάπη. Άλλοι τον παρακαλούσαν να ιερωθή, για να βοηθά πιο θετικά με το Μυστήριο της θείας Εξομολογήσεως, αφού θα έδινε και την άφεση των αμαρτιών. Αυτή την ανάγκη, να βοηθηθούν οι άλλοι, την διαπίστωσε και ο ίδιος και δέχτηκε να χειροτονηθεί.
Στο Κελί του όμως Ναός δεν υπήρχε, ενώ ήταν πια απαραίτητος, ούτε και χρήματα είχε, αλλά είχε μεγάλη πίστη στον Θεό. Έκανε λοιπόν προσευχή και ξεκίνησε για τις Καρυές με την εμπιστοσύνη στον Θεό ότι θα του οικονομούσε τα χρήματα, πού θα χρειαζόταν για τον Ναό. Πριν φθάση ακόμη στις Καρυές, τον είδε από μακριά τον Παπα - Τύχωνα ο Δίκαιος του Προφήτη Ηλία (Ρωσικού) και τον φώναξε. Όταν πλησίασε κοντά, του είπε:
- Κάποιος καλός Χριστιανός από την Αμερική μου έστειλε μερικά δολάρια, να τα δώσω σ' εκείνον πού δεν έχει Ναό, για να κτίση. Εσύ δεν έχεις Ναό πάρ' τα και φτιάξε.
Δάκρυσε ο Γέροντας από συγκίνηση και ευγνωμοσύνη στον Θεό, ευχαρίστησε και τον Δίκαιο και είπε το «Θεός συγχωρέσοι» για τον άνθρωπο του Θεού πού του έστειλε την ευλογία. Ό Καλός Θεός, σαν καρδιογνώστης, είχε φροντίσει για τον Ναό του, πριν ακόμη Τον παρακάλεση ο Γέροντας, για να του έχει έτοιμα τα χρήματα, την ώρα πού θα Του τα ζητούσε. Επόμενο ήταν να τον ακούσει ο Θεός, αφού ο Γέροντας από μικρό παιδί άκουγε και τηρούσε τις θείες εντολές του Θεού και δεχόταν ουράνιες ευλογίες.
Στην συνέχεια βρίσκει δύο Μοναχούς τεχνίτες, για να λένε και την ευχή την ώρα πού θα εργάζονται. Όταν, λοιπόν, τελείωσε ο Ναός, τον αφιέρωσε στον Τίμιο Σταυρό, γιατί τον είχε σε ευλάβεια, αλλά και για να αποφεύγει τα Πανηγύρια με τον φυσιολογικό αυτόν τρόπο, επειδή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού νηστεύουν, και η ημέρα είναι πένθιμη. Ό Γέροντας δεν αναπαυόταν στα Πανηγύρια, γιατί δημιουργούν ανησυχία και περισπασμό, ενώ αυτός πανηγύριζε κάθε μέρα πνευματικά με το ήσυχο Σταυροαναστάσιμο τυπικό του, με την πολλή του άσκηση και με την καθόλου σχεδόν ανθρώπινη παρηγοριά μέσα στο λάκκο της Καλιάγρας, όπου έβλεπε ουρανό και ζούσε παραδεισένιες χαρές μαζί με τους Αγγέλους και τους Αγίους. Όταν τον ρωτούσε κανείς «μόνος σου μένεις εδώ στην ερημιά», απαντούσε ο Γέροντας:
- Όχι, εγώ μένω μαζί με τους Αγγέλους και Αρχαγγέλους, με τους Αγίους Πάντες, με την Παναγία και με τον Χριστό.
Πράγματι την ένιωθε την παρουσία των Αγίων και την βοήθεια του φύλακα Αγγέλου του. Μια μέρα πού τον είχα επισκεφτεί, ενώ ανέβαινε τα σκαλάκια, έπεσε ανάποδα και σφηνώθηκε στην πόρτα, γιατί φορούσε πολλά καπιά, και δυσκολεύτηκα να τον σηκώσω. Όταν τον ρώτησα μετά «τι θα έκανες, Γέροντα, μόνος σου, εάν δεν ήμουν εδώ», με κοίταξε παράξενα και μου απήντησε με βεβαιότητα:
- Ό φύλακας μου Άγγελος θα με σήκωνε.
Ενώ βρισκόταν σε έρημο τόπο, μόνος του, και το Κελί του δεν είχε σχεδόν τίποτα, για να έχει όμως τον Χριστό μέσα του, δεν του χρειαζόταν τίποτα, γιατί όπου Χριστός εκεί Παράδεισος, και για τον Παπα - Τύχωνα το Περιβόλι της Παναγίας ήταν επίγειος Παράδεισος.
Είχε χρόνια αρκετά να βγει στον κόσμο, αλλά χωρίς να το θέλει, τον ανάγκασαν κάποτε, πού είχε γίνει πυρκαγιά στην Καψάλα, μαζί με άλλους Πατέρες να πάει κι αυτός ως μάρτυρας στην Θεσσαλονίκη. "Όταν επέστρεψε στο Άγιον Όρος ο Γέροντας, τον ρωτούσαν οι Πατέρες:
- Πώς είδες την πόλη και τον κόσμο μετά από τόσα χρόνια πού είχες να ιδής τον κόσμο;
Ό Γέροντας απήντησε:
- Εγώ δεν είδα πολιτεία με ανθρώπους, αλλά δάσος με καστανιές.
Έφθασε σ' αυτή την πνευματική αγία κατάσταση ο Γέροντας, γιατί αγάπησε πολύ τον Χριστό, την ταπείνωση και την φτώχεια. Μέσα στο κελί του Γέροντα δεν έβλεπες ούτε ένα πράγμα της προκοπής, πού να εξυπηρετεί άνθρωπο. Από αυτά πού είχε μέσα στο κελί του έβρισκε κανείς όσα ήθελε πεταγμένα άπ' έξω, στο λάκκο. Άλλα για τους πνευματικούς ανθρώπους, ό,τι παλιό και εάν είχε ο Παπα - Τυχών, είχε μεγάλη αξία, γιατί ήταν αγιασμένο. Ακόμη και τα κουρέλια του τα έβλεπαν με ευλάβεια και τα έπαιρναν για ευλογία. Ότι επίσης παλιό φορούσε ή ασουλούπωτο, δεν φαινόταν άσχημο, γιατί ομόρφαινε και αυτό από την εσωτερική ομορφιά της ψυχής του. Για σκουφιά έραβε μόνος του με την σακοράφα κομμάτια ράσου, σαν σακούλες, και τα φορούσε, αλλά σκορπούσαν περισσότερη χάρη από τις πολύτιμες μίτρες τις δεσποτικές (όταν, φυσικά, δεν υπάρχει στην καρδιά του Μητροπολίτου «ο Πολύτιμος Μαργαρίτης»).
Κάποτε τον φωτογράφισε ένας επισκέπτης, όπως ήταν με την σακούλα για σκουφί και με μια πιτζάμα πού του είχε ρίξει στις πλάτες του, γιατί είδε τον Γέροντα να κρυώνει. Και τώρα, όσοι βλέπουν στην φωτογραφία τον Παπα - Τύχωνα, νομίζουν ότι φορούσε δεσποτικό μανδύα, ενώ ήταν μια παλιά παρδαλή πιτζάμα.
Πολύ αναπαυόταν στα φτωχά και ταπεινά πράγματα και πολύ αγαπούσε την ακτημοσύνη, η οποία και τον ελευθέρωσε και του έδωσε τα πνευματικά φτερά, και έτσι με φτερουγισμένη ψυχή αγωνιζόταν πολύ, χωρίς να αισθάνεται τον σωματικό κόπο, όπως το παιδάκι δεν νιώθει κούραση, όταν κάνη τα θελήματα του πατέρα του, αλλά νιώθει την αγάπη και την στοργή με τα χάδια. Φυσικά, αυτά δεν συγκρίνονται με τα θεϊκά χάδια της Χάριτος ούτε κατά διάνοια.
Όπως ανέφερα, το εργόχειρο του ήταν οι πνευματικοί αγώνες: νηστεία, αγρυπνία, ευχή, μετάνοιες κ.α. όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για όλες τις ψυχές του κόσμου (ζωντανούς και πεθαμένους). Όταν πια είχε γεράσει και δεν μπορούσε να σηκωθεί, όταν έπεφτε κάτω με τις στρωτές μετάνοιες, έδεσε ένα χονδρό σχοινί ψηλά και τραβιόταν για να σηκωθεί. Έτσι, πάλι έκανε μετάνοιες και προσκυνούσε τον Θεό με ευλάβεια. Αυτό το τυπικό τηρούσε μέχρι πού έπεσε πια στο κρεβάτι, όπου ξεκουράστηκε για είκοσι μέρες, και μετά έφυγε για την αληθινή αιώνια ζωή, όπου και ξεκουράζεται πια αιώνια κοντά στον Χριστό.
Το ίδιο επίσης τυπικό της ξηροφαγίας, πού είχε από νέος, τηρούσε και στην συνέχεια μέχρι τα γεράματα του. Την μαγειρική την θεωρούσε και για σπατάλη χρόνου, εκτός πού δεν ταιριάζουν στην Καλογερική τα καλομαγειρευμένα φαγητά. Φυσικά, μετά από τόση άσκηση και τέτοια πνευματική κατάσταση δεν του έκανε καμιά αίσθηση η καλή τροφή, Αφού κατοικούσε μέσα του ο Χριστός, πού τον γλύκαινε και τον έτρεφε παραδεισένια.
Στις συζητήσεις του πάντα ανέφερε για τον γλυκό Παράδεισο, και από τα μάτια του κυλούσαν τα γλυκά δάκρυα, και δεν του έκανε καρδιά να ασχολείται με μάταια πράγματα, όταν τον ρωτούσαν κοσμικοί άνθρωποι.
Τα ελάχιστα πράγματα πού του χρειάζονταν, για να συντηρηθεί, τα οικονομούσε από το λίγο εργόχειρο πού έκανε' αγιογραφούσε έναν Επιτάφιο κάθε χρόνο και τον έδινε πεντακόσιες ή εξακόσιες δραχμές και μ' αυτά τα χρήματα περνούσε ολόκληρη την χρονιά του.
Όπως ανέφερα, ήταν πολύ λιτοδίαιτος και ολιγαρκής, αφού ένα Άποστολιάτικο σύκο το έκοβε στα δύο και το έτρωγε δύο φορές. Μου έλεγε: «Πά-πά-πά, παιδί μου! αυτό είναι πολύ μεγάλο!» - ενώ εγώ, για να χορτάσω, έπρεπε να φάω ένα κιλό.
Κάθε Χριστούγεννα ο Γέροντας θα οικονομούσε μια ρέγκα, για να πέραση όλες τις χαρμόσυνες ήμερες του Δωδεκαημέρου με κατάλυση ιχθύος. Την δε ραχοκοκαλιά της ρέγκας δεν την πετούσε, αλλά την κρεμούσε με μια κλωστή και, όποτε ήταν καμιά Δεσποτική ή Θεομητορική εορτή και είχε κατάλυση ιχθύος, έβραζε λίγο νερό σ' ένα κονσερβοκούτι, βουτούσε την ραχοκοκαλιά δυο -τρεις φορές στο νερό, για να πάρη λίγη μυρωδιά, και μετά έριχνε λίγο ρύζι. Έτσι έκανε κατάλυση και κατηγορούσε και τον εαυτό του ότι τρώει και ψαρόσουπες στην έρημο! Την ραχοκοκαλιά αυτή την κρεμούσε πάλι στο καρφί και για άλλη κατάλυση, μέχρι πού άσπριζε πια και τότε την πετούσε.
Όταν έβλεπε τους ανθρώπους να του συμπεριφέρονται με ευλάβεια, αυτό τον στενοχωρούσε και τους έλεγε:
- Εγώ δεν είμαι ασκητής, αλλά ψεύτης ασκητής.
Μόνο στα τελευταία του πια δέχθηκε λίγη περιποίηση από τους ανθρώπους πού τον αγαπούσαν ιδιαίτερα, για να μη τους λύπηση.
"Όταν του έδινε κανείς ευλογία από τρόφιμα, την κρατούσε και μετά την έστελνε σε Γεροντάκια στην Καψάλα. Εάν του έστελναν χρήματα, τα έδινε σ' έναν ευλαβή μπακάλη, για να αγοράζει ψωμιά και να τα μοιράζει στους φτωχούς.
Κάποτε του είχε στείλει κάποιος από την Αμερική μια επιταγή. Την ώρα όμως πού την έπαιρνε ο Γέροντας από το Ταχυδρομείο, τον είδε ένας κοσμικός και νικήθηκε από τον πειρασμό της φιλαργυρίας. Πήγε λοιπόν την νύχτα στο Κελί του Γέροντα, για να τον ληστέψει, με τον λογισμό ότι θα εύρισκε και άλλα χρήματα, χωρίς να ξέρη ότι και εκείνα πού είχε πάρει ο Γέροντας τα είχε δώσει την ίδια ώρα στον κυρ - Θόδωρο, για να πάρη ψωμιά για τους φτωχούς. Αφού τον βασάνισε αρκετά τον Γέροντα - τον έσφιγγε με ένα σχοινί στον λαιμό του - διαπίστωσε ότι πράγματι δεν είχε χρήματα και ξεκίνησε να φυγή. Ό Παπα - Τυχών του είπε:
- Θεός συγχωρέσοι, παιδί μου. Ό κακοποιός αυτός άνθρωπος πήγε και σε άλλον Γέροντα με τον ίδιο σκοπό, αλλά εκεί τον έπιασε ή Αστυνομία, και ομολόγησε μόνος του ότι είχε πάει και στον Παπα - Τύχωνα. Ό Αστυνόμος έστειλε χωροφύλακα και ζήτησε τον Γέροντα για ανάκριση, επειδή θα γινόταν η δίκη του κλέφτη. Ό Γέροντας στενοχωρήθηκε γι' αυτό και έλεγε στον χωροφύλακα:
- Παιδί μου, εγώ τον συγχώρεσα με όλη την καρδιά μου τον κλέφτη.
Εκείνος όμως δεν έδινε καθόλου σημασία στα λόγια του Γέροντα, γιατί εκτελούσε ανώτερη διαταγή, και τον τραβούσε και του έλεγε: - Άντε, γρήγορα, Γέροντα! εδώ δεν έχει συγχώρεση και «ευλόγησαν».
Τελικά τον λυπήθηκε ο Διοικητής και τον άφησε από την Ιερισσό να γυρίσει στο Κελί του, επειδή έκλαιγε σαν μωρό παιδί, γιατί νόμιζε ότι θα γίνει και αυτός αιτία να τιμωρηθεί ο κλέφτης.
Όταν το θυμόταν αυτό το περιστατικό, δεν μπορούσε να το χωρέσει στο μυαλό του και μου έλεγε:
- Πά-πά-πά, παιδί μου! αυτοί οι κοσμικοί άλλο τυπικό έχουν" δεν έχουν το «ευλόγησαν», «Θεός συγχωρέσοι» - ενώ ο Γέροντας την λέξη «ευλόγησον» την χρησιμοποιούσε πάντα και με τις πολλές καλογερικές έννοιες, όπως το «ευλογείτε» ή «ευλόγησον», όταν ζητούσε ταπεινά την ευλογία του άλλου, και μετά θα έδινε και αυτός την ευλογία του με την ευχή «Ό Κύριος να σε ευλόγηση». Μετά από τον συνηθισμένο χαιρετισμό οδηγούσε τους επισκέπτες στο Ναό και έψαλλαν μαζί το Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου και το Άξιον εστίν και, εάν ήταν καλός καιρός, έβγαιναν έξω, κάτω από την ελιά, και καθόταν μαζί τους πέντε λεπτά, μετά σηκωνόταν με χαρά και έλεγε:
- Εγώ τώρα κεράσματα.
Έβγαζε νερό από την στέρνα και γέμιζε ένα κύπελλο για τον επισκέπτη, έβαζε και στο δικό του τενεκάκι (κονσερβοκούτι, πού το χρησιμοποιούσε και για μπρίκι) και έψαχνε μετά να βρει κανένα λουκούμι, άλλοτε κατάξηρο και άλλοτε μυρμηγκοφαγωμένο, το όποιο, επειδή ήταν ευλογία του Παπα - Τύχωνα, δεν προξενούσε αηδία. Αφού τα ετοίμαζε, έκανε τον Σταυρό του ο Γέροντας, έπαιρνε το νερό και έλεγε: «Πρώτα εγώ' ευλογείτε!» και περίμενε να του πει ο επισκέπτης την ευχή «Ό Κύριος να σε ευλόγηση», αλλιώς δεν έπινε νερό. Μετά θα έδινε και αυτός την ευχή του. Την ευχή από τους άλλους την αισθανόταν ως ανάγκη, όχι μόνο από τους Ιερωμένους ή Μοναχούς αλλά ακόμη και από τους λαϊκούς, μικρούς και μεγάλους στην ηλικία.
Μετά από το κέρασμα περίμενε να ιδή εάν έχουν κανένα θέμα. Όταν έβλεπε ότι είναι αργόσχολος άνθρωπος
Έβλεπαν οι γονείς τον μεγάλο θείο ζήλο του παιδιού τους, αλλά δίσταζαν να του δώσουν την ευχή τους να πάει σε Μοναστήρι, επειδή το έβλεπαν εύσωμο και με ζωηρή φύση. Ήθελαν να ωρίμαση και στην σκέψη και μετά να αποφασίσει μόνος του ο Τιμόθεος. Του έδωσαν όμως ευλογία να επισκέπτεται τις Μονές το διάστημα των τριών ετών, από δέκα επτά μέχρι είκοσι χρονών. Τότε έκανε τα μεγάλα και ατέλειωτα προσκυνήματα στα Μοναστήρια της Ρωσίας και πέρασε περίπου από διακόσιες Μονές. Στα Μοναστήρια πού πήγαινε, παρόλο πού ήταν κατάκοπος και εξαντλημένος από την οδοιπορία του, απέφευγε με τρόπο την φιλοξενία, για να ασκείται ο ίδιος και να μην επιβαρύνει τους άλλους.
Λυπημένος και εξαντλημένος όπως ήταν δ νέος, έπιασε μια άκρη και με όλη την παιδική του απλότητα έκανε προσευχή στην Παναγία: «Παναγία μου, θέλω να με βοηθήσεις, γιατί θα πεθάνω στο δρόμο, πριν να γίνω Καλόγηρος, δεν μπορώ να το φάω αυτό το ψωμί». Δεν πρόλαβε να τελείωση την προσευχή του, και ξαφνικά του παρουσιάζεται μια Κόρη με λαμπερό πρόσωπο, του δίνει μια φραντζόλα άσπρο ψωμί και αμέσως εξαφανίζεται! Εκείνη την στιγμή τόχασε ο Τιμόθεος. Δεν μπορούσε να το εξηγήσει αυτό το γεγονός! Του περνούσαν διάφοροι λογισμοί. Ένας λογισμός ήταν μήπως τον άκουσε η κόρη του φούρναρη και τον λυπήθηκε και είπε στον πατέρα της να του δώσει λίγο καλό ψωμί. Σηκώνεται πάλι ο νέος και πηγαίνει να τον ευχαρίστηση. Άλλα ο φούρναρης νόμιζε πώς τον κορόιδευε ο Τιμόθεος, και τον έβρισε θυμωμένος.
- Άντε, φύγε από εδώ! ούτε γυναίκα έχω ούτε κόρη. Αφού έφαγε μετά από το ευλογημένο εκείνο ψωμί ο Τιμόθεος και δυνάμωσε και πνευματικά, συνέχισε το προσκύνημα του και στα επίλοιπα Μοναστήρια, άλλ' όμως το ανεξήγητο εκείνο γεγονός συνέχεια τριγύριζε στο νου του. Πέρασε αρκετό διάστημα με την απορία αυτή, αλλά αργότερα, όταν του έδωσε ένας Μοναχός ένα βιβλίο με τις θαυματουργικές εικόνες της Παναγίας της Ρωσίας, και είδε την Παναγία του Κρεμλίνου, σκίρτησε η καρδιά του από ευλάβεια, τα μάτια του πλημμύρισαν από δάκρυα ευγνωμοσύνης, και είπε: «Αυτή η Παναγία μου έδωσε το άσπρο ψωμί!» Από τότε πια την Παναγία την ένιωθε πιο κοντά, όπως το παιδί την μάνα του.
Ό πειρασμός όμως, βλέποντας με την πολυχρόνιο πείρα του ότι ο ευλαβής αυτός νέος πολύ θα προχώρηση στην πνευματική ζωή και πολλές ψυχές θα βοηθήσει για να σωθούν, βάλθηκε να τον αχρηστέψει. Ενώ είχε επιστρέψει από την έρημο του Ιορδανού στην Ιερουσαλήμ, για να ετοιμασθεί και να προσκύνηση για τελευταία φορά τον Πανάγιο Τάφο και να αποχαιρετήσει και τους γνωστούς του, χρησιμοποίησε ο πονηρός για όργανά του δύο αθεόφοβες γυναίκες, πατριώτισσες του, οι όποιες τον κάλεσαν στο σπίτι, όπου έμειναν, για να του δώσουν δήθεν ονόματα να μνημόνευση στο Άγιον Όρος. Ό απονήρευτος Τιμόθεος, πού είχε όλο καλούς λογισμούς, το πίστεψε και πήγε. Άλλα, όταν τον έκλεισαν μέσα στο σπίτι και όρμησαν επάνω του με ανήθικες διαθέσεις, ταχασε! Κοκκίνισε και δίνει μια σπρωξιά σ' αυτές και άλλη μια στην πόρτα και ξέφυγε από τα νύχια των γερακιών, σαν νέος Ιωσήφ, και φυλάχτηκε αγνός.
Ήρθε μετά, όπως ήταν αγνό λουλούδι, και φυτεύτηκε στο Περιβόλι της Παναγίας και πρόκοψε και ευωδίασε με τις αρετές του, όπως θα ιδούμε πιο κάτω.
Ή πρώτη του μετάνοια ήταν το Κελί του Μπουραζέρι, όπου και παρέμεινε πέντε χρόνια. Επειδή σ' αυτό δεν εύρισκε ησυχία από τους πολλούς προσκυνητές, Ρώσους, πήρε ευλογία και πήγε στα Καρούλια και εκεί ασκήτεψε δεκαπέντε χρόνια. Όλο το διάστημα στα Καρούλια περνούσε με σκληρούς αγώνες. Το εργόχειρο του ήταν οι μεγάλες και οι μικρές μετάνοιες μαζί με την ευχή και την μελέτη. Δανειζόταν βιβλία από τις Μονές, άπ' όπου έπαιρνε και ευλογία, παξιμάδι, από τα περισσεύματα των κλασμάτων, για την οποία έκανε κομποσχοίνι. Έτσι φιλότιμα αγωνιζόταν, για να γίνει και εσωτερικά Άγγελος και όχι μόνο εξωτερικά με το Αγγελικό Σχήμα.
Μετά από τα Καρούλια ήρθε στην άκρη της Καψάλας (πάνω από την Καλιάγρα), σ' ένα Κελί Σταυρονικητιανό, και γηροκόμησε έναν Γέροντα. Αφού πέθανε το Γεροντάκι, και πήρε την ευχή του, έμεινε μόνος του στην Καλύβι. Από τότε όχι μόνο δεν αμέλησε τους πνευματικούς του αγώνες, αλλά τους αύξησε, και επόμενο ήταν να δεηθώ πλούσια την Χάρη του Θεού, αφού αγωνιζόταν φιλότιμα και με πολλή ταπείνωση.
Ή Θεία Χάρις πια τον φανέρωνε στους ανθρώπους, κι έτρεχαν πολλοί πονεμένοι άνθρωποι, για να τον συμβουλευθούν και να παρηγορηθούν από την πολλή του αγάπη. Άλλοι τον παρακαλούσαν να ιερωθή, για να βοηθά πιο θετικά με το Μυστήριο της θείας Εξομολογήσεως, αφού θα έδινε και την άφεση των αμαρτιών. Αυτή την ανάγκη, να βοηθηθούν οι άλλοι, την διαπίστωσε και ο ίδιος και δέχτηκε να χειροτονηθεί.
Στο Κελί του όμως Ναός δεν υπήρχε, ενώ ήταν πια απαραίτητος, ούτε και χρήματα είχε, αλλά είχε μεγάλη πίστη στον Θεό. Έκανε λοιπόν προσευχή και ξεκίνησε για τις Καρυές με την εμπιστοσύνη στον Θεό ότι θα του οικονομούσε τα χρήματα, πού θα χρειαζόταν για τον Ναό. Πριν φθάση ακόμη στις Καρυές, τον είδε από μακριά τον Παπα - Τύχωνα ο Δίκαιος του Προφήτη Ηλία (Ρωσικού) και τον φώναξε. Όταν πλησίασε κοντά, του είπε:
- Κάποιος καλός Χριστιανός από την Αμερική μου έστειλε μερικά δολάρια, να τα δώσω σ' εκείνον πού δεν έχει Ναό, για να κτίση. Εσύ δεν έχεις Ναό πάρ' τα και φτιάξε.
