Φάκελλος Δημοσθένης Λιακόπουλος : Οι αναρίθμητες πλάνες και αιρέσεις του, στο φώς της Ορθοδοξίας / Μέρος 5'ο : Έκθεση πλανών και σφαλμάτων (Πρεσβυτέρου Πέτρου Πανταζή).

Φάκελλος Δημοσθένης Λιακόπουλος : Οι αναρίθμητες πλάνες και αιρέσεις του, στο φώς της Ορθοδοξίας / Μέρος 5'ο : Έκθεση πλανών και σφαλμάτων (Πρεσβυτέρου Πέτρου Πανταζή).

Ἔκθεση πλανῶν καὶ σφαλμάτων τοῦ Δημοσθένη Λιακοπούλου, σὲ σχέση μὲ τὴν Πίστη καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Πρεσβυτέρου Πέτρου Πανταζῆ

Α) ᾿Ανασκευὴ του βιβλίου «Ἐλοχὶμ» τῆς τρίτομης σειρᾶς «Γιατὶ καὶ πῶς ζοῦν ἀνάμεσά μας», ἐκδόσεις ΕΛ.

* (῾Η πλάγια γραμματοσειρά κανονικὴ ἢ ἔντονη με καφέ γράμματα, ὅπου ἐμφανίζεται μέσα σὲ εἰσαγωγικά σημαίνει ἀποσπάσματα τοῦ βιβλίου τοῦ Δ.Λ., μὲ τὰ ὁποῖα δὲν συμφωνεί ο συγγραφέας).

** (Με κόκκινα γράμματα τονίζονται διάφορες αιρετικές διδασκαλίες).

Ο Δ.Λιακόπουλος θέτει σε αμφισβήτηση την Ιερότητα της Παλαιάς Διαθήκης, θεωρώντας ιερά αρχαία Ελληνικά κείμενα.

Ήδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ ἀνὰ χεῖρας βιβλίου (σ. 7), ὁ συγγραφεὺς κ. Δημοσθένης Λιακόπουλος (ἐφ᾿ ἑξῆς Δ.Λ.), θέτει ἐν ἀμφιβόλῳ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ ἀναγνώστη στὴν πνευματικὴ παρακαταθήκη τῆς Χριστιανικῆς ᾿Ορθόδοξης ᾿Εκκλησίας καὶ ἐπικαλεῖται μία «ἄλλη» παράδοση «μετάδοσης Γνώσης» ποὺ πρέπει νὰ ἀνακαλύψουμε ὥστε νὰ μὴν «παραποιεῖται ἡ῾Ιστορία ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς Δημιουργίας ἕως σήμερα».

Στὴν Εἰσαγωγὴ ἐκτίθεται ὑπὸ μορφὴ ρητορικῶν ἐρωτήσεων μία βασικὴ θέση τοῦ βιβλίου, ἡ ἀμφισβήτηση τοῦ ὅτι ἡ Παλαιὰ Διαθήκη εἶναι ἱερὸ Κείμενο. Τὴν ἀναφέρει ὡς«ἱερή», ἐνῶ ταυτόχρονα δηλοῦται ὅτι «ἄλλα πολὺ παλαιότερα ἑλληνικὰ κείμενα εἶναι ἱερά».

Αὐτὴ ἡ πονηρὴ ἀντιστροφὴ τοῦ νοήματος τῆς λέξεως «ἱερὸς» ἐπισφραγίζεται μὲ τὸν γνωστὸ τρόπο τῶν ἀποκρυφιστῶν συγγραφέων, νὰ φαίνεται ὅτι ἀποδέχονται φραστικῶς ἀκριβῶς τὴν θέση ποὺ οὐσιαστικὰ πολεμοῦν. Γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχουν, ἐπικαλοῦνται μία γενική ἀόριστη καὶ ἀφηρημένη ἰδέα : ἐν προκειμένῳ ὁ Δ.Λ. ἐπιστρατεύει τὴν «᾿Αγάπη τοῦ Χριστοῦ» (;!), ἡ ὁποία σὲ «τίποτε ἀπολύτως δὲν θὰ ἄλλαζε», ἂν θὰ θεωρούσαμε τὴν Παλαιὰ Διαθήκη μὴ ἱερὸ βιβλίο, ἀσπαζόμενοι τὶςΝεοειδωλολατρικὲς καὶ στὴν οὐσία Καμπαλιστικὲς καὶ Θεοσοφικὲς θέσεις τοῦ βιβλίου του.

Αποκρυφιστική – Καμπαλιστική διδασκαλία, η πίστη σε όντα με το όνομα »Ελοχίμ».

Στὴ σ. 9 («Σκέψεις»), παρουσιάζει τὴν ἀποκρυφιστικὴ πίστη του, ὅτι οἱ «Φωτεινοὶ ὑπηρέτες τοῦ  Θεοῦ  (᾿Ελοχὶμ)» εἶναι αὐτοὶ ποὺ παίζουν τὸν καθοριστικὸ καὶ κυρίαρχο ρόλο στὸν Κόσμο μας μιὰ θέση ὅμως ποὺ ἐμφορεῖται ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῆς῾Εβραϊκῆς Καμπάλας, ἡ ὁποία δογματίζει συγκεκριμένα ὅτι «᾿Ελοχὶμ» εἶναι«ἐκπορεύσεις – ἀπορροὲς» τοῦ «Θεοῦ», ὡς ᾿Απολύτου ᾿Απρόσωπης ᾿Αρχῆς ποὺ ἀνήκουν στὸ 6ο κοσμικὸ ἐπίπεδο ὑπερσυνειδητότητας, τοῦ 10 βαθμου συμπαντικοῦ ἐνεργειακοῦ συστήματος πλανητικῶν σφαιρῶν Sephirot.

Θεοσοφική διδασκαλία, η πίστη σε Φωτεινούς Διδασκάλους, Λευκή Αδελφότητα και Κοίλη Γή.

Οἱ ἰδέες τοῦ βιβλίου ἐπηρεάζονται ἐπίσης καὶ ἀπὸ τὴν θεοσοφικὴ πλάνη περὶ ὑπάρξεως τῶν «Φωτεινῶν Διδασκάλων τῆς Παγκόσμιας Λευκῆς ᾿Αδελφότητας τῆς Κοίλης Γῆς» ποὺ καθοδηγοῦν τὰ πεπρωμένα τοῦ Πλανήτου μας.

῞Ολες αὐτὲς οἱ τοποθετήσεις ἐπιδροῦν στὸν ἀναγνώστη ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Δ.Λ., ὅλως ἀντιφατικῶς καὶ μᾶλλον σκοπίμως ἀντιμάχεται καὶ ἀρνεῖται, χρησιμοποιώντας τὴν κατάλληλη ρητορική σὲ διάφορα σημεῖα τῆς σειρᾶς τῶν βιβλίων του «Ζοῦν ἀνάμεσά μας», αὐτὲς ἀκριβῶς τὶς Θεοσοφικὲς καὶ Καμπαλιστικὲς ἰδέες καὶ ἀπόψεις τὶς ὁποῖες ὑποστηρίζει καὶ προωθεῖ στὰ ἄλλα βιβλία του.

῾Η ἀντίφαση αὐτὴ χαρακτηρίζει ποικίλες ἄλλες θρησκευτικές πολιτικὲς καὶ ἰδεολογικὲς θέσεις τῶν βιβλίων του, οἱ ὁποῖες στηρίζουν τὰ γραφόμενά του, καὶ τὶς ὁποῖες παρὰ τὸ ὅτι τὶς διατυπώνει, ὕστερα, σὲ ἄλλα κείμενά του ἢ σὲ ἐκπομπές του, τὶς χαρακτηρίζει ὡς δῆθεν δαιμονικὲς ἐπιρροὲς(ἐκπορευόμενες ἀπὸ τὸν ῾Εωσφόρο-Διάβολο-Σαμαέλ).

Μερικὲς φορὲς θολώνει ἀκόμη περισσότερο τὰ νερά ὅταν ἰσχυρίζεται ὅτι οἱ θέσεις του εἶναι ἁπλὰ διαφορετικὲς «ἀπόψεις», τὶς ὁποῖες ἐλεύθερα ὁ ἀναγνώστης μπορεῖ νὰ δεχθῆ ἢ νὰ ἀπορρίψη, ὅπως φυσικὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Δ.Λ. μπορεῖ νὰ πιστεύει ἢ νὰ ἀπορρίπτει χωρὶς καμμία δέσμευση.

Χρησιμοποιεί »ορθόδοξο χριστιανικό» προσωπείο για να καμουφλάρει τίς αιρετικές αντιλήψεις του –Συκοφαντίες του Δ.Λιακόπουλου κατά Ορθοδόξων Θεολόγων.

᾿Εν τῷ μεταξύ, στὶς ἐκπομπές του, ἀλλὰ καὶ σὲ βιβλία του, ἐκτοξεύει συνεχῶς «μελάνι» σωρείας παραπλανητικῶν ἐκφράσεων, ὑποτιθεμένου ὀρθοδόξου ἤθους μὲ τὶς ὁποῖες καμουφλάρει τὶς ἀποκρυφιστικὲς καὶ νεοειδωλολατρικὲς ἰδέες καὶ ἀντιλήψεις του πίσω ἀπὸ ἕνα ᾿Ορθόδοξο Χριστιανικὸ προσωπεῖο!

Οἱ ἐκφράσεις αὐτὲς εἶναι συνήθως δανεισμένες ἀπὸ᾿Ορθοδόξους῾Αγίους καὶ Γέροντες Μοναχούς βαλμένες στὰ κατάλληλα σημεῖα, ὥστε μεθοδικὰ νὰ θολώνουν τὰΚαμπαλιστικὰ καὶ Δωδεκαθεϊστικὰ πιστεύω του.

῾Ο προφανὴς στόχος εἶναι, σὲ ἐνδεχόμενη κριτικὴ ἐναντίον του, νὰ «κόψει καὶ νὰ ράψει» παρουσιάζοντας ὅτι τσιτάτα ἀπὸ τὰ βιβλία του καὶ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὶς τηλεοπτικὲς ἐκπομπές του τὸν βολεύουν.

῎Ετσι νομίζει ὅτι θὰ ἀποδείξει ὅτι εἶναι γνήσιος ᾿Ορθόδοξος Χριστιανός, καὶ θὰ «ξεσηκώσει κουρνιαχτὸ» ὅτι τὸν ἀδικοῦν, τὸν παρερμηνεύουν καὶ τὸν καταδιώκουν τὰ … ντόπια ὄργανα τῶν «κρόνιων» γενῶν καὶ τῶν «λαμόγιων Νεφελὶμ τοῦ Σαμαὲλ»(ἐκφράσεις δικές του, ἀπὸ τὶς καταιγιστικῆς συχνότητας τηλεοπτικὲς ἐκπομπές του)!

Θεωροῦμε ἀδύνατο, ὄχι μόνο ὁ Δ.Λ., ἀλλὰ καὶ οἱοσδήποτε ἄλλος, νὰ εἶναι πράγματι (συνειδητὸς) Ὀρθόδοξος Χριστιανός, καὶ συγχρόνως νὰ προπαγανδίζει τὶς ἀνωτέρω ἀποκρυφιστικὲς ἀντιλήψεις καὶ… «ἀπόψεις».

῎Ηδη ἔχει προετοιμάσει… κατάλληλα τὸ πεδίο τῆς ἀντιπαραθέσεως χαρακτηρίζοντας δηλητηριωδῶς ὁρισμένους «θεολόγους» ὡς «θολολόγους» καὶ «δῆθεν εἰδικοὺς γιαχβιστὲς τῆς Π.Δ.».

῾Ο χαρακτηρισμὸς «θολολόγοι» εἰπώθηκε ἀπὸτὸν γνωστὸ στὸ πανελλήνιο μακαριστὸ Γέροντα Παΐσιο καὶ χρησιμοποιεῖται παραχαραγμένος καὶ μὲ ἐντελῶς διαφορετικὸ νόημα καὶ πλαίσιο γιὰ νὰ συκοφαντηθοῦν θεολογικὲς θέσεις καὶ ἀπόψεις ποὺ δὲν βολεύουν τὸν Δ.Λ.

Προφανῶς διότι αἰσθάνεται ὅτι κάποια στιγμὴ θὰ ξεσηκωθεῖ ἐναντίον του κατακραυγή λόγῳ τῆς εὐρύτατης διαστρεβλώσεως καὶ παρερμηνείας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ τῆς ἀσύστολης καὶ αἰσθητικῶς χυδαίας «᾿Ελοχο-Νεφελιμικῆς ὑστερίας» ποὺ ἔχει ἐξαπολύσει.

Ξεκαθαρίζουμε λοιπὸν ὅτι τέτοιου εἴδους «᾿Ορθόδοξες» ἀφοριστικὲς ἐκφράσεις ἀπομονώνει ὁ κ. Δ.Λ., καπηλευόμενος σκανδαλωδῶς καὶ ἀναμασῶντας λόγια καὶ φράσεις Ἁγίων Γερόντων, ὅπως ὁ μακαριστὸς Γέρων Παΐσιος, ποὺ τὶς ἔλεγαν μὲ ἄλλο νόημα καὶ σὲ ἐντελῶς διαφορετικὲς καταστάσεις, ὅπως καὶ ὁλόκληρα κείμενα καὶ μαρτυρίες ἄλλων ἱερωμένων, ὅπως τοῦ ᾿Αρχιμανδρίτου Σάββα ᾿Αχιλλέως, τοῦ ὁποίου κείμενο ἔχει ὡς εἰσαγωγὴ στὸ βιβλίο του, «Τὸ κουτὶ τῆς Πανδώρας», ἐνῶ γενικὰ χρησιμοποιεῖ κείμενά του καὶ βιντεοεικόνες του, ἴσως ἐν ἀγνοία του, γιὰ νὰ συμπληρώσει (ὁ Δ.Λ.) τὸ προσωπεῖο τοῦ πιστοῦ Χριστιανοῦ, μέσῳ τοῦ ὁποίου πλασάρει τὶς ἐξω-ορθόδοξες τοποθετήσεις του.

᾿Επίσης χρησιμοποιεῖ στὰ βιβλία του, ἐκφράσεις λοιπῶν ᾿Ορθοδόξων, ὅπως τοῦ καθηγητοῦ Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Στεργίου Σάκκου, καὶ ἐξιστορήσεις θαυμάτων Ἁγίων, ὅπως ὁ Ἅγιος Γεώργιος Χοζεβίτης, καθὼς καὶ σὲ ἐκπομπές του ἐκφράσεις τοῦ Γέροντος ᾿Ιωσὴφ Βατοπεδινοῦ.

Τέτοιες φράσεις τῶν συγκεκριμένων Γερόντων, ἂν ἐλέχθησαν, πιθανὸν νὰ ἀποτελοῦσαν κριτικὴ γιὰ τὴν ἐκκοσμίκευση τῆς᾿Εκκλησίας καὶ τοὺς ἐκπροσώπους μιᾶς διανοητικῆς Θεολογίας φορεῖς οἰκουμενιστικῶν ἢ καὶ πανθρησκειακῶν ἀντιλήψεων, χωρὶς τὴν ἀπαραίτητη ὀρθοπραξία καὶ τὸ πατερικὸ φιλοκαλικὸ βίωμα.

Οἱ ἴδιοι αὐτοὶ Γέροντες ὁπωσδήποτε θὰ καταδίκαζαν, ἂν ἐνημερώνονταν, τὶςφρικτὲς αἱρετικὲς παρεκκλίσεις καὶ ἀνήκουστες νεοπαγανιστικὲς προτιμήσειςτοῦ συγγραφέα τοῦ σχολιαζομένου βιβλίου.

Λοιδορεί και υβρίζει Αγίους της Εκκλησίας.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας τοὺς ὁποίους λοιδορεῖ σκαιότατα καὶ ἀσεβέστατα ἀπὸ τὰ μέσα ποὺ διαθέτει ὁΔ.Λ. (λέει στὶς ἐκπομπέςτου, κουβέντες ὅπως «τί ἅγιοι πατέρες, ποιοί πατέρες μπορῶ ἐγὼ νὰ σᾶς πῶ ἁγίους πατέρες ποὺ ἔχουν πεῖ  λάθος πράγματα»!), ἔχουν στηλιτεύσει τὸν στεῖρο διανοητικισμὸ  στὴ Θεολογία μὲ πρῶτο τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο καὶ τοὺς Κατὰ Εὐνομιανῶν Λόγους του, ἐκ τῶν ὁποίων παραθέτομε πιὸ κάτω ἐπικριτικὸ ἐδάφιο, ποὺ ταιριάζει ὅμως«γάντι» καὶ στὸν Δ.Λ. καὶ μάλιστα… λίγο εἶναι ἀναφορικὰ μὲ τὶς ἀπίστευτες τερατολογίες του!

Έριχ φόν Νταίνικεν, κοίλη γή και »εξωγήινοι» : Ψευδοεπιστημονικές και αποκρυφιστικές αντιλήψεις.

Στό Αʹ κεφάλαιο προβάλλει κάτι ποὺ θεωρεῖ δεδομένο, αὐτονόητο καὶ πολὺ.. ἐξυψωτικὸ γιὰ τὸν ἴδιο: Τοὺς.. ᾿Εξωγήινους!

Μᾶς προτείνει νὰ γίνουμε ἐπαναστάτες στὴν σκέψη ἀσπαζόμενοι τὶς ψευδεῖς θεωρίες καὶ ἰσχυρισμοὺς τοῦ φαιδροῦ «προφήτη» τῆς δεκαετίας τοῦ  ’70 ῎Εριχ φὸν Νταίνικεν, τὶς ἀνοησίες τοῦ ὁποίου ἔχει υἱοθετήσει ὁ Δ.Λ. σχεδὸν κατὰ γράμμα.

Μὲ τὸν τρόπο αὐτό ἀποδεχόμενος ὁ Δ.Λ. τὸ πνεῦμα τοῦ Νταίνικεν ὁρίζει διὰ τοῦ προσδιοριστικοῦ «ἐξωγήϊνοι», ὁποιασδήποτε φύσεως ὄντα συμπίπτουν μὲ τὶς ἕωλες ψευτοεπιστημονικὲς ἀντιλήψεις καὶ τοὺς ψευτοθρησκευτικοὺς ἰσχυρισμούς του.

᾿Αρνεῖται παρελκυστικά φραστικῶς δηλαδὴ καὶ μόνον, τὴν ὕπαρξη τῶν ἐξωγήινων προερχομένων ἀπὸ ἄλλους πλανῆτες μὲ UFO, ἀλλὰ θεωρεῖ ὅτι ἡ δράση τῶν δικῆς του ἐμπνεύσεως («λιακοπούλειων» ἐξωγήϊνων ἐκτυλίσσεται μέσα στὰ ἔγκατα τῆς«ΚοίληςΓῆς», υἱοθετεῖ δὲ κατὰ τὰ λοιπὰ πλήρως τὸ γενικότερο περίγραμμα τῆςπαράλογης ἀντιεπιστημονικῆς σκέψης καὶ ἑρμηνευτικῆς τοῦ Νταίνικεν.

Αὐτὴ ἡ ἀντίληψη περὶ Κοίλης Γῆς εἶναι καθαρὰ ἀποκρυφιστικὴ καὶ ἔχει καταστῆ μόνιμο μοτίβο τῆς σκέψης καὶ τῶν ἰδεῶν ποὺ προωθεῖ ὁ Δ.Λ.

᾿Αναίρεση ὅσων ἰσχυριζόταν ὁ Ἑλβετὸς σερβιτόρος ᾿Ερρίκος Φὸν Νταίνικεν καὶ ἔχουν σχέση μὲ τὰ μυθεύματα τῶν βιβλίων τῆς σειρᾶς  «Ζοῦν ἀνάμεσά μας» θὰ παρουσιάσουμε σὲ ἑπόμενο ἄρθρο.

Πλύση εγκεφάλου και τεχνικές διανοητικής χειραγώγησης.

῾Η ἐνσυνείδητη ἐπίκληση τοῦ «Παράλογου», «᾿Εξωτικοῦ» καὶ «᾿Απίθανου», εἶναι ἡ κύρια «τεχνικὴ» χειραγώγησης τῶν ἀδαῶν ἀναγνωστῶν καὶ ὀπαδῶν τοῦ Δ.Λ., ὅπως ἀποδεικνύουν οἱ σημειώσεις καὶ παραπομπὲς μὲ κόκκινα γράμματα, στὸ δεξὶ ἢ ἀριστερὸ περιθώριο τοῦ βιβλίου, ὥστε νὰ γίνει πράξη μιὰ ἰδιότυπη διανοητικὴ χειραγώγηση ποὺ ἐπιχειρεῖται μέσῳ τῶν βιβλίων τῆς σειρᾶς «Ζοῦν ἀνάμεσά μας»,ἐκμεταλλευόμενος τὴν ὅποια πνευματικὴ σύγχυση τῶν ἀναγνωστῶν καὶ τὴν τρικυμία ἐν κρανίῳ, ποὺ δημιουργοῦν οἱ ἀλλοπρόσαλλες, ἀντιφατικές, ψευδοεπιστημονικὲς ἀναλύσεις καὶ «θρησκευτικὲς» ἀποκαλύψεις του.

Οἱ ἐν λόγῳ σημειώσεις καὶ παραπομπὲς ἀντιφάσκουν ἢ παρερμηνεύουν τὸ περιεχόμενο τῶν κειμένων, καὶ τοῦτο δὲν γίνεται εὔκολα ἀντιληπτὸ ἀπὸ ἀναγνῶστες ποὺ πρὶν προμηθευθοῦν τὰ βιβλία του, ἔχουν ὑποστῆ πλύση ἐγκεφάλου ἀπὸ τὶς ἐκπομπές του.

Οἱ ἐκπομπές του, γιὰ ὅσους γνωρίζουν τὰ πράγματα καὶ εἶναι καλλιεργημένοι σὲ ἐπιστῆμες, θεωρίες συνομωσίας κ.λπ., εἶναι σύνολο ἀσυνάρτητων καὶ ἀστήρικτων θεωριῶν, μὲ ἐπίμονη, «βάναυση» καὶ ναρκισσιστικὴ διαφήμιση τῶν βιβλίων του (φορολογούμενη μὲ ΦΠΑ;), παρασύρουν ὅμως τοὺς ἁπλοὺς ἀνθρώπους ποὺ μπερδεύουν τὸ αἰσθητικῶς χυδαῖο καὶ «ἄμεσο» μὲ τὸ ἁπλὸ καὶ γνήσιο.

Επανατυπώσεις ξένων εκδόσεων και πηγών, παραποιήσεις, διαστρεβλώσεις και κακοποίηση της αλήθειας και της Αγίας Γραφής.

Τὸ ὑλικὸ ὅλων τῶν βιβλίων καὶ DVD, ἐκδόσεων «ΕΛ» ἀποτελεῖται ἀπὸ ἀναμάσημα καὶ ἐπανατυπώσεις ξένων ἐκδόσεων τῆς χαμηλότερης ποιότητας εἶναι γεμᾶτα παραποιήσεις χιλιοειπωμένων πραγμάτων, ἰδεῶν, θεωριῶν, θεωρήσεων, ὑποθέσεων ἕως καὶ φωτογραφιῶν, σκίτσων καὶ χαρτῶν ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὶς πλέον κοινότυπες καταστάσεις ὅπως τὸ ἑλληνικὸ ἢ διεθνὲς οἰκονομικο πολιτικό ἐπιστημονικό οἰκογεωγραφικό περιηγητικό δημοσιογραφικό ἱστορικὸ καὶ κοινωνικοπολιτικὸ σκηνικό.

Π.χ., χρησιμοποιοῦνται ἀποσπάσματα ἀπὸ βιογραφίες καὶ ἀπόψεις διάσημων ἐπιστημόνων καὶ θεωρητικῶν (παρμένες τὸ πιθανότερο ἀπὸ κάποιες ἐγκυκλοπαίδειες, οἱ ὁποῖες ἐπίσης διαστρεβλώνονται «κατὰ τὸ δοκοῦν» καὶ ἁπλῶς γεμίζουν σελίδες τῶν βιβλίων του.

Τό μεγάλο κακὸ προκαλεῖται βεβαίως ἕνεκα καὶ τοῦ ὁποίου ἐξεγείρεται καὶ ἐπαναστατεῖ ἡ ἱερατική μας συνείδηση ὡς ὑπευθύνων Ποιμένων τῆς᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ὅταν ἡ διαστροφὴ αὐτὴ ἀγγίζει τὰ πλέον παραδοσιακὰ σεβάσματα καὶ ἐθνικὰ πνευματικά μας ἐρείσματα, ὅπως π.χ. ἡ ᾿Ορθόδοξη Χριστιανικὴ Παράδοση καὶ ἡ ῾Αγία Γραφή οἱ ὁποῖες στὴν κυριολεξία κακοποιοῦνται.

῾Η παραχάραξη αὐτὴ συντελεῖται δῆθεν γιὰ τὸ καλὸ τοῦ Χριστιανισμοῦ μὲ ἀντιφατικὰ καί, τὸ χειρότερο, ψευδῆ ἐπιχειρήματα «βουτηγμένα» μέσα σὲ ἕναἀποκρυφιστικὸ κυκεώνα Καμπαλισμοῦ, Θεοσοφισμοῦ, Νεοειδωλολατρίας καὶ κυρίως μεγίστης καπηλείας ἀρχαίων ἑλληνικῶν, ἑβραϊκῶν καὶ ἄλλων ἀποκρύφων καὶ μὴ κειμένων.

Ψευδοπληροφόρηση, αποπληροφόρηση και νοητική χειραγώγηση.

Εἰδικότερα, ἡ συγγραφικὴ «χρήση» καὶ ἡ τηλεοπτικὴ «διαχείριση» τοῦ ὑλικοῦ τοῦ Δ.Λ. γίνεται μὲ ἄξονα τὴν ψευδοπληροφόρηση, ἀποπληροφόρηση καὶχειραγώγηση τῆς γνώμης τοῦ μέσου ῞Ελληνα, μέσῳ ψυχολογικῶν παραμέτρων Διανοητικοῦ Χειρισμοῦ, μὲ τὴν χρήση προεπεξεργασμένων «πληροφοριῶν» οἱ ὁποῖες εἶναι σχεδὸν στὸ σύνολό τους «κλεμμένες» κολοβωμένες καὶ παραποιημένες«κατάλληλα» γιὰ νὰ «περάσουν» τὰ «φούμαρα» τῆς φοβερῆς καὶ τρομερῆς «γνώσης καὶ πληροφόρησης» ποὺ δῆθεν κομίζουν καὶ ἡ ὁποία φαίνεται νὰ ἔχει κίνητρα πιὸ ὕποπτα καὶ σκοτεινά ἀπὸ ἕναν ἁπλὸ ᾿Αθέμιτο Προσηλυτισμὸ στὸνἀποκρυφιστικὸ Νεοειδωλολατρικὸ Δωδεκαθεϊσμὸ καὶ στὴν νεωτερικὴ κωμικὴ καὶ ἀνερμάτιστη ᾿Αρχαιολατρία, ὅπως φαίνεται μὲ μία πρώτη πρόχειρη ματιά.

Αποκρυφιστικό, θεοσοφικό, νεοπαγανιστικό, νεοειδωλολατρικό και αρχαιολατρικό το φρόνημα του Δ. Λιακόπουλου.

Τοὺς ἰσχυρισμούς μας τοὺς στηρίζουμε στὰ ἑξῆς:

1. Στὸ Βʹ κεφάλαιο τοῦ βιβλίου ἀποπειρᾶται μία δῆθεν ἱστορικὴ καὶ ἐκμυθευτικὴ ἑρμηνεία τῆς … Γένεσης, τοῦ πρώτου βιβλίου τῆς Χριστιανικῆς Βίβλου, ἑνὸς προεχόντως θρησκευτικοῦ καὶ ὄχι ἁπλῶς ἱστορικοῦ κειμένου, ἀφοῦ πρῶτα «ξορκίζονται», κατὰ τὸν μόνιμο τρόπο τῶν νεοεποχιτῶν συγγραφέων μὲἀποκρυφιστικὴ-νεοπαγανιστικὴ συνείδηση καὶ ἀντιεκκλησιαστικὸ φρόνημα, ὅσοι ἐκ τοῦ «θρησκευτικοῦ καὶ ἐπιστημονικοῦ κατεστημένου» (sic) ἀντιδράσουν στὴν«προωθημένη γνώση» (!!), τοῦ συγγραφέα τῶν βιβλίων ποὺ σχολιάζουμε.

Μᾶλλον ὁ κ. Δ.Λ. θεωρεῖ ὅλους σὲ ὅσους ἀπευθύνεται χαϊβάνια, ἀφοῦ ἐκλαϊκεύει, ὅπως ἰσχυρίζεται, …ὑψηλὲς «συμπαντικὲς» γνώσεις, ἀλλὰ χρησιμοποιεῖ ὡς ἀποδείξειςτῶν ἀπίθανων ἰσχυρισμῶν του, καταγέλαστα ἐφευρήματα ὅπως τὰ «Χάλκινα Βιβλία» του – Χαλδαϊκὰ ἢ Κουμρανικὰ ἢ δικῆς του ἐπινοήσεως, Θεὸς ξέρει.

Στὴ σελίδα 21 ἐπιχειρεῖται νὰ τεθεῖ ἐπὶ «…ἐπιστημονικῆς βάσεως» ἡ σπουδαιότερηἀποκρυφιστικὴ-θεοσοφικὴ καὶ νεοειδωλολατρικὴ ἔννοια: τῆς…Συμπαντικῆς᾿Ενέργειας.

Σὲ αὐτὴ μᾶς εἰσάγει μέσῳ τῆς ἀρχαιοελληνικῆς ἀντιλήψεως περὶ τοῦ ἀϊδίου ἢ ἀενάουΧρόνου, «μοστράροντας» στὸ περιθώριο τοῦ βιβλίου καὶ στὸ… ὑποσυνείδητο τοῦ ἀναγνώστου τὰ ἀρχέτυπα τῆς ἐρειπιώδους «γνώσης» ποὺ προσφέρει: Τὰ ἐρείπια τοῦ Μαντείου τῶν Δελφῶν καὶ τὸ προσωπεῖο τοῦ ἀνδριάντα τοῦ «θεοῦ» Φοίβου ᾿Απόλλωνα ᾿Ακερσεκόμη!