Δάκρυσε ο Γέροντας από συγκίνηση και ευγνωμοσύνη στον Θεό, ευχαρίστησε και τον Δίκαιο και είπε το «Θεός συγχωρέσοι» για τον άνθρωπο του Θεού πού του έστειλε την ευλογία. Ό Καλός Θεός, σαν καρδιογνώστης, είχε φροντίσει για τον Ναό του, πριν ακόμη Τον παρακάλεση ο Γέροντας, για να του έχει έτοιμα τα χρήματα, την ώρα πού θα Του τα ζητούσε. Επόμενο ήταν να τον ακούσει ο Θεός, αφού ο Γέροντας από μικρό παιδί άκουγε και τηρούσε τις θείες εντολές του Θεού και δεχόταν ουράνιες ευλογίες.
Στην συνέχεια βρίσκει δύο Μοναχούς τεχνίτες, για να λένε και την ευχή την ώρα πού θα εργάζονται. Όταν, λοιπόν, τελείωσε ο Ναός, τον αφιέρωσε στον Τίμιο Σταυρό, γιατί τον είχε σε ευλάβεια, αλλά και για να αποφεύγει τα Πανηγύρια με τον φυσιολογικό αυτόν τρόπο, επειδή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού νηστεύουν, και η ημέρα είναι πένθιμη. Ό Γέροντας δεν αναπαυόταν στα Πανηγύρια, γιατί δημιουργούν ανησυχία και περισπασμό, ενώ αυτός πανηγύριζε κάθε μέρα πνευματικά με το ήσυχο Σταυροαναστάσιμο τυπικό του, με την πολλή του άσκηση και με την καθόλου σχεδόν ανθρώπινη παρηγοριά μέσα στο λάκκο της Καλιάγρας, όπου έβλεπε ουρανό και ζούσε παραδεισένιες χαρές μαζί με τους Αγγέλους και τους Αγίους. Όταν τον ρωτούσε κανείς «μόνος σου μένεις εδώ στην ερημιά», απαντούσε ο Γέροντας:
- Όχι, εγώ μένω μαζί με τους Αγγέλους και Αρχαγγέλους, με τους Αγίους Πάντες, με την Παναγία και με τον Χριστό.
Πράγματι την ένιωθε την παρουσία των Αγίων και την βοήθεια του φύλακα Αγγέλου του. Μια μέρα πού τον είχα επισκεφτεί, ενώ ανέβαινε τα σκαλάκια, έπεσε ανάποδα και σφηνώθηκε στην πόρτα, γιατί φορούσε πολλά καπιά, και δυσκολεύτηκα να τον σηκώσω. Όταν τον ρώτησα μετά «τι θα έκανες, Γέροντα, μόνος σου, εάν δεν ήμουν εδώ», με κοίταξε παράξενα και μου απήντησε με βεβαιότητα:
- Ό φύλακας μου Άγγελος θα με σήκωνε.
Ενώ βρισκόταν σε έρημο τόπο, μόνος του, και το Κελί του δεν είχε σχεδόν τίποτα, για να έχει όμως τον Χριστό μέσα του, δεν του χρειαζόταν τίποτα, γιατί όπου Χριστός εκεί Παράδεισος, και για τον Παπα - Τύχωνα το Περιβόλι της Παναγίας ήταν επίγειος Παράδεισος.
Είχε χρόνια αρκετά να βγει στον κόσμο, αλλά χωρίς να το θέλει, τον ανάγκασαν κάποτε, πού είχε γίνει πυρκαγιά στην Καψάλα, μαζί με άλλους Πατέρες να πάει κι αυτός ως μάρτυρας στην Θεσσαλονίκη. "Όταν επέστρεψε στο Άγιον Όρος ο Γέροντας, τον ρωτούσαν οι Πατέρες:
- Πώς είδες την πόλη και τον κόσμο μετά από τόσα χρόνια πού είχες να ιδής τον κόσμο;
Ό Γέροντας απήντησε:
- Εγώ δεν είδα πολιτεία με ανθρώπους, αλλά δάσος με καστανιές.
Έφθασε σ' αυτή την πνευματική αγία κατάσταση ο Γέροντας, γιατί αγάπησε πολύ τον Χριστό, την ταπείνωση και την φτώχεια. Μέσα στο κελί του Γέροντα δεν έβλεπες ούτε ένα πράγμα της προκοπής, πού να εξυπηρετεί άνθρωπο. Από αυτά πού είχε μέσα στο κελί του έβρισκε κανείς όσα ήθελε πεταγμένα άπ' έξω, στο λάκκο. Άλλα για τους πνευματικούς ανθρώπους, ό,τι παλιό και εάν είχε ο Παπα - Τυχών, είχε μεγάλη αξία, γιατί ήταν αγιασμένο. Ακόμη και τα κουρέλια του τα έβλεπαν με ευλάβεια και τα έπαιρναν για ευλογία. Ότι επίσης παλιό φορούσε ή ασουλούπωτο, δεν φαινόταν άσχημο, γιατί ομόρφαινε και αυτό από την εσωτερική ομορφιά της ψυχής του. Για σκουφιά έραβε μόνος του με την σακοράφα κομμάτια ράσου, σαν σακούλες, και τα φορούσε, αλλά σκορπούσαν περισσότερη χάρη από τις πολύτιμες μίτρες τις δεσποτικές (όταν, φυσικά, δεν υπάρχει στην καρδιά του Μητροπολίτου «ο Πολύτιμος Μαργαρίτης»).
Κάποτε τον φωτογράφισε ένας επισκέπτης, όπως ήταν με την σακούλα για σκουφί και με μια πιτζάμα πού του είχε ρίξει στις πλάτες του, γιατί είδε τον Γέροντα να κρυώνει. Και τώρα, όσοι βλέπουν στην φωτογραφία τον Παπα - Τύχωνα, νομίζουν ότι φορούσε δεσποτικό μανδύα, ενώ ήταν μια παλιά παρδαλή πιτζάμα.
Πολύ αναπαυόταν στα φτωχά και ταπεινά πράγματα και πολύ αγαπούσε την ακτημοσύνη, η οποία και τον ελευθέρωσε και του έδωσε τα πνευματικά φτερά, και έτσι με φτερουγισμένη ψυχή αγωνιζόταν πολύ, χωρίς να αισθάνεται τον σωματικό κόπο, όπως το παιδάκι δεν νιώθει κούραση, όταν κάνη τα θελήματα του πατέρα του, αλλά νιώθει την αγάπη και την στοργή με τα χάδια. Φυσικά, αυτά δεν συγκρίνονται με τα θεϊκά χάδια της Χάριτος ούτε κατά διάνοια.
Όπως ανέφερα, το εργόχειρο του ήταν οι πνευματικοί αγώνες: νηστεία, αγρυπνία, ευχή, μετάνοιες κ.α. όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για όλες τις ψυχές του κόσμου (ζωντανούς και πεθαμένους). Όταν πια είχε γεράσει και δεν μπορούσε να σηκωθεί, όταν έπεφτε κάτω με τις στρωτές μετάνοιες, έδεσε ένα χονδρό σχοινί ψηλά και τραβιόταν για να σηκωθεί. Έτσι, πάλι έκανε μετάνοιες και προσκυνούσε τον Θεό με ευλάβεια. Αυτό το τυπικό τηρούσε μέχρι πού έπεσε πια στο κρεβάτι, όπου ξεκουράστηκε για είκοσι μέρες, και μετά έφυγε για την αληθινή αιώνια ζωή, όπου και ξεκουράζεται πια αιώνια κοντά στον Χριστό.
Το ίδιο επίσης τυπικό της ξηροφαγίας, πού είχε από νέος, τηρούσε και στην συνέχεια μέχρι τα γεράματα του. Την μαγειρική την θεωρούσε και για σπατάλη χρόνου, εκτός πού δεν ταιριάζουν στην Καλογερική τα καλομαγειρευμένα φαγητά. Φυσικά, μετά από τόση άσκηση και τέτοια πνευματική κατάσταση δεν του έκανε καμιά αίσθηση η καλή τροφή, Αφού κατοικούσε μέσα του ο Χριστός, πού τον γλύκαινε και τον έτρεφε παραδεισένια.
Στις συζητήσεις του πάντα ανέφερε για τον γλυκό Παράδεισο, και από τα μάτια του κυλούσαν τα γλυκά δάκρυα, και δεν του έκανε καρδιά να ασχολείται με μάταια πράγματα, όταν τον ρωτούσαν κοσμικοί άνθρωποι.
Τα ελάχιστα πράγματα πού του χρειάζονταν, για να συντηρηθεί, τα οικονομούσε από το λίγο εργόχειρο πού έκανε' αγιογραφούσε έναν Επιτάφιο κάθε χρόνο και τον έδινε πεντακόσιες ή εξακόσιες δραχμές και μ' αυτά τα χρήματα περνούσε ολόκληρη την χρονιά του.
Όπως ανέφερα, ήταν πολύ λιτοδίαιτος και ολιγαρκής, αφού ένα Άποστολιάτικο σύκο το έκοβε στα δύο και το έτρωγε δύο φορές. Μου έλεγε: «Πά-πά-πά, παιδί μου! αυτό είναι πολύ μεγάλο!» - ενώ εγώ, για να χορτάσω, έπρεπε να φάω ένα κιλό.
Κάθε Χριστούγεννα ο Γέροντας θα οικονομούσε μια ρέγκα, για να πέραση όλες τις χαρμόσυνες ήμερες του Δωδεκαημέρου με κατάλυση ιχθύος. Την δε ραχοκοκαλιά της ρέγκας δεν την πετούσε, αλλά την κρεμούσε με μια κλωστή και, όποτε ήταν καμιά Δεσποτική ή Θεομητορική εορτή και είχε κατάλυση ιχθύος, έβραζε λίγο νερό σ' ένα κονσερβοκούτι, βουτούσε την ραχοκοκαλιά δυο -τρεις φορές στο νερό, για να πάρη λίγη μυρωδιά, και μετά έριχνε λίγο ρύζι. Έτσι έκανε κατάλυση και κατηγορούσε και τον εαυτό του ότι τρώει και ψαρόσουπες στην έρημο! Την ραχοκοκαλιά αυτή την κρεμούσε πάλι στο καρφί και για άλλη κατάλυση, μέχρι πού άσπριζε πια και τότε την πετούσε.
Όταν έβλεπε τους ανθρώπους να του συμπεριφέρονται με ευλάβεια, αυτό τον στενοχωρούσε και τους έλεγε:
- Εγώ δεν είμαι ασκητής, αλλά ψεύτης ασκητής.
Μόνο στα τελευταία του πια δέχθηκε λίγη περιποίηση από τους ανθρώπους πού τον αγαπούσαν ιδιαίτερα, για να μη τους λύπηση.
"Όταν του έδινε κανείς ευλογία από τρόφιμα, την κρατούσε και μετά την έστελνε σε Γεροντάκια στην Καψάλα. Εάν του έστελναν χρήματα, τα έδινε σ' έναν ευλαβή μπακάλη, για να αγοράζει ψωμιά και να τα μοιράζει στους φτωχούς.
Κάποτε του είχε στείλει κάποιος από την Αμερική μια επιταγή. Την ώρα όμως πού την έπαιρνε ο Γέροντας από το Ταχυδρομείο, τον είδε ένας κοσμικός και νικήθηκε από τον πειρασμό της φιλαργυρίας. Πήγε λοιπόν την νύχτα στο Κελί του Γέροντα, για να τον ληστέψει, με τον λογισμό ότι θα εύρισκε και άλλα χρήματα, χωρίς να ξέρη ότι και εκείνα πού είχε πάρει ο Γέροντας τα είχε δώσει την ίδια ώρα στον κυρ - Θόδωρο, για να πάρη ψωμιά για τους φτωχούς. Αφού τον βασάνισε αρκετά τον Γέροντα - τον έσφιγγε με ένα σχοινί στον λαιμό του - διαπίστωσε ότι πράγματι δεν είχε χρήματα και ξεκίνησε να φυγή. Ό Παπα - Τυχών του είπε:
- Θεός συγχωρέσοι, παιδί μου. Ό κακοποιός αυτός άνθρωπος πήγε και σε άλλον Γέροντα με τον ίδιο σκοπό, αλλά εκεί τον έπιασε ή Αστυνομία, και ομολόγησε μόνος του ότι είχε πάει και στον Παπα - Τύχωνα. Ό Αστυνόμος έστειλε χωροφύλακα και ζήτησε τον Γέροντα για ανάκριση, επειδή θα γινόταν η δίκη του κλέφτη. Ό Γέροντας στενοχωρήθηκε γι' αυτό και έλεγε στον χωροφύλακα:
- Παιδί μου, εγώ τον συγχώρεσα με όλη την καρδιά μου τον κλέφτη.
Εκείνος όμως δεν έδινε καθόλου σημασία στα λόγια του Γέροντα, γιατί εκτελούσε ανώτερη διαταγή, και τον τραβούσε και του έλεγε: - Άντε, γρήγορα, Γέροντα! εδώ δεν έχει συγχώρεση και «ευλόγησαν».
Τελικά τον λυπήθηκε ο Διοικητής και τον άφησε από την Ιερισσό να γυρίσει στο Κελί του, επειδή έκλαιγε σαν μωρό παιδί, γιατί νόμιζε ότι θα γίνει και αυτός αιτία να τιμωρηθεί ο κλέφτης.
Όταν το θυμόταν αυτό το περιστατικό, δεν μπορούσε να το χωρέσει στο μυαλό του και μου έλεγε:
- Πά-πά-πά, παιδί μου! αυτοί οι κοσμικοί άλλο τυπικό έχουν" δεν έχουν το «ευλόγησαν», «Θεός συγχωρέσοι» - ενώ ο Γέροντας την λέξη «ευλόγησον» την χρησιμοποιούσε πάντα και με τις πολλές καλογερικές έννοιες, όπως το «ευλογείτε» ή «ευλόγησον», όταν ζητούσε ταπεινά την ευλογία του άλλου, και μετά θα έδινε και αυτός την ευλογία του με την ευχή «Ό Κύριος να σε ευλόγηση». Μετά από τον συνηθισμένο χαιρετισμό οδηγούσε τους επισκέπτες στο Ναό και έψαλλαν μαζί το Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου και το Άξιον εστίν και, εάν ήταν καλός καιρός, έβγαιναν έξω, κάτω από την ελιά, και καθόταν μαζί τους πέντε λεπτά, μετά σηκωνόταν με χαρά και έλεγε:
- Εγώ τώρα κεράσματα.
Έβγαζε νερό από την στέρνα και γέμιζε ένα κύπελλο για τον επισκέπτη, έβαζε και στο δικό του τενεκάκι (κονσερβοκούτι, πού το χρησιμοποιούσε και για μπρίκι) και έψαχνε μετά να βρει κανένα λουκούμι, άλλοτε κατάξηρο και άλλοτε μυρμηγκοφαγωμένο, το όποιο, επειδή ήταν ευλογία του Παπα - Τύχωνα, δεν προξενούσε αηδία. Αφού τα ετοίμαζε, έκανε τον Σταυρό του ο Γέροντας, έπαιρνε το νερό και έλεγε: «Πρώτα εγώ' ευλογείτε!» και περίμενε να του πει ο επισκέπτης την ευχή «Ό Κύριος να σε ευλόγηση», αλλιώς δεν έπινε νερό. Μετά θα έδινε και αυτός την ευχή του. Την ευχή από τους άλλους την αισθανόταν ως ανάγκη, όχι μόνο από τους Ιερωμένους ή Μοναχούς αλλά ακόμη και από τους λαϊκούς, μικρούς και μεγάλους στην ηλικία.
Μετά από το κέρασμα περίμενε να ιδή εάν έχουν κανένα θέμα. Όταν έβλεπε ότι είναι αργόσχολος άνθρωπος
και ήρθε μόνο για να πέραση την ώρα του, τότε του έλεγε
- Παιδί μου, στην κόλαση θα πάνε και οι τεμπέληδες, όχι μόνο οι αμαρτωλοί.
Εάν παρέμενε και δεν έφευγε, τον άφηνε ο Γέροντας και έμπαινε στο Ναό και προσευχόταν, και έτσι ο επισκέπτης αναγκαζόταν να φυγή. Όταν πάλι ήθελε να εκμεταλλευτή κανείς την απλότητα του Γέροντα, για να εξυπηρέτηση τον άλφα ή βήτα σκοπό του, το καταλάβαινε με την θεία του φώτιση και του έλεγε:
-Παιδί μου, εγώ Ελληνικά δεν ξέρω' πήγαινε σε κανέναν Έλληνα, για να συνεννοηθείς καλά.
Φυσικά, δεν λυπόταν ποτέ τον κόπο ούτε τον χρόνο, όταν έβλεπε πνευματικά ενδιαφέροντα στους ανθρώπους. Ενώ με το στόμα συμβούλευε, με την καρδιά και τον νου προσευχόταν. Ή προσευχή του ήταν πια αυτοενέργητη, καρδιακή. Οι άνθρωποι, πού τον πλησίαζαν, το αισθάνονταν αυτό, γιατί έφευγαν πολύ δυναμωμένοι. Και ο Γέροντας τους ευλογούσε μέχρι να κρυφτούν πια.
Κάποτε τον είχε επισκεφτεί ο Πατήρ Άγαθάγγελος ο Ίβηρίτης, ως Διάκος. Όταν έφευγε, ήταν σκοτάδι, δεν είχε φωτίσει ακόμη. Ό Παπα - Τυχών προείδε τον κίνδυνο, πού θα διέτρεχε ο Διάκος, και ανέβηκε αυτή την φορά στο τοιχάκι της μάνδρας και ευλογούσε συνέχεια. Όταν έφθασε ο Διάκος στη ράχη και είδε τον Γέροντα να εύλογη ακόμη, τον λυπήθηκε και του φώναξε να μη κουράζεται, να μπει στο κελί του. Αυτός όμως ατάραχος με υψωμένα τα χέρια, σαν τον Μωυσή, προσευχόταν και ευλογούσε. Ενώ λοιπόν βάδιζε ξένοιαστος ο Διάκος, ξαφνικά, πέφτει πάνω σε καρτέρι κυνηγών, πού περίμεναν αγριόχοιρους. Ένας κυνηγός τράβηξε να ρίξει, αλλά οι ευχές του Γέροντα έσωσαν τον Διάκο από τον θάνατο και τον κυνηγό από την φυλακή. Γι' αυτό μου έλεγε πάντα ο Γέροντας:
-Παιδί μου, να μην έρχεσαι ποτέ την νύχτα, γιατί την νύχτα τα θηρία περπατούν, και οι κυνηγοί τα περιμένουν κρυμμένοι...
Ακόμη και για την Θεία Λειτουργία έλεγε στον Μοναχό, πού θα τον βοηθούσε και θα έκανε τον ψάλτη, να έρχεται το πρωί με το φώτισμα. Την ώρα δε της Θείας Λειτουργίας του έλεγε να μένη στον μικρό διάδρομο, έξω από τον Ναό, και από εκεί να λέει το Κύριε, ελέησαν, για να νιώθει τελείως μόνος του και να κινείται άνετα στην προσευχή του. Όταν έφθανε στο Χερουβικό, ο Παπα -Τυχών αρπάζετε είκοσι έως τριάντα λεπτά, και ο ψάλτης θα έπρεπε να επαναλάβει πολλές φορές το Χερουβικό, μέχρι να ακούσει τις περπατησιές του στην Μεγάλη Είσοδο. "Όταν τον ρωτούσα μετά στο τέλος «τι βλέπεις, Γέροντα», εκείνος μου απαντούσε:
-Τα Χερουβείμ και Σεραφείμ δοξολογούν τον Θεό.
Έλεγε επίσης στην συνέχεια:
- Έμενα μετά από μισή ώρα με κατεβάζει ο φύλακας μου Άγγελος και τότε συνεχίζω την Θεία Λειτουργία.
Κάποτε, τον είχε επισκεφτεί ο π. Θεόκλητος ο Διονυσιάτης. Επειδή ή πόρτα του Παπα - Τύχωνα ήταν κλειστή, και από τον Ναό ακούγονταν γλυκιές ψαλμωδίες, δεν θέλησε να ενόχληση με το χτύπημα της πόρτας, αλλά περίμενε να τελειώσουν, γιατί νόμιζε ότι βρίσκονται στο «Κοινωνικό». Σε λίγο βγαίνει ο Παπα - Τυχών και ανοίγει την πόρτα. Όταν μπήκε ο π. Θεόκλητος, δεν βρήκε κανέναν άλλον εκτός από τον Παπα - Τύχωνα. Τότε κατάλαβε ότι οι ψαλμωδίες εκείνες ήταν Αγγελικές.
Στα γεράματα του πια, επειδή έτρεμαν τα πόδια του, έρχονταν συνήθως και λειτουργούσαν ο Παπα - Μάξιμος και ο Παπα - Αγαθάγγελος, οι Ιβηρίτες, πού ήταν πιο κοντά, και του άφηναν και Άγιον Άρτο, γιατί κοινωνούσε κάθε μέρα. Φυσικά, ήταν προετοιμασμένος κάθε μέρα με την αγία του ζωή.
Για τον Παπα - Τύχωνα όλες σχεδόν οι ημέρες του χρόνου ήταν Διακαινήσιμες, και ζούσε πάντα την Πασχαλινή χαρά. Συνέχεια άκουγε κανείς από το στόμα του το Δόξα σοι ο Θεός, Δόξα σοι ο Θεός. Αυτό συνιστούσε και σε όλους: να λέμε το Δόξα σοι ο Θεός, όχι μόνο όταν περνάμε καλά, αλλά και όταν περνάμε δοκιμασίες, γιατί και τις δοκιμασίες τις επιτρέπει ο Θεός για φάρμακα της
ψυχής.
Πολύ πονούσε για τις ψυχές πού υπέφεραν στο άθεο καθεστώς της Ρωσίας. Μου έλεγε με δακρυσμένα μάτια:
-Παιδί μου, η Ρωσία έχει ακόμη κανόνα από τον Θεό' θα πέραση όμως.
Για τον εαυτό του ό Γέροντας δεν νοιαζόταν καθόλου ούτε και φοβόταν, γιατί είχε πολύ φόβο Θεού (θεία συστολή) και ευλάβεια. Επειδή αγωνιζόταν και με πολλή ταπείνωση, δεν διέτρεχε ούτε τον πνευματικό κίνδυνο της πτώσεως. Επομένως, πώς να φοβηθεί και τι να φοβηθεί; Τους δαίμονες, πού τρέμουν από τον ταπεινό άνθρωπο, ή τον θάνατο, πού συνέχεια τον μελετούσε και ετοιμαζόταν χαρούμενος γι' αυτόν; Μάλιστα, είχε ανοίξει και τον τάφο του μόνος του, για να είναι έτοιμος, και έμπηξε και τον Σταυρό, πού και αυτόν τον είχε κάνει ο ίδιος, και έγραψε τα εξής, αφού είχε προαισθανθεί τον θάνατο του: «Αμαρτωλός Τυχών, Ιερομόναχος, 60 χρόνια στο Άγιον Όρος. Δόξα σοι ο Θεός».
Πάντα με το Δόξα σοι ο Θεός θα άρχιζε και με το Δόξα σοι ο Θεός θα τελείωνε ο Γέροντας. Είχε συμφιλιωθεί πια με τον Θεό, γι' αυτό χρησιμοποιούσε περισσότερο το Δόξα σοι ο Θεός παρά το Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με. Κινείτο, όπως είδαμε, στον θείο χώρο, αφού λάμβανε μέρος και στην ουράνια δοξολογία με τους Αγίους Αγγέλους την ώρα της Θείας Λειτουργίας.