Δηλαδὴ ἐκεῖ ποὺ πρέπει νὰ ἐφαρμοστεῖ ἐπιστημονικὴ σκέψη ὁ Δ.Λ. ἐπιστρατεύει θρησκευτικὲς ἀντιλήψεις καὶ πίστεις μάλιστα ἱστορικὰ ξεπερασμένες.

᾿Ενῶ ὅταν κατακρίνει βιβλία προφητῶν καὶ δικαίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκηςχρησιμοποιεῖ δῆθεν ἐπιστημονικὴ ἐρευνητικὴ σκέψη, ἀνακατεμένη μὲ ψήγματα μεταμοντέρνου σκεπτικισμοῦ.

Φαίνεται ὅτι μερικὰ ἰδεολογικὰ καὶ θρησκευτικὰ «πιστεύω» του (᾿Αρχαιολατρία – Νεοειδωλολατρία), δὲν κρύβονται.

Ασύδοτη χειραγώγηση μέσω των Μ.Μ.Ε.

῎Ισως ὅμως ἀποκρύπτουν καὶ καμουφλάρουν ἐντέχνως ἀφ᾿ ἑνὸς ὅτι ἡ δίκην κομήτου, ἐμφάνιση τοῦ Δ.Λ. στὸ τηλεοπτικὸ καὶ ἐκδοτικὸ προσκήνιο περνᾶ ἀπὸ ἕνα crash test (δυνατὸ τὲστ ἀντοχῆς τὰ ἀνακλαστικὰ τῆς σύγχρονης ἑλληνικῆς («τηλε-φερόμενης καὶ τηλε-αγόμενης») κοινωνίας οὕτως ὥστε νὰ μετρηθεῖ ἡ ἀντίδρασή της στὸν καταιγιστικὸ ἐνδογματισμό της μὲ παράδοξες ὅσο καὶ ἀπίστευτες μυθοπλασίες.

Προβάλλονται τεχνηέντως μὲ ἕναν ἀγοραῖο καὶ εἰρωνικὰ χιουμοριστικὸ τρόπο τηλεοπτικῆς ρητορικῆς ἀντιλήψεις ποὺ στὴν οὐσία ἐξευτελίζουν καὶ λοιδοροῦν ὅποια Πολιτικὴ᾿Εξουσία καὶ Παράδοση ἔχει κάποια σχέση μὲ τὴν ᾿Ορθοδοξία, ὅπως π.χ. ὁ Ρῶσσος Πρόεδρος Βλαδίμηρος Πούτιν!

᾿Αφ᾿ἑτέρου, οἱ ἀντιλήψεις αὐτὲς καμουφλάρουν τὸ ἀναδυόμενο «᾿Αποκαλυπτικὸ πολυκέφαλο τέρας» ποὺ λέγεται «᾿Ασύδοτη Χειραγώγηση μέσῳ Μ.Μ.Ε.» καὶ τροφοδοτοῦν μερικοὺς «Βασικοὺς Μετόχους»… «οὐράνιων» καὶ «ἐπίγειων» καναλιῶν, μὲ πειθήνιους τηλεθεατές «ἀνοιγμένα» μυαλὰ ἕτοιμα νὰ ἀποδεχτοῦν παθητικὰ ἢ καὶ νὰ πιστέψουν, αὔριο, τὰ τερατώδη μυθεύματα τοῦ κάθε «τηλεκράχτη».

῞Ολα αὐτὰ μέσα σ᾿ ἕνα ἀμπαλὰζ τηλεοπτικοῦ προϊόντος χυδαίας ποιότητος, ὥστε νὰ περάσει ἀπαρατήρητο τὸ πρόβλημα, στὸ ὁποῖο ἀναφερόμαστε.

Οἱ «δοκοῦντες στύλοι εἶναι» ἐκκλησιαστικοὶ ἢ πολιτιστικοὶ εἰδήμονες καὶ θεσμικὰ ὑπεύθυνοι φορεῖς προστασίας τοῦ τηλεοπτικοῦ καὶ ἀναγνωστικοῦ κοινοῦ φυσικῷ τῷ λόγῳ δὲν καταδέχονται νὰ ἀσχοληθοῦν σοβαρὰ μὲ τέτοια φαινομενικὰ ἀνάξια λόγου θέματα.

᾿Εν τούτοις τὰ ἀνωτέρω καταδεικνύουν πόσο «τοξικά», «δηλητηριώδη» καὶ ἐπιβλαβῆ εἶναι ὅσα προωθοῦνται μὲ τὰ σχολιαζόμενα βιβλία.

Ποιός καταλαβαίνει ὅτι κάτι «διαφορετικὸ» ἐπιχειρεῖται μέσῳ αὐτοῦ τοῦ εἴδους προώθησης ἀπίθανων παραθρησκευτικῶν τερατολογιῶν καὶ συνωμοσιολογικῶν ἀντιλήψεων;

᾿Εκτὸς τῶν ἄλλων κακῶν, προκαλεῖται ὑποβάθμιση τῆς διανοητικῆς ἀντιστάσεως καὶ κριτικῆς σκέψεως τοῦ κοινοῦ στὴν εἰσδοχή, παραδοχὴ καὶ ἀποδοχὴ παράλογα δυσβάστακτων οἰκονομικῶν ἢ πολιτικῶν μέτρων καὶ τὸ κυριώτερο ἀπαράδεκτων ἠθικοκοινωνικῶν «θεσμικῶν ἀλλαγῶν»: γάμοι ὁμοφυλοφίλων, «ἐλεύθερες» συμβιώσεις, σεξουαλικὲς ἐνημερώσεις στὰ Δημοτικὰ Σχολεῖα (γιατὶ ὄχι καὶ σὲ νήπια!!!) καταλήστευση τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, ὑπὸ τὸ πρόσχημα «χωρισμοῦ ᾿Εκκλησίας καὶ Κράτους», χυδαιοποίηση καὶ ἄρα ἀποδυνάμωση τῶν σχέσεων μεταξὺ Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν λαῶν, θέματα στὰ ὁποῖα βεβαίως ὁ Δ.Λ. παρουσιάζεται ὡς λαῦρος «ἑλληνάρας» τιμητής, ἐνῶ ἀποκομίζει τὰ κέρδη τῆς τηλεπωλήσεως καὶ τηλεδιαφημίσεως βιβλίων, διὰ τῶν ὁποίων οὐσιαστικὰ κατεδαφίζεται ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ καταρρακώνεται ἡ ὑγιὴς ᾿Ορθόδοξη Πνευματικότητα.

Ο Δ. Λιακόπουλος παραποιεί, αλλοιώνει και παρερμηνεύει το αρχικό εδάφιο της Γενέσεως 1:1 , «᾿Εν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός, τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν».

Συνεχίζουμε τὴν ἀνασκευὴ τοῦ ἐπίμαχου βιβλίου, διότι αὐτὸ μᾶς ἐνδιαφέρει κύρια καὶ πρώτιστα ὡς ὑπευθύνων ἐκκλησιαστικῶν Ποιμένων.

῾Ο πρῶτος στίχος μάλιστα, τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως ἀλλὰ καὶ τὸ σύνολο τοῦ πρώτου αὐτοῦ βιβλίου τῆς῾Αγίας Γραφῆς εἶναι πολὺσημαντικὸς γιὰ τὴν ᾿Ορθόδοξη Χριστιανικὴ Πίστη.

Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ξεκαθαρίζουμε εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς ὅτι ὄχι μόνο δὲν εἶναι ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὴν ᾿Εκκλησία ἡ παρερμηνεία αὐτὴ ποὺ εἰσάγει τὸ βιβλίο «᾿Ελοχὶμ» τῆς σειρᾶς«Ζοῦν ἀνάμεσά μας», ἀλλὰ πρόκειται γιὰ μεγάλη πλάνη, διότι ἰσοδυναμεῖ μὲ ἀπόρριψη τοῦ χριστιανικοῦ ἀξιώματος ἂν θέλετε καὶ κάθε Χριστιανικοῦ Δόγματος Πίστεως περὶ Θεοῦ ᾿Ανθρώπου καὶ Κόσμου.

2. Στὸ Γʹ κεφάλαιο, μετὰ τὴν δῆθεν ἐπιστημονικὴ ψευτογνώση, κοινὸ γνώρισμα τοῦ περιεχομένου τῶν παραπλανητικῶν βιβλίων του, μᾶς μυεῖ στὴν παλαιοδιαθηκικὴ ἑρμηνευτικὴ τοῦ ἀρχικοῦ ἐδαφίου τῆς Βίβλου: Γένεσις 1, 1: «᾿Εν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός, τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν».

῾Ο Δ.Λ. παραφράζει: «᾿Εν ἀρχῇ ἐποίησεν ᾿Ελοχὶμ Οὐρανὸν καὶ Γῆν», ἐννοῶντας, ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω, ὅτι… ὁ Θεὸς ἐποίησεν τοὺς ᾿Ελοχίμ (!!!), τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γῆ, διότι δῆθεν ἡ λέξη «Θεός», στὸ ἀνώτερο ἀρκτικὸ χωρίο ὅλης τῆς ῾Αγίας Γραφῆς,«ἐννοεῖται καὶ δὲν γράφεται, ἐπειδὴ δὲν τὴν πρόφεραν οἱ ῾Εβραῖοι».

Κακοποιεῖ  δὲ ἔτι περαιτέρω τὸ περιεχόμενο τοῦ κειμένου, ἀφοῦ «σύμφωνα μ᾿ ὅλους τοὺς ἀναλυτὲς καὶ τὶς κατὰ καιροὺς δοξασίες» τὸ «Οὐρανός», «ἀποδίδει τὸν κόσμο τῶν ἐξωγήϊνων καὶ κυρίως τῶν ᾿Αγγέλων», ἐνῶ ἡ «Γῆ» «ἀποδίδει τὸν καθημερινὸ κόσμο ἢ ἀκόμα καὶ ὅλο τὸ ὑλικὸ σύμπαν».

᾿Απὸ καθαρὰ ἑρμηνευτικὴ σκοπιά, ἡ λέξη «Οὐρανὸς» μπορεῖ νὰ γίνει στόχος εἰκασιῶν, ὄχι ὅμως καὶ ἡ λέξη «Γῆ», διότι ἐπεξηγεῖται στὸν ἀμέσως ἑπόμενο, 2ο στίχο, «ἡ δὲ Γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος». Πρόκειται γιὰ τὴ Γῆ μας ποὺ ξέρουμε, δέν πρόκειται οὔτε γιὰ «καθημερινὸ κόσμο», οὔτε γιά «ὑλικὸ σύμπαν».

῞Οπως φαίνεται, ἀγνοεῖ ὁ Δ.Λ., τὴν βασικότατη διάκριση τῶν πηγῶν τῶν παλαιοδιαθηκικῶν κειμένων σὲ Γιαχβικές, ῾Ιερατικὲς καὶ ᾿Ελοχιμικές, ἀναλόγως τῆς χρήσεως ἐπιθετικῶν προσδιορισμῶν ἢ καὶ ὑποκατάστατων τοῦ θείου ᾿Ονόματος,δηλαδὴ τοῦ ᾿Ονόματος «Γιαχβέ(χ)», στὰ ῾Ελληνικὰ «ὁ ῎Ων» ἢ «Κύριος» (᾿Εξοδ. δʹ 4).

Τὸ ὄνομα τοῦ ᾿Αληθινοῦ Θεοῦ ἦταν πράγματι ἀνεκφώνητο, προφορικά, ἀπὸ τοὺς ῾Εβραίους, ἀλλὰ φυσικὰ ὄχι ἄγραφο, ἀφοῦ πάντοτε γράφονται τὰ σύμφωνα τοῦ Θείου ᾿Ονόματος Γ.Χ.Β.Χ. (JHVH) καὶ ποτὲ δὲν ἐννοοῦνται. Στὴ θέση τοῦ τετραγράμματου Θείου ᾿Ονόματος, προεφέρετο ἡ λέξη᾿Αδωνάϊ.

Μιλᾶμε πάντα γιὰ τὰ χειρόγραφα τὰ προερχόμενα ἀπὸ τὶς Γιαχβικὲς καὶ τὶς ῾Ιερατικὲς πηγές, διότι γιὰ τὶς ᾿Ελοχιμικὲς δὲν τίθεται θέμα, διότι ἡ λέξη Θεὸς (᾿Ελοχὶμ ἢ ῎Ελ) γράφεται καὶ προφέρεται καὶ δὲν παραλείπεται ποτέ (1).

Εδώ ἔχουμε ἄλλη μία πλάνη τοῦ Δ.Λ., ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στὴν ἐξαπάτηση τοῦ ἀδαοῦς καὶ μὴ εἰδικοῦ ἀναγνώστου του, ἀφοῦ τὸ χωρίο Γεν. 1, 1 εἶναι ἐλοχιμικὸς κώδικας καὶ δὲν ἀναφέρει ἄρα οὔτε ἀναγράφει τὸ Θεῖο τετραγράμματο ῎Ονομα Γ.Χ.Β.Χ. (ὥστε νὰ ὑπάρχει πιθανότης νὰ εἶναι ἄγραφο), παρὰ μόνο τὴ λέξη «Θεὸς» (῎Ελ ἢ ᾿Ελοχίμ), ἡ ὁποία δὲν παραλείπεται.

Συνεπῶς δὲν εἶναι θεμιτὸ νὰ ἑρμηνεύεται τὸ προαναφερθὲν χωρίο, ὡς ἐὰν εἶχε παραλειφθῆ ἡ λέξις «Θεὸς =᾿Ελοχίμ», καὶ νὰ μετατρέπεται ἀπὸ ὑποκείμενο τοῦ ρήματος «ἐποίησεν» σὲ ἀντικείμενο, δηλαδὴ ποίημα – κτίσμα τοῦ Θεοῦ.

Δὲν ἐποίησε (ὁ Θεὸς) τοὺς᾿Ελοχὶμ τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γῆ κατὰ τὸ Γέν. 1, 1, ἀλλὰ ὁ Θεὸς ἐποίησε μόνο τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γῆ.

Ο Δ. Λιακόπουλος παρερμηνεύει το εδάφιο από τους Ψαλμούς του Δαυίδ (Ψαλμ. ργʹ 4) : «῾Ο ποιῶν τοὺς᾿Αγγέλους Αὐτοῦ πνεύματα καὶ τοὺς λειτουργοὺς Αὐτοῦ πυρὸς φλόγα».

 – ῾Η λέξη Θεὸς (῎Ελ ἢ ᾿Ελοχὶμ) παραλείπεται ὅλως ἐξαιρετικῶς μόνο σὲ ποιητικὰ κείμενα, ὅπωςπ.χ. στὸ Προφητικὸ Ψαλμικὸ χωρίο του Δαυίδ : «῾Ο ποιῶν τοὺς᾿Αγγέλους Αὐτοῦ πνεύματα καὶ τοὺς λειτουργοὺς Αὐτοῦ πυρὸς φλόγα» (Ψαλμ. ργʹ 4 κατὰ Οʹ· ρδʹ 4 κατὰ τὴν ῾Εβραϊκὴ Βίβλο), τοῦ γνωστοῦ Προοιμιακοῦ Ψαλμοῦ τῆς Ἀκολουθίας τοῦ῾ Εσπερινοῦ ὅπου τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἀναφέρεται μόνο στὸν πρῶτο στίχο τοῦ Ψαλμοῦ «Εὐλόγει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον, Κύριε ὁ Θεός μου ἐμεγαλύνθης σφόδρα…» καὶ στοὺς ἑπόμενους 15 στίχους ἐννοεῖται. Εἰδικώτερα, ἀντὶ τῶν λέξεωνΓιαχβέ, ᾿Ελοχίμ, ἀναγράφονται καὶ προφέρονται οἱ λέξεις «ποιῶν…», «θεμελιῶν…», κ.λπ. (μετοχὲς ἐνεστῶτος ἀρσενικοῦ γένους ἐπειδὴ παρατίθενται κατὰ παράταξιν τὰ ποιήματα καὶ κτίσματά Του (τοῦ ποιοῦντος τοῦ θεμελιοῦντος Κυρίου καὶ Θεοῦ).

Χρησιμοποιεῖται δὲ στὸν ἐν λόγῳ Ψαλμὸ τὸ γνωστὸ καὶ χαρακτηριστικὸ φαινόμενο τῆς ῾Εβραϊκῆς Ποιήσεως ὁ λεγόμενος συνωνυμικὸς παραλληλισμός κατὰ τὸν ὁποῖοἐπαναλαμβάνεται στὸ δεύτερο ἡμιστίχιο τοῦ κάθε στίχου ἡ ἴδια ἔννοια μὲ τὸ πρῶτο ἡμιστίχιο (διαφοροποιούμενη φραστικὰ καὶ ποτὲ νοηματικά).

῎Ετσι «῎Αγγελοι» καὶ «Λειτουργοὶ» σημαίνουν τὸ ἴδιο πρᾶγμα καὶ ταυτίζονται γιὰ τοὺς᾿Ορθοδόξους ἑρμηνευτὲς τοῦ Ψαλμοῦ ὅπως φυσικά ἡ Καινὴ Διαθήκη καὶ ἡ ὑπόλοιπη Χριστιανικὴ Παράδοση συνάδει, ἀφοῦ θέλει τοὺς᾿Αγγέλους «λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα» (῾Εβρ. βʹ 6).

Μόνον ὁ κ. Δ.Λ. βλέπει στὸν στίχο αὐτὸ ὀντολογικὴ διαφοροποίηση «᾿Αγγέλων καὶ  Λειτουργῶν» καὶ «βαπτίζει» τοὺς παλαιοδιαθηκικοὺς Λειτουργούς «᾿Ελοχὶμ»μὲ«πύρινα σώματα».

Η Αληθινή σημασία της λέξης  Ελοχίμ.

Φυσικά στὰ κεφάλαια τὰ προερχόμενα ἀπὸ ᾿Ελοχιμικὲς πηγὲς γίνεται χρήση τῆς παράδοξης ποιητικῆς ἔκφρασης «῾Ο ᾿Ελοχίμ», ἐνῶ γραμματικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι «῾Ο ῎Ελ», «Οἱ ᾿Ελοχίμ», ἐπειδὴ ἡ λέξη χρησιμοποιεῖται καὶ ἀναφέρεται ἀποκλειστικὰ στὸν ῞Ενα ᾿Αληθινὸ Τριαδικὸ Θεὸ τῆς Χριστιανικῆς Παραδόσεως καὶ ὄχι στοὺς πολλοὺς «οὐ θεοὺς» τῶν Εἰδωλολατρῶν, γι᾿ αὐτὸ δὲν εἶναι ἁπλὸς πληθυντικὸς ἢ ἀττικὴ σύνταξη.

Τὸ βασικὸ νόημα ὅλης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης συμπυκνοῦται στὸ γεγονός, ὅτι ὁ «Γιαχβὲ = Κύριος» εἶναι ὁ μόνος αὐθεντικὸς «᾿Ελοχίμ = Θεός», δηλαδὴ «Κύριος» (ἐκ τοῦ ρήματος κυρόω-ῶ): ὁ μόνος ἔγκυρος, ὁ μόνος αὐθεντικῶς ὑπάρχων, ὁ μόνος ἔχων ἀφ᾿ ῾Εαυτοῦ τὴν ὕπαρξη, κατὰ τὴν ὄντως τέλεια καὶ θεόπνευστη μετάφραση τῶν Ἑβδομήκοντα (Οʹ).

Οἱ Ἑβδομήκοντα (Οʹ), τοὺς ὁποίους θεωρεῖ ὁ κ. Λιακόπουλος «ἀμόρφωτους ἑβραίους», καὶ μόνο ἀπὸ τὴν μετάφραση τῆς λέξης Γιαχβὲ ὡς «Κύριος» ἀποδεικνύουν τὴν τέλεια γνώση καὶ τῆς ῾Ελληνικῆς γλώσσης, ἀλλὰ καὶ τῆς ῾Εβραϊκῆς παραδόσεως.

Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ἐνῶ ὁ ὅρος «ἐλοχὶμ» ποὺ εἶναι πληθυντικός, σημαίνει τοὺς θεούς, ἄλλοτε δηλαδὴ τὸν Τριαδικὸ Θεό, ἄλλοτε τοὺς θεοὺς τῶν ἐθνῶν, ἐν τούτοις μόνο ἕνας εἶναι ὁ «Γιαχβὲ-᾿Ελοχὶμ» (=Κύριος ό Θεός).

«Γιαχβὲ -᾿Ελοχὶμ (=(Κύριος ό Θεός)» σημαίνει τὸ ἀνεπανάληπτο ῾Υπερβατικὸ ῎Ον, τὴν Μία ῎Ακτιστη, Μοναδικὴ καὶ ᾿Αποκλειστικὴ θεϊκὴ φύση (δηλαδὴ δὲν τὴν «μοιράζεται» μὲ τὰ κτίσματά του), κοινὴ σὲ τρεῖς ἑνιαῖες ὑποστάσεις.

Αὐτὸς εἶναι ὁ ᾿Αγαθὸς Δημιουργὸς πάντων τῶν ὄντων τοῦ πνευματικοῦ καὶ ὑλικοῦ κόσμου καὶ εἶναι μὲν Θεὸς ἐλευθερίας καὶ ἀγάπης (ὁ ῾Οποῖος ἐπιβραβεύει τὰ ἐπιτεύγματα τῶν κτισμάτων Του), ἀλλὰ εἶναι καὶ Θεὸς Νόμου καὶ Δικαιοσύνης, ἀφοῦ τιμωρεῖ τὸ ἔγκλημα καὶ τὴν ἀποστασία (πρβλ. Βʹ Πέτρ. βʹ, 1-4-22, ὅπου δηλώνεται ξεκάθαρα ὅτι ὁ Θεὸς ἔκλεισε στὰ Τάρταρα ἁμαρτήσαντες τούς ᾿Αγγέλους, καὶ ὄχιτά Τερατονεφελὶμ ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ Δ.Λ.!).

Ο Δ. Λιακόπουλος θεωρεί παραχαραγμένη την Παλαιά Διαθήκη!

Στὴ σελίδα 28, ὁ Δ.Λ. ἀποφαίνεται τελεσίδικα: «Ποῖοι εἶναι λοιπὸν οἱ ᾿Ελοχίμ; Σίγουρα δὲν εἶναι ὁ Τριαδικὸς Θεός» ! «Γι᾿ αὐτὴ τὴν “παραχάραξη” τῆς ἱστορίας φταῖνε “σίγουρα” οἱ ἀλλοπρόσαλλες μεταφράσεις τῶν Οʹ, τῆς λέξεως ᾿Ελοχίμ, ποὺ ὁδήγησε στὴν ἀποδοχὴ καὶ τὸν σεβασμὸ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ποὺ εἶναι ὑπεύθυνη γιὰ τὸ σημερινὸ διασυρμὸ “τοῦ Χριστιανισμοῦ ποὺ βάλλεται ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς του”»! 

Ο Δ.Λιακόπουλος ισχυρίζεται ότι οι »Ελοχίμ» δημιούργησαν τους ανθρώπους!

Περαιτέρω ὁ Δ.Λ. ἰσχυρίζεται, ὅτι οἱ ᾿Ελοχίμ, ὄντα ἀνύπαρκτα (ἐπινοημένα μόνο ἀπὸ τὴν φαντασία του ἢ ἀπὸ τὴν ἀποκρυφιστική του θρησκευτικὴ πίστη), εἶναι οὔτε λίγο οὔτε πολὺ οἱ «Δημιουργοὶ τῶν ἀνθρώπων!!».

῎Ετσι ὁ Δ.Λ. δὲν σέβεται οὔτε αὐτὸ τοῦτο τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, τὸ «Πιστεύω».Μάλιστα ἀναφέρει ὁ Δ.Λ. ὅτι στὸ Πιστεύω «δὲν γίνεται λόγος γιὰ τὸ ποῖος ἔπλασε τοὺς ἀνθρώπους» (σελίδα 32), πρᾶγμα ὅλως ἀνακριβές.

Το σύμβολο της Πίστεως : »Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων…»

Βάσει τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως τῆς ἐπίσημης ἐκφράσεως τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως«Ποιητὴς Οὐρανοῦ καὶ Γῆς» ὅπως καὶ ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν κτισμάτων, «ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων» εἶναι ἀποκλειστικὰ ὁ῎Αχρονος Θεὸς Πατήρ, τὸ πρῶτο Πρόσωπο-Ὑπόσταση τῆς῾ΑγίαςΤριάδος.

῾Ο «τρόπος Δημιουργίας» ὅλων τῶν κτισμάτων εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Πατρός ὁὁποῖος εἶναι, μὲ ἐπίσης ἀποκλειστικὸ τρόπο, ὁ Κατασκευαστής μας Κύριος ἡμῶν᾿ΙησοῦςΧριστός «δι᾿Οὗ τὰ πάντα ἐγένετο» ὁ Μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ Πατρός τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς῾Αγίας Τριάδος ποὺ εἶναι «Υἱὸς πρὸ πάντων τῶν αἰώνων»δηλαδὴ ἐπίσης ῾Ομοούσιος καὶ ῎Αχρονος ὅπως ὁ Πατήρ, καὶ ὄχι «κτίσμα» ἢ «ἀπορροὴ» τοῦ Πατρός ὡς «᾿Αρχῆς τῆς Θεότητος».

῾Ο Υἱὸς «Σαρκώθηκε», δηλαδὴ προσέλαβε, πῆρε στὴν Ὑπόστασή Του, μὲ ἀχώριστο, ἀδιαίρετο, ἄτρεπτο, ἀσύγχυτο τρόπο τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἀκολουθώντας τὸν σχεδιασμὸ τοῦ Θεοῦ Πατρὸς μὲ τὴν βοήθεια καὶ ἐπιστασία τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος τοῦ τρίτου ῾Ομοουσίου Προσώπου τῆς῾Αγίας Τριάδος τὸ Ὁποῖο μαζὶ μὲτὸν Υἱὸ λειτουργοῦν ὡς τὰ «χέρια» τοῦ Θεοῦ Πατρός. ῾Ο Υἱὸς καὶ Λόγος «κατασκευάζει» καὶ τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα «τελειοποιεῖ» ὅτι ὁ Πατὴρ «σχεδιάζει».

Ελοχίμ = Θεός

῾Ο Τριαδικὸς Θεός λοιπόν, ὁ Γιαχβὲ᾿Ελοχίμ (=Κύριος ο Θεός, στην ἀρχαία ἑβραϊκή γλώσσα) εἶναι ὁ ἀποκλειστικὸς Δημιουργός μας μέσα ἀπὸτὴν σύν-ἐνέργεια καὶ τῶν τριῶν Θείων Ὑποστάσεων-Προσώπων, τὰ Ὁποῖα προσδιορίζονται ἐξίσου ἀπὸ ἕνα κοινὸ Θεῖο ῎Ονομα (πρβλ. τὸ τέλος τοῦ Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγελίου κηʹ19), χωρὶς νὰ χρειάζονται κανενὸς εἴδους«μεσάζοντες» κατασκευαστές κατωτέρου εἴδους δηλαδή κτιστῆς φύσεως (οὐσίας μὲ θεολογικὴ γλώσσα), ὅπως οἱ ἀνύπαρκτοι«ἐλοχὶμ». τοῦ Δ.Λ., ἢ φύσεως ἀπορρεούσης ἀπὸκάποια ἀπρόσωπη θεϊκὴ ἀρχή ὅπως οἱ ἀνύπαρκτοι «ἐλοχὶμ» τῆς Καμπάλα.

῾Η λέξη Θεὸς στὸ συγκεκριμένο ἀρχικὸ χωρίο τῆς Γενέσεως ἀποδίδεται μὲ τὸν ἰδιάζοντα ποιητικὸ τύπο ᾿Ελοχίμ, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ἀκριβῶς πληθυντικός μὲ τὴν ἔννοια τῆς πολλαπλότητος ἀλλὰ χρησιμοποιεῖται τυπολογικῶς δηλαδὴ παραδόξως καὶ συνεσκιασμένως ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἡ πλήρης θεολογικὴ ἀποκάλυψη τῆς ὑπερβατικῆς καὶ ἐξώκοσμης φύσεως τοῦ Γιαχβὲ᾿Ελοχίμ, ὁ Ὁποῖος εἶναι μαζὶ Τρία καὶ ῞Ενα, γίνεται ἀποκλειστικὰ στὴν ΚαινὴΔιαθήκη.

Η πλάνη του Δ.Λιακόπουλου με τους »Ελοχίμ» και η άρνηση της αξιοπιστίας της Παλαιάς Διαθήκης.

Η πλάνη τοῦ κ. Λιακόπουλου ἔγκειται ἐν προκειμένῳ στὸ ὅτι τὴν λέξη «Θεός», «Ἔλ»στὰ ἀρχαῖα ἑβραϊκά τὴν χρησιμοποιεῖ ἀμετάφραστη, μὲ τὸν ποιητικό της τύπο«᾿Ελοχὶμ» γιὰ νὰ μᾶς πείση ὅτι ὑπάρχουν τὰ ὄντα (τῆς φαντασίας του καὶ τῆςΚαμπάλας «᾿Ελοχίμ».

῾Η ἀλλοπρόσαλλη καὶ ἀστήρικτη, ἀπὸ πάσης ἀπόψεως ἑρμηνευτικὴ τοῦ Δ.Λ. «ἀπογειώνεται», ὅταν ἀποφαίνεται γιὰ τὴν γραμματικὴ σημασία καὶ τὴν περαιτέρω θεολογικὴ ἑρμηνεία τῆςλέξεως «᾿Ελοχίμ».

Κατὰ τὸν Δ.Λ., λοιπόν, ὁ πληθυντικὸς «ἐλοχὶμ» ἔχει ἑνικὸ τὸν τύπο «ἐλοχά, ὅπως συμφωνοῦν ὅλοι οἱ διεθνοῦς κύρους μελετητές»!!