Επειδή είχε ανάψει πια η φλόγα του θείου έρωτος μέσα στην καρδιά του, γι' αυτό και δεν τον συγκινούσαν τα μάταια πράγματα, όπως ανέφερα. Το κελί του ήταν και αυτό μικρό. Είχε ένα τραπεζάκι πού ακουμπούσε εικόνες, καθώς και το ακοίμητο κανδήλι και το θυμιατήρι. Δίπλα είχε το Αγγελικό του Σχήμα και το τριμμένο του ράσο. Από την άλλη πλευρά του τοίχου είχε τον Εσταυρωμένο και σε μια άκρη είχε τρεις σανίδες για κρεβάτι με μια κουρελιασμένη κουβέρτα απλωμένη για στρώμα. Για σκέπασμα είχε ένα παλιό πάπλωμα με τα βαμβάκια άπ' έξω, από το όποιο έπαιρναν και τα ποντίκια βαμβάκι, για να κάνουν τις φωλιές τους. Επάνω στο δήθεν μαξιλάρι του είχε το Ευαγγέλιο και ένα βιβλίο με ομιλίες του Αγίου Χρυσοστόμου. Το δε πάτωμα του κελιού του ήταν μεν από σανίδες, αλλά φαινόταν σαν σουβαντισμένο, επειδή δεν σκούπιζε ποτέ, και οι λάσπες, πού έμπαιναν από έξω, με τα γένια και τα μαλλιά, πού έπεφταν κάτω χρόνια ολόκληρα, είχαν σχηματίσει κανονικό σουβά.
Ό Παπα - Τυχών δεν έδινε καμιά σημασία στο καθάρισμα του κελιού του αλλά στο καθάρισμα της ψυχής του, γι' αυτό και κατόρθωσε να γίνει δοχείο της Χάριτος του Θεού. Συνέχεια έπλενε την ψυχή του με τα πολλά του δάκρυα και χρησιμοποιούσε χονδρά προσόψια, επειδή τα συνηθισμένα μανδήλια δεν τον εξυπηρετούσαν.
Είχε φθάσει σε μεγάλη κατάσταση πνευματική ο Γέροντας! Ή ψυχή του είχε γίνει πολύ ευαίσθητη, αλλά, για να βρίσκεται ο νους του συνέχεια στον Θεό, είχε φθάσει και σε αναισθησία σωματική, Αφού δεν αισθανόταν πια καμιά ενόχληση από τις μύγες, τα κουνούπια και τους ψύλλους, πού είχε χιλιάδες. Το κορμί του ήταν κατατρυπημένο και τα ρούχα του γεμάτα από κόκκινα στίγματα. Μου λέει ο λογισμός μου ότι και με τις σύριγγες να του τραβούσαν το αίμα του τα ζουζούνια, πάλι δεν θα το αισθανόταν. Μέσα στο κελί του κυκλοφορούσαν όλα ελεύθερα, από ζουζούνια μέχρι ποντίκια.
Κάποτε του είπε ένας Μοναχός, επειδή έβλεπε τα ποντίκια να χοροπηδούν:
-Γέροντα, θέλεις να σου φέρω μια γάτα; Εκείνος απήντησε:
- Όχι, παιδί μου. Εγώ έχω μια γάτα, μιάμιση φορά μεγαλύτερη από την γάτα. Έρχεται εδώ, την ταΐζω, την χαϊδεύω, και μετά πηγαίνει στην καλύβα της κάτω στο λάκκο και ησυχάζει.
Ήταν μια αλεπού, ή οποία επισκεπτόταν τον Γέροντα τακτικά, σαν καλός γείτονας.
Είχε επίσης και μία αγριόχοιρο, πού γεννούσε κάθε χρόνο κοντά στο φράχτη του κήπου του, για να την προστατεύει ο Γέροντας. "Όταν έβλεπε κυνηγούς να περνούν από την περιοχή του, τους έλεγε ο Παπα - Τυχών:
- Παιδιά μου, εδώ δεν υπάρχουν μεγάλα γουρούνια.
Φύγετε.
Οι κυνηγοί νόμιζαν ότι δεν υπάρχουν αγριόχοιροι στην περιοχή του και έφευγαν.
Ό άγιος Γέροντας σαν καλός πατέρας τους μεν ανθρώπους έτρεφε πνευματικά, τα δε μεγάλα άγρια ζώα τα ταΐζε από την λίγη τροφή πού είχε και τα χόρταινε περισσότερο από την πολλή του αγάπη, και τα μικρά ζουζούνια τ' άφηνε να θηλάζουν από το λίγο του αίμα.
Είχε γερή κράση ο Γέροντας, αλλά από την πολλή άσκηση είχε εξαντληθεί. "Όταν τον ρωτούσε κανείς «τι κάνεις, Γέροντα, είσαι καλά», απαντούσε:
- Δόξα σοι ο Θεός, καλά είμαι, παιδί μου. Εγώ δεν είμαι άρρωστος, αλλά αδυναμία έχω.
Πολύ στενοχωριόταν, όταν έβλεπε καλοθρεμμένο νέο, και περισσότερο, όταν έβλεπε καλοθρεμμένο Καλόγηρο, επειδή δεν ταιριάζουν τα παχιά με το Αγγελικό Σχήμα.
Μια μέρα τον επισκέφτηκε ένας λαϊκός πολύ χονδρός και του λέει:
- Γέροντα, έχω πόλεμο σαρκικό με βρώμικους λογισμούς, πού δεν μ' αφήνουν καθόλου να ησυχάσω.
Ό Παπα - Τυχών του είπε:
- Εάν, παιδί μου, εσύ θα κάνης υπακοή, με την Χάρη του Χρίστου εγώ θα σε κάνω Άγγελο. Να λες, παιδί μου, συνέχεια την ευχή, το Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, και να περνάς όλες τις ήμερες με ψωμί και νερό, και το Σάββατο και την Κυριακή να τρως φαγητό με λίγο λάδι. Να κάνης και από εκατόν πενήντα μετάνοιες την νύκτα και να διαβάζεις μετά την Παράκληση της Παναγίας και ένα κεφάλαιο από το Ευαγγέλιο και το Συναξάρι του Αγίου της ημέρας.
Μετά από έξι μήνες, πού τον ξανασκέφτηκε, ο Γέροντας δεν μπόρεσε να τον γνωρίσει, γιατί είχαν φύγει όλα τα περίσσια παχιά, και με ευκολία πια χωρούσε από την στενή πόρτα του Ναού του. Ό Γέροντας τον ρώτησε:
- Πώς περνάς τώρα, παιδί μου; Και εκείνος απήντησε:
- Τώρα νιώθω πραγματικά σαν Άγγελος, γιατί δεν έχω ούτε σαρκικές ενοχλήσεις ούτε και βρώμικους λογισμούς και αισθάνομαι πολύ ελαφρός, πού έφυγαν τα παχύ.
Με τέτοιες πρακτικές συμβουλές νουθετούσε τους ανθρώπους πού του ζητούσαν βοήθεια. Έκτος, φυσικά, από την μεγάλη πείρα πού είχε αποκτήσει, είχε λάβει και θείο φωτισμό από τους μεγάλους ασκητικούς του αγώνες. Μετά από τις νουθεσίες του επακολουθούσαν οι προσευχές του, πού τις αισθάνονταν οι επισκέπτες έντονα, όταν έφευγαν.
Το πετραχήλι σχεδόν ποτέ δεν το έβγαζε, γιατί πολλές φορές το σήκωνε από τον έναν άνθρωπο και το άπλωνε στον άλλον και έπαιρνε τις αμαρτίες από τους συνανθρώπους του και τους ξαλάφρωνε με το Μυστήριο της θείας Εξομολογήσεως. Τις εξομολογήσεις, πού του έκαναν οι άνθρωποι, τις ξεχνούσε αμέσως και έτσι έβλεπε όλους τους ανθρώπους πάντοτε καλούς και όλο καλούς λογισμούς είχε για όλους, γιατί είχε εξαγνισθή πια η καρδιά του και ο νους του.
Κάποτε τον είχε ρωτήσει ένας Ηγούμενος: -Γέροντα, ποιος αδελφός είναι πιο καθαρός μέσα στο Κοινόβιο;
Ό Παπα - Τυχών απήντησε:
- Άγιε Καθηγούμενε, όλοι οι αδελφοί είναι καθαροί. Ποτέ δεν πλήγωνε άνθρωπο, αλλά του θεράπευε τα
τραύματα με το βάλσαμο της αγάπης του Χρίστου. Έλεγε στην πονεμένη ψυχή:
- Παιδί μου, εσένα ο Χριστός σε αγαπάει, σε συγχώρεσε. Ό Χριστός αγαπάει περισσότερο τους αμαρτωλούς πού μετανοούν και ζουν με ταπείνωση.
Πάντα τόνιζε την ταπείνωση και έλεγε χαρακτηριστικά:
- Ένας ταπεινός άνθρωπος έχει περισσότερη Χάρη από πολλούς ανθρώπους. Κάθε πρωί ο Θεός ευλογεί τον κόσμο με το ένα χέρι, άλλ' όταν ιδή κανέναν ταπεινό άνθρωπο, τον ευλογεί με τα δυο Του χέρια. Πά-πά-πά, παιδί μου! εκείνος πού έχει μεγαλύτερη ταπείνωση, είναι ο μεγαλύτερος από όλους.
Επίσης, έλεγε γι' αυτούς πού παρθενεύουν πώς πρέπει να έχουν και ταπείνωση, γιατί αλλιώς δεν σώζονται μόνο με την παρθενία, διότι ή κόλαση είναι γεμάτη και από υπερήφανους παρθένους.
- Όταν καυχάται κανείς ότι είναι παρθένος - έλεγε -θα του πει ο Χριστός: «Επειδή δεν έχεις και ταπείνωση, πήγαινε στην κόλαση». Ενώ σ' εκείνον πού ήταν αμαρτωλός και μετανόησε και ζει ταπεινά με συντριβή καρδίας και ομολογεί ότι είναι αμαρτωλός, θα του πει ο Χριστός: «Έλα, παιδί μου, εδώ στον γλυκό Παράδεισο».
Έκτος από την ταπείνωση και την μετάνοια τόνιζε πολύ την μελέτη του Θεού, δηλαδή ο νους του άνθρωπου να γυρίζει συνέχεια γύρω από τον Θεό. Επίσης, τόνιζε την μελέτη της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων: Ευεργετινό, Φιλοκαλία, Άγιο Χρυσόστομο, Μέγα Βασίλειο, Γρηγόριο Θεολόγο, Άγιο Μάξιμο, Συμεών Νέο Θεολόγο, Άββά Μακάριο και Άββά Ισαάκ. «Ή μελέτη, έλεγε ο Γέροντας, θερμαίνει και την ψυχή, καθαρίζει και τον νου και έτσι ασκείται με προθυμία ο άνθρωπος και αποκτάει αρετές, ενώ, όταν δεν ασκείται, αποκτάει πάθη».
Μια μέρα με ρώτησε:
- Εσύ, παιδί μου, τι βιβλία διαβάζεις; Του απήντησα:
-Άββα Ισαάκ.
- Πά-πά-πά, παιδί μου! αυτός ο Άγιος είναι μεγάλος! Ούτε έναν ψύλλο δεν σκότωνε ο Άββας Ισαάκ.
Ήθελε με αυτό πού είπε να τονίσει την μεγάλη πνευματική ευαισθησία του Αγίου.
Ό Πάπα - Τυχών προσπαθούσε να μιμηθεί τον Άγιο Ισαάκ, όχι μόνο στο ησυχαστικό του πνεύμα αλλά και στην ευαισθησία της πνευματικής του αρχοντιάς, και δεν επιβάρυνε κανέναν άνθρωπο. Έλεγε στους Μοναχούς ότι πρέπει να ζουν ασκητικά, για να ελευθερωθούν από τις μέριμνες, και όχι να δουλεύουν σαν εργάτες και να τρώνε σαν κοσμικοί. Γιατί το έργο του Μονάχου είναι οι μετάνοιες, οι νηστείες, οι προσευχές, όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για όλο τον κόσμο, ζωντανούς και πεθαμένους, και λίγη δουλειά για τα απαραίτητα, για να μην επιβαρύνει τους άλλους, διότι με την πολλή δουλειά και μέριμνα ξεχνάει κανείς τον Θεό. Έλεγε χαρακτηριστικά:
- Ό Φαραώ έδινε πολλή δουλειά και πολύ φαγητό στον λαό του Ισραήλ, για να ξεχάσουν τον Θεό.
Πριν αρχίσει τις συμβουλές του ο Γέροντας, είχε τυπικό να κάνη πρώτα προσευχή, να επικαλεσθεί το Άγιο Πνεύμα, για να τον φώτιση, και αυτό συνιστούσε και στους άλλους. Έλεγε: «Ό Θεός άφησε το Άγιο Πνεύμα, για να μας φωτίζει. Αυτό είναι νοικοκύρης. Γι' αυτό και ή Εκκλησία μας αρχίζει με το Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας». Ενώ έλεγε αυτά για το Άγιο Πνεύμα, αλλοιωνόταν το πρόσωπο του, και πολλοί ευλαβείς άνθρωποι την έβλεπαν αυτή την αλλοίωση.
Μερικοί τον τραβούσαν και καμιά φωτογραφία κρυφά. Άλλοι του ζητούσαν ευλογία για να τον φωτογραφίσουν, και αυτός το δεχόταν απλά. Σηκωνόταν αμέσως, πήγαινε στο Ναό και φορούσε το Αγγελικό του Σχήμα. Έπαιρνε και τον Σταυρό στο ένα χέρι και με το άλλο ξέπλεκε την μεγάλη του γενειάδα, την οποία έδενε κότσο, και φαινόταν πράγματι σαν τον Πατριάρχη Αβραάμ, ιδίως στα υστερνά του, πού είχε γίνει ολόλευκος πια εσωτερικά και εξωτερικά. Αφού λοιπόν ετοιμαζόταν, στεκόταν κάτω από την ελιά, για να τον φωτογραφίσουν, και έπαιρνε μια στάση μικρού παιδιού. Είχε ωριμάσει πια πνευματικά και είχε γίνει σαν μικρό παιδί, όπως μας συνιστά ο Χριστός να γίνουμε σαν τα άκακα παιδιά.
Οι Πατέρες πού τον συμβουλεύονταν, στα γεράματα του τον επισκέπτονταν πιο τακτικά, για να του προσφέρουν καμιά βοήθεια, και τον ρωτούσαν:
- Γέροντα, μήπως θέλεις να σου κόψουμε ξύλα; Εκείνος απαντούσε:
- Κάνετε υπομονή, εάν δεν πεθάνω το καλοκαίρι, να μου κόψετε ξύλα για τον χειμώνα.
Το 1968 είχε προαισθανθεί πια τον θάνατο του, γιατί συνέχεια ανέφερε για τον θάνατο. Τον είχαν εγκαταλείψει και οι λίγες σωματικές του δυνάμεις. Μετά της Παναγίας(τον Δεκαπενταύγουστο) είχε πέσει στο κρεβάτι και έπινε μόνο νερό, γιατί καιγόταν εσωτερικά. Παρόλο πού βρισκόταν σ΄ αυτή την κατάσταση, πάλι δεν ήθελε να μένη άνθρωπος κοντά του, για να μη τον περισπά στην αδιάλειπτη προσευχή του.
Όταν είχε πλησιάσει η τελευταία εβδομάδα της ζωής του επί της γης, τότε μου είπε να καθίσω κοντά του, γιατί θα αποχωριζόμασταν πια, αφού θα έφευγε εκείνος για την αληθινή ζωή. Ακόμη και αυτές τις δέκα ήμερες δεν με άφηνε να μένω συνέχεια κοντά του, αλλά μου έλεγε να πηγαίνω στο διπλανό κελλάκι, για να προσεύχομαι κι εγώ μετά από την μικρή βοήθεια πού του πρόσφερα. Φυσικά, δεν είχα τα απαιτούμενα για να τον ανακουφίσω όσο έπρεπε, αλλά, επειδή δεν είχε ανακουφιστεί ποτέ το ταλαιπωρημένο του σώμα, και ή ελάχιστη βοήθεια του φαινόταν πολύ μεγάλη.
Μια μέρα, είχα οικονομήσει δύο λεμόνια και του έκανα μια λεμονάδα. Μόλις ήπιε λίγο δροσίστηκε και με κοιτούσε παράξενα.
-Πά-πά-πά, παιδί μου! αυτό το νερό είναι πολύ καλό! Που το βρήκες; Ό Χριστός να σου δώσει σαράντα χρυσά στεφάνια.
Φαίνεται δεν είχε πιή ποτέ λεμονάδα ή είχε πιή, όταν ήταν πολύ μικρός, και είχε ξεχάσει την γεύση της.
Επειδή ήταν ακίνητος πια στο κρεβάτι, γιατί είχε παραδώσει σ' αυτό τις λίγες του σωματικές δυνάμεις και δεν μπορούσε να σηκωθεί να πάει στο Ναό του Τιμίου Σταυρού, όπου λειτουργούσε με ευλάβεια χρόνια ολόκληρα, μου ζήτησε να του φέρω τον Σταυρό από την Αγία Τράπεζα για παρηγοριά. Όταν είδε τον Σταυρό, γυάλισαν τα μάτια του και, αφού τον ασπάσθηκε με ευλάβεια, τον κρατούσε σφιχτά στο χέρι του με όλη την δύναμη πού του είχε απομείνει. Είχα δέσει και ένα κλωνάρι βασιλικό στον Σταυρό και του έλεγα:
-Μυρίζει καλά, Γέροντα; Εκείνος μου απαντούσε:
- Ό Παράδεισος, παιδί μου, μυρίζει πολύ καλύτερα.
Μια μέρα από εκείνες τις τελευταίες του, είχα βγει έξω, για να του φέρω λίγο νερό. Όταν άνοιξα μετά και μπήκα στο κελί του, με κοιτούσε παράξενα και μου λέγει:
- Εσύ, ο Άγιος Σέργιος είσαι;
- Όχι, Γέροντα, είμαι ο Παΐσιος.
-Τώρα, παιδί μου, ήταν εδώ ή Παναγία, ο Άγιος Σέργιος και ο Άγιος Σεραφείμ. Που πήγαν; Κατάλαβα ότι κάτι γίνεται και τον ρώτησα:
- Τι σου είπε ή Παναγία;
-Θα πέραση η Πανήγυρη και μετά θα με πάρη.
Ήταν απόγευμα, παραμονή του Γενεθλίου της Θεοτόκου, 7 Σεπτεμβρίου του 1968 και μετά από τρεις ήμερες, στις 10 Σεπτεμβρίου, αναπαύθηκε εν Κυρίω.
Την προτελευταία ήμερα μου είχε πει ο Γέροντας:
- Αύριο θα πεθάνω και θέλω να μη κοιμηθείς, για να σε ευλογήσω.
Εγώ τον λυπόμουνα εκείνο το βράδυ, πού κουραζόταν, γιατί συνέχεια τρεις ώρες είχε τα χέρια του επάνω στο κεφάλι μου, με ευλογούσε και με ασπαζόταν για τελευταία φορά. Για να έκφραση και την ευγνωμοσύνη του για το λίγο νερό πού του είχα δώσει στα τελευταία του, μου έλεγε:
- Γλυκό μου Παΐσιο, εμείς, παιδί μου, θα έχουμε αγάπη εις αιώνας αιώνων, η αγάπη είναι ακριβή η δική μας. Εσύ θα κάνης ευχή από εδώ, και εγώ θα κάνω από τον Ουρανό. Πιστεύω ότι θα με ελεήσει ο Θεός, γιατί εξήντα χρόνια, παιδί μου, Καλόγηρος, συνέχεια έλεγα Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με.
Έλεγε επίσης:
- Εγώ θα λειτουργώ πια στον Παράδεισο. Εσύ να κάνης ευχή από εδώ, και εγώ θα έρχομαι κάθε χρόνο να σε βλέπω. Εάν εσύ θα καθίσεις στο Κελί αυτό, εγώ θα έχω χαρά, αλλά όπως ο Θεός θέλει, παιδί μου. Σου έχω και κουμπάνια, για τρία χρόνια κονσέρβες, και μου έδειχνε, δίπλα, έξι μικρά κουτιά σαρδέλες και αλλά τέσσερα κουτιά καλαμάρια, πού τα είχε φέρει κάποιος από καιρό, και έμειναν στην ίδια θέση, όπου τα είχε αφήσει ο επισκέπτης τότε. (Για μένα αυτές οι κονσέρβες δεν έφθαναν ούτε για μια εβδομάδα).
Ξανά επαναλάμβανε ο Γέροντας:
- Εμείς, παιδί μου, θα έχουμε ακριβή αγάπη εις αιώνας αιώνων, και θα έρχομαι κάθε χρόνο να σε βλέπω, και τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα συνέχεια.
Είναι αλήθεια ότι εκείνες οι δέκα τελευταίες ήμερες πού παρέμεινα κοντά του, ήταν η μεγαλύτερη ευλογία του Θεού για μένα, γιατί βοηθήθηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, Αφού μου δόθηκε η ευκαιρία να τον ζήσω λίγο από κοντά και να τον γνωρίσω καλύτερα. Αυτό πού μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το πόσο στα ζεστά είχε πάρει το θέμα της σωτηρίας της ψυχής! Δίπλα από το κρεβάτι του είχε έτοιμες επιστολές, για να τις ταχυδρομήσω, μόλις πεθάνει, σε γνωστούς του Επισκόπους, για να τον μνημονεύουν. Επίσης μου έδωσε εντολή να φέρω Επίσκοπο να τον διάβαση στον τάφο και να τον αφήσω εκεί - να μη του κάνω την εκταφή - μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Χρίστου.
Είχα ειδοποιήσει εν τω μεταξύ στο Μοναστήρι ότι είναι πια στα τελευταία του ο Παπα - Τυχών, και ήρθε ο Πατήρ Βασίλειος, για να τον ετοιμάσουμε. Έβλεπες πια σιγά - σιγά να σβήνει ο Γέροντας, σαν το κανδήλι, πού τελειώνει το λάδι από την κούπα και μένει λίγο στο φυτίλι, και κάνει τις τελευταίες του αναλαμπές.
Έτσι μας έφυγε η αγιασμένη του ψυχή και μας άφησε το σώμα του και ένα μεγάλο κενό. Τον ετοιμάσαμε οι δυο μας και ειδοποιήσαμε το πρωί και τους άλλους Πατέρες, και του διάβασαν την νεκρώσιμη ακολουθία οι γνωστοί του Ιερείς με ευλάβεια. Μας άφησε πόνο, φυσικά, στις ψυχές μας με τον αποχωρισμό του, γιατί ή παρουσία του έπαιρνε πόνο και σκορπούσε παρηγοριά. Τώρα πια ο Γέροντας θα μας επισκέπτεται εκείνος από τον Ουρανό και θα μας βοηθά περισσότερο. Άλλωστε, το είχε υποσχεθεί ο ίδιος: «Εγώ θα έρχομαι κάθε χρόνο να σε βλέπω».
Πέρασαν τρία χρόνια ολόκληρα, χωρίς να μου παρουσιαστή, και αυτό με έβαλε σε λογισμούς: «μήπως έσφαλα σε κάτι;» Μετά από τρία χρόνια μου έκανε την πρώτη του επίσκεψη. Εάν εννοούσε ο Γέροντας ότι το «...κάθε χρόνο» θα άρχιζε μετά από τα τρία χρόνια, αυτό με παρηγορεί, γιατί έτσι δεν ήμουν εγώ αίτια σ' αυτό το θέμα.
Ή πρώτη λοιπόν φορά ήταν στις 10 Σεπτεμβρίου 1971, βράδυ, μετά το μεσονύκτιο. Ενώ έλεγα την ευχή, βλέπω ξαφνικά τον Γέροντα να μπαίνει στο κελί! Πετάχτηκα και του έπιασα τα πόδια και τα φιλούσα με ευλάβεια. Δεν κατάλαβα όμως πώς ξεγαντζώθηκε από τα χέρια μου και, καθώς έφευγε, τον είδα να μπαίνει στο Ναό, και εξαφανίστηκε. Φυσικά, τα χάνει κανείς εκείνη την ώρα, όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα. Ούτε και μπορεί να τα εξήγηση αυτά με την λογική, γι' αυτό και λέγονται θαύματα. Άναψα αμέσως το κερί, γιατί μόνο το κανδήλι είχα αναμμένο, όταν συνέβη αυτό, για να σημειώσω στο ημερολόγιο την ήμερα αυτή πού μου είχε παρουσιαστή ό Γέροντας, για να το θυμάμαι. Όταν είδα ότι ήταν ή ήμερα πού είχε κοιμηθεί ό Γέροντας (10η Σεπτεμβρίου), πολύ λυπήθηκα και ελέγχθηκα, πού μου πέρασε τελείως απαρατήρητη εκείνη η ήμερα. Πιστεύω να με συγχώρησε ο καλός Πατέρας, γιατί εκείνη την ήμερα, από το φώτισμα το ηλιοβασίλεμα, είχα επισκέπτες στο Καλύβι και είχα κουραστεί και ζαλιστεί και ξεχάστηκα τελείως. Αλλιώς, κάτι θα έκανα για να βοηθηθώ ο ίδιος και να δώσω λίγη χαρά στον Γέροντα με ολονύκτια προσευχή.