᾿Απὸ τοὺς ἴδιους προφανῶς μελετητὲς θὰ ἔμαθε ὁ Δ.Λ., ὅτι οἱ Οʹ μεταφραστὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀπὸ τὴν ἀρχαία ῾Εβραϊκὴ στὴν ἁπλὴ ᾿Αλεξανδρινὴ ῾Ελληνιστικὴ διάλεκτο, ἦταν κατ᾿ ἐπίφασιν σοφοὶ («σοφοί»), ὅπως γράφει στὸ βιβλίο «Ἐλοχίμ»,ἐπειδὴ δὲν ἦταν ῞Ελληνες ἀλλὰ.. ῾Εβραῖοι, ὥστε νὰ ἀποφαίνεται… «ἱστορικῶς καὶ ἐπιστημονικῶς», ὅτι στὴν πραγματικότητα «παραποίησαν τὶς κύριες ἱστορικὲς ἀλήθειες ποὺ ὑπῆρχαν στὴν Παλαιὰ Διαθήκη».

Τὸ ὅλο θέμα θυμίζει τὴν παραποιημένη Μετάφραση τοῦ Νέου Κόσμου (New World Translation) τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, τῶν ᾿Αμερικάνων Μαρτύρων τοῦ ᾿Ιεχωβᾶ, ποὺ τὴν μετέφρασαν χωρὶς νὰ γνωρίζουν… ἀρχαῖα ῾Εβραϊκὰ καὶ ἴσως καὶ… ἀρχαῖα ῾Ελληνικά, πιθανότατα βάσει κάποιας παλαιότερης ᾿Αγγλικῆς μετάφρασης, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ «κατοχυρώσουν» τὶς αἱρετικὲς κακοδοξίες τους!

Δηλαδὴ ὁ Δ.Λ. θέλει νὰ μᾶς κάνει νὰ πιστέψουμε ὅτι οἱ Οʹ ἦταν ἀγύρτες καὶ παραχαράκτες ἱστορικῶν κειμένων.

Τὸ ἐρώτημα, λοιπόν, ποὺ ἀπευθύνεται στὸν κ. Λιακόπουλο εἶναι: ποιός θὰ μποροῦσε, ἑκατὸ καὶ πλέον χρόνια πρὸ Χριστοῦ, νὰ μεταφράσει αὐθεντικὰ τὰ ἀρχαῖα ῾Εβραϊκὰ κείμενα δίχως νὰ εἶναι ῾Εβραῖος;

Τὸ στοιχεῖο ποὺ ἀποκρύπτει, συσκοτίζει ὁ Δ.Λ., εἶναι ὅτι οἱ Οʹ ἦταν ῾Ελληνιστὲς τῆς ῾Εβραϊκῆς Διασπορᾶς στὴν Αἰγυπτιακὴ ᾿Αλεξάνδρεια, ἄριστοι γνῶστες τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ Φιλοσοφίας, οἱ ὁποῖοι μάλιστα δημιούργησαν ὁλόκληρη ἑρμηνευτικο-φιλοσοφικὴ καὶ ἱστοριογραφικὴ Παράδοση, ἀπὸ τὴν ὁποία προῆλθαν σημαντικὲς μορφὲς διανοητῶν τῆς ἑλληνιστικῆς περιόδου, ὅπως ὁ Φίλων, ὁ εἰσηγητὴς τῆς ᾿Αλληγορικῆς ἑρμηνευτικῆς μεθόδου, τὴν ὁποία ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀσπάστηκε ἡ ᾿Αλεξανδρινὴ ἑρμηνευτικὴ Σχολὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (Κλήμης ᾿Αλεξανδρείας, Πάνταινος, ᾿Ωριγένης, Δίδυμος ὁ Τυφλὸς) καὶ ὁ ᾿Ιώσηπος.

᾿Αναπάντητο θὰ μείνει μᾶλλον τὸ ἐρώτημά μας, ὅπως καὶ πολλὰ ἄλλα ἐξωτικὰ παράλογα ἀπὸ τὸ ἀντιεπιστημονικὸ ἢ μᾶλλον προπαγανδιστικὸ ὑλικὸ τοῦ βιβλίου. Διότι δυστυχῶς ὁ Δ.Λ. δὲν εἶναι, προφανῶς, σὲ θέση ν᾿ ἀπαντήσει σοβαρά, ἂν κρίνουμε ἀπὸ τὸ ἐπίπεδο καὶ τὴ χαοτικὴ λογικὴ ποὺ χρησιμοποιεῖ, ὅταν ἐκθέτει τὰσαθρὰ ἐπιχειρήματα τῶν ἀρχαιολατρικῶν ἰσχυρισμῶν του, δίχως νὰ δίνει σημασία σὲ κανόνες λογικῆς καὶ ἐπιστημολογίας.

῾Ο κ. Λιακόπουλος ἐπιχειρεῖ νὰ μᾶς κάνη νὰ πιστέψουμε ὅτι ἡ λέξη ᾿Ελοχὶμ εἶναι παμπάλαια ἑλληνική ὅπως ἐπιβάλλει ἡ ἰδεολογικὴ ἀρχαιολατρικὴ μονομανία του καὶ ὁ καμπαλιστικὸς ἰδεασμός του. Πάντως «ὅλοι οἱ διεθνοῦς κύρους μελετητές», τοὺς ὁποίους ἐπικαλεῖται, ἔπρεπε νὰ εἶχαν κάποια ἰδέα τί προελεύσεως εἶναι ἡ ἐπίμαχη λέξη ᾿Ελοχίμ. Γιατί δὲν τοὺς παραθέτει ἔστω ἐμμέσως καὶ ἀκροθιγῶς; Πλήρης ἔλλειψη παράθεσης ἔστω καὶ μίας σοβαρῆς μελέτης ἢ μελετητοῦ.

῞Ομως η λέξη El καὶ ό ποιητικός της τύπος Elohim, εἶναι ἁπλὰ ἡ λέξη «Θεὸς» στὰ ἀρχαῖα ἑβραϊκά, ὄχι κάποιο ὄνομα, ἐπίθετο ἢ ἐπιθετικὸς προσδιορισμὸς τοῦ Θεοῦ.

Ο Δ. Λιακόπουλος παρερμηνεύει το εδάφιο της Γενέσεως  στʹ6.

Η ἔκφραση «υιοὶ τοῦ Θεοῦ» τοῦ ἐδαφίου Γένεσις στʹ6 (τὴν ὁποία ὁ Δ.Λ. ἀνάγει, ὄχι μόνο σὲ.. πανίσχυρο ἐπιχείρημα ὑπὲρ τῶν ἀπόψεών του, ἀλλὰ κυριολεκτικὰ θεμελιώνει ἐπάνω της τὸν φανταστικὸ καὶ αἱρετικὸ ἰσχυρισμό του περὶ τῶν «Υἱῶν τοῦ Θεοῦ» -᾿Ελοχὶμ καὶ τῶν υἱῶν τους μὲ γυναῖκες – Νεφελίμ).

Ο Δ. Λιακόπουλος στηρίζει τίς θεωρίες του περί » Ελοχίμ», σε Εβραίους Ραβίνους και στην Qabalah!

Έτερο «λογικὸ» παράλογο τοῦ Δ.Λ. εἶναι ὅτι τὴν γνώμη του γιὰ τὴ σημασία τοῦ ὅρου ᾿Ελοχὶμ τὴ στηρίζει καὶ σὲ γνῶμες… ῾Εβραίων Ραβίνων, «μὲ τοὺς ὁποίους συζήτησε καὶ τοῦ ἀπεκάλυψαν τὶς σημασίες τοῦ ὅρου ἐλοχίμ, ἀλλὰ ἔστω μερικά, ὀνόματα αὐτῶν τῶν ραβίνων δὲν …μπορεῖ νὰ ἀποκαλύψει, διότι εἴτε δὲν ἔχει νόημα εἴτε δὲν …κατάλαβε τοὺς λόγους ποὺ οἱ ἴδιοι ἀπέκρυψαν τὴν ταυτότητά τους»!

Δηλαδὴ οἱ ἑβραῖοι ραβίνοι τού εἶπαν ὅτι: ᾿Ελοχὶμ εἶναι «οἱ  φωτεινοὶ ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ», περιγραφὴ ποὺ όμως παραδοσιακὰ ἀνήκει στὴν φύση τῶν ᾿Αγγέλων.

῞Ενα ἐρώτημα, περίπου συμβατὸ μὲ τὴν παράλογη ἢ μᾶλλον «στημένη» καὶ ὕποπτη συλλογιστικὴ τοῦ Δ.Λ., εἶναι : Θὰ πρέπει νὰ πιστέψουμε… ῾Εβραίους Ραβλινους ;῍Αν μάλιστα αὐτοί κρίνοντας ἐμμέσως ἀπὸὅτι ἀναφέρει ὁ Δ.Λ., μᾶλλον εἶναιἀποκρυφιστὲς Καμπαλιστές ὀπαδοὶ δηλαδὴ τῆς βασικότερης ἑβραϊκῆς ἀποκρυφιστικῆς κοσμοθεωρίας τῆς Qabalah, ἡ ὁποία στὴν οὐσία σὲ τίποτε δὲν διαφέρει ἀπὸ τὰ μαγικοειδωλολατρικὰ ᾿Ανατολικὰ θρησκεύματα καὶ ἀπὸ τὶς Δυτικοῦ τύπου θεοσοφικές ἀνθρωποσοφικές νεοπαγανιστικὲς ἀντιλήψεις, παρὰ μόνο στὴν ὁρολογία καὶ τὴ λειτουργικότητα τῶν διαφόρων «ἐπιπέδων καὶ καταστάσεων ὑπερσυνειδητότητας».

῾Η Qabalah προβλέπει ξεκάθαρα στὰ δόγματά της, ὅπως ἀναφέραμε παραπάνω, τὴν ὕπαρξη πολλῶν «᾿Ελοχὶμ» τῆς λεγομένης «῾Ομάδος τῶν ῾Αγίων Πνευματικῶν ᾿Ιδιοτήτων», ποὺ συνδέονται μὲ τὴν ἕκτη Sephirah Timereth, κατὰ τὸν Γ. Γουέσκοτ.

Κατὰ τοὺς Καμπαλιστὲς αὐτούς, ἕνας ἐκ τῶν ᾿Ελοχίμ, δηλαδὴ «θεούς», εἶναι καὶ ὁ»Χριστός’‘, ὅπως ἄλλωστε καὶ ὁ ᾿Ασκληπιὸς (2) καὶ ὁ Μίθρας! (3)

Τέλος ἀναφέρει καὶ κάποια «ἄσχετα» ὀνόματα «ἐρευνητῶν», χωρὶς νὰ ἀναφέρει τί ἀκριβῶς ὑποστηρίζουν ἐπὶ τοῦ θέματος τὸ γνωστότερο ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὀνόματα εἶναιτοῦ γνωστοῦ ἄθεου τοῦ 19ου αἰώνα Ε. Ρενάν! ᾿Επίσης ἀναφέρει καὶ τὸ ὄνομα τοῦ διάσημου καινοδιαθηκολόγου Νεστλέ συντάκτου τοῦ καλύτερου κριτικοῦ κειμένου τῆς Καινῆς Διαθήκης γιὰ τὴν ὁποία, Καινὴ Διαθήκη, ὁ κ. Λιακόπουλος δὲν χαραμίζει οὔτε λέξη, ἂν καὶ εἶναι βασικὴ πίστη τῆς Χριστιανικῆς᾿Εκκλησίας ὅτι μόνο ἡ Καινὴ Διαθήκη ἑρμηνεύει αὐθεντικὰ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ποὺ εἶναι τύπος Αὐτῆς.

El Elyon – El Saddayi -Yahweh Elohim : Ονομασίες του ενός και μοναδικού Θεού.

Μάλλον τὸ θέμα ὑπερβαίνει τὶς θεωρητικὲς δυνατότητες τοῦ Δ.Λ., ὥστε νὰ μὴν μπορεῖ νὰ διακρίνει ὅτι η Ονομασία τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ τὴν βασικὴ συνιστῶσα τοῦ᾿Ισραηλιτικοῦ μονοθεϊστιμού ὁ ὁποῖος μόνιμα προβάλλει, ἀπὸ καθαρὰ κοινωνιολογικὴ καὶ ἱστορικὴ καὶ ὄχι μόνο θρησκευτικὴ ἄποψη, τὸν «Παντοκράτορα ᾿Απελευθερωτή», «῞Υψιστο Θεὸ και Κύριο)»: El Elyon – El Saddayi –Yahweh Elohim (βλ. ῎Εξοδ. δʹ13-14 καὶ κυρίως στʹ2-3, Ψαλμ. ξηʹ4 καὶ18 σὲ συσχετισμὸ μὲ Πράξ. αʹ7), δίπλα στὸν ῾Οποῖο δὲν χωράει καμιὰ ἄλλη ἰσότιμη ἢ ὑποτελὴς θεότητα.

Ποιοί άνθρωποι αναφέρονται ως : Γίγαντες ( Νεφελίμ)

Σύμφωνα μὲ τὴν βιβλικὴ γενεαλογία «Νεφελὶμ» ποὺ σημαίνει «πεπτωκότες ἄνθρωποι» εἶναι προσδιορισμὸς ποὺ ἀφορᾶ καὶ πάλι ἀνθρώπους ἀπογόνους τοῦ ἀδελφοκτόνου Κάϊν, σημαίνοντας τοὺς ἰσχυροὺς καὶ μεγαλόσωμους ἔνοπλους πολεμιστές ὅπως ὁ κυνηγὸς Νεμρὼδ καὶ ὁ Φιλιστιεὶμ (ὁ ἐκ Φιλισταίων) Γολιὰθποὺ τὸν «κατάφερε» ὁ μικρὸς Δαβὶδ καὶ ὄχι ὁ.. «Κεραυνορίχτης Πολέμαρχος Δίας» ὁ ὁποῖος «ἀναστήθηκε» ἀπὸ τὸν  κ. Λιακόπουλο μέσα ἀπὸ τὶς σκονισμένες Μυθολογίες γιὰ νὰ τιτανομαχήσει  «ξανὰ» μὲ τὶς τερατοφιγοῦρες τῶν Νεομυθολογικῶν «κόμικς» του.

Οἱ Οʹ μεταφράζουν τὸν ὅρο Νεφελὶμ ὡς Γίγαντες διότι στὰ ῾Ελληνικὰ ἡ Προελληνικὴ Πελασγικὴ λέξη «Γίγας» σημαίνει τὸν σωματώδη ἢ γιγαντόσωμο ἔνοπλο πολεμιστή. Καὶ τὸ κύριο χαρακτηριστικὸ καὶ ἰδανικὸ τῶν πεπτωκότων προκατακλυσμιαίων ἀνθρώπων ἦταν ἡ ἀχαλίνωτη βία καὶ ἡ ἄκρατη φιλοσαρκία καὶ πολυγαμία!

Χαρακτηριστικὴ ἡ παλαιοδιαθηκικὴ ἔκφραση ἀπὸ ἄλλη συνάφεια: «῾Ο ᾿Ισραὴλ ἥμαρτεν καὶ ἐδουλώθη, διότι αἱ γυναῖκες αὐτοῦ ἐπόθησαν τοὺς υἱοὺς Αἰγυπτίων, τοὺς μεγαλοσάρκους».

Οι Νεοειδωλολατρικές μυθοπλασίες περί »Ελ», »Νεφελίμ», »Κρονίων», Κοίλης Γής.