Δεν ξέρω εάν είχε παρουσιαστή σε άλλον, πριν από την πρώτη αυτή επίσκεψη πού μου έκανε. Στο Κελί μου πάντως είχε παρουσιαστή και σ' έναν άγνωστο Μοναχό (πρώην Καρακαλληνό), στον Πατέρα Ανδρέα, ως έξης:
Είχε έρθει στο Κελί μου, για να τον εξυπηρετήσω σε κάτι πού ήθελε. Φυσικά, ούτε με γνώριζε ούτε και εγώ τον γνώριζα. Περίμενε λοιπόν έξω από το Κελί μου, κάτω από την ελιά, γιατί νόμιζε ότι απουσιάζω. Εγώ ήμουν μέσα στο εργαστήρι και δεν ακουγόμουνα, γιατί βερνίκωνα εικονάκια. Όταν τελείωσα, έψαλα το Άγιος ο Θεός και! βγήκα έξω. Μόλις με είδε ο Πατήρ Ανδρέας, ξαφνιάστηκε και μου διηγήθηκε με θαυμασμό το έξης γεγονός:
«Ενώ περίμενα κάτω από την ελιά, είχαν κλείσει τα μάτια μου, αλλά τις αισθήσεις μου τις είχα. Βλέπω, λοιπόν, έναν Γέροντα να βγαίνει από εκείνα τα δενδρολίβανα και να μου λέει:
— Ποιόν περιμένεις;
Και εγώ του απήντησα:
-Τον Πατέρα Παΐσιο.
Ό Γέροντας μου είπε:
- Εδώ είναι, και έδειχνε με το δάκτυλο προς το κελί.
Εκείνη την στιγμή πού έδειχνε, άκουσα να ψέλνεις το Άγιος ο Θεός και βγήκες έξω. Αυτός, Πάτερ Παΐσιε, θα είναι κανένας Άγιος, γιατί τους καταλαβαίνω. Έχω ιδεί και άλλες φορές τέτοια!»
Τότε του διηγήθηκα μερικά για τον Γέροντα και του είπα ότι εκεί στα δενδρολίβανα είναι ο τάφος του. Είχα φυτέψει γύρω - γύρω δενδρολίβανα, τα όποια είχαν μεγαλώσει, και δεν διακρινόταν ο τάφος, για να μη πατιέται το Λείψανο του, μια πού μου έδωσε εντολή να μη του κάνω εκταφή.
Νομίζω ότι από τα λίγα αυτά πού ανέφερα και από τα λίγα πού έγραψα γύρω από την ζωή του σεβαστού Γέροντος, πολλά θα καταλάβουν όσοι έχουν εσωτερικά βιώματα. Φυσικά, όσοι ζούνε ταπεινά και στην αφάνεια μπορούν να καταλάβουν πόσο αδικούνται οι Άγιοι, με το να βλέπουμε μόνο τις εξωτερικές αρετές των Αγίων - όσες δεν κρύβονται - και αυτές μόνο να γράφουμε, ενώ ο πνευματικός πλούτος των Αγίων μας είναι σχεδόν άγνωστος. Αυτά τα λίγα, συνήθως, πού έχουμε από τους Αγίους ή τους ξέφυγαν, διότι δεν μπόρεσαν να τα κρύψουν, ή τους ανάγκαζε η μεγάλη τους αγάπη να κάνουν αυτή την πνευματική ελεημοσύνη.
Φυσικά, μόνο ο Θεός γνωρίζει τα πνευματικά μέτρα των Αγίων. Ούτε και οι ίδιοι οι Άγιοι τα γνώριζαν, διότι οι Άγιοι μόνο τις αμαρτίες τους μετρούσαν και όχι τα πνευματικά τους μέτρα. Έχοντας λοιπόν ύπ' όψιν μου το άγιο αυτό τυπικό των Αγίων, πού δεν αναπαύονται στους ανθρώπινους επαίνους, προσπάθησα να περιοριστώ στα απαραίτητα γεγονότα.
Πιστεύω ότι είναι ευχαριστημένος και ο Παπα - Τυχών και δεν θα παραπονεθεί, όπως παραπονέθηκε σ' αυτόν ο φίλος του Γερο - Σιλουανός, όταν είχε γράψει για πρώτη φορά τον Βίο του ο Πατήρ Σωφρόνιος. Είχε παρουσιαστή τότε ο Γερο - Σιλουανός στον Παπα - Τύχωνα και του είπε:
-Αυτός ο ευλογημένος Πατήρ Σωφρόνιος πολλά εγκώμια μου έγραψε, δεν το ήθελα.
Γι' αυτό φυσικά είναι και Άγιοι. Επειδή απέφευγαν την ανθρώπινη δόξα, τους δόξασε ο Θεός.
Οι ευχές του Παπα - Τύχωνα και όλων των γνωστών και αγνώστων Αγίων να μας βοηθάνε στα δύσκολα χρόνια πού περνάμε. Αμήν.
- Παιδί μου, στην κόλαση θα πάνε και οι τεμπέληδες, όχι μόνο οι αμαρτωλοί.
Εάν παρέμενε και δεν έφευγε, τον άφηνε ο Γέροντας και έμπαινε στο Ναό και προσευχόταν, και έτσι ο επισκέπτης αναγκαζόταν να φυγή. Όταν πάλι ήθελε να εκμεταλλευτή κανείς την απλότητα του Γέροντα, για να εξυπηρέτηση τον άλφα ή βήτα σκοπό του, το καταλάβαινε με την θεία του φώτιση και του έλεγε:
-Παιδί μου, εγώ Ελληνικά δεν ξέρω' πήγαινε σε κανέναν Έλληνα, για να συνεννοηθείς καλά.
Φυσικά, δεν λυπόταν ποτέ τον κόπο ούτε τον χρόνο, όταν έβλεπε πνευματικά ενδιαφέροντα στους ανθρώπους. Ενώ με το στόμα συμβούλευε, με την καρδιά και τον νου προσευχόταν. Ή προσευχή του ήταν πια αυτοενέργητη, καρδιακή. Οι άνθρωποι, πού τον πλησίαζαν, το αισθάνονταν αυτό, γιατί έφευγαν πολύ δυναμωμένοι. Και ο Γέροντας τους ευλογούσε μέχρι να κρυφτούν πια.
Κάποτε τον είχε επισκεφτεί ο Πατήρ Άγαθάγγελος ο Ίβηρίτης, ως Διάκος. Όταν έφευγε, ήταν σκοτάδι, δεν είχε φωτίσει ακόμη. Ό Παπα - Τυχών προείδε τον κίνδυνο, πού θα διέτρεχε ο Διάκος, και ανέβηκε αυτή την φορά στο τοιχάκι της μάνδρας και ευλογούσε συνέχεια. Όταν έφθασε ο Διάκος στη ράχη και είδε τον Γέροντα να εύλογη ακόμη, τον λυπήθηκε και του φώναξε να μη κουράζεται, να μπει στο κελί του. Αυτός όμως ατάραχος με υψωμένα τα χέρια, σαν τον Μωυσή, προσευχόταν και ευλογούσε. Ενώ λοιπόν βάδιζε ξένοιαστος ο Διάκος, ξαφνικά, πέφτει πάνω σε καρτέρι κυνηγών, πού περίμεναν αγριόχοιρους. Ένας κυνηγός τράβηξε να ρίξει, αλλά οι ευχές του Γέροντα έσωσαν τον Διάκο από τον θάνατο και τον κυνηγό από την φυλακή. Γι' αυτό μου έλεγε πάντα ο Γέροντας:
-Παιδί μου, να μην έρχεσαι ποτέ την νύχτα, γιατί την νύχτα τα θηρία περπατούν, και οι κυνηγοί τα περιμένουν κρυμμένοι...
Ακόμη και για την Θεία Λειτουργία έλεγε στον Μοναχό, πού θα τον βοηθούσε και θα έκανε τον ψάλτη, να έρχεται το πρωί με το φώτισμα. Την ώρα δε της Θείας Λειτουργίας του έλεγε να μένη στον μικρό διάδρομο, έξω από τον Ναό, και από εκεί να λέει το Κύριε, ελέησαν, για να νιώθει τελείως μόνος του και να κινείται άνετα στην προσευχή του. Όταν έφθανε στο Χερουβικό, ο Παπα -Τυχών αρπάζετε είκοσι έως τριάντα λεπτά, και ο ψάλτης θα έπρεπε να επαναλάβει πολλές φορές το Χερουβικό, μέχρι να ακούσει τις περπατησιές του στην Μεγάλη Είσοδο. "Όταν τον ρωτούσα μετά στο τέλος «τι βλέπεις, Γέροντα», εκείνος μου απαντούσε:
-Τα Χερουβείμ και Σεραφείμ δοξολογούν τον Θεό.
Έλεγε επίσης στην συνέχεια:
- Έμενα μετά από μισή ώρα με κατεβάζει ο φύλακας μου Άγγελος και τότε συνεχίζω την Θεία Λειτουργία.
Κάποτε, τον είχε επισκεφτεί ο π. Θεόκλητος ο Διονυσιάτης. Επειδή ή πόρτα του Παπα - Τύχωνα ήταν κλειστή, και από τον Ναό ακούγονταν γλυκιές ψαλμωδίες, δεν θέλησε να ενόχληση με το χτύπημα της πόρτας, αλλά περίμενε να τελειώσουν, γιατί νόμιζε ότι βρίσκονται στο «Κοινωνικό». Σε λίγο βγαίνει ο Παπα - Τυχών και ανοίγει την πόρτα. Όταν μπήκε ο π. Θεόκλητος, δεν βρήκε κανέναν άλλον εκτός από τον Παπα - Τύχωνα. Τότε κατάλαβε ότι οι ψαλμωδίες εκείνες ήταν Αγγελικές.
Στα γεράματα του πια, επειδή έτρεμαν τα πόδια του, έρχονταν συνήθως και λειτουργούσαν ο Παπα - Μάξιμος και ο Παπα - Αγαθάγγελος, οι Ιβηρίτες, πού ήταν πιο κοντά, και του άφηναν και Άγιον Άρτο, γιατί κοινωνούσε κάθε μέρα. Φυσικά, ήταν προετοιμασμένος κάθε μέρα με την αγία του ζωή.
Για τον Παπα - Τύχωνα όλες σχεδόν οι ημέρες του χρόνου ήταν Διακαινήσιμες, και ζούσε πάντα την Πασχαλινή χαρά. Συνέχεια άκουγε κανείς από το στόμα του το Δόξα σοι ο Θεός, Δόξα σοι ο Θεός. Αυτό συνιστούσε και σε όλους: να λέμε το Δόξα σοι ο Θεός, όχι μόνο όταν περνάμε καλά, αλλά και όταν περνάμε δοκιμασίες, γιατί και τις δοκιμασίες τις επιτρέπει ο Θεός για φάρμακα της
ψυχής.
Πολύ πονούσε για τις ψυχές πού υπέφεραν στο άθεο καθεστώς της Ρωσίας. Μου έλεγε με δακρυσμένα μάτια:
-Παιδί μου, η Ρωσία έχει ακόμη κανόνα από τον Θεό' θα πέραση όμως.
Για τον εαυτό του ό Γέροντας δεν νοιαζόταν καθόλου ούτε και φοβόταν, γιατί είχε πολύ φόβο Θεού (θεία συστολή) και ευλάβεια. Επειδή αγωνιζόταν και με πολλή ταπείνωση, δεν διέτρεχε ούτε τον πνευματικό κίνδυνο της πτώσεως. Επομένως, πώς να φοβηθεί και τι να φοβηθεί; Τους δαίμονες, πού τρέμουν από τον ταπεινό άνθρωπο, ή τον θάνατο, πού συνέχεια τον μελετούσε και ετοιμαζόταν χαρούμενος γι' αυτόν; Μάλιστα, είχε ανοίξει και τον τάφο του μόνος του, για να είναι έτοιμος, και έμπηξε και τον Σταυρό, πού και αυτόν τον είχε κάνει ο ίδιος, και έγραψε τα εξής, αφού είχε προαισθανθεί τον θάνατο του: «Αμαρτωλός Τυχών, Ιερομόναχος, 60 χρόνια στο Άγιον Όρος. Δόξα σοι ο Θεός».
Πάντα με το Δόξα σοι ο Θεός θα άρχιζε και με το Δόξα σοι ο Θεός θα τελείωνε ο Γέροντας. Είχε συμφιλιωθεί πια με τον Θεό, γι' αυτό χρησιμοποιούσε περισσότερο το Δόξα σοι ο Θεός παρά το Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με. Κινείτο, όπως είδαμε, στον θείο χώρο, αφού λάμβανε μέρος και στην ουράνια δοξολογία με τους Αγίους Αγγέλους την ώρα της Θείας Λειτουργίας.
Επειδή είχε ανάψει πια η φλόγα του θείου έρωτος μέσα στην καρδιά του, γι' αυτό και δεν τον συγκινούσαν τα μάταια πράγματα, όπως ανέφερα. Το κελί του ήταν και αυτό μικρό. Είχε ένα τραπεζάκι πού ακουμπούσε εικόνες, καθώς και το ακοίμητο κανδήλι και το θυμιατήρι. Δίπλα είχε το Αγγελικό του Σχήμα και το τριμμένο του ράσο. Από την άλλη πλευρά του τοίχου είχε τον Εσταυρωμένο και σε μια άκρη είχε τρεις σανίδες για κρεβάτι με μια κουρελιασμένη κουβέρτα απλωμένη για στρώμα. Για σκέπασμα είχε ένα παλιό πάπλωμα με τα βαμβάκια άπ' έξω, από το όποιο έπαιρναν και τα ποντίκια βαμβάκι, για να κάνουν τις φωλιές τους. Επάνω στο δήθεν μαξιλάρι του είχε το Ευαγγέλιο και ένα βιβλίο με ομιλίες του Αγίου Χρυσοστόμου. Το δε πάτωμα του κελιού του ήταν μεν από σανίδες, αλλά φαινόταν σαν σουβαντισμένο, επειδή δεν σκούπιζε ποτέ, και οι λάσπες, πού έμπαιναν από έξω, με τα γένια και τα μαλλιά, πού έπεφταν κάτω χρόνια ολόκληρα, είχαν σχηματίσει κανονικό σουβά.
Ό Παπα - Τυχών δεν έδινε καμιά σημασία στο καθάρισμα του κελιού του αλλά στο καθάρισμα της ψυχής του, γι' αυτό και κατόρθωσε να γίνει δοχείο της Χάριτος του Θεού. Συνέχεια έπλενε την ψυχή του με τα πολλά του δάκρυα και χρησιμοποιούσε χονδρά προσόψια, επειδή τα συνηθισμένα μανδήλια δεν τον εξυπηρετούσαν.
Είχε φθάσει σε μεγάλη κατάσταση πνευματική ο Γέροντας! Ή ψυχή του είχε γίνει πολύ ευαίσθητη, αλλά, για να βρίσκεται ο νους του συνέχεια στον Θεό, είχε φθάσει και σε αναισθησία σωματική, Αφού δεν αισθανόταν πια καμιά ενόχληση από τις μύγες, τα κουνούπια και τους ψύλλους, πού είχε χιλιάδες. Το κορμί του ήταν κατατρυπημένο και τα ρούχα του γεμάτα από κόκκινα στίγματα. Μου λέει ο λογισμός μου ότι και με τις σύριγγες να του τραβούσαν το αίμα του τα ζουζούνια, πάλι δεν θα το αισθανόταν. Μέσα στο κελί του κυκλοφορούσαν όλα ελεύθερα, από ζουζούνια μέχρι ποντίκια.
Κάποτε του είπε ένας Μοναχός, επειδή έβλεπε τα ποντίκια να χοροπηδούν:
-Γέροντα, θέλεις να σου φέρω μια γάτα; Εκείνος απήντησε:
- Όχι, παιδί μου. Εγώ έχω μια γάτα, μιάμιση φορά μεγαλύτερη από την γάτα. Έρχεται εδώ, την ταΐζω, την χαϊδεύω, και μετά πηγαίνει στην καλύβα της κάτω στο λάκκο και ησυχάζει.
Ήταν μια αλεπού, ή οποία επισκεπτόταν τον Γέροντα τακτικά, σαν καλός γείτονας.
Είχε επίσης και μία αγριόχοιρο, πού γεννούσε κάθε χρόνο κοντά στο φράχτη του κήπου του, για να την προστατεύει ο Γέροντας. "Όταν έβλεπε κυνηγούς να περνούν από την περιοχή του, τους έλεγε ο Παπα - Τυχών:
- Παιδιά μου, εδώ δεν υπάρχουν μεγάλα γουρούνια.
Φύγετε.
Οι κυνηγοί νόμιζαν ότι δεν υπάρχουν αγριόχοιροι στην περιοχή του και έφευγαν.
Ό άγιος Γέροντας σαν καλός πατέρας τους μεν ανθρώπους έτρεφε πνευματικά, τα δε μεγάλα άγρια ζώα τα ταΐζε από την λίγη τροφή πού είχε και τα χόρταινε περισσότερο από την πολλή του αγάπη, και τα μικρά ζουζούνια τ' άφηνε να θηλάζουν από το λίγο του αίμα.
Είχε γερή κράση ο Γέροντας, αλλά από την πολλή άσκηση είχε εξαντληθεί. "Όταν τον ρωτούσε κανείς «τι κάνεις, Γέροντα, είσαι καλά», απαντούσε:
- Δόξα σοι ο Θεός, καλά είμαι, παιδί μου. Εγώ δεν είμαι άρρωστος, αλλά αδυναμία έχω.
Πολύ στενοχωριόταν, όταν έβλεπε καλοθρεμμένο νέο, και περισσότερο, όταν έβλεπε καλοθρεμμένο Καλόγηρο, επειδή δεν ταιριάζουν τα παχιά με το Αγγελικό Σχήμα.
Μια μέρα τον επισκέφτηκε ένας λαϊκός πολύ χονδρός και του λέει:
- Γέροντα, έχω πόλεμο σαρκικό με βρώμικους λογισμούς, πού δεν μ' αφήνουν καθόλου να ησυχάσω.
Ό Παπα - Τυχών του είπε:
- Εάν, παιδί μου, εσύ θα κάνης υπακοή, με την Χάρη του Χρίστου εγώ θα σε κάνω Άγγελο. Να λες, παιδί μου, συνέχεια την ευχή, το Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, και να περνάς όλες τις ήμερες με ψωμί και νερό, και το Σάββατο και την Κυριακή να τρως φαγητό με λίγο λάδι. Να κάνης και από εκατόν πενήντα μετάνοιες την νύκτα και να διαβάζεις μετά την Παράκληση της Παναγίας και ένα κεφάλαιο από το Ευαγγέλιο και το Συναξάρι του Αγίου της ημέρας.
Μετά από έξι μήνες, πού τον ξανασκέφτηκε, ο Γέροντας δεν μπόρεσε να τον γνωρίσει, γιατί είχαν φύγει όλα τα περίσσια παχιά, και με ευκολία πια χωρούσε από την στενή πόρτα του Ναού του. Ό Γέροντας τον ρώτησε:
- Πώς περνάς τώρα, παιδί μου; Και εκείνος απήντησε:
- Τώρα νιώθω πραγματικά σαν Άγγελος, γιατί δεν έχω ούτε σαρκικές ενοχλήσεις ούτε και βρώμικους λογισμούς και αισθάνομαι πολύ ελαφρός, πού έφυγαν τα παχύ.
Με τέτοιες πρακτικές συμβουλές νουθετούσε τους ανθρώπους πού του ζητούσαν βοήθεια. Έκτος, φυσικά, από την μεγάλη πείρα πού είχε αποκτήσει, είχε λάβει και θείο φωτισμό από τους μεγάλους ασκητικούς του αγώνες. Μετά από τις νουθεσίες του επακολουθούσαν οι προσευχές του, πού τις αισθάνονταν οι επισκέπτες έντονα, όταν έφευγαν.
Το πετραχήλι σχεδόν ποτέ δεν το έβγαζε, γιατί πολλές φορές το σήκωνε από τον έναν άνθρωπο και το άπλωνε στον άλλον και έπαιρνε τις αμαρτίες από τους συνανθρώπους του και τους ξαλάφρωνε με το Μυστήριο της θείας Εξομολογήσεως. Τις εξομολογήσεις, πού του έκαναν οι άνθρωποι, τις ξεχνούσε αμέσως και έτσι έβλεπε όλους τους ανθρώπους πάντοτε καλούς και όλο καλούς λογισμούς είχε για όλους, γιατί είχε εξαγνισθή πια η καρδιά του και ο νους του.
Κάποτε τον είχε ρωτήσει ένας Ηγούμενος: -Γέροντα, ποιος αδελφός είναι πιο καθαρός μέσα στο Κοινόβιο;
Ό Παπα - Τυχών απήντησε:
- Άγιε Καθηγούμενε, όλοι οι αδελφοί είναι καθαροί. Ποτέ δεν πλήγωνε άνθρωπο, αλλά του θεράπευε τα
τραύματα με το βάλσαμο της αγάπης του Χρίστου. Έλεγε στην πονεμένη ψυχή:
- Παιδί μου, εσένα ο Χριστός σε αγαπάει, σε συγχώρεσε. Ό Χριστός αγαπάει περισσότερο τους αμαρτωλούς πού μετανοούν και ζουν με ταπείνωση.
Πάντα τόνιζε την ταπείνωση και έλεγε χαρακτηριστικά:
- Ένας ταπεινός άνθρωπος έχει περισσότερη Χάρη από πολλούς ανθρώπους. Κάθε πρωί ο Θεός ευλογεί τον κόσμο με το ένα χέρι, άλλ' όταν ιδή κανέναν ταπεινό άνθρωπο, τον ευλογεί με τα δυο Του χέρια. Πά-πά-πά, παιδί μου! εκείνος πού έχει μεγαλύτερη ταπείνωση, είναι ο μεγαλύτερος από όλους.
Επίσης, έλεγε γι' αυτούς πού παρθενεύουν πώς πρέπει να έχουν και ταπείνωση, γιατί αλλιώς δεν σώζονται μόνο με την παρθενία, διότι ή κόλαση είναι γεμάτη και από υπερήφανους παρθένους.
- Όταν καυχάται κανείς ότι είναι παρθένος - έλεγε -θα του πει ο Χριστός: «Επειδή δεν έχεις και ταπείνωση, πήγαινε στην κόλαση». Ενώ σ' εκείνον πού ήταν αμαρτωλός και μετανόησε και ζει ταπεινά με συντριβή καρδίας και ομολογεί ότι είναι αμαρτωλός, θα του πει ο Χριστός: «Έλα, παιδί μου, εδώ στον γλυκό Παράδεισο».
Έκτος από την ταπείνωση και την μετάνοια τόνιζε πολύ την μελέτη του Θεού, δηλαδή ο νους του άνθρωπου να γυρίζει συνέχεια γύρω από τον Θεό. Επίσης, τόνιζε την μελέτη της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων: Ευεργετινό, Φιλοκαλία, Άγιο Χρυσόστομο, Μέγα Βασίλειο, Γρηγόριο Θεολόγο, Άγιο Μάξιμο, Συμεών Νέο Θεολόγο, Άββά Μακάριο και Άββά Ισαάκ. «Ή μελέτη, έλεγε ο Γέροντας, θερμαίνει και την ψυχή, καθαρίζει και τον νου και έτσι ασκείται με προθυμία ο άνθρωπος και αποκτάει αρετές, ενώ, όταν δεν ασκείται, αποκτάει πάθη».
Μια μέρα με ρώτησε:
- Εσύ, παιδί μου, τι βιβλία διαβάζεις; Του απήντησα:
-Άββα Ισαάκ.
- Πά-πά-πά, παιδί μου! αυτός ο Άγιος είναι μεγάλος! Ούτε έναν ψύλλο δεν σκότωνε ο Άββας Ισαάκ.
Ήθελε με αυτό πού είπε να τονίσει την μεγάλη πνευματική ευαισθησία του Αγίου.
Ό Πάπα - Τυχών προσπαθούσε να μιμηθεί τον Άγιο Ισαάκ, όχι μόνο στο ησυχαστικό του πνεύμα αλλά και στην ευαισθησία της πνευματικής του αρχοντιάς, και δεν επιβάρυνε κανέναν άνθρωπο. Έλεγε στους Μοναχούς ότι πρέπει να ζουν ασκητικά, για να ελευθερωθούν από τις μέριμνες, και όχι να δουλεύουν σαν εργάτες και να τρώνε σαν κοσμικοί. Γιατί το έργο του Μονάχου είναι οι μετάνοιες, οι νηστείες, οι προσευχές, όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για όλο τον κόσμο, ζωντανούς και πεθαμένους, και λίγη δουλειά για τα απαραίτητα, για να μην επιβαρύνει τους άλλους, διότι με την πολλή δουλειά και μέριμνα ξεχνάει κανείς τον Θεό. Έλεγε χαρακτηριστικά:
- Ό Φαραώ έδινε πολλή δουλειά και πολύ φαγητό στον λαό του Ισραήλ, για να ξεχάσουν τον Θεό.
Πριν αρχίσει τις συμβουλές του ο Γέροντας, είχε τυπικό να κάνη πρώτα προσευχή, να επικαλεσθεί το Άγιο Πνεύμα, για να τον φώτιση, και αυτό συνιστούσε και στους άλλους. Έλεγε: «Ό Θεός άφησε το Άγιο Πνεύμα, για να μας φωτίζει. Αυτό είναι νοικοκύρης. Γι' αυτό και ή Εκκλησία μας αρχίζει με το Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας». Ενώ έλεγε αυτά για το Άγιο Πνεύμα, αλλοιωνόταν το πρόσωπο του, και πολλοί ευλαβείς άνθρωποι την έβλεπαν αυτή την αλλοίωση.
Μερικοί τον τραβούσαν και καμιά φωτογραφία κρυφά. Άλλοι του ζητούσαν ευλογία για να τον φωτογραφίσουν, και αυτός το δεχόταν απλά. Σηκωνόταν αμέσως, πήγαινε στο Ναό και φορούσε το Αγγελικό του Σχήμα. Έπαιρνε και τον Σταυρό στο ένα χέρι και με το άλλο ξέπλεκε την μεγάλη του γενειάδα, την οποία έδενε κότσο, και φαινόταν πράγματι σαν τον Πατριάρχη Αβραάμ, ιδίως στα υστερνά του, πού είχε γίνει ολόλευκος πια εσωτερικά και εξωτερικά. Αφού λοιπόν ετοιμαζόταν, στεκόταν κάτω από την ελιά, για να τον φωτογραφίσουν, και έπαιρνε μια στάση μικρού παιδιού. Είχε ωριμάσει πια πνευματικά και είχε γίνει σαν μικρό παιδί, όπως μας συνιστά ο Χριστός να γίνουμε σαν τα άκακα παιδιά.
Οι Πατέρες πού τον συμβουλεύονταν, στα γεράματα του τον επισκέπτονταν πιο τακτικά, για να του προσφέρουν καμιά βοήθεια, και τον ρωτούσαν:
- Γέροντα, μήπως θέλεις να σου κόψουμε ξύλα; Εκείνος απαντούσε:
- Κάνετε υπομονή, εάν δεν πεθάνω το καλοκαίρι, να μου κόψετε ξύλα για τον χειμώνα.
Το 1968 είχε προαισθανθεί πια τον θάνατο του, γιατί συνέχεια ανέφερε για τον θάνατο. Τον είχαν εγκαταλείψει και οι λίγες σωματικές του δυνάμεις. Μετά της Παναγίας(τον Δεκαπενταύγουστο) είχε πέσει στο κρεβάτι και έπινε μόνο νερό, γιατί καιγόταν εσωτερικά. Παρόλο πού βρισκόταν σ΄ αυτή την κατάσταση, πάλι δεν ήθελε να μένη άνθρωπος κοντά του, για να μη τον περισπά στην αδιάλειπτη προσευχή του.
Όταν είχε πλησιάσει η τελευταία εβδομάδα της ζωής του επί της γης, τότε μου είπε να καθίσω κοντά του, γιατί θα αποχωριζόμασταν πια, αφού θα έφευγε εκείνος για την αληθινή ζωή. Ακόμη και αυτές τις δέκα ήμερες δεν με άφηνε να μένω συνέχεια κοντά του, αλλά μου έλεγε να πηγαίνω στο διπλανό κελλάκι, για να προσεύχομαι κι εγώ μετά από την μικρή βοήθεια πού του πρόσφερα. Φυσικά, δεν είχα τα απαιτούμενα για να τον ανακουφίσω όσο έπρεπε, αλλά, επειδή δεν είχε ανακουφιστεί ποτέ το ταλαιπωρημένο του σώμα, και ή ελάχιστη βοήθεια του φαινόταν πολύ μεγάλη.
Μια μέρα, είχα οικονομήσει δύο λεμόνια και του έκανα μια λεμονάδα. Μόλις ήπιε λίγο δροσίστηκε και με κοιτούσε παράξενα.
-Πά-πά-πά, παιδί μου! αυτό το νερό είναι πολύ καλό! Που το βρήκες; Ό Χριστός να σου δώσει σαράντα χρυσά στεφάνια.
Φαίνεται δεν είχε πιή ποτέ λεμονάδα ή είχε πιή, όταν ήταν πολύ μικρός, και είχε ξεχάσει την γεύση της.
Επειδή ήταν ακίνητος πια στο κρεβάτι, γιατί είχε παραδώσει σ' αυτό τις λίγες του σωματικές δυνάμεις και δεν μπορούσε να σηκωθεί να πάει στο Ναό του Τιμίου Σταυρού, όπου λειτουργούσε με ευλάβεια χρόνια ολόκληρα, μου ζήτησε να του φέρω τον Σταυρό από την Αγία Τράπεζα για παρηγοριά. Όταν είδε τον Σταυρό, γυάλισαν τα μάτια του και, αφού τον ασπάσθηκε με ευλάβεια, τον κρατούσε σφιχτά στο χέρι του με όλη την δύναμη πού του είχε απομείνει. Είχα δέσει και ένα κλωνάρι βασιλικό στον Σταυρό και του έλεγα:
-Μυρίζει καλά, Γέροντα; Εκείνος μου απαντούσε:
- Ό Παράδεισος, παιδί μου, μυρίζει πολύ καλύτερα.
Μια μέρα από εκείνες τις τελευταίες του, είχα βγει έξω, για να του φέρω λίγο νερό. Όταν άνοιξα μετά και μπήκα στο κελί του, με κοιτούσε παράξενα και μου λέγει:
- Εσύ, ο Άγιος Σέργιος είσαι;
- Όχι, Γέροντα, είμαι ο Παΐσιος.
-Τώρα, παιδί μου, ήταν εδώ ή Παναγία, ο Άγιος Σέργιος και ο Άγιος Σεραφείμ. Που πήγαν; Κατάλαβα ότι κάτι γίνεται και τον ρώτησα:
- Τι σου είπε ή Παναγία;
-Θα πέραση η Πανήγυρη και μετά θα με πάρη.
Ήταν απόγευμα, παραμονή του Γενεθλίου της Θεοτόκου, 7 Σεπτεμβρίου του 1968 και μετά από τρεις ήμερες, στις 10 Σεπτεμβρίου, αναπαύθηκε εν Κυρίω.
Την προτελευταία ήμερα μου είχε πει ο Γέροντας:
- Αύριο θα πεθάνω και θέλω να μη κοιμηθείς, για να σε ευλογήσω.
Εγώ τον λυπόμουνα εκείνο το βράδυ, πού κουραζόταν, γιατί συνέχεια τρεις ώρες είχε τα χέρια του επάνω στο κεφάλι μου, με ευλογούσε και με ασπαζόταν για τελευταία φορά. Για να έκφραση και την ευγνωμοσύνη του για το λίγο νερό πού του είχα δώσει στα τελευταία του, μου έλεγε:
- Γλυκό μου Παΐσιο, εμείς, παιδί μου, θα έχουμε αγάπη εις αιώνας αιώνων, η αγάπη είναι ακριβή η δική μας. Εσύ θα κάνης ευχή από εδώ, και εγώ θα κάνω από τον Ουρανό. Πιστεύω ότι θα με ελεήσει ο Θεός, γιατί εξήντα χρόνια, παιδί μου, Καλόγηρος, συνέχεια έλεγα Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με.
Έλεγε επίσης:
- Εγώ θα λειτουργώ πια στον Παράδεισο. Εσύ να κάνης ευχή από εδώ, και εγώ θα έρχομαι κάθε χρόνο να σε βλέπω. Εάν εσύ θα καθίσεις στο Κελί αυτό, εγώ θα έχω χαρά, αλλά όπως ο Θεός θέλει, παιδί μου. Σου έχω και κουμπάνια, για τρία χρόνια κονσέρβες, και μου έδειχνε, δίπλα, έξι μικρά κουτιά σαρδέλες και αλλά τέσσερα κουτιά καλαμάρια, πού τα είχε φέρει κάποιος από καιρό, και έμειναν στην ίδια θέση, όπου τα είχε αφήσει ο επισκέπτης τότε. (Για μένα αυτές οι κονσέρβες δεν έφθαναν ούτε για μια εβδομάδα).
Ξανά επαναλάμβανε ο Γέροντας:
- Εμείς, παιδί μου, θα έχουμε ακριβή αγάπη εις αιώνας αιώνων, και θα έρχομαι κάθε χρόνο να σε βλέπω, και τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα συνέχεια.
Είναι αλήθεια ότι εκείνες οι δέκα τελευταίες ήμερες πού παρέμεινα κοντά του, ήταν η μεγαλύτερη ευλογία του Θεού για μένα, γιατί βοηθήθηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, Αφού μου δόθηκε η ευκαιρία να τον ζήσω λίγο από κοντά και να τον γνωρίσω καλύτερα. Αυτό πού μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το πόσο στα ζεστά είχε πάρει το θέμα της σωτηρίας της ψυχής! Δίπλα από το κρεβάτι του είχε έτοιμες επιστολές, για να τις ταχυδρομήσω, μόλις πεθάνει, σε γνωστούς του Επισκόπους, για να τον μνημονεύουν. Επίσης μου έδωσε εντολή να φέρω Επίσκοπο να τον διάβαση στον τάφο και να τον αφήσω εκεί - να μη του κάνω την εκταφή - μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Χρίστου.
Είχα ειδοποιήσει εν τω μεταξύ στο Μοναστήρι ότι είναι πια στα τελευταία του ο Παπα - Τυχών, και ήρθε ο Πατήρ Βασίλειος, για να τον ετοιμάσουμε. Έβλεπες πια σιγά - σιγά να σβήνει ο Γέροντας, σαν το κανδήλι, πού τελειώνει το λάδι από την κούπα και μένει λίγο στο φυτίλι, και κάνει τις τελευταίες του αναλαμπές.
Έτσι μας έφυγε η αγιασμένη του ψυχή και μας άφησε το σώμα του και ένα μεγάλο κενό. Τον ετοιμάσαμε οι δυο μας και ειδοποιήσαμε το πρωί και τους άλλους Πατέρες, και του διάβασαν την νεκρώσιμη ακολουθία οι γνωστοί του Ιερείς με ευλάβεια. Μας άφησε πόνο, φυσικά, στις ψυχές μας με τον αποχωρισμό του, γιατί ή παρουσία του έπαιρνε πόνο και σκορπούσε παρηγοριά. Τώρα πια ο Γέροντας θα μας επισκέπτεται εκείνος από τον Ουρανό και θα μας βοηθά περισσότερο. Άλλωστε, το είχε υποσχεθεί ο ίδιος: «Εγώ θα έρχομαι κάθε χρόνο να σε βλέπω».
Πέρασαν τρία χρόνια ολόκληρα, χωρίς να μου παρουσιαστή, και αυτό με έβαλε σε λογισμούς: «μήπως έσφαλα σε κάτι;» Μετά από τρία χρόνια μου έκανε την πρώτη του επίσκεψη. Εάν εννοούσε ο Γέροντας ότι το «...κάθε χρόνο» θα άρχιζε μετά από τα τρία χρόνια, αυτό με παρηγορεί, γιατί έτσι δεν ήμουν εγώ αίτια σ' αυτό το θέμα.
Ή πρώτη λοιπόν φορά ήταν στις 10 Σεπτεμβρίου 1971, βράδυ, μετά το μεσονύκτιο. Ενώ έλεγα την ευχή, βλέπω ξαφνικά τον Γέροντα να μπαίνει στο κελί! Πετάχτηκα και του έπιασα τα πόδια και τα φιλούσα με ευλάβεια. Δεν κατάλαβα όμως πώς ξεγαντζώθηκε από τα χέρια μου και, καθώς έφευγε, τον είδα να μπαίνει στο Ναό, και εξαφανίστηκε. Φυσικά, τα χάνει κανείς εκείνη την ώρα, όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα. Ούτε και μπορεί να τα εξήγηση αυτά με την λογική, γι' αυτό και λέγονται θαύματα. Άναψα αμέσως το κερί, γιατί μόνο το κανδήλι είχα αναμμένο, όταν συνέβη αυτό, για να σημειώσω στο ημερολόγιο την ήμερα αυτή πού μου είχε παρουσιαστή ό Γέροντας, για να το θυμάμαι. Όταν είδα ότι ήταν ή ήμερα πού είχε κοιμηθεί ό Γέροντας (10η Σεπτεμβρίου), πολύ λυπήθηκα και ελέγχθηκα, πού μου πέρασε τελείως απαρατήρητη εκείνη η ήμερα. Πιστεύω να με συγχώρησε ο καλός Πατέρας, γιατί εκείνη την ήμερα, από το φώτισμα το ηλιοβασίλεμα, είχα επισκέπτες στο Καλύβι και είχα κουραστεί και ζαλιστεί και ξεχάστηκα τελείως. Αλλιώς, κάτι θα έκανα για να βοηθηθώ ο ίδιος και να δώσω λίγη χαρά στον Γέροντα με ολονύκτια προσευχή.
Δεν ξέρω εάν είχε παρουσιαστή σε άλλον, πριν από την πρώτη αυτή επίσκεψη πού μου έκανε. Στο Κελί μου πάντως είχε παρουσιαστή και σ' έναν άγνωστο Μοναχό (πρώην Καρακαλληνό), στον Πατέρα Ανδρέα, ως έξης:
Είχε έρθει στο Κελί μου, για να τον εξυπηρετήσω σε κάτι πού ήθελε. Φυσικά, ούτε με γνώριζε ούτε και εγώ τον γνώριζα. Περίμενε λοιπόν έξω από το Κελί μου, κάτω από την ελιά, γιατί νόμιζε ότι απουσιάζω. Εγώ ήμουν μέσα στο εργαστήρι και δεν ακουγόμουνα, γιατί βερνίκωνα εικονάκια. Όταν τελείωσα, έψαλα το Άγιος ο Θεός και! βγήκα έξω. Μόλις με είδε ο Πατήρ Ανδρέας, ξαφνιάστηκε και μου διηγήθηκε με θαυμασμό το έξης γεγονός:
«Ενώ περίμενα κάτω από την ελιά, είχαν κλείσει τα μάτια μου, αλλά τις αισθήσεις μου τις είχα. Βλέπω, λοιπόν, έναν Γέροντα να βγαίνει από εκείνα τα δενδρολίβανα και να μου λέει:
— Ποιόν περιμένεις;
Και εγώ του απήντησα:
-Τον Πατέρα Παΐσιο.
Ό Γέροντας μου είπε:
- Εδώ είναι, και έδειχνε με το δάκτυλο προς το κελί.
Εκείνη την στιγμή πού έδειχνε, άκουσα να ψέλνεις το Άγιος ο Θεός και βγήκες έξω. Αυτός, Πάτερ Παΐσιε, θα είναι κανένας Άγιος, γιατί τους καταλαβαίνω. Έχω ιδεί και άλλες φορές τέτοια!»
Τότε του διηγήθηκα μερικά για τον Γέροντα και του είπα ότι εκεί στα δενδρολίβανα είναι ο τάφος του. Είχα φυτέψει γύρω - γύρω δενδρολίβανα, τα όποια είχαν μεγαλώσει, και δεν διακρινόταν ο τάφος, για να μη πατιέται το Λείψανο του, μια πού μου έδωσε εντολή να μη του κάνω εκταφή.
Νομίζω ότι από τα λίγα αυτά πού ανέφερα και από τα λίγα πού έγραψα γύρω από την ζωή του σεβαστού Γέροντος, πολλά θα καταλάβουν όσοι έχουν εσωτερικά βιώματα. Φυσικά, όσοι ζούνε ταπεινά και στην αφάνεια μπορούν να καταλάβουν πόσο αδικούνται οι Άγιοι, με το να βλέπουμε μόνο τις εξωτερικές αρετές των Αγίων - όσες δεν κρύβονται - και αυτές μόνο να γράφουμε, ενώ ο πνευματικός πλούτος των Αγίων μας είναι σχεδόν άγνωστος. Αυτά τα λίγα, συνήθως, πού έχουμε από τους Αγίους ή τους ξέφυγαν, διότι δεν μπόρεσαν να τα κρύψουν, ή τους ανάγκαζε η μεγάλη τους αγάπη να κάνουν αυτή την πνευματική ελεημοσύνη.
Φυσικά, μόνο ο Θεός γνωρίζει τα πνευματικά μέτρα των Αγίων. Ούτε και οι ίδιοι οι Άγιοι τα γνώριζαν, διότι οι Άγιοι μόνο τις αμαρτίες τους μετρούσαν και όχι τα πνευματικά τους μέτρα. Έχοντας λοιπόν ύπ' όψιν μου το άγιο αυτό τυπικό των Αγίων, πού δεν αναπαύονται στους ανθρώπινους επαίνους, προσπάθησα να περιοριστώ στα απαραίτητα γεγονότα.
Πιστεύω ότι είναι ευχαριστημένος και ο Παπα - Τυχών και δεν θα παραπονεθεί, όπως παραπονέθηκε σ' αυτόν ο φίλος του Γερο - Σιλουανός, όταν είχε γράψει για πρώτη φορά τον Βίο του ο Πατήρ Σωφρόνιος. Είχε παρουσιαστή τότε ο Γερο - Σιλουανός στον Παπα - Τύχωνα και του είπε:
-Αυτός ο ευλογημένος Πατήρ Σωφρόνιος πολλά εγκώμια μου έγραψε, δεν το ήθελα.
Γι' αυτό φυσικά είναι και Άγιοι. Επειδή απέφευγαν την ανθρώπινη δόξα, τους δόξασε ο Θεός.
Οι ευχές του Παπα - Τύχωνα και όλων των γνωστών και αγνώστων Αγίων να μας βοηθάνε στα δύσκολα χρόνια πού περνάμε. Αμήν.
(Ακολουθεί ή προσευχή του Γέροντα, πού είχε γράψει με πολύ πόνο και πολλά δάκρυα και την έστελνε στις πονεμένες ψυχές της Ρωσίας σαν βάλσαμο από το Περιβόλι της Παναγίας).
«Δόξα εις τον Γολγοθά του Χρίστου».
Ω Θείε Γολγοθά, αγιασμένε με το αίμα του Χρίστου! Σε παρακαλούμε, πες μας πόσες χιλιάδες αμαρτωλών με την Χάρη του Χρίστου, την μετάνοια και τα δάκρυα καθάρισες και γέμισες τον νυμφώνα του Παραδείσου; Ω! με την αγάπη σου την άρρητη, Χριστέ Βασιλιά, με την Χάρη Σου όλα τα ουράνια παλάτια γέμισες από μετανοούντας αμαρτωλούς. Συ και εδώ κάτω όλους ελεείς και σώζεις. Και ποιος μπορεί αντάξια να Σε ευχαρίστηση, έστω κι αν είχε Αγγελικό νουν; Αμαρτωλοί, ελατέ γρήγορα. Ό Άγιος Γολγοθάς είναι ανοικτός και ο Χριστός εύσπλαχνος. Προσπέσετε προς Αυτόν και φιλήσετε τα άγια Του πόδια.
Μόνον Αυτός σαν εύσπλαχνος μπορεί να γιατρέψει τις πληγές σας! Ω, θα είμαστε ευτυχείς, όταν ο πολυεύσπλαχνος Χριστός μας αξίωση με μεγάλη ταπείνωση και φόβο Θεού και καυτά δάκρυα να πλύνωμε τα πανάχραντα Του πόδια και με αγάπη να τα φιλήσουμε! Τότε ο Χριστός εύσπλαχνος θα ευδοκήση να πλύνη τις αμαρτίες μας και θα μας άνοιξη τις πόρτες του Παραδείσου, όπου με μεγάλη χαρά, μαζί με τους Αρχαγγέλους και Αγγέλους, τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ και με όλους τους Αγίους, αιώνια θα δοξάζωμεν τον Σωτήρα του κόσμου, τον γλυκύτατο Ιησού Χριστό, τον Αμνό του Θεού μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την Όμοούσιο και αδιαίρετο Τριάδα.
Ιερομόναχος Τυχών - Άγιον Όρος
Γράφτηκε ο Βίος του Γέροντα στις 26 Μαΐου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου Καρπού, το 1977, στο Σταυρονικητιανό Κελί «Τίμιος Σταυρός». Δόξα σοι ο Θεός! Μοναχός Παΐσιος
Και οι φωτογραφίες από το αφιέρωμα στον Παπα – Τύχων, τον χαρισματούχο ερημίτη του Άθω, του περιοδικού «ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ
(1902 – 1975)
Διηγείται ο πατέρας Δημήτριος:
- Στις 30/12/1967, ημέρα Σάββατο και ώρα 3 μ.μ. πήγα στα Μετέωρα για να
προσκυνήσω και ωφεληθώ πνευματικά.
Την Κυριακή λειτούργησα στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως και την Δευτέρα
Στον Άγιο Στέφανο, νυχτερινή. Χαρά Θεού και ευλογία Κυρίου.
Αφού με την δύναμη του Θεού επέστρεψα στο χωριό μου, με ειδοποίησαν
αμέσως να πάω να κοινωνήσω μια γρια Ζωή Αντωνίου Γκαγκαστάθη, που
ήταν από καιρό κατάκοιτη, περίπου 85 ετών.
Πήγα λοιπόν και την κοινώνησα των Αχράντων Μυστηρίων, αμέσως φώναξε:
- Με έκαψε η Κοινωνία, φωτιά έχω, δώστε μου νερό να πιω καίγομαι. Με καίει
μέσα. Στις λίγες ώρες που έζησε φώναζε συνεχεία η καημένη. Κατόπιν
παρέδωσε το πνεύμα της.
«πυρ γαρ εστί τους αναξίους φλέγον».
Είπε πάλι:
- Να έχετε αγάπη και ταπεινοφροσύνη και υπακουή.
- Να σε φυλάξει ο Θεός και η Παναγιά από οικογενειακά. Ο σατανάς στην
οικογένεια είναι σαν έναν που πηγαίνει και βρίσκει τ’ αμπέλι ξέφραγο. θα
μπει μέσα. Το ίδιο είναι και στην οικογένεια. Εάν την οικογένεια τη βρει
διαμοιρασμένη και λοιπά, θα μπει μέσα. Εάν όμως έχουν αγάπη, τον Χριστό
θα στέκεται μακριά. Δεν μπορεί να μπει γιατι υπάρχει ο Χριστός.
- Ζει ο Χριστός – λέει - και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει. Έχω μια ζωή
στην εκκλησία. Μ` αρέσει πώς να το πω. Με πονάει, θέλω όλος ο κόσμος να
έρθει στην εκκλησία. Είναι γλυκύς ο Χριστός, είναι πολύ γλυκύς.
Είπε πάλι:
- Εάν η Ελλάδα δεν ρίξει βλέμμα προς
τους πολύτεκνους και δεν νοιαστεί η
πολιτεία για κάθε παιδί που γεννιέται,
δεν πρόκειται να γίνει τίποτα.
Τρεις μέρες πριν την επιστράτευση
έλεγε:
- Το μπουμ πλησιάζει.
Και μετα τρεις μέρες έγινε η
επιστράτευση.
- Ένα μπουμ θα σιμώσει τον κόσμο και
θα έλθουν και πάλι στον Χριστό, την
Εκκλησία.
- Όταν ψέλνεις να καταλαβαίνεις και να
νιώθεις το τι λες. Όχι να επαίρεσαι ότι
δήθεν ψέλνεις ωραία, ότι είσαι
καλλίφωνος. Να ζεις αυτά που λες.
Κάποτε εγώ έλεγα στη εκκλησία ένα τροπάριο του αποστόλου Πέτρου,
σχετικά με την άρνηση του. Όταν σε έφτασα στην λέξεις «ο δε έκλαυσε
πικρώς» τότε είδα την εικόνα του Πέτρου να κυλούν δάκρυα. Ευχαριστήθηκε
ο Άγιος.
Άλλοτε πήγα στην Αίγινα. Περιοδεύσαμε όλα τα εκκλησάκια που υπήρχαν
απέναντι από το μοναστήρι του αγίου Νεκταρίου. Στο δρόμο ακούγαμε εγώ
και ο συνοδοιπόρος μου ένα θρόισμα. Στο τέλος μπήκαμε σε ένα Ναό που
υπήρχε ο Εσταυρωμένος. Ψάλλαμε και Εκει από το βάθος της ψυχής. Ο
Εσταυρωμένος ευχαριστήθηκε και μας πλήρωσε με ευωδιά. Το απολυτίκιο
που λέμε είναι σαν να λέμε καλημέρα στον άγιο και εκείνος μας απαντά.