Αὐτὴ ἡ ἀδυναμία τοῦ συγγραφέα τῶν βιβλίων τῆς σειρᾶς «…Ζοῦν ἀνάμεσά μας…» νὰ ἀντιληφθῆ τὸ ἀνυπέρβλητο «τεῖχος» ποὺ χωρίζει τόν Μονοθεισμό  ἀπὸ τὴν Εἰδωλολατρικὴ Πολυθεΐα καὶ φυσικὰ νὰ συνεκτιμήσει τὴν Χριστιανικὴ Τριαδολογικὴ Θεολογικὴ Παράδοση τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ποὺ ἑρμηνεύει αὐθεντικὰ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ ὑπερβαίνει κάθε θρησκειολογικοῦ τύπου Μονοθεϊσμό, ῾Ενοθεϊσμὸ ἢ φυσικὰ Πολυθεϊσμό, ὀφείλεται στὴν Νεο -᾿Εθνικὴ συνείδηση, τὴν ὁποία ἔχει ἀναγάγει σὲ ρατσιστικὴ αὐτόχθονη ἰδεολογία τῶν φανταστικῶν «ΕΛ», ἀπογόνωντῶν ἀνύπαρκτων «᾿Ελοχὶμ» ἀπὸ τὶς ἐπιμιξίες τους μὲ ἐπιφανεῖς γυναῖκες τῆς ἀρχαιότητος ἢ καὶ τῆς Μυθολογίας, ἀπὸ τοὺς ὁποίους προέρχεται τὸ «῾Ελληνικὸ Γένος», τὸ μόνο ἄξιο νὰ φέρει τὸν τίτλο «ἄνθρωπος», βάσει τοῦ ἀρχαιολατρικοῦ φρονήματος τοῦ κ. Λιακόπουλου, ποὺ ἑδράζεται στὸν βαθύτερο ἐπηρεασμό του ἀπὸ τὸν Νεοεποχιακὸ ᾿Αποκρυφισμό. (4)

Γιὰ τὸν Δ.Λ. τὰ πράγματα ἔγιναν ὡς ἑξῆς : ὅσοι ἐκ τῶν ἀπογόνων τῶν Τιτάνων -᾿Ελοχὶμ εἶχαν τὸ σωστὸ DNA, ἔγιναν «ΕΛ» καὶ ἔπειτα ῞Ελληνες ὅλοι οἱ ἄλλοι ἔγιναν τὰ «Κρόνια γένη» – σχεδὸν ὑπάνθρωποι ἢ τέρατα Νεφελὶμ ποὺ ζοῦν… μέσα στὰ Τάρταρα τῆς Κοίλης Γῆς!!

Ασυμβίβαστες οι θεωρίες του Δ. Λιακόπουλου με την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη.

᾿Αντιλαμβάνεσθε ὅτι ὁποιοδήποτε θρησκευτικὸ ἀξίωμα ἢ θρησκευτικὴ ἰδέα γεννιέται ἀπὸ μία τέτοια συνείδηση καὶ πίστη, εἶναι ἐκ προοιμίου ἀσύμβατη καὶ ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν ᾿Ορθόδοξη Πίστη.

῾Η δική μας γνώμη εἶναι ὅτι ὁ Δ.Λ. παλεύει ἀνεπιτυχῶς στὰ βιβλία τῆς σειρᾶς «Ζοῦν ἀνάμεσά  μας», νὰ ἐκμεταλλευτεῖ τὴν ριζικὴ ἀντίφαση μεταξὺ δύο ἀντίθετων ἀντιλήψεων:

α) Τῆς Χριστιανικῆς Βιβλικῆς καὶ Πατερικῆς Παρακαταθήκης, τὴν ὁποία, μέσῳ τῆς παραπλανητικῆς ἑρμηνείας τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὁρολογίας καὶ τῆς ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεως, χρησιμοποιεῖ παρελκυστικὰ καὶ ἀμαθέστατα.

β) Τῆς Νεοειδωλολατρικῆς μυθευτικῆς καὶ μυθοπλαστικῆς, ψευδοεπιστημονικῆς ἰδεολογίας ποὺ πιστεύει.

Χαρακτηρίζουμε τὸ ἐγχείρημα τοῦ κ. Δ.Λ. «ἀνεπιτυχὲς» ἐπιστρατεύοντες κάθε ἰκμάδα καλῆς θελήσεως ἐκ μέρους μας γιὰ νὰ τὸν ἀντιμετωπίσουμε ὡς πηγὴ κάποιων ἰδεῶν μὲ κάποια σοβαρότητα.

Δυστυχῶς ὅμως οἱ δύο αὐτὲς ἀντιλήψεις εἶναι ἀλληλοαναιρούμενες καὶ ἀσύμβατες. ῞Οταν ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ πρόσωπο ἰσχυρίζεται ὅτι «μετέχει» καὶ στὶς δύο, ὅπως ὁ Δ.Λ., τότε ἀναγκαστικὰ μία ἐκ τῶν δύο λειτουργεῖ ὡς προσωπεῖο!

Αὐτὸ τὸ ἀντιφατικὸ προσωπεῖο εἶναι τὸ κλειδὶ τοῦ συγγραφικοῦ καὶ ἐκδοτικοῦ «παραληρήματος» τῶν ἐκδόσεων «ΕΛ», προκειμένου νὰ πλασάρουν τὰ γεμᾶταμυθολογικὲς τερατολογίες καὶ νεοειδωλολατρικὴ πλάνη ἔντυπα καὶ ἠλεκτρονικὰ προϊόντα τους.

Οἱ ἀνωτέρω ἰδεολογικὲς θεωρήσεις εἶναι ἀλληλοαναιρούμενες, ἐπειδὴ :

 ἡ πρώτη ἀπὸ αὐτές, ἡ Χριστιανική, ἔχει ὡς χαρακτηριστικὸ φιλοσοφικοκοινωνικὸ καὶ ἀνθρωπολογικὸ στοιχεῖο τὴν ᾿Απομύθευση, ὡς ἀπόρριψη τοῦ Μυθικοῦ καὶ τοῦ ᾿Ανύπαρκτου (informative factor) καὶ τὴν ῾Ιστορικότητα, ὡς ἐγκατάσταση τοῦ ῾Υπερβατικοῦ στὴν Πραγματικότητα (performative factor), ἀκριβῶς ἐπειδὴ δὲν εἶναι δυνατὸν κανεὶς νὰ ἀποξενώσει τὴν Θεολογία ἀπὸ τὴν ῾Ιστορία.

῞Οπως ἔγραφε ὁ διάσημος ᾿Ορθόδοξος Ρωσοαμερικανὸς θεολόγος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ:

«῾Η Χριστιανικὴ᾿Εκκλησία ἀναγνωρίζει καὶ ἐλέγχει τὶς δογματικές της ἀλήθειες ὡς πραγματικὰ γεγονότα ῾Ιστορίας καὶ μόνο στὸ καθαρὰ Λατρευτικὸ τμῆμα τῆς Παραδόσεώς της δέχεται κάτι ποὺ μοιάζει μὲ Συμβολισμό ἐνῶ εἶναι στὴν πραγματικότητα Ρεαλισμός δηλαδὴ τὴν Κηρυγματικὴ διαχρονικὴ ἑρμηνεία τῆς Βιβλικῆς διήγησης καθὼς καὶ τὸν εὐρύτερο ᾿Ορθόδοξο πολιτισμὸ (Εἰκονογραφία, Ναοδομία, ῾Υμνολογία κ.λπ.)»

᾿Αντίθετα ἡ δεύτερη, ἡ Νεοειδωλολατρική, ἐνῶ εἶναι ὄχι μόνο ξεκάθαρος Συμβολικὸς μύθος, ἀλλὰ ρέπει πρὸς τὴν χυδαία, σκαιὴ καὶ βάναυση μυθοπλαστικὴ παραχάραξη τῆς σύγχρονης πραγματικότητας, σχεδὸν σὲ κάθε λέξη, πλασσάρεται ὡς «γνήσια» καὶ ἀληθὴς ἐπιστημονικὴ γνώση ποὺ ἐπιδιώκει νὰ ἀνακαλύψει καὶ νὰ ἀφορίσει «ἐκείνους ποὺ παραποίησαν τὴν ἱστορία ἀπὸτὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας ἕωςσήμερα»!!

Μυθολογικές πηγές του Δ. Λιακόπουλου. Παραποίηση και των αρχαίων ελληνικών γραπτών και μύθων.

– Απόδειξη τοῦ γεγονότος αὐτοῦ εἶναι ἡ παράθεση, σὲ μῆκος μεγαλύτερο τῶν 2/3 τοῦ βιβλίου «᾿Ελοχίμ, Ζοῦν ἀνάμεσά μας», σελ. 106 ἕως 310, ἐκτενῶν ἀποσπασμάτων τοῦ Τίμαιου τοῦ Πλάτωνος καὶ τῆς μυθολογικῆς Θεογονίας τοῦ ῾Ησιόδου, ὡς… ἱστορικῶν καὶ ἐπιστημονικῶν ἐγχειριδίων.

– ῾Ως αὐτὸ τὸ σημεῖο τοῦ βιβλίου, 6ο κεφάλαιο, τὰ σχόλια τοῦ συγγραφέα γιὰ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, χαρακτηρίζονται ἐπιεικέστατα ἀπὸ πικρόχολα ἕως καὶ δηλητηριώδη!

Ξαφνικὰ ὅλα ἀλλάζουν. ᾿Αρχίζει ἀκόμα καὶ«ἔξω» ἀπὸτὸ βιβλίο νὰ στάζει… μέλι!!! Αὐτὸ συμβαίνει, διότι:

Ο Δ. Λιακόπουλος παραποιεί τόν Πλάτωνα.

«Πᾶμε νὰ δοῦμε τί λέει ὁ Πλάτωνας στὸν Τίμαιο: ἀπὸ τὸ κείμενο αὐτὸ δὲν παίρνουμεἁπλὰ πληροφορίες γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου, ἀλλὰ καὶ  γιὰ  τὴν ὕπαρξη τῶν ᾿Ολυμπίων ῎Ελ καὶ τῶν ᾿Ελοχὶμ καὶ βέβαια γιὰ τὸ ὅτι πρὶν τὸ 10.000 π.χ., ὑπῆρχε ἀνεπτυγμένος πολιτισμὸς καὶ ὄχι μόνο γιδοβοσκοὶ  τῆς στέπας».

᾿Εδῶ ὁ Δ.Λ. μήπως ὑπονοεῖ ὑποτιμητικὰ τοὺς Σημίτες῾Εβραίους Νομάδες;῍Αν ναί τότε γιατὶ τοὺς ὑποτιμᾶ τόσο;

῾Ο Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στὸν Λόγο του Κατὰ Εὐνομιανῶν τοὺς ὁποίους ἐπιτιμᾶ στηλιτεύων αὐτῶν τὴν ἀμετρίαν, τὸ ἀσεβὲς καὶ τὸ ἄκαιρον τῆς «θεολογίας τους», ὅπως καὶ στὴν περίπτωση τοῦ Δ.Λ., λέγει ὅτι «ἡ μέλιτος πλησμονὴ καὶ κόρος ἔμετον κατεργάζεται».

– Σχολιάζει λοιπὸν ὡς ἑξῆς ὁ Δ.Λ. τὴν παράθεση ἀποσπασμάτων ἀπὸ τὸν Τίμαιο τοῦ Πλάτωνος, πρὶν ἀναφερθῆ στὴν Θεογονία τοῦ ῾Ησιόδου:

«…ὁ Πλάτωνας μὲ σαφήνεια ὁρίζει, χρησιμοποιώντας γραφὲς παλαιότερες ἀπὸ τὴν ἐποχή του ὅτι ὁ Θεὸς ἔκανε τοὺς πρώτους θεοὺς (μὲ μικρὸ θῆτα) -᾿Ελοχὶμ καὶ τὸν ὑλικὸ κόσμο. ῎Εβαλε κατόπιν τοὺς᾿Ελοχὶμ νὰ κάνουν τὸν ἄνθρωπο, ἐνῶ ὁ ἴδιος ἔκανε τοὺς᾿Αγγέλους.  ῎Επειτα οἱ ᾿Ελοχὶμ καὶ οἱ ῎Ανθρωποι ἔκαναν τοὺς Γίγαντες-Νεφελίμ, κάποιοι ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἦταν φιλάνθρωποι καὶ ὀνομάσθηκαν ῎Ελ καὶ ἦταν, βέβαια, καὶ  αὐτοὶ  θεοί. Κλείνοντας τὴν ἑνότητα τοῦ Πλάτωνα θὰ καλέσω ὅλους ἐκείνους ποὺ  κολλᾶνε ὀνόματα, νὰ μὴ σοκάρονται μὲ τὴ χρήση τοῦ ὅρου θεὸς μὲ μικρὸ θῆτα: τὸν χρησιμοποιῶ ἐπειδὴ τὰ ὄντα αὐτά ποὺδὲν ἦταν γεννήματα τῆς φαντασίας τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ ὑπαρκτά  θεοὺς τὰ ἀποκαλοῦσαν, κι ἔτσι τὰ ἀποκαλοῦμε καὶ ἐμεῖς γιὰ νὰ συνεννοούμαστε. Νὰ ποῦμε ἐπίσηςὅτι οἱ ἀρχαῖοι λαοὶ ἔφτιαχναν ἀγάλματα ἀπὸ ὄντα ποὺ ἔβλεπαν μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ βοηθηθοῦν ἀπὸ αὐτὰ ἢ νὰ μὴν πάθουν κακὸ καὶ προσπαθοῦσαν διαρκῶς νὰ τὰ ἐξευμενίσουν μὲ προσφορὲς-θυσίες ὰν θέλετε-ρουσφέτια ὅπως λέμε σήμερα. Εἶναι δηλαδὴ πολὺ πιθανό ἀκόμη καὶ ἂν κάποιοι εἶχαν τὴν αἴσθηση τοῦ Θεοῦ-Δημιουργοῦ τῶν ψευτοθεῶν τους νὰ μὴν ἀπευθύνονταν ἀνοιχτὰ μὲ ναοὺς σ᾿Αὐτόν, διότι ἢ δὲν γνώριζαν πῶς ἢ ἐπειδὴ δὲν εἶχαν ναοὺς καὶ θυσιαστήρια στὸ ὄνομά Του. Στὸν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ κόσμο ὁ ἕνας καὶ μοναδικὸς Δημιουργὸς Θεὸς – τὸ θῆτα κεφαλαῖο – ἀναφέρεται ἀπ ᾿ὅλους τοὺς σοφοὺς τῆς κλασσικῆς καὶ ἑλληνιστικῆς περιόδου, ἀλλὰ δὲν ὑπῆρχαν ναοὶ στὸ ὄνομά Του, ἐπειδὴ τὸν θεωροῦσαν ἀπόμακρο, ἀφοῦ αὐτοὶ ἦταν ἀνάξιοι νὰ τὸν πλησιάσουν. Οἱ  ναοὶ στοὺς᾿Ολυμπίους-῎Ελ ἦταν μνημεῖα εὐγνωμοσύνης γιὰ τὴν νίκη τῶν ῎Ελ ἐναντίον τῶν ὑπολοίπων μισανθρώπων Νεφελίμ, ποὺ ἦταν στὴν κυριολεξία ἀνθρωποφάγοι, γι᾿αὐτὸ καὶ τοὺς ἔκλεισαν στὰ Τάρταρα! ᾿Εκτὸς ἀπὸ τὴν εὐγνωμοσύνη ποὺ ἔδειχναν στὶς τελετές ζητοῦσαν βοήθεια συλλογικὰ ἢ ἀτομικά ἀφοῦ παμπάλαια παράδοση ἔλεγε ὅτι οἱ ῎Ελ πολλὰ δίδαξαν στοὺς ἀνθρώπους καὶ πολλὰ καὶ  καλὰ ἀγαθὰ τοὺς προσέφεραν. Βέβαια ἡ βοήθεια αὐτὴ ποτὲ δὲν μποροῦσε νὰ ἔλθει, ἀφοῦ οἱ ῎Ελ δὲν ἄκουγαν ποτὲ τὶς ἱκεσίες τους ἀποκομμένοι ἀπὸ τὸν κόσμο χιλιάδες χρόνια πρίν. Τὸ πῶς καὶ  γιατὶ  οἱ νικητὲς τῶν Τιτάνων-Νεφελίμ, δηλαδὴ οἱ ῎Ελ, ἀπομακρύνθηκαν ἀπ᾿ τὸν κόσμο θὰ τὸ δοῦμε ἀργότερα».