ΠΕΡΙ ΠΟΝΗΡΟΥ ΕΧΘΡΟΥ (ΠΑΠΑ ΔΗΜΗΤΡΗΣ )
Διηγείται ο πατέρας Δημήτριος:
- Ο εχθρός μας ο διάβολος πάντοτε μας πολεμά. Πιο πολύ όταν δεν του
κάνουμε τα χατίρια. Τότε από την κακία του βρίσκει χίλιους τρόπους να μας
πειράξει.
Μια φορά γύριζα το βράδυ στο σπίτι, με χιόνι. Μου παρουσιάστηκε σαν
χοίρος. Διαλύθηκε όμως σαν καπνός, μόλις έκανα το σημείο του Σταυρού.
Κάποτε πάλι όταν λειτουργούσα, ακούω έξω να θορυβούν. Βγαίνω και βλέπω
ότι χτίζανε πολυκατοικία Άλλος είχε μυστρί, άλλος φτυάρι. Κ.λ.π. τους
σταύρωσα και εξαφανίστηκαν τα πάντα.
Εν’ απόγευμα περνούσα από την πλατεία του χωριού και πήγαινα στο σπίτι
μου. Βλέπω στο καφενείο πολλούς άνδρες, άλλοι πίνανε κρασί, άλλοι
χαρτοπαίζανε. Οι σατανάδες ήταν γύρω – γύρω πάνω στα κεφάλια τους, σε
έναν μάλιστα ήταν σαν αρκούδα.
Μια μέρα γύριζα απ’ το χωράφι και περνώντας έξω από την εκκλησία του
Αγίου Γεωργίου βλέπω ένα σατανά ξαπλωμένο. Τον ρωτώ, «τι κανείς εδώ»;
Και μου απαντά: «Εγώ κάθομαι εδώ για να μην αφήνω κανένα να κάνει τον
σταυρό του».
Μια φορά ήταν καλοκαίρι, με καλέσανε στο χωριό Κούρσοβο να κηδεύσω
κάποιον. Όταν γύρισα στο χωριό μου στο δρόμο οι σατανάδες με
πετροβολούσαν. Θέλανε να με σκοτώσουν. Άρχισα να λέγω τους
Χαιρετισμούς και διαλύθηκαν σαν καπνός.
Κάποτε διηγήθηκε το εξής περιστατικό:
- Κάποτε ένας ασκητής προσευχόταν στο Θεό να του φανερώσει με ποιους
ανθρώπους κάνει καλύτερα την δουλειά του ο πονηρός, και ποιοι
τιμωρούνται περισσότερο.
Μόλις τέλειωσε ο ασκητής την προσευχή του παρουσιάσθηκε ο σατανάς.
Τότε ο ασκητής τον ρωτά αυτό που ήθελε να του φανερώσει ο Θεός.
«Εγώ κάνω καλύτερα την δουλειά μου με τις γυναίκες. Αυτές είναι πιο
καλόπιστες στα θελήματα μου κι αυτές τιμωρούνται περισσότερο».
Ο ασκητής δεν πείστηκε και πολύ. Τότε του λέει: «Θα σου το αποδείξω και σε
δυο τρεις μέρες θα πιστέψεις».
Σ’ ένα χωριό πιο πάνω απ’ τη Βάνια ζούσε ένα αντρόγυνο ευσεβές, πήγαινε
στην εκκλησία τακτικά, κοινωνούσε νήστευε και προσευχόταν. Εκείνος το
φθόνησε, και μηχανεύτηκε το εξής. Παίρνει μορφή γυναίκας και πηγαίνει σε
μια άλλη γυναίκα και της λέει. «Εγώ είμαι η Γεωργία από το τάδε χωριό.
Ήλθα να σε δω». Μετα από συζήτηση της λέει. «Θέλω να με βοηθήσεις σε
κάτι, και θα σου δώσω ένα κασελάκι λίρες».
Εκείνη προθυμοποιήθηκε, όποτε συνεχίζει: «Εάν κατορθώσεις να βάλεις το
τάδε αντρόγυνο να μαλώσει τότε θα πάρεις τις λίρες. Εγώ φεύγω και θα
περάσω σε δυο μέρες να δω τι έκανες».
Εκείνη πήγε στο σπίτι αυτό το ευσεβές. Εκει είχανε ένα σοφατζή και έκανε το
σπίτι.
Αυτή πήγε και έβαλε τα χέρια της στον ασβέστη. Μετα χτύπησε την πόρτα
και της άνοιξε η σύζυγος ονόματι Μαρία. Εκείνη την χαιρέτισε και την
χάϊδεψε στο πρόσωπο, λέγοντας της τι όμορφη που είναι και πόσο πάχυνε.
Κάθισε λίγο και έφυγε.
Πήγε αμέσως και συνάντησε τον άνδρα της και του λέει:
«Πήγα σπίτι σου και βρήκα την γυναίκα σου με τον σοφατζή να παίζουν και
να ασχημονούν».
Εκείνος δεν την πίστεψε.
Εκείνη όμως του απάντησε:
«Πήγαινε και δες τ’ αποτυπώματα στο πρόσωπο της γυναίκα σου».
Αυτός έτρεξε αμέσως στο σπίτι του. Μόλις είδε την γυναίκα με τα
αποτυπώματα, άρχισε να την χτυπά. Εκείνη του έλεγε ότι είναι αθώα κι ότι
δεν συνέβηκε τίποτα. Αυτός όμως δεν πίστεψε κι εξακολούθησε να την κτυπά
αγρίως έως ότου η Μαρία πέθανε.
Τότε πήγε ο σατανάς στην γυναίκα αυτήν και της λέει:. «Ήλθα να σ’
ευχαριστήσω».
Εκείνη ζήτησε τις λίρες.
Της απαντά: «Χαζή είσαι; Που να τις βρω εγώ τις λίρες; Εγώ χάλασα το δικό
μου το κονάκι και το δικό σου θα φτιάξω; Εγώ είμαι ο σατανάς και
εξαφανίστηκε».
Ήλθε σ μένα και μου λέει: «Πείστηκες τώρα»;
Πάει παιδί μου, σκοτώσανε τσάμπα και βερεσέ τη Μαρία.
Μην φοβάστε παιδί μου τον σατανά. Δεν έχει τόση δύναμη. Είναι πολύ
αδύνατος. Σκόνη είναι και δυσωδία. Αυτός δουλεύει για ‘μάς. Όταν έρχεται να
σε πειράξει μα μην στεναχωριέσαι. Ο θεός τον στέλνει για να στεφανωθείς
εσύ.
Αυτός πλανά τους ανθρώπους, προπάντων τους εγωιστές και τους
υπερήφανους, φοβάται την καθαρή εξομολόγηση, την ταπείνωση, την
αγάπη. Εκει μόνο δεν χωράει να μπει.
ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟ (ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ)
Έλεγε ότι είχε φοβερά ντοκουμέντα που τα είχε φανερώσει η δύναμις του
Θεού:
Από την Αγία Τράπέζα των αγίων Ταξιαρχών έβγαινε μύρο, ευωδιά. Ιδίως
κατά την μεταφορά των Αχράντων Μυστηρίων από την προσκομιδή στην
Αγία Τράπεζα. Τον τελευταίον καιρό, που πλησίαζε προς το τέλος του, οι
εικόνες των Ταξιαρχών και της Παναγίας ευωδίαζαν και αυτές.
Ένα βράδυ έκανε τους χαιρετισμούς της Παναγίας στους φίλους του
Ταξιάρχες. Στεκόταν μπροστά στην Ωραία Πύλη βλέπωντας προς την εικόνα
της Παναγίας του τέμπλου κι έψαλλε. Συνήθιζε να ψάλει και το «Θεοτόκε
Παρθένε»…. Κατά τη στιγμή εκείνη παρουσιάστηκε μια γυναίκα, τον έπιασε
απ’ το χέρι και τον γύρισε ακριβώς απέναντι από την Ωραία Πύλη, που
βρίσκεται τοιχογραφημένη η Κοίμηση της Θεοτόκου και εξαφανίσθηκε.
Ο Θεός όμως ήδη του είχε στείλει την πρόσκληση για το Ουράνιο Δείπνο που
του ετοίμαζε.
Την 1η Ιουνίου 1963 λειτούργησε στην ιερά μονή της Άγιας Τριάδος Μετεώρων.
Κατά την ώρα του χερουβικού η Αγια Τράπεζα έβγαλε άρωμα, γιατι εκει ήταν
κι ένα μικρό κουτάκι με λείψανα Αγίων. Έβγαινε ως ένας μικρός στύλος
καπνού, που ευωδίαζε όλο το Ναό. Κατανυκτική Λειτουργία που δεν
περιγράφεται.
- Να η Θρησκεία μας φωνάζει ότι είναι ζωντανή.
Όλη την βδομάδα που εργαζόμουν το κεφάλι μου και το δεξί μου χέρι
ευωδίαζε.
Την 7ην Ιουνίου Παρασκευή, εργαζόμουν όλη την μέρα στο κτήμα μου
μακριά από τον κόσμο. Όλη την μέρα έψαλλα διάφορα κατανυκτικά
τροπάρια και προ παντός της Θεοτόκου. Δεν αισθανόμουν ούτε κούραση,
ούτε πεινά, ούτε και τον καύσωνα της μέρας, γιατι ήλθα εκει που έπρεπε με
την κατάνυξη.
Εκάθησα λίγο να ξεκουραστώ κι ακούω μια φωνή να λέγει: «Είσαι
ευπρόσδεκτος όπως έλθεις στο Αγιον Όρος, στην μεγάλη μου εορτή. Θα
γράψεις στους Δανιηλαίους και αυτοί θα σε τακτοποιήσουν. Τώρα σε
περιμένω να έρθετε».
.Ενθύμιο Θερμοκρασίας.
Την 23ην Αυγούστου ημέρα Σάββατο και 24ην Κυριακή, έκανε ζέστη μεγάλη
47 βαθμούς και κινδύνευε ο κόσμος να χαθεί. Λίβας δυνατός ξέρανε τα
αμπέλια και σχεδόν τα λαχανικά μποστάνια και δεντροφυτείες. Τα χάλασε
τα περισσότερα. Μεγάλο κακό. Τα νερά λιγόστεψαν. Αυτά έγιναν παρά του
Θεού προς γνώση και συμμόρφωση
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας την 15 Αυγούστου 1959 παίρνοντας την
εικόνα της Παναγίας, για να σηκώσουμε το ύψωμα άρχισε να σείεται το
τέμπλο επί 30 λεπτά. Πρωτοφανές αυτό.
Συνέβη και το 1931 την ώρα που ο δάσκαλος Χρήστος Ντάσκος έψαλε το,
«Οτε η μετάστασις του αχράντου σου σώματος», δάκρυσε ο Πέτρος μέχρι που
τελείωσε το ύψωμα και τα δάκρυα τα πήραμε με το βαμβάκι.
Την 18ην Αυγούστου 1959 ενώ λειτουργούσα στους Ταξιάρχες περί την 4ην της
νυκτός, μόλις πλησίασα την Ωραία Πύλη, βλέπω στο αριστερό μέρος και
ακολουθούσε ένα εύμορφο παιδάκι μικρής ηλικίας και χάθηκε σαν σκιά, και
κρότος ακούστηκε πάνω από την κανδήλα της Παναγίας και άρχισε να σείεται
μέχρι το τέλος της Λειτουργίας.
Και την 26 Σεπτεμβρίου ώρα 4ην την νύχτας που λειτουργούσα στους
Ταξιάρχες είδα κατά την ώρα της δοξολογίας να στέκεται το ίδιο παιδάκι
μπροστά στην προσκομιδή και χάθηκε σαν καπνός.
- Στις 30/12/1967, ημέρα Σάββατο και ώρα 3 μ.μ. πήγα στα Μετέωρα για να
προσκυνήσω και ωφεληθώ πνευματικά.
Την Κυριακή λειτούργησα στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως και την Δευτέρα
Στον Άγιο Στέφανο, νυχτερινή. Χαρά Θεού και ευλογία Κυρίου.
Αφού με την δύναμη του Θεού επέστρεψα στο χωριό μου, με ειδοποίησαν
αμέσως να πάω να κοινωνήσω μια γρια Ζωή Αντωνίου Γκαγκαστάθη, που
ήταν από καιρό κατάκοιτη, περίπου 85 ετών.
Πήγα λοιπόν και την κοινώνησα των Αχράντων Μυστηρίων, αμέσως φώναξε:
- Με έκαψε η Κοινωνία, φωτιά έχω, δώστε μου νερό να πιω καίγομαι. Με καίει
μέσα. Στις λίγες ώρες που έζησε φώναζε συνεχεία η καημένη. Κατόπιν
παρέδωσε το πνεύμα της.
«πυρ γαρ εστί τους αναξίους φλέγον».
Είπε πάλι:
- Να έχετε αγάπη και ταπεινοφροσύνη και υπακουή.
- Να σε φυλάξει ο Θεός και η Παναγιά από οικογενειακά. Ο σατανάς στην
οικογένεια είναι σαν έναν που πηγαίνει και βρίσκει τ’ αμπέλι ξέφραγο. θα
μπει μέσα. Το ίδιο είναι και στην οικογένεια. Εάν την οικογένεια τη βρει
διαμοιρασμένη και λοιπά, θα μπει μέσα. Εάν όμως έχουν αγάπη, τον Χριστό
θα στέκεται μακριά. Δεν μπορεί να μπει γιατι υπάρχει ο Χριστός.
- Ζει ο Χριστός – λέει - και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει. Έχω μια ζωή
στην εκκλησία. Μ` αρέσει πώς να το πω. Με πονάει, θέλω όλος ο κόσμος να
έρθει στην εκκλησία. Είναι γλυκύς ο Χριστός, είναι πολύ γλυκύς.
Είπε πάλι:
- Εάν η Ελλάδα δεν ρίξει βλέμμα προς
τους πολύτεκνους και δεν νοιαστεί η
πολιτεία για κάθε παιδί που γεννιέται,
δεν πρόκειται να γίνει τίποτα.
Τρεις μέρες πριν την επιστράτευση
έλεγε:
- Το μπουμ πλησιάζει.
Και μετα τρεις μέρες έγινε η
επιστράτευση.
- Ένα μπουμ θα σιμώσει τον κόσμο και
θα έλθουν και πάλι στον Χριστό, την
Εκκλησία.
- Όταν ψέλνεις να καταλαβαίνεις και να
νιώθεις το τι λες. Όχι να επαίρεσαι ότι
δήθεν ψέλνεις ωραία, ότι είσαι
καλλίφωνος. Να ζεις αυτά που λες.
Κάποτε εγώ έλεγα στη εκκλησία ένα τροπάριο του αποστόλου Πέτρου,
σχετικά με την άρνηση του. Όταν σε έφτασα στην λέξεις «ο δε έκλαυσε
πικρώς» τότε είδα την εικόνα του Πέτρου να κυλούν δάκρυα. Ευχαριστήθηκε
ο Άγιος.
Άλλοτε πήγα στην Αίγινα. Περιοδεύσαμε όλα τα εκκλησάκια που υπήρχαν
απέναντι από το μοναστήρι του αγίου Νεκταρίου. Στο δρόμο ακούγαμε εγώ
και ο συνοδοιπόρος μου ένα θρόισμα. Στο τέλος μπήκαμε σε ένα Ναό που
υπήρχε ο Εσταυρωμένος. Ψάλλαμε και Εκει από το βάθος της ψυχής. Ο
Εσταυρωμένος ευχαριστήθηκε και μας πλήρωσε με ευωδιά. Το απολυτίκιο
που λέμε είναι σαν να λέμε καλημέρα στον άγιο και εκείνος μας απαντά.
ΠΕΡΙ ΠΟΝΗΡΟΥ ΕΧΘΡΟΥ (ΠΑΠΑ ΔΗΜΗΤΡΗΣ )
Διηγείται ο πατέρας Δημήτριος:
- Ο εχθρός μας ο διάβολος πάντοτε μας πολεμά. Πιο πολύ όταν δεν του
κάνουμε τα χατίρια. Τότε από την κακία του βρίσκει χίλιους τρόπους να μας
πειράξει.
Μια φορά γύριζα το βράδυ στο σπίτι, με χιόνι. Μου παρουσιάστηκε σαν
χοίρος. Διαλύθηκε όμως σαν καπνός, μόλις έκανα το σημείο του Σταυρού.
Κάποτε πάλι όταν λειτουργούσα, ακούω έξω να θορυβούν. Βγαίνω και βλέπω
ότι χτίζανε πολυκατοικία Άλλος είχε μυστρί, άλλος φτυάρι. Κ.λ.π. τους
σταύρωσα και εξαφανίστηκαν τα πάντα.
Εν’ απόγευμα περνούσα από την πλατεία του χωριού και πήγαινα στο σπίτι
μου. Βλέπω στο καφενείο πολλούς άνδρες, άλλοι πίνανε κρασί, άλλοι
χαρτοπαίζανε. Οι σατανάδες ήταν γύρω – γύρω πάνω στα κεφάλια τους, σε
έναν μάλιστα ήταν σαν αρκούδα.
Μια μέρα γύριζα απ’ το χωράφι και περνώντας έξω από την εκκλησία του
Αγίου Γεωργίου βλέπω ένα σατανά ξαπλωμένο. Τον ρωτώ, «τι κανείς εδώ»;
Και μου απαντά: «Εγώ κάθομαι εδώ για να μην αφήνω κανένα να κάνει τον
σταυρό του».
Μια φορά ήταν καλοκαίρι, με καλέσανε στο χωριό Κούρσοβο να κηδεύσω
κάποιον. Όταν γύρισα στο χωριό μου στο δρόμο οι σατανάδες με
πετροβολούσαν. Θέλανε να με σκοτώσουν. Άρχισα να λέγω τους
Χαιρετισμούς και διαλύθηκαν σαν καπνός.
Κάποτε διηγήθηκε το εξής περιστατικό:
- Κάποτε ένας ασκητής προσευχόταν στο Θεό να του φανερώσει με ποιους
ανθρώπους κάνει καλύτερα την δουλειά του ο πονηρός, και ποιοι
τιμωρούνται περισσότερο.
Μόλις τέλειωσε ο ασκητής την προσευχή του παρουσιάσθηκε ο σατανάς.
Τότε ο ασκητής τον ρωτά αυτό που ήθελε να του φανερώσει ο Θεός.
«Εγώ κάνω καλύτερα την δουλειά μου με τις γυναίκες. Αυτές είναι πιο
καλόπιστες στα θελήματα μου κι αυτές τιμωρούνται περισσότερο».
Ο ασκητής δεν πείστηκε και πολύ. Τότε του λέει: «Θα σου το αποδείξω και σε
δυο τρεις μέρες θα πιστέψεις».
Σ’ ένα χωριό πιο πάνω απ’ τη Βάνια ζούσε ένα αντρόγυνο ευσεβές, πήγαινε
στην εκκλησία τακτικά, κοινωνούσε νήστευε και προσευχόταν. Εκείνος το
φθόνησε, και μηχανεύτηκε το εξής. Παίρνει μορφή γυναίκας και πηγαίνει σε
μια άλλη γυναίκα και της λέει. «Εγώ είμαι η Γεωργία από το τάδε χωριό.
Ήλθα να σε δω». Μετα από συζήτηση της λέει. «Θέλω να με βοηθήσεις σε
κάτι, και θα σου δώσω ένα κασελάκι λίρες».
Εκείνη προθυμοποιήθηκε, όποτε συνεχίζει: «Εάν κατορθώσεις να βάλεις το
τάδε αντρόγυνο να μαλώσει τότε θα πάρεις τις λίρες. Εγώ φεύγω και θα
περάσω σε δυο μέρες να δω τι έκανες».
Εκείνη πήγε στο σπίτι αυτό το ευσεβές. Εκει είχανε ένα σοφατζή και έκανε το
σπίτι.
Αυτή πήγε και έβαλε τα χέρια της στον ασβέστη. Μετα χτύπησε την πόρτα
και της άνοιξε η σύζυγος ονόματι Μαρία. Εκείνη την χαιρέτισε και την
χάϊδεψε στο πρόσωπο, λέγοντας της τι όμορφη που είναι και πόσο πάχυνε.
Κάθισε λίγο και έφυγε.
Πήγε αμέσως και συνάντησε τον άνδρα της και του λέει:
«Πήγα σπίτι σου και βρήκα την γυναίκα σου με τον σοφατζή να παίζουν και
να ασχημονούν».
Εκείνος δεν την πίστεψε.
Εκείνη όμως του απάντησε:
«Πήγαινε και δες τ’ αποτυπώματα στο πρόσωπο της γυναίκα σου».
Αυτός έτρεξε αμέσως στο σπίτι του. Μόλις είδε την γυναίκα με τα
αποτυπώματα, άρχισε να την χτυπά. Εκείνη του έλεγε ότι είναι αθώα κι ότι
δεν συνέβηκε τίποτα. Αυτός όμως δεν πίστεψε κι εξακολούθησε να την κτυπά
αγρίως έως ότου η Μαρία πέθανε.
Τότε πήγε ο σατανάς στην γυναίκα αυτήν και της λέει:. «Ήλθα να σ’
ευχαριστήσω».
Εκείνη ζήτησε τις λίρες.
Της απαντά: «Χαζή είσαι; Που να τις βρω εγώ τις λίρες; Εγώ χάλασα το δικό
μου το κονάκι και το δικό σου θα φτιάξω; Εγώ είμαι ο σατανάς και
εξαφανίστηκε».
Ήλθε σ μένα και μου λέει: «Πείστηκες τώρα»;
Πάει παιδί μου, σκοτώσανε τσάμπα και βερεσέ τη Μαρία.
Μην φοβάστε παιδί μου τον σατανά. Δεν έχει τόση δύναμη. Είναι πολύ
αδύνατος. Σκόνη είναι και δυσωδία. Αυτός δουλεύει για ‘μάς. Όταν έρχεται να
σε πειράξει μα μην στεναχωριέσαι. Ο θεός τον στέλνει για να στεφανωθείς
εσύ.
Αυτός πλανά τους ανθρώπους, προπάντων τους εγωιστές και τους
υπερήφανους, φοβάται την καθαρή εξομολόγηση, την ταπείνωση, την
αγάπη. Εκει μόνο δεν χωράει να μπει.
ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟ (ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ)
Έλεγε ότι είχε φοβερά ντοκουμέντα που τα είχε φανερώσει η δύναμις του
Θεού:
Από την Αγία Τράπέζα των αγίων Ταξιαρχών έβγαινε μύρο, ευωδιά. Ιδίως
κατά την μεταφορά των Αχράντων Μυστηρίων από την προσκομιδή στην
Αγία Τράπεζα. Τον τελευταίον καιρό, που πλησίαζε προς το τέλος του, οι
εικόνες των Ταξιαρχών και της Παναγίας ευωδίαζαν και αυτές.
Ένα βράδυ έκανε τους χαιρετισμούς της Παναγίας στους φίλους του
Ταξιάρχες. Στεκόταν μπροστά στην Ωραία Πύλη βλέπωντας προς την εικόνα
της Παναγίας του τέμπλου κι έψαλλε. Συνήθιζε να ψάλει και το «Θεοτόκε
Παρθένε»…. Κατά τη στιγμή εκείνη παρουσιάστηκε μια γυναίκα, τον έπιασε
απ’ το χέρι και τον γύρισε ακριβώς απέναντι από την Ωραία Πύλη, που
βρίσκεται τοιχογραφημένη η Κοίμηση της Θεοτόκου και εξαφανίσθηκε.
Ο Θεός όμως ήδη του είχε στείλει την πρόσκληση για το Ουράνιο Δείπνο που
του ετοίμαζε.
Την 1η Ιουνίου 1963 λειτούργησε στην ιερά μονή της Άγιας Τριάδος Μετεώρων.
Κατά την ώρα του χερουβικού η Αγια Τράπεζα έβγαλε άρωμα, γιατι εκει ήταν
κι ένα μικρό κουτάκι με λείψανα Αγίων. Έβγαινε ως ένας μικρός στύλος
καπνού, που ευωδίαζε όλο το Ναό. Κατανυκτική Λειτουργία που δεν
περιγράφεται.
- Να η Θρησκεία μας φωνάζει ότι είναι ζωντανή.
Όλη την βδομάδα που εργαζόμουν το κεφάλι μου και το δεξί μου χέρι
ευωδίαζε.
Την 7ην Ιουνίου Παρασκευή, εργαζόμουν όλη την μέρα στο κτήμα μου
μακριά από τον κόσμο. Όλη την μέρα έψαλλα διάφορα κατανυκτικά
τροπάρια και προ παντός της Θεοτόκου. Δεν αισθανόμουν ούτε κούραση,
ούτε πεινά, ούτε και τον καύσωνα της μέρας, γιατι ήλθα εκει που έπρεπε με
την κατάνυξη.
Εκάθησα λίγο να ξεκουραστώ κι ακούω μια φωνή να λέγει: «Είσαι
ευπρόσδεκτος όπως έλθεις στο Αγιον Όρος, στην μεγάλη μου εορτή. Θα
γράψεις στους Δανιηλαίους και αυτοί θα σε τακτοποιήσουν. Τώρα σε
περιμένω να έρθετε».
.Ενθύμιο Θερμοκρασίας.
Την 23ην Αυγούστου ημέρα Σάββατο και 24ην Κυριακή, έκανε ζέστη μεγάλη
47 βαθμούς και κινδύνευε ο κόσμος να χαθεί. Λίβας δυνατός ξέρανε τα
αμπέλια και σχεδόν τα λαχανικά μποστάνια και δεντροφυτείες. Τα χάλασε
τα περισσότερα. Μεγάλο κακό. Τα νερά λιγόστεψαν. Αυτά έγιναν παρά του
Θεού προς γνώση και συμμόρφωση
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας την 15 Αυγούστου 1959 παίρνοντας την
εικόνα της Παναγίας, για να σηκώσουμε το ύψωμα άρχισε να σείεται το
τέμπλο επί 30 λεπτά. Πρωτοφανές αυτό.
Συνέβη και το 1931 την ώρα που ο δάσκαλος Χρήστος Ντάσκος έψαλε το,
«Οτε η μετάστασις του αχράντου σου σώματος», δάκρυσε ο Πέτρος μέχρι που
τελείωσε το ύψωμα και τα δάκρυα τα πήραμε με το βαμβάκι.
Την 18ην Αυγούστου 1959 ενώ λειτουργούσα στους Ταξιάρχες περί την 4ην της
νυκτός, μόλις πλησίασα την Ωραία Πύλη, βλέπω στο αριστερό μέρος και
ακολουθούσε ένα εύμορφο παιδάκι μικρής ηλικίας και χάθηκε σαν σκιά, και
κρότος ακούστηκε πάνω από την κανδήλα της Παναγίας και άρχισε να σείεται
μέχρι το τέλος της Λειτουργίας.
Και την 26 Σεπτεμβρίου ώρα 4ην την νύχτας που λειτουργούσα στους
Ταξιάρχες είδα κατά την ώρα της δοξολογίας να στέκεται το ίδιο παιδάκι
μπροστά στην προσκομιδή και χάθηκε σαν καπνός.
Συνεχής η θαυματουργική παρουσία του π. Ιάκωβου Τσαλίκη στους πιστούς
Ο γέροντας γεννήθηκε σης 5 Νοεμβρίου 1920 από ευσεβείς γονείς. Την Θεοδώρα από το Λιβίσι της Μικράς Ασίας και τον Σταύρο από την Ρόδο. Η οικογένεια της μητέρας του ήταν γνωστοί στο Πατριαρχείο, ευεργέτες των σχολείων της Μάκρης και με σπουδαία εκκλησιαστική παράδοση. Στις αρχές του 1922 «Τούρκοι πιάσανε τον πατέρα του ο οποίος οδηγήθηκε στα βάθη της Ασίας. Μετά την καταστροφή η οικογένεια του ακολούθησε τον σκληρό δρόμο της προσφυγιάς. Το καράβι τους μετέφερε στην Ιτέα και από εκεί πήγαν στην Άμφισσα Εκεί για καλή τους τύχη το 1925 βρήκαν τον πατέρα του μικρού Ιακώβου και μαζί πλέον η οικογένεια μετακινήθηκε στο χωριό Φαράκλα της Εύβοιας. Ο μικρός Ιάκωβος ήταν επτά χρονών και είχε μάθει απέξω την θεία Λειτουργία χωρίς να γνωρίζει γράμματα. Το 1927 πήγε σχολείο και διακρίθηκε για τις επιδόσεις του. Η αγάπη του για την εκκλησία ήταν έκδηλη. Την ίδια χρονιά εμφανίσθηκε μπροστά του η Αγία Παρασκευή και του φανέρωσε το λαμπρό εκκλησιαστικό του μέλλον ενώ συχνά διάβαζε ευχές, προσευχόταν και θεράπευε συγχωριανούς του. Το 1933 τελείωσε το δημοτικό αλλά οι οικονομικές δυσκολίες της οικογένειας του δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει στο γυμνάσιο. Ακολούθησε τον πατέρα του στην δουλειά του. Ο μητροπολίτης Χαλκίδος εντυπωσιασμένος από το ψάλσιμο του τον χειροθέτησε αναγνώστη. Από το 1938 και μετά η ζωή του ήταν καθαρά ασκητική. Έτρωγε λίγο, κοιμόταν ελάχιστα, προσευχόταν συνεχώς και δούλευε σκληρά. Τα βάσανα και οι κακουχίες της κατοχής ταλαιπώρησαν τους άτυχους πρόσφυγες. Τον Ιούλιο του 1942 πέθανε η μητέρα του προλέγοντας του ότι θα γίνει ιερέας. Το 1947 ο Ιάκωβος πήγε στρατιώτης. Τα πειράγματα των συναδέλφων του που του είχαν βγάλει το παρατσούκλι ο «πάτερ Ιάκωβος» αλλά και ο χλευασμός τους δεν τον πτοούσαν. Ο διοικητής του τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και ήταν από τους λίγους που κατάλαβε το λαμπρό μέλλον που θα είχε το νεαρό προσφυγόπουλο. Μετά την απόλυση του από το στρατό (1949) ο Ιάκωβος σε ηλικία 29 χρονών χάνει και τον πατέρα του. Ο αγώνας του τώρα για να αποκαταστήσει την αδελφή γίνεται εντονότερος, χωρίς όμως να παραμελεί αυτό το οποίο ποθεί από τα παιδικά του χρόνια. Να γίνει μοναχός.
Η ΝΕΑ ΤΟΥ ΖΩΗ ΣΑΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ
Έχοντας εκπληρώσει την επιθυμία της μητέρας του, να παντρέψει την αδελφή του το Νοέμβριο του 1952 προσέρχεται στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ στις Ροβιές, για να εκπληρώσει και την δική του επιθυμία Σε ηλικία 32 ετών πλέον ο Ιάκωβος γίνεται δόκιμος μοναχός και στις 19 Δεκεμβρίου 1952 στην Χαλκίδα ο Μητροπολίτης Γρηγόριος τον χειροτόνησε ιερέα. Έτσι συνέχισε η ζωή του ασκητή Ιάκωβου, εργασία στο μοναστήρι, προσευχή στο ασκητήριο του Οσίου Δαβίδ, οι θεοπτίες και θαύματα τα οποία με τον καιρό πλήθαιναν. Ο βαθμός άσκησης του ήλθε σε υψηλά πνευματικά επίπεδα και πολλές φορές οι δαίμονες τον έδειραν βάναυσα Ο ίδιος έβλεπε και συνομιλούσε συχνά με τους οσίους Δαβίδ και Ιωάννη Ρώσο, ενώ το προορατικό του χάρισμα ήταν σπουδαίο. Τον Αύγουστο του 1963 με θαυμαστό τρόπο τάισε με δυόμισι οκάδες μανέστρα, 75 εργάτες με πλουσιοπάροχες μερίδες και περίσσεψε και μισή κατσαρόλα.! Στις 25 Ιουνίου 1975 ο γέροντας Ιάκωβος ανέλαβε το πηδάλιο της μονής της μετανοίας του. Από την λιτοδίαιτη και ασκητική ζωή η υγεία Του άρχισε να κλονίζεται. Οι φλέβες του ποδιών του ήταν σάπιες, έκανε εγχείριση Βουβωνοκήλης, σκωληκοειδίτιδας, προστάτη, καρδιάς και σύμφωνα με τις μαρτυρίες του καθηγητή Κρεμαστινού που του έβαλε τον βηματοδότη «..η θεία δύναμη κρατούσε τον παππού..». Από το 1990 και μετά ο γέροντας δεν είχε πλέον δυνάμεις και οι κρίσεις στην υγεία του αυξήθηκαν. Τον Σεπτέμβριο του 1991 μετά από μικρο-εμφράγματα νοσηλεύθηκε στο Γενικό Κρατικό. Επιστρέφοντας στην μονή έπαθε φλεγμονή η οποία εξελίχτηκε σε πνευμονία Ο ίδιος είχε διαισθανθεί το τέλος του. Το πρωί της 21ης Νοεμβρίου 1991 πήγε στην ακολουθία, έψαλε και κοινώνησε. Μετά εξομολόγησε μερικούς πιστούς και έκανε τον γύρο της μονής εσωτερικά και εξωτερικά. Το μεσημέρι εξομολόγησε μία πνευματική του κόρη, ενώ τον υποτακτικό του Ιλαρίωνα, τον οποίον εκείνη την μέρα θα χειροτονούσε σε ιεροδιάκονο ο μητροπολίτης Χαλκίδος. Μόλις ήλθαν οι πατέρες ο γέροντας προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά ζαλίστηκε. Η αναπνοή του βάρυνε, ο σφυγμός του εξασθένησε και από τα χείλη του βγήκε ένα μικρό φύσημα Ο γέροντας είχε πάρει πλέον τον δρόμο για την μακαρία ζωή. Οι λαϊκοί που ειδοποιήθηκαν γη την κηδεία του ήταν ελάχιστοι. Τα τηλέφωνα πήραν φωτιά ο ένας στον άλλο μετέδιδαν το θλιβερό γεγονός. Την επόμενη μέρα χιλιάδες κόσμου κατέκλυσαν το μοναστήρι, κληρικοί όλων των βαθμίδων, πνευματικοπαίδια του γέροντα από όλη την Ελλάδα, ήλθαν να δώσουν τον τελευταίο ασπασμό. Η αυλή της μονής ήταν κατάμεστη. Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλη στο ύπαιθρο και μετά από τους επικήδειους λόγους, ο πρώην Κεφαλληνίας Προκόπιος είπε να υψώσουν το φέρετρο ψηλά να δουν α πιστοί τον Όσιο γέροντα. Μόλις εφάνη το ιερό λείψανο με μία φωνή οι χιλιάδες των πιστών κραύγασαν « Άγιος, Άγιος». Σήμερα 10 χρόνια ακριβώς μετά από εκείνη την ημέρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, έχει γίνει πλέον πεποίθηση σε όλη την Ελλάδα ότι ο γέροντας Ιάκωβος με τα δεκάδες μετά θάνατον του θαύματα, έχει καταταγεί στην χορεία των Αγίων. Μένει να το αντιληφθούν και οι εκκλησιαστικοί μας ταγοί και να του δώσουν και αυτοί την θέση που του αρμόζει και επίσημα στην ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εμείς αιτούμεθα από τον γέροντα Όσιο Ιάκωβο να μας προστατεύει και να πρεσβεύει υπέρ ημών στον Κύριο και Θεό μας.
Το δεύτερο μέρος άρθρου του Αρχιμανδρίτη π. Κυρίλλου,
Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ Ευβοίας
στο περιοδικό «ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ», αφιερωμένο στον Γέροντα Ιάκωβο
………………………………………………………………………………………………
Αρχική επιθυμία του π. Ιακώβου ήταν να πάει στους Αγίους Τόπους κι εκεί να ζήσει στην Έρημο ως Ασκητής. Θεώρησε όμως καλό πριν ξεκινήσει για τους Αγίους Τόπους να επισκεφθεί το μοναστήρι του Όσιου Δαυίδ, για να ζητήσει τη βοήθεια και τη μεσιτεία του οσίου. Ή ολοζώντανη όμως εμφάνιση ενώπιον του με την άφιξη του εκεί του ίδιου του οσίου Δαυίδ πού τον υποδέχθηκε και η ουράνια και παραδείσια πολιτεία των ασκητών πού είδε μπροστά του σε δράμα, αντί του παλαιού και ερειπωμένου Μοναστηριού πού υπήρχε στην πραγματικότητα, τον έκαναν να υποσχεθεί στον Άγιο, ότι θα παραμείνει στη Μονή, όπως και παρέμεινε. Την εποχή εκείνη ζούσαν στη Μονή τρία γεροντάκια με το ιδιόρρυθμο σύστημα. Ηγούμενος ήταν ο μακαριστός αρχιμανδρίτης Νικόδημος Θωμάς, άνθρωπος ενάρετος, ηθικός και πολύ ελεήμων, εργασθείς με πολύ ζήλο για την αναστήλωση της Μονής.
Ή μοναχική ζωή του Γέροντα Ιακώβου
Ό πατήρ Ιάκωβος ξεκινώντας τη μοναχική ζωή έβαλε αρχή απαράβατη την υπακοή και δεν έκανε τίποτα χωρίς ευλογία του ηγουμένου, την οποία για να λάβει απαιτείτο πολλές φορές να κάνει κοπιαστικές πορείες τεσσάρων και πέντε ωρών, αφού ο Γέροντας του ασκώντας και εφημεριακά καθήκοντα ευρίσκετο συχνά στην κωμόπολη της Λίμνης. Ή αγόγγυστη υπακοή αυτή του π. Ιακώβου και ο πύρινος ζήλος με τον όποιο εργαζόταν στην πνευματική και σωματική εργασία μέσα στη Μονή εκίνησαν το φθόνο του μισόκαλου διαβόλου, ο όποιος αρχικά ξεσήκωσε τους παλαιούς ιδιόρρυθμους πατέρες εναντίον του. Θλίψεις, πικρίες και δοκιμασίες πολλές επέτρεψε ο Θεός και τον βρήκαν εξ αίτιας της συμπεριφοράς των πατέρων αυτών. Όμως δεν κάμφθηκε, συνέχισε τον αγώνα του.
Δοκιμασίες και πειρασμοί
Από την άλλη είχε να αντιμετωπίσει τη δοκιμασία της απίστευτης φτώχειας της Μονής, εκείνης της εποχής και του ερειπωμένου παγωμένου κελιού του με τα χαλασμένα παντζούρια πού από τις χαραμάδες τους στους βαρείς χειμώνες ό αέρας περνούσε το χιόνι μέσα, και με τα τρύπια πατώματα, πού από κάτω τους βάζανε τα γίδια της Μονής. Ακόμη ή στέρηση απολύτως αναγκαίων αγαθών και των χειμερινών ακόμη ρούχων και παπουτσιών τον έκαναν με τις βροχές, τους πάγους και το πολύ χιόνι να τρέμει σύγκορμος και να αρρωσταίνει συχνά. Όλες αυτές οι ταλαιπωρίες στιγμάτιζαν το σώμα του, καμμιά όμως δεν βρήκε την ψυχή του, καμμιά δεν πείραξε το πνεύμα του. Άλλα κι ο σατανάς δεν έπαυε να τον πολεμά βάζοντας όλη την τέχνη του και χρησιμοποιώντας όλα τα τεχνάσματα του. Δεν αρκούνταν στον πνευματικό, τον αόρατο πόλεμο όπου τσακιζόταν πάνω στην υπακοή, την προσευχή, την πραότητα και την ταπείνωση του Γέροντα, αλλά τον πολέμησε και αισθητά, ορατά. Δεκαοκτώ κάποια φορά με διάφορες μορφές σαν άνθρωποι, σαν πίθηκοι κ.ά., όρμησαν επάνω του την ώρα πού εργαζόταν: από τα χτυπήματα τους και τα βασανηστήρια τους τον άφησαν μισοπεθαμένο όταν μπόρεσε πια και απελευθέρωση χέρι του κι έκανε το Σταυρό του. Το ίδιο επανέλαβαν κι άλλη φορά λιγότεροι στον αριθμό δαίμονες. Άλλοτε πάλι οι δαίμονες για να τρομοκρατήσουν εμφανίσθηκαν μορφή χιλιάδων, αναρίθμητων σκορπιών μέσα στη σπηλιά στο Ασκητή του οσίου Δαυΐδ, όπου ο Γέροντας μιμούμενος τον όσιο Δαυΐδ πήγα συχνά τις νύχτες να προσευχηθεί, βοηθούμενος στη νυχτερινή μετάβαση εκεί από ένα φωτεινό αστέρι πού φώτιζε το μονοπάτι, πού δεν ήταν τίποτα άλλο παρά Άγγελος Κυρίου σταλμένος για τη διακονία αυτή, ως απάντηση του Θεού στο σχετικό αίτημα της προσευχής του. Ό π. Ιάκωβος δεν πτοήθηκε. Μόλις αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο για δαιμονίκη ενέργεια, έθεσε όριο στους σκορπιούς κι αυτοί δεμένοι από την εντολή του δεν πέρασαν τον κύκλο πού χάραξε γύρω του ο Γέροντας. Σημάδι αυτό ο Θεός είχε δώσει στον πιστό του δούλο την εξουσία να χρησιμοποιεί κάτι τη θεία δύναμη Του, από τις θείες ενέργειές Του. Ό πατήρ Ιάκωβος σε όλες αυτές τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς ό και σε πολλούς άλλους αντέταξε ακλόνητη πίστη του στο Θεό και θεία αγάπη του προς τον όσιο Δαυίδ την πραγματικά ιώβειο υπομονή και την άκαμπτη καρτερία και πραότητά του, την απόλυτη υπακοή και ταπείνωσή του, την αδιάλειπτη προσευχή και την άπειρη αγάπη του προς όλους.
Το Γραφικό: «Ή Βασιλεία του Θεού βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» εφαρμόσθηκε πλήρως από τον Γέροντα. Ή βία πού ασκούσε στον εαυτό του στο καθετί ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του. Δεν συγκατάβαινε εύκολα στον εαυτό του. Άλλα και η ευθύτητα του ήταν μοναδική, ήταν άνθρωπος του «ναι, ναι» και του «ου, ου», και η νηστεία του επίσης υπεράνθρωπη.
Ή ιερατική ζωή του
Ό Θεός αξίωσε τον π. Ιάκωβο και του μεγάλου χαρίσματος της ιεροσύνης. Ό ίδιος ο μακαριστός Γέροντας έλεγε χαρακτηριστικά:«Εγώ ποτέ στη ζωή μου δεν επεθύμησα θέσεις και αξιώματα, ούτε και φαντάστηκα κατά διάνοιαν ότι ήταν δυνατόν να αξιωθώ τέτοιας τιμής. Δέχτηκα μόνον από υπακοή προς το Γέροντά μου και από σεβασμό προς τον άγιο εκείνον επίσκοπο Χαλκίδος, το μακαριστό Γρηγόριο». Ή χειροτονία του σε διάκονο έγινε τις 18 Δεκεμβρίου του 1952 στο εκκλησάκι της Άγιας Βαρβάρας στη Χαλκίδα και σε ιερέα την επομένη 19 ,Δεκεμβρίου στο παρεκκλήσι του Έπισκοπείου. Ό μητροπολίτης είπε στον π. Ιάκωβο μετά τη χειροτονία του ένα λόγο προφητικό: «Και συ παιδί μου, θ΄ αγιάσεις. Να συνεχίσεις με τη δύναμη του Θεού και θα σε ανακηρύξει η Εκκλησία».
Πνευματικά γεγονότα της ζωής του
Ό π. Ιάκωβος μέσα στο ναό κατά τη διάρκεια της θείας Λατρείας ζούσε ως ιερεύς πολλά πνευματικά γεγονότα. Γινόταν επίγειος άγγελος «συλλειτουργών», όπως ο ίδιος έλεγε σε ορισμένα πρόσωπα, με Χερουβείμ και Σεραφείμ και με Άγιους. Στην αγία προσκομιδή είδε και άγγιξε το ίδιο το πανάγιο Αίμα του Κυρίου, την ώρα πού ετοιμαζόταν να καλύψει τα Τίμια Δώρα. Εκεί, άλλοτε, είδε Αγγέλους Κυρίου να παραλαμβάνουν τις μερίδες των μνημονευομένων και να πηγαίνουν να τις εναποθέτουν σαν προσευχές στο θρόνο του Δεσπότου Χριστού. Άλλοτε είδε «πνευματικώ τω τρόπω», όπως ο ίδιος έλεγε, κεκοιμημένους να του εμφανίζονται κατά κάποιο τρόπο με τη χούφτα ανοιχτή και να του ζητούν να βγάλει μερίδα υπέρ αυτών, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών τους, κι όταν το έκανε τους έβλεπε να πηγαίνουν στον τόπο τους αναπαυμένοι. Ένα φωτοειδή αστέρα είδε άλλοτε να στέκεται επάνω από το κεφάλι ευλαβούς Ιερέως πού είχε επισκεφθεί τη Μονή και λειτουργούσε, την ώρα πού έθετε τον αστερίσκο επάνω του Αμνού κατά την κάλυψη των Τιμίων Δώρων. Πνευματικά γεγονότα τέτοια ανάλογα υπάρχουν πολλά, όλα αυτά, μεγάλες δωρεές του Θεού προς τον εκλεκτό του δούλο Ιάκωβο. Ως πνευματικός πατέρας διέπρεψε. Κανένας δεν έφευγε από το πετραχήλι του χωρίς να είναι αναπαυμένος και ευχαριστημένος. Με την πολλή του αγάπη θυσιαζόταν για όλους και παρόλο πού, ιδίως τα τελευταία χρόνια, υπέφερε από πολλές αρρώστιες σε κανέναν δεν είπε: «δεν μπορώ να σε δω, να ακούσω το πρόβλημα σου». «Ό κόσμος», έλεγε στη συνοδία του, «ούτε να φάει ζητάει, ούτε να πιει, ζητάει την αγάπη μας. Αν μπορούμε αυτό να το κάνουμε θα επιτύχουμε στη ζωή μας ως μοναχοί».Από το 1975, οπότε με θεοφώτιστη απόφαση του σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου ανέλαβε την ηγουμενία και «ο λύχνος ετέθη επί την λυχνίαν», αποκαλύφθηκαν εξ ανάγκης τα πολλά του χαρίσματα πού αγωνιζόταν επιμελώς να κρύβει. Ή φήμη της Μονής για τα θαύματα του οσίου Δαυΐδ, τον αγιασμένο ηγούμενο της π. Ιάκωβο, τον ανύστακτο κόπο και την αβραμιαία φιλοξενία των πατέρων της διαδόθηκε σιγά-σιγά παντού και πλήθη πιστών από την Ελλάδα και το εξωτερικό κατέφθαναν στη Μονή, η οποία έτσι αναδείχθηκε, όπως γράφτηκε, «κυψέλη πνευματικής ζωής και φάρος Όρθοδοξίας, πανελλήνιο προσκύνημα, πανορθόδοξη αναφορά του αιώνα μας».Από τα πενήντα πέντε χρόνια του και μετά παρεχώρησε ο θεός κι ο πατήρ Ιάκωβος πέρασε εκτός των άλλων δοκιμασιών και πολλές και επώδυνες ασθένειες. Έλεγε χαρακτηριστικά ο μακαριστός Γέροντας «πήρε ο εωσφόρος την άδεια να πειράξει το σώμα μου». Αυτό είπε αποκαλυπτικά και το δαιμόνιο μέσω μιας δαιμονισμένης φανερώνοντας και τις παθήσεις πού είχε ο Γέροντας, τις όποιες μόνο ο ίδιος ήξερε. Κι ο Γέροντας συνέχιζε λέγοντας: «Έμενα πού ποτέ άνθρωπος δεν με είδε γυμνό, εκτός από τη μητέρα μου όταν ήμουν παιδάκι, παραχώρησε ο θεός να με δουν οι γιατροί και οι νοσοκόμοι και να με χειρουργήσουν επανειλημμένως. Έγινα θέατρο αγγέλοις και ανθρώποις».Δεν ήταν λίγες οι φορές βέβαια πού οι Άγιοι, όπως ο όσιος Δαυίδ, ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, οι άγιοι Ανάργυροι, ή αγία Παρασκευή, επενέβησαν μετά από παρακλήσεις του και τον βοήθησαν στις ασθένειες του χαρίζοντας του την ίαση και την υγεία. Ή τελευταία δοκιμασία με την υγεία του πού τελικά οδήγησε το Γέροντα στην άλλη ζωή ήταν ή πάθηση της καρδιάς του, ή οποία προέκυψε εξ αίτιας κάποιου πειρασμού πού πέρασε.