Το βιβλίο του Δ. Λιακόπουλου »Νεφελίμ», είναι γεμάτο από σύμβολα δαιμόνων της Σολωμονικής μαύρης μαγείας!

῾Η συνέχεια λοιπόν, κατὰ τὸν Δ.Λ., δίδεται στὸ βιβλίο «ΕΛ», μαζὶ μὲ τὸ βιβλίο«᾿Ελοχὶμ» καὶ τὸ βιβλίο «Νεφελίμ». Τὸ τελευταῖο, περιέχει μόνο σκίτσα δαιμόνων καὶ φωτογραφίες αἰγυπτιακῶν καὶ βαβυλωνιακῶν ἀγαλμάτων εἰδωλικῶν-θεοτήτων, καθὼς καὶ καμπαλιστικὰ χαλδαϊκὰ καὶ σολωμονικὰ μαγικὰ σύμβολα δαιμόνων, τὰ ὁποῖα δῆθεν παριστάνουν τοὺς «νεφελὶμ».

Ο Δ. Λιακόπουλος αρνείται ότι οι αρχαίοι λαοί ήταν ειδωλολάτρες.

– Καὶ τελειώνει τὰ σχόλια ὁ Δ.Λ. μὲ τὰ ἑξῆς καταπληκτικά : 

«Καταλήγοντας πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι ὁ ὅρος εἰδωλολάτρης ἴσως νὰ μὴν εἶναι ὀρθός ἀφοῦ  οἱ  λαοὶ  δὲν πίστευαν, ἂν καὶ ὀρθότερα θὰ ἔπρεπε νὰ λέμε φοβόντουσαν, κάτι τὸ ἀνύπαρκτο, ἀλλὰ  κάτι ποὺ ὑπῆρχε(!!!)... Εἴδαμε ὅτι ὁ Πλάτωνας δὲ θέλει νὰ μιλήσει ὁ ἴδιος γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου καὶ τῶν ζώντων ὄντων, ἀλλ᾿ ἀφήνει νὰ μιλήσουν οἱ παλαιότεροι ποὺ  τὰ ἔζησαν καὶ  εἶναι ἀπόγονοι τῶν ᾿Ολυμπίων-῎Ελ»!!!

Καὶ μόνο ἡ ἀντιφατικότητα τῶν ἀνωτέρω εἶναι ἀρκετὴ γιὰ νὰ βάλει σὲ ὑποψίες κάθε ὀρθῶς σκεπτόμενο ἄνθρωπο.

Ο Δ. Λιακόπουλος υποτιμά και αμφισβητεί την Παλαιά Διαθήκη.

Συνεχίζει ὁ κ. Δ.Λ. μὲ ἀποσπάσματα ἀπὸτὸ βιβλίο τῆς Θεογονίας

«Αὐτὰ  ποὺ οἱ παλιότεροι ἔλεγαν διάσωσε γιὰ ὅλους ἐμᾶς ὁ ῾Ησίοδος στὴ Θεογονία του, ἕνα ἀριστούργημα ποιητικό, γραμμένο μὲ ὕφος ἐντελῶς διαφορετικὸ ἀπὸ τοῦ  Πλάτωνα, ἀλλὰ καὶ  τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Τὸ ὕφος τοῦ Πλάτωνα εἶναι πιὸ ἐπιστημονικό, πιὸ ψυχρό, πιὸ μαθηματικό! Τὸ ὕφος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι πολὺ πεζὸ καὶ  ἁπλοϊκό. Τὸ ὕφος ἑνὸς βιοπαλαιστὴ  κτηνοτρόφου θὰ ἔλεγε κανείς !!! ῞Οπως καὶ νά ᾿χει τὸ πρᾶγμα σὲ τέτοιας ἀξίας ἔργα ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ κοιτᾶμε δὲν εἶναι ἡ λογοτεχνική τους ἀξία, ἀλλὰ οἱ γνώσεις ποὺ μᾶς προσφέρονται, μόνο ποὺ στὴν περίπτωση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι σίγουρα παραποιημένες ἀπὸ τοὺς ῾Εβδομήκοντα δύο ῾Εβραίους μεταφραστές…»!!!

Νομίζουμε βασίμως ὅτι δὲν χρειάζονται σχόλια!

Ο Δ. Λιακόπουλος παραποιεί τόν Ησίοδο.

– ῎Ας ρίξουμε καὶ ἐμεῖς μία ματιὰ στὸ κατὰ Δ.Λ. «ἱερὸ» κείμενο τοῦ Ησιόδου καὶ θὰδοῦμε ὅτι πέρα ἀπὸ «ποιητικό», τὸ κείμενο εἶναι «μυητικό», μὲ τὴν ἔννοια πὼς ὅτι περιγράφει ὁ ῾Ησίοδος τὸ «ἄκουσε» ἀπὸ τὶς ῾Ελικωνιάδες Μοῦσες ὅταν αὐτὲς τὸν«ἔμαθαν τραγουδώντας του γιὰ τὶς μεγάλες ἀλήθειες τῶν ᾿Ολυμπίων, γνωστῶν σὰν “῎Ελ”(κατὰ τὸν κ. Λιακόπουλο!)», ὅταν ὁ῾Ησίοδος νεαρὸ βοσκόπουλο σελαγοῦσε στὶς παρυφὲς τοῦ ῾Ελικώνα.

Τραγουδοῦσαν λοιπὸν οἱ῾Ελικωνιάδες

«Βοσκόπουλο, ἀγαπημένο, μέσα ἀπὸ τοὺς ἄλλους χωρικοὺς διαλεγμένο, ἀλλὰ τὸ ἴδιο σὰν κι αὐτοὺς πονηρὴ ὕπαρξη, κοιλιόδουλε, σὲ διαλέξαμε γιατὶ γνωρίζουμε τέλεια τὴν τέχνη τοῦ ψεύδους, ὥστε νὰ φαίνεται ἀληθινό. ᾿Επίσης κατέχουμε, ὅταν συνάδει στὴν ἐπιθυμία μας, καὶ τὴν τέχνη τῆς ἀλήθειας. Καὶ  μοῦ χάρισαν ραβδὶ  κομμένο ἀπὸ δάφνη καρπερή, πλουμιστὸ καὶ φύσηξαν στὰ σώψυχά μου μελωδία θεϊκῆς ἔμπνευσης, μὲ τὰ ἀνεξάντλητα λαρύγγια τους ἐκτόξευσαν φωνὴ ἀθάνατη ἀρχίζοντας νὰ ἐξυμνοῦν τῶν ἀθανάτων θεῶν τὴν πρώτη γενιά!».

Πιστεύω δὲν μένει καμία ἀμφιβολία γιὰ τὸ ποιά ὄντα μυοῦν τὸν νεαρὸ῾Ησίοδο στὴν …«θεογονία» του. Πάντως ὄχι οἱ «᾿Ελοχὶμ» τοῦ κ. Δ.Λ. ᾿Εὰν τὸ ἀπόσπασμα ἔχει ἀποδοθῆ ὀρθῶς ἀπὸ τὸν κ. Λιακόπουλο, πρόκειται γιὰ πονηροὺς δαίμονες.

– Καὶ συνεχίζει νὰ σχολιάζει τὸν ῾Ησίοδο, ὁ Δ.Λ.:

«Οἱ ἀθάνατοι θεοὶ γεννήθηκαν ἀπὸ τὴ Γῆ (γυναῖκες) καὶ ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ (᾿Ελοχίμ), ὅταν λέει “τῶν ἀνθρώπων” προφανῶς ἐννοεῖ τῶν ῾Ελλήνων!!! ῞Οσο γιὰ τὴν ἔκφραση “γενάρχης τῶν θεῶν” δὲν εὐσταθεῖ οὔτε βιολογικά, οὔτε ἱστορικὰ ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ ῾Ησίοδος μᾶς λέει ὅτι πρὶν ἀπὸ τὸν Δία ζοῦσαν ἄλλοι θεοί! ῾Ο θρύλος πράγματι μιλοῦσε γιὰ  κτίρια στὸν ῎Ολυμπο. Αὐτὸ θὰ μποροῦσε νὰ  εἶναι μύθος, ἀλλὰ  καὶ πραγματικότητα».

᾿Ακολούθως ὁ ῾Ησίοδος κατὰ Δ.Λ., ὑμνεῖ τὶς ἐννιὰ Μοῦσες ποὺ προῆλθαν ἀπὸ σαρκικὴ ἕνωση τοῦ Δία μὲ τὴν τιτανίδα Μνημοσύνη… καὶ ξεχωρίζει τὴν Καλλιόπη, ἡ ὁποία«εὐθὺς ὡς τιμήσει μὲ τὴν εὔνοιά του κάποιον ἡγεμόνα ὁ Δίας καὶ τὸν διαλέξει γιὰ νὰ κυβερνᾶ, τότε αὐτὴ τοποθετεῖ  στὴ γλώσσα του γλυκὲς δροσοσταλίδες καὶ ρέουν ἄφθονα σοφὰ λόγια, ὥστε νὰ πείσει τοὺς θνητοὺς ὑπηκόους του, νὰ ἀναζητοῦν σ᾿ αὐτὸν μὲ ἀγωνιώδεις ματιὲς σωτηρία καὶ νὰ ὑποτάσσονται στὶς ἀποφάσεις του γιὰ τὶς νομικὲς καὶ ἄλλες ἀντιγνωμίες τους».

Καταπληκτικὴ περιγραφή, ὄχι βέβαια ὅσων θέλει νὰ ἀποδείξει ὁΔ.Λ. γιὰ ἐλοχίμ, νεφελὶμ καὶ σαρκικὲς μίξεις ἀνθρώπων μὲ ὄντα «ἄλλης φύσεως», ἀλλὰ τοῦ τρόπου ποὺ ἐγκαθιστοῦσαν οἱ πονηροὶ Δαίμονες τὶς εἰδωλολατρικὲς ἐξουσίες, Βασιλικὲς καὶ Τυραννικές, μετὰ τὴν ἔξοδο τοῦ ᾿Αδὰμ καὶ τῆς Εὔας ἀπὸ τὸν Παράδεισο. ῎Οχι βέβαια ὅτι μποροῦσαν νὰ «γονιμοποιήσουν» τὶς γυναῖκες καὶ τὶς κόρες τῶν εἰδωλολατρῶν ἀρχόντων στὴν πραγματικότητα, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε μποροῦσαν, καλύτερα ἀπὸ τὸν καθένα, νὰ ἐπηρεάσουν τὸν πεπτωκότα νοῦ τοῦ ἀρχαίου ἀνθρώπου καὶ ἀπὸ «ἡγεμόνα» νὰ τὸν μετατρέψουν σὲ δουλικὸ ὄργανο παραγωγῆς πονηρῶν, αἰσχρῶν καὶ τὸ κυριώτερο, φανταστικῶν καὶ φαντασιακῶν λογισμῶν καὶ προλήψεων!

–  Μὲ τὶς Μοῦσες Θάλεια καὶ  Μελπομένη συνευρέθη ἐπίσης ὁ σαϊτιστὴς ᾿Απόλλωνας- «᾿Ακερσεκόμης» κατὰ τὸν Δ.Λ., καὶ ἀπὸ αὐτὸν κατάγονται ὅσοι εἶναι ραψωδοὶ  καὶ  λυράδηδες. Μὲ ἕνα λόγο «Πρῶτα γεννήθηκαν οἱ  θεοί (Ελοχὶμ) καὶ ἡ Γῆ  (τὸ ὑλικὸ σύμπαν), κι ὁ Οὐρανὸς (ὁ κόσμος τῶν πνευμάτων). ῎Επειτα «οἱ ᾿ Ολύμπιοι-῎Ελ καὶ  οἱ  Τιτᾶνες-Νεφελὶμ γεννήθηκαν ἀπὸ τοὺς θεοὺς(᾿Ελοχίμ), ποὺ δώρισαν στοὺς ἀνθρώπους κάθε ἀγαθό»

Σχόλιο Δ.Λ.: «᾿Εδῶ ἔχουμε πλήρη ταύτιση, ῾Ησιόδου, Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ ᾿Ενώχ» !!!

᾿Αντιφάσκων ὁ Δ.Λ., συνοψίζει:

«Πρῶτα γεννήθηκε τὸ Χάος (ὄχι οἱ θεοὶ ᾿Ελοχίμ!!), μετὰ ἡ ὡραιόστηθη Γῆ ποὺ περιλάμβανε καὶ τὰ Τάρταρα καὶ μετὰ ὁ ῎Ερωτας ὁ κάλλιστος ἀνάμεσα στοὺς Θεούς. Τὸ Χάος γέννησε τὸ ῎Ερεβος καὶ τὴ Νύχτα ποὺ συνευρέθηκαν ἐρωτικὰ καὶ γέννησαν τὴν ῾Ημέρα καὶ  τὸν Αἰθέρα. ῾Η Γῆ  γέννησε τὸν Οὐρανό καὶ τὸν ἀφρισμένο Πόντο, χωρὶς ἐρωτικὸ πάθος. Μετὰ ὅμως ἡ Γῆ ἑνώθηκε παθιασμένα μὲ τὸν Οὐρανὸ καὶ γέννησε τὸν ᾿Ωκεανὸ καὶ τὸν ῾Υπερίωνα, τὸν Κρόνο, τὴ Ρέα καὶ τὰ ἀδέλφια τοὺς ὑπόλοιπους Τιτᾶνες» δηλαδὴ «θεοὺς» στὴν προελληνικὴ Πελασγικὴ διάλεκτο, τοὺς ὁποίους ἡ Τηθὺς (κόρη τοῦ Πόντου) προκαλοῦσε μὲ ἐρωτικὰ καλέσματα!