Τα πνευματικά χαρίσματα του Γέροντα
Ο μακαριστός Γέροντας Ιάκωβος έζησε οσίως σαράντα περίπου χρόνια στη Μονή του Όσιου Δαυΐδ, έχοντας προηγουμένως ζήσει «ευαγγελικώς» στον κόσμο τριάντα δύο χρόνια. Δούλεψε στον Κύριο τηρώντας από τη νεότητα έως το γήρας την προθυμία της ασκήσεως. Μιμήθηκε τον όσιο Δαυΐδ, και βάδισε στα ίχνη του. Οι ασκητικοί του αγώνες ήταν εφάμιλλοι των παλαιών οσίων πού αναφέρονται στα Γεροντικά, αλλά και οι εναντίον του επιθέσεις, πνευματικές και αισθητές, του Σατανά, οι ποικίλοι πειρασμοί, δοκιμασίες και κακοπάθειές του ήταν ανάλογες με αυτές πού αντιμετώπισαν πολλοί θεοφόροι Πατέρες. Όσο όμως μεγάλωναν οι δοκιμασίες, οι ασθένειες και τα βάσανα του, τόσο ο θεός τον χαρίτωνε με σπάνια πνευματικά χαρίσματα, όπως της διοράσεως και προοράσεως, της διακρίσεως και της παραμυθίας, και τόσο περισσότερες ήταν οι θεοπτείες πού είχε και οι θεοσημείες πού επιτελούσε με την προσευχή του, αλλά και τόσο μεγαλύτερη γινόταν η ακτινοβολία του. Στη Μονή προσέρχονταν για να τον δουν εκατοντάδες απλοί άνθρωποι του λαού, αλλά και πατριάρχες και αρχιερείς, κληρικοί κάθε βαθμού και μοναχοί, άρχοντες και ανώτατοι δικαστές, καθηγητές Πανεπιστημίου και επιστήμονες. Όλοι φεύγοντας από τη Μονή κι έχοντας δει το Γέροντα Ιάκωβο αισθάνονταν ότι έφευγαν από ένα είδος Παραδείσου. Ό καθένας εύρισκε κοντά στο Γέροντα τη βοήθεια πού χρειαζόταν. Οι πονεμένοι εύρισκαν με τους παραμυθητικούς του λόγους την παρηγοριά και την ανακούφιση, οι δαιμονισμένοι εύρισκαν με τις ευχές του την απελευθέρωση από τα δαιμόνια και τη θεραπεία τους, οι ασθενείς εύρισκαν με την παρρησία της προσευχής του την ίαση και την υγεία, οι ταλαιπωρημένοι από τα διάφορα βιοτικά προβλήματα τους εύρισκαν με την ευλογία του την αναψυχή, την ψυχική τους Ισορροπία, την ενδυνάμωση, τη λύση των προβλημάτων τους. Οι φτωχοί εύρισκαν με τη συνεχή και αγόγγυστη ελεημοσύνη του τη λύτρωση από τη θλίψη της φτώχειας και την απελευθέρωση από τα βάρη των χρεών τους. Πολλά άτεκνα ζευγάρια μετά την προσευχή, τις ευχές και την ευλογία του αποκτούσαν τέκνα χαριτωμένα. 'Αλλά και για όσους είχαν τα κατάλληλα μάτια να δουν, ή παρουσία και μόνο του Γέροντα, ή θεωρία του, αποτελούσε ευλογία θεού, φανέρωση των θείων ενεργειών, παρουσία του θεού στη γη. Ιδού τι αναφέρει σχετικώς στην από 14.2.1994 επιστολή του προς την Ιερά Μονή του Όσιου Δαυΐδ ο οικουμενικός πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος: «...Δια τον μακαριστόν Γέροντα με την φωτεινήν μορφήν ισχύει εκείνο το οποίον έγραφεν ο ιερός Χρυσόστομος δια τον άγιον Μελέτιον Αντιοχείας: "Ου γαρ διδάσκων μόνον, ουδέ φθεγγόμενος, αλλά και δρώμενος απλώς, ικανός ή άπασαν αρετής διδασκαλίαν εις την των ορώντων ψυχήν εισαγαγείν".
Ή οσιακή κοίμηση του
Αντάξια της θαυμαστής ζωής του ήταν και η οσιακή κοίμηση του Γέροντα, την οποία προγνώριζε, γι' αυτό και παρακάλεσε αγιορείτη ιεροδιάκονο πού εξομολόγησε το πρωί της 21ης Νοεμβρίου 1991, εκείνης της τελευταίας ημέρας της επιγείου ζωής του να μείνει στο Μοναστήρι ως το απόγευμα για να τον «ντύσει».Και πράγματι στις 4.17 το απόγευμα σαν πουλάκι παρέδωσε το πνεύμα. Ό μακαριστός Γέροντας άφησε το φθαρτό αυτό κόσμο του πόνου κι έφυγε για την αιώνια ανάπαυση, στο Θεό.
Το λείψανο του ήταν λαμπερό, εύκαμπτο, ζεστό, οσιακό και η ιαχή πού έβγαινε από τα χείλη χιλιάδων ανθρώπων «άγιος άγιος... είσαι άγιος» αποτελούσε μία ομόφωνη μαρτυρία της συνείδησης των πιστών για το μακαριστό πλέον Γέροντα Ίάκωβο. Αλλ ο άγιος Γέροντας συνεχίζει και μετά την οσιακή κοίμηση του, όπως το ομολογούν εκατοντάδες πιστοί να τους ευεργετεί με την παρρησία πού έχει στο Θεό. Στη Μονή του Όσιου Δαυΐδ υπάρχουν τουλάχιστον τριακόσιες μαρτυρίες πιστών, πού ο Γέροντας Ιάκωβος τους βοήθησε. Οι μαρτυρίες αυτές, πού περιέχονται σε επιστολές των ίδιων των ευεργετηθέντων ή κατεγράφθηκαν μετά από προφορικές διηγήσεις τους, έχουν σχέση με θεραπείες, ευεργετικές επεμβάσεις, ή μεταθανάτιες εμφανίσεις του Γέροντα.
Ή παρρησία του π. Ιακώβου στο Θεό-Σύγχρονες μαρτυρίες
1.Ό ιερεύς π. Ιωάννης Βερνέζος, εφημέριος του Προσκυνηματικού Ιερού Ναού του Άγιου Ιωάννου του Ρώσου στο Προκόπι της Ευβοίας ανέφερε τα εξής: «Είχα ένα ογκίδιο στο δεξί μου χέρι. Έκτος των κινδύνων πού έκρυβε, ήταν και αντιαισθητικό. Γι' αυτό, όταν οι χριστιανοί μου φιλούσαν το χέρι, το κάλυπτα με το ράσο μου. Την ημέρα της κηδείας του Γέροντος Ιακώβου (22.11.1991) παρεκάλεσα το Γέροντα για το θέμα αυτό. Και καθώς ασπαζόμουν το ιερό σκήνωμα του, ακούμπησα το χέρι μου πάνω στο λείψανο του. Από εκείνη τη στιγμή το ογκίδιο άρχισε να υποχωρεί, ώσπου εξαφανίστηκε. Μεγάλη ή χάρη του οσίου Γέροντα. "Ας έχουμε την ευχή του!».
2. Ή κ. Ανδρομάχη Πασχάλη, κάτοικος Λίμνης Ευβοίας, σε επιστολή πού έστειλε στη Μονή γράφει τα έξης:«Στις 18 Νοεμβρίου 1993 παρουσιάστηκε στην άκρη της γλώσσας μου ένα μικρό κεράτινο ογκίδιο. Περνώντας οι μέρες αυτό μεγάλωσε, κρεμόταν μπροστά στη γλώσσα μου και με ενοχλούσε στην ομιλία, την ώρα πού έτρωγα και όταν έπινα νερό. Πέρασαν δυο μήνες από την ημέρα πού το πρωτοείδα, το ογκίδιο εξακολουθούσε να υπάρχει και ή ψυχολογική μου κατάσταση ήταν πολύ άσχημη. Μέσα στη μεγάλη ψυχολογική ένταση πού βρισκόμουν, κι ενώ σκεπτόμουν ότι από Δευτέρα έπρεπε να πάω στην Αθήνα για γιατρό, άρχισα να λέω το πρόβλημα μου στον παππού Ίάκωβο κοιτάζοντας μία μικρή φωτογραφία του πού είχα απέναντι στο τραπέζι μου. Τον παρακάλεσα να με βοηθήσει, να μην αρχίσω τις ατέλειωτες εξετάσεις στους γιατρούς πού χρειάζονται για τέτοιου είδους περιστατικά και κατά τις δυο τα μεσάνυκτα ανέβηκα για ύπνο στο δωμάτιο μου. Το πρωί πού σηκώθηκα, την ώρα πού έπινα καφέ, διαπίστωσα ότι δεν με ενοχλούσε τίποτα στη γλώσσα μου. Όλο αγωνία πήγα στον καθρέφτη και είδα ότι το ογκίδιο πού είχα εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει ούτε σημάδι. Έτσι απλά παρακάλεσα τον άγιο Ιάκωβο να με βοηθήσει, κι αυτός έτσι απλά με βοήθησε.»
3. Ό πανιερώτατος μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος σε μία από τις επισκέψεις του στη Μονή, ως αρχιμανδρίτης τότε, ανέφερε μεταξύ άλλων θαυμάτων πού επιτελεί ο άγιος Γέροντας Ιάκωβος σε Κυπρίους αδελφούς μας, τους οποίους αγαπούσε πολύ, και το εξής θαυμαστό:«Είχα φέρει στην Κύπρο λάδι από το καντήλι του τάφου του Γέροντα. Το 1993 με πήρε στο τηλέφωνο ο εφημέριος του Ιερού Ναού του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Λάρνακος, ο π. Παναγιώτης Ζάρος, και μου είπε: «Πάτερ Νεόφυτε, δεν είμαι καλά. Έχω ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας, αλλά δεν το λέω. Έχω ραγάδες στο έντερο και έχω μεγάλη αιμορραγία. Και αυτές τις ημέρες έχω έντονους πόνους και μεγάλη ροή αίματος, και σε παρακαλώ κάνε μια παράκληση στον άγιο Γεώργιο, πού ζεις στο μοναστήρι του, και στον πατέρα Ιάκωβο να μου δίνουν υπομονή, γιατί όταν πονώ υποφέρω πολύ και φωνάζω και στενοχωρούνται και ή παπαδιά και τα παιδιά μου».Λυπήθηκα πολύ και του είπα ότι θα κάμω παράκληση και θα του πήγαινα λαδάκι από το καντήλι του πατρός Ιακώβου, για να σταυρωθεί. Αυτά είπα και έκλεισα το τηλέφωνο. Μετά από δέκα πέντε λεπτά ο π. Παναγιώτης ήρθε στο μοναστήρι και μου είπε: «Ήρθα να πάρω το λαδάκι του Γέροντα μόνος μου, γιατί πιστεύω πολύ σε αυτόν τον άνθρωπο, ότι ο Θεός τον χαρίτωσε και θα με βοηθήσει». Του έδωσα λάδι και σταυρώθηκε στο μέτωπο και έφυγε. Το βράδυ με πήρε στο τηλέφωνο και μου είπε χαίροντας και κλαίοντας ότι ή ροή του αίματος σταμάτησε. Από τότε έγινε τελείως καλά. Ό π. Παναγιώτης υπέφερε από αυτό από τα εφηβικά του χρόνια και τώρα ήταν περίπου 40 ετών. Όταν έγινε καλά υποσχέθηκε να τελεί θεία Λειτουργία και μνημόσυνο στο Γέροντα Ιάκωβο κάθε χρόνο σαν αυτή την ήμερα της θεραπείας του. Όταν όμως πέρασε ένας χρόνος από το θαύμα αυτό ο π. Παναγιώτης ξέχασε την υπόσχεση του. Τη θυμήθηκε όταν εκείνη την ημέρα (στο χρόνο επάνω) του παρουσιάσθηκε ελάχιστο αίμα. Εκπλήρωσε την υπόσχεση του και η ροή του αίματος σταμάτησε. Από τότε το θυμάται κάθε χρόνο και επιτελεί θεία Λειτουργία και μνημονεύει το Γέροντα ανάμεσα στους Άγιους.
4. Ό κ. Γιώργος Ίωαννίδης, γιατρός παθολόγος από το Βόλο, (προσωπικός τότε γιατρός του τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος και τώρα Αρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου) ανέφερε μεταξύ άλλων και τα έξης:«Φεύγοντας από τη Μονή του Όσιου Δαυΐδ, οπού είχα έλθει με την οικογένεια μου για προσκύνημα το Σεπτέμβριο του 1997, κι ενώ βρισκόμουν στην πύλη της αισθάνθηκα μέσα μου μια δυνατή επιθυμία να πάω να ξαναπροσκυνήσω τον τάφο του Γέροντα Ιακώβου. Αισθανόμουν όπως αισθάνεται κάποιος πού ξέχασε πίσω του κάτι πολύτιμο και θέλει να γυρίσει να το πάρει. Πραγματικά γύρισα με το γιο μου και στο ένα μέτρο πριν από τον τάφο του Γέροντα βλέπω κάτω στη γη ένα κομποσχοίνι. Παίρνω το κομποσχοίνι στο χέρι μου, το υψώνω και το κρατώ επιδεικτικά, ώστε αν κάποιος από τους γύρω προσκυνητές το έχασε, να το δει και να 'ρθει να το πάρει. Εκείνη όμως ακριβώς τη στιγμή ακούω φωνή πίσω μου πού μου έλεγε: «Τι ψάχνεις; Για σένα είναι το κομποσχοίνι». Γυρίζω και σε απόσταση ενός μέτρου βλέπω ολοζώντανο το Γέροντα Ιάκωβο να μου χαμογελά. Τον είδα ολοκάθαρα. Διέκρινα την υγρασία των ματιών του, τις φλεβίτσες στο πρόσωπο του, τη γενειάδα του, όπως την είχε. Ένοιωσα κάτι το ξεχωριστό, συγκλονίστηκα. Ή κυριολεκτικά αυτή ζωντανή παρουσία του Γέροντα Ιακώβου μπροστά μου ήταν καθοριστική κι έβαλε μέσα μου τη σφραγίδα περί της βεβαιότητας της θείας παρουσίας».
5. Τις ημέρες πού γραφόταν αυτό το κείμενο και συγκεκριμένα στις 10 Όκτωβρίου 2001 ήρθε στη Μονή ο κ. Γιαννούλης, ναυτικός, από την Άνδρο και βουρκωμένος χωρίς καν να μπορεί να μιλήσει καλά-καλά από τη συγκίνηση και τα κλάματα ανέφερε τα έξης:«Ταξίδευα προ καιρού και ευρισκόμουν στην Ινδία. Κάποια μέρα αντιμετώπισα σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά μου. Στο Νοσοκομείο εκεί πού με πήγαν οι γιατροί είπαν στους συναδέλφους μου ότι τελειώνω. Εγώ, παρ' όλο πού ήμουν σε κωματώδη κατάσταση, ένιωθα ότι κάποια αόρατη θεία δύναμη με βοηθάει. Όταν αργότερα άνοιξα κάποια στιγμή τα μάτια μου τον πρώτο πού είδα μπροστά μου ήταν ο Γέροντας Ιάκωβος πού είχα διαβάσει αρκετές φορές το βιβλίο του. Μου είπε: "Μη φοβάσαι, κύριε Γιαννούλη, θα σε βοηθήσω, θα γίνεις τελείως καλά και θα ξαναγυρίσεις στην πατρίδα". Και από εκείνης της ώρας πράγματι έγινα τελείως καλά».Από τις υπάρχουσες προφορικές και γραπτές μαρτυρίες των πιστών διαπιστώνεται ότι ο Γέροντας Ιάκωβος έχει μεγάλη παρρησία στο θεό και γι' αυτό ευχόμεθα να πρεσβεύει υπέρ υγείας όλων μας στο δωρεοδότη Θεό.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Δημοφιλείς αναρτήσεις
-
Το βιβλίο με την ερεύνα μας δωρεάν για κατέβασμα 233'' σελίδες PDF,τελευταία ενημέρωση 7 / 2011.( Τίτλος )Το Β 'θηρίο τ... -
''ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ΗΓΕΤΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΠΑΝΟΠΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ''... -------------------------------------------------------...
-
Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα μία από τις μεγαλύτερες εξαπατήσεις της ανθρωπότητας πήρε σάρκα και οστά. Ο Άγιος Βασίλης στα κόκκινα... -
ΓΙΑΤΙ ΆΡΑΓΕ ΤΟΝ ΕΧΕΙ ΑΓΙΟΓΡΑΦΗΣΕΙ Ο ΠΑΠΑΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟ 2005;;; ΜΗΠΩΣ ΜΗ...
-
Ο Άγιος είχε προβλέψει όσα βιώνουμε σήμερα, από την πολιτική αστάθεια και τους φόρους μέχρι την εξάρτηση από τις τραπεζικές κάρτες, εν...
-
Νέα αποκάλυψη ΣΟΚ!!! (ΦΩΤΟ) Ο παντεπόπτης οφθαλμός του ΕΩΣΦΟΡΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΝΑΠΟΔΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΩΝ ΣΑΤΑΝΙΣΤΩΝ στη κεντρική είσοδο της «ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ... -
Καταπέλτης Επιχειρημάτων ο Μακαριστός Γέροντας Αρσένιος Κομπούγιας (1918-2008) Κατά της Χιλιαστικής ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΠΛΑΝΗΣ της «ΑΝΑΛΑΜΠΗΣ ΤΗ... -
'ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ;;;ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΗΛΘΕΝ;;; ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΈΧΟΥΜΕ ΠΆΡΕΙ ΑΚΌΜΑ ΧΑΜΠΆΡΙ ;;; παγκόσμια διακυβέρνηση,νέα τάξη,...
-
Πραγματικά ανατριχίλα προκαλούν τα όσα προβλέπει ο πατέρας Ελπίδιος για τον ερχομό του Αντίχριστου. Οι δραματικές εξελίξεις στην Αίγυπτ... -
Τόσο κενό κρανίο κουβαλάτε στους ώμους σας, που καθόλου δεν σας απασχόλησε, το πως είναι δυνατόν, να υπάρχει μόνο μία φωτογραφία (η ίδια σε...
Δημοφιλείς αναρτήσεις Τελευταίων 30 ημερών
-
''ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ΗΓΕΤΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΠΑΝΟΠΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ''... -------------------------------------------------------...
-
Τελετή προσευχής για τον εορτασμό της Enkutatash, της αιθιοπικής Πρωτοχρονιάς του 2013, στις 11 Σεπτεμβρίου 2020 στην Αντίς Αμπέμπα AP Photo...
-
Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα μία από τις μεγαλύτερες εξαπατήσεις της ανθρωπότητας πήρε σάρκα και οστά. Ο Άγιος Βασίλης στα κόκκινα...
-
Το βιβλίο με την ερεύνα μας δωρεάν για κατέβασμα 233'' σελίδες PDF,τελευταία ενημέρωση 7 / 2011.( Τίτλος )Το Β 'θηρίο τ...
-
Τέτοιους μεθύστακες αγαπά ο Θεός! Σε επίσκεψη του αββά Δανιήλ από τη Σκήτη σε ένα γυναικείο μοναστήρι που ονομαζόταν του αββά Ιερεμία αντ...
-
Ἡ ἐκπτώχευσις καί ἡ μεθοδευμένη ἀπομείωσις τῶν ἀξιῶν, πού συγκροτοῦν τήν ἑλληνοχριστιανική ὑποδομή καί παράδοσι τῆς Χώρας αὐξάνεται μέ ... -
Ο Θεόδοτος καλεί τους αναγνώστες του να περιβάλουν με ιδιαίτερη προσοχή το παρακάτω άρθρο, γιατί δίνει την ουσία των όσων διαδραματίζοντα... -
Έρευνα Μητσοτάκης 1, είναι Ορθόδοξος; τι κρύβει ο πίνακας πίσω του, Στο βίντεο θα βρείτε και άλλα θέματα, Στο άρθρο θα εξεάσουμε μόνο την ε...
-
ΜΥΝΗΜΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ.... ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗ - Η ΠΛΑΝΗ ΠΕΡΙ ΑΝ...
4'ΝΕW ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ (7' ΩΡΕΣ) 'ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ;;;ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΗΛΘΕΝ;;; ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ...
ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΕ ΒΙΝΤΕΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΔΑΜ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΛΕΞΤΕ ...
Ο Κώστας Αδάμ είναι καθηγητής θεολόγος φιλόλογος, πνευματικο τέκνο του Μακαριστού Αρχιμανδρίτου πατρός Επιφανίου Θεοδωρόπουλου,και του Π. Αυγουστινου καντιωτη,είναι πάρα πολλά χρόνια ιεροκύρηκας της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσογαίας και Λαυρεωτικής. Έχει διατελέσει λυκειάρχης στο Κορωπί. Είναι Μελετητης των Αγιων Πατερων Της Ορθοδοξιας Και Της Αγιας Γραφης,Ανθρωπος Με Αληθινο Προσωπικό Χριστιανικό Βίωμα.
ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΕ ΒΙΝΤΕΟ ΠΑΤΗΡ ΣΑΒΒΑ ΑΧΙΛΛΕΩΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΛΕΞΤΕ..
ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΕ ΒΙΝΤΕΟ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΕΠΙΣΚ.ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ.ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΛΕΞΤΕ..
Βασίλειος Ατζακλής - ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ
Οι βιντεοσκοπημένες Εκπομπές του Αναγνωστου Του Ραδιοφώνου Της Πειραϊκης Εκκλησίας Βασίλη Ατζακλή, Και Κάθε Παραγωγή Δική Του Θα προστίθεται Εδώ!.
ΛΙΣΤΑ (1') Διάφορα Ιστολογία.. Φιλικά και μη Φιλικά
-
-
Κάποτε στο Άγιο Όρος ρώτησα έναν Γέροντα».. - *🍂Κάποτε στο Άγιο Όρος ρώτησα έναν Γέροντα»..* *🍃Πώς θα αυξηθώ πνευματικά;» * *και μου έδωσε μια απάντηση που με ξάφνιασε».* *🍂 «Με τις πέτρες και τα χ...Πριν από 2 ώρες
-
Προτροπή πρός ὀρθόν βίον - [image: Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες Ἀλεξανδρείας] Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες ἈλεξανδρείαςΜεγάλου Ἀθανασίου: Εἰς τόν Βίον τῆς Ὁσίας Συγκλητικῆς, Προτροπή πρός ὀρθόν βίον Παι...
Πριν από 3 ώρες -
18 Ἰανουαρίου. † Ἀθανασίου (†373) καὶ Κυρῖλλoυ (†444) πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα. - Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. 18ης Ἰανουαρίου (Ἑβρ. ιγ´ 7-16). Εβρ. 13,7 Μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀ...Πριν από 3 ώρες
-
Η προσευχή του Αγίου Μάρκου Ευγενικού - *(για θείον έλεος και μετάνοια)* *Ο Άγιος Μάρκος ήταν άνθρωπος προσευχής. Συχνά στα κείμενά του παρεμβάλλονται αυτοσχέδιες προσευχές, δεήσεις και ικεσ...Πριν από 6 ώρες
.png)
ΛΙΣΤΑ (2') Διάφορα Ιστολογία.. Φιλικά και μη Φιλικά
-
Η τροφή των Πρωτοπλάστων - *Ερώτηση 1η* Ο Θεός μέσα στον παράδεισο είπε στους πρωτόπλαστους να μην τρώνε και να κάνουν αυστηρή νηστεία; *Απάντηση:* Αυτά τα λόγια, με άλλα λόγια...Πριν από 5 ώρες
-
Δύο διάλογοι τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου - Δύο διάλογοι, ὁ μὲν εἷς μεταξὺ αὐτοῦ τε καὶ τοῦ μιαροῦ Δαίμονος, ὁ δὲ ἕτερος μετὰ τοῦ Ἀγγέλου τοῦ Θεοῦ, ὃν ἀπέστειλεν, ὅτε ἠσκήτευεν ἐν τῇ ἐρήμῳ. Ἀναγινω...
Πριν από 5 ώρες -
18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ : ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ - ΟΜΙΛΙΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ - [image: undefined] *Μνήμη Ἁγίου Ἀθανασίου : * Οἱ περιπέτειες τοῦ Μ. Ἀθανασίου γιά τήν Ὀρθοδοξία. (18-01-98) ΠΗΓΗ : arnion.grΠριν από 5 ώρες
-
Η προσευχή του Αγίου Μάρκου Ευγενικού - *(για θείον έλεος και μετάνοια)* *Ο Άγιος Μάρκος ήταν άνθρωπος προσευχής. Συχνά στα κείμενά του παρεμβάλλονται αυτοσχέδιες προσευχές, δεήσεις και ικεσ...Πριν από 6 ώρες
-
Τι φταίει και οι νέοι εγκληματούν; - 8. 978 συλλήψεις ανηλίκων από την Ελληνική Αστυνομία μόνο το πρώτο 8μηνο του τρέχοντος έτους. Με άλλα λόγια, 37 μαθητές συλλαμβάνονται κατά μέσο όρο κάθε ...
Πριν από 8 ώρες