«᾿Απ᾿ἐδῶ σχολιάζει ὁ Δ.Λ., ἀρχίζει ἡ περιγραφὴ τῆς ἕνωσης τῶν ᾿Ελοχὶμ μὲ τὶς γυναῖκες τῆς Γῆς. ῎Επειτα ἐκδηλώθηκε ἡ ἀντίθεση τοῦ  Κρόνου μὲ τοὺς ἐκπεσόντες γιοὺς τοῦ Θεοῦ  (᾿Ελοχὶμ) ποὺ τὸν ὁδήγησε στὴν ἡγετικὴ θέση μεταξὺ τῶν γιῶν τοῦ  Οὐρανοῦ καὶ  τῆς Γῆς»(σελ. 215).

Η θεογονία ἔχει σαν κινητήριο μοχλὸ τὸν Σαρκικὸ ἔρωτα καὶ τήν εἰδωλολατρικὴθρησκεία τῆς ψευδοῦς Θεοποίησης (προσωποίηση φυσικῶν δυνάμεων καὶ ἀνθρωπίνων παθῶν)!

῾Ο Ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγος, ἄριστος γνώστης τῆς ἀρχαίας ῾Ελληνικῆς Ποιήσεως καὶ ποιητὴς ὁ ἴδιος, ἀπαλλαγμένος ὅμως, λόγῳ τῆς ἐνοικούσης αὐτῷ Θείας Χάριτος, τῆς ἐπηρείας τῶν… Μουσῶν, τουλάχιστον κατὰ τὸν τρόπο ποὺ ἐπηρεάστηκε ὁ νεαρὸς ῾Ησίοδος…, ἐπιφυλάσσει σκληρὰ λόγια γιὰ ὅσα ὑπερήφανα πνεύματα τολμοῦν νὰ χρησιμοποιήσουν λόγια καὶ ἀλήθειες τῆς ῾Αγ. Γραφῆς, συνταυτίζοντάς τα μὲ ὑπαρκτὰ ἢ ἀνύπαρκτα εἰδωλολατρικὰ κείμενα, κινούμενοι ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς τῶν αἱμοβόρων καὶ πορνικῶν ἐπιθυμιῶν καὶ παθῶν τους:

«Εἰ δέ τις θηρίον ἐστὶ πονηρὸν καὶ ἀνήμερον καὶ ἀνεπίδεκτον πάντῃ λόγων θεωρίας καὶ Θεολογίας, μὴ ἐμφωλευέτω ταῖς ὕλαις κακούργως καὶ κακοηθῶς ἵνα τινὸς λάβηται δόγματος ἢ ρήματος, ἀθρόως προσπηδῆσαν, καὶ σπαράξη τοὺς ὑγιαίνοντας λόγους ταῖς ἐπηρείας, ἀλλ᾿ ἔτι πόρρωθεν στηκέτω καὶ ἀποχωρείτω τοῦ ὄρους ἢ λιθοβοληθήσεται καὶ συντριβήσεται καὶ ἀπολεῖται κακῶς κακός· λίθοι γὰρ τοῖς θηριώδεσιν οἱ ἀληθεῖς λόγοι καὶ στερροί. Εἴτε πάρδαλις εἴη, συναποθνησκέτω τοῖς ποικίλμασιν… εἴτε τί ἄλλο τῶν ὠμοβόρων καὶ ἀποβλήτων τῷ νόμῳ καὶ οὐ καθαρῶν εἰς βρῶσίν τε καὶ ἀπόλαυσιν…». (5)

῞Οπερ σημαίνει:

«῍Αν κάποιος εἶναι ἐμπαθὴς καὶ πανοῦργος σὰν ἀνθρωπόμορφο “θηρίο”, παντελῶς ἀνεπίδεκτος πνευματικῆς ἐμπειρίας καὶ θεολογικῆς γνώσεως, νὰ μὴν ψάχνει παράνομα καὶ ξεδιάντροπα τὸ ὑλικὸ τῶν θεόπνευστων Γραφῶν καὶ τῶν γνησίων ἑρμηνευτῶν τους, γιὰ νὰ ἁρπάξει κάποια δογματικὴ ἀλήθεια ἢ φράση καὶ ἀφοῦ συσπειρωθεῖ πίσω της, παραχαράσσοντάς την, “κόψει” τὴν ὑπερβατικὴ πραγματικότητα στὰ μέτρα του. ᾿Αλλὰ νὰ μείνει μακριὰ ἀπὸ τὴν ὑποκριτικὴ ἀναζήτηση καὶ γνώση τοῦ ᾿Αληθινοῦ Θεοῦ, ἀλλιῶς τὰ ἀλλοιωμένα θεῖα καὶ ἱερὰ παραδοσιακὰ λόγια θὰ γίνουν πέτρες ἐναντίον του καὶ θὰ ἀπολεσθεῖ κακὴν κακῶς! ᾿Ακόμα καὶ ἂν πονηρὰ σκεπτόμενος, ἄλλα λέει καὶ ἄλλα πιστεύει, θὰ ἀφανισθεῖ ἀπὸ τὶς ἀντιφάσεις του. Τὰ ἴδια καὶ χειρότερα βεβαίως, ἂν ἀποδειχθεῖ εὐθέως ἀντίχριστος καὶ αἱρετικὸς καὶ ἄρα ἀκατάλληλος γιὰ νὰ δώσει καὶ πνευματικὴ τροφὴ καὶ ᾿Ορθόδοξο ἐκκλησιαστικὸ βίωμα…».

Β ) Θρησκειολογικό σχόλιο.

Η Βίβλος παρουσιάζεται, ἀπὸ ὁρισμένους παλαιοὺς καὶ σύγχρονους νεοπαγανιστέςὅπως ὁ Δ.Λ., ἁπλοϊκὴ καὶ παραχαραγμένη ἕως χυδαία καὶ ἀνήθικη, ἐπειδὴ δὲν διστάζει νὰ χρησιμοποιήσει ὅλη τὴ γκάμα  λέξεων, εἰκόνων καὶ ἐκφράσεων τῆς ἀνθρώπινης μεταπτωτικῆς ἱστορικῆς ἐμπειρίας, γιὰ νὰ ξεσκεπάσει τὸν Μύθο καὶ τὰ Εἴδωλα τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς πραγματικότητας, ποὺ τὸ ἰδεομυθευτικὸ Εἰδωλολατρικὸ Παράδειγμα προωθεῖ μὲ ἐξωραϊστικὸ ἕως καὶ Ρομαντικὸ ποιητικὸ τρόπο.

Π.χ. ἡ ῾Αγία Γραφή, δὲν διστάζει νὰ ἀπομυθεύσει (ὄχι ἁπλῶς νὰ «ἀποσυμβολίσει», ὅπως κάνουν οἱ σύγχρονοι κήρυκες τῆς ᾿Αρχαιολατρικῆς – γράφε νεοαποκρυφιστικῆς διανόησης), τὶς «ἀναφανδὸν πορνεῖες καὶ μοιχεῖες» ποὺ διδάσκουν τὰ «ἱερὰ»ἀρχαιοελληνικὰ κείμενα (6), χρησιμοποιώντας ἐκφράσεις προκειμένου νὰ «κατεδαφίσει» ἀκόμη καὶ ᾿Ιουδαϊκὲς θρησκευτικὲς προλήψεις.

Πολλῷ μᾶλλον, ὅταν ἀποϊεροποιεῖ καὶ γελοιοποιεῖ ὅλους τοὺς παγανιστικοὺς μυθικοὺς συμβολικοὺς κώδικες καὶ μυθολογικὲς γενεαλογίες τῶν διαφόρων παγανιστικῶν θεοτήτων ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὶς θρησκευτικὲς ἀντιλήψεις περὶ τῶν «ἱερῶν» μίξεων καὶ «γάμων» τῶν ψευδῶν θεῶν – δηλαδὴ τῶν εἰδωλολατρικῶν «θεῶν» καὶ δὴ τοῦ κορυφαίου των Διὸς καὶ τῶν «ὁμολόγων του».

Αὐτοὶ οἱ «Βασιλικοὶ κατάλογοι ἢ κώδικες γενεαλογίας» ἐμφανίζονται μὲ κάθε ἔκφανση τοῦ πανανθρώπινου θρησκευτικοῦ φαινομένου. ᾿Απὸ τὸν «ἀρχέγονο»φυσιολατρικὸ ᾿Ανιμισμὸ καὶ τὴν χυδαιότερη Σαμανιστικὴ Μαγεία, τὴν βαρβαρικὴΧαλδαϊκὴ καὶ Περσικὴ ᾿Αστρομαντεία, Πυρολατρία καὶ Δαιμονολογία ἕως τὴν Δυτικὴ «῾Υπερβόρεια» Δρυϊδικὴ καὶ Ρουνικὴ Μυθολογία καὶ φυσικὰ τὴν ἐκλεπτυσμένηἀρχαία ῾Ελληνικὴ ἢ καὶ τὴν σύγχρονη ᾿Ινδοσινικὴ Εἰδωλολατρία. Διότι ὅλοι οἱ ἥρωες σωτῆρες, ἐθνικοὶ καὶ θρησκευτικοὶ ἀναμορφωτές, στρατηλάτες καὶ κατακτητές, σύνολης τῆς ἀνθρωπότητος, ἀναφέρονται ὡς «γιοὶ θεῶν».

Τὸ φαινόμενο αὐτὸ μπορεῖ ἐπίσης νὰ ταυτιστεῖ θεολογικά, μὲ τὸ καινοδιαθηκικὸ «καθ᾿ ἡμῶν χειρόγραφο» ποὺ ἀναφέρει ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Κολασσαεῖς ᾿Επιστολή του, τὸ ὁποῖο ἐξήλειψε ὁ Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος ἐπίσης μὲ τὴν Σάρκωσή Του ἐκ Παρθένου, πέρασε ἀπὸ αὐτὸ τὸν ἴδιο δρόμο μὲ τοὺς ἄλλους σπουδαίους ἀνθρώπους, ὡς Υἱὸς Θεοῦ ἀλλὰ καὶ Υἱὸς ἀνθρώπου. Μόνο ποὺ ὁ Χριστός, ἀντίθετα ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους δὲν ἐξήσκησε τὴν θεϊκή, βασιλικὴ καὶ προφητική του ἐξουσία ἐγκοσμίως, σὲ κατορθώματα, ἄθλους καὶ ἐπιτεύγματα ἀνθρώπινης δόξας, ἀλλὰ τὴν θυσίασε «προσηλώσας τῷ Σταυρῷ». Δηλαδὴ ἐπάνω στὸ «Πανάγιο Ξύλο τοῦ Σταυροῦ», εξάλειψε τὸ «χειρόγραφο», σὰ νὰ λέμε τὴν ἀπόδειξη τῆς ψευδοῦς «θεϊκῆς» ἐξουσίας τοῦ ῎Αρχοντα τοῦ κόσμου τούτου, δηλαδὴ τὶς Μυθολογικὲς Βασιλικὲς Γενεαλογίες ποὺ ἰσχυρίζονταν ὅτι οἱ ἄνθρωποι «καταγόμαστε» ἀπὸ ψευδεῖς θεούς μὲ πρῶτο τὸν Διάβολο, ᾿Αρχαῖο ῎Οφι καὶ Σατανᾶ . ῎Ετσι ὁ Χριστὸς τὶς ἐξαφάνισε, ὅταν μὲ τὸ καινὸ δοξασμένο καὶ μεταμορφωμένο Θεανδρικὸ Σῶμα Του ᾿Ανέστη!

Αὐτές λοιπόν, οἱ φανταστικὲς εἰδωλολατρικὲς δῆθεν θεϊκὲς γενεαλογίες ἔμειναν στὸν ῞Αδη μαζὶ μὲτὸν Διάβολο, ὁ ὁποῖος ἐκεῖ στὸν προπτωτικὸ Παράδεισο τὶς ἐνέπνευσε στὸν πρωτόπλαστο, μὲ τὴν πρότασή του για παρακοή, τὸ δαιμονικὸ «ἔσεσθε ὡς θεοί».

῾Ιστορικὰ καὶ ἀνθρωπολογικά βεβαίως αὐτοὺς τοὺς σατανικοὺς μυθικοὺς εἰδωλολατρικοὺς κώδικες τῆς δῆθεν θεϊκῆς καταγωγῆς τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ προϋπάρχοντες «θεούς» μετέτρεψαν σὲ Γενικοὺς (Γένους) ἐννοιολογικοὺς κώδικες καὶ φιλοσοφικὲς. ᾿Ιδέες δηλαδὴ σὲ προσιτὴ στὸν ἀνθρώπινο νοῦ σχετικὴ καὶ ὄχι ἀπόλυτη, ὅπως διαφημίσθηκε διαχρονικά «Γνώση» οἱ᾿ Αρχαιοελληνικὲς Θεογονίες καὶ δὴ ὁ Πλατωνισμός διὰ τῆς ἐκλογικευτικῆς ἀλλὰ δυστυχῶς ὄχι καὶ ἀπομυθευτικῆς διαδικασίας τῆς Δογματιστικῆς Μεταφυσικῆς διευρύνοντας τὴν μεταπτωτικὴ φθορὰ τῆς φύσης μας.

῎Ετσι μετατράπηκαν οἱ Μυθολογικὲς ἀρχαϊκὲς ἀναμνήσειςτῆς ἀνθρώπινης πτώσεως καὶ ἀποστασίας ἀπὸτὴν ἀληθῆγνώση καὶ συνάφεια μὲ τὸν ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεὸ καὶ Δημιουργό μας σὲ φιλοσοφικὰ ᾿Αξιώματα περὶ Κόσμου!

Μιὰ τέτοια φιλοσοφικὴ τοποθέτηση, ὅπως ἡ Πλατωνική μεταφέρει τοὺς σεξουαλικοὺς συμβολισμοὺς τῶν θεϊκῶν γάμων καὶ μίξεων ἀκόμη καὶ στὶς ἀπαρχὲς τῆς Δημιουργίας στὴν δομὴ καὶ κίνηση τοῦ ὁρατοῦ κόσμου, τῶν ἀστέρων καὶ πλανητῶν μέσω τῆς χρήσεως τῆς Μουσικῆς Κοσμικῆς κλίμακας στὸν Τίμαιο, ὅπου οἱ μίξεις τῶν κοσμικῶν Τόνων τῆς Οὐράνιας ἁρμονίας (Γενικὴ ᾿Ιδέα), συμβολίζουν τὰ παραγόμενα κοσμικὰ ἐπίπεδα ὑπάρξεως, ἀφοῦ ταυτίζονται μὲ μυθικὰ ὄντα ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τὶς γαμικὲς συνευρέσεις ἀνώτερων καὶ κατώτερων θεῶν καὶ θεαινῶν μὲ τὰ διάφορα μυθικὰ γένη ἡμίθεων καὶ θνητῶν! (7)

᾿Ιδοὺ οἱ ἀρχὲς καὶ οἱ ἀπαρχὲς ἀφ᾿ ἑνὸς τῆς «ὑπερσύγχρονης μαγικῆς καὶ δημοφιλοῦς ἐπιστήμης» τῆς᾿Αστρολογίας καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου τῆς «ἐπαναστατικῆς καὶ ἀποκαλυπτικῆς» σκέψης τοῦ σύγχρονου «διανοητῆ συγγραφέα καὶ ἐπιστήμονα» Δ.Λ.!

Όμως τὸ«κατόρθωμα» αὐτὸ μπόρεσε νὰ ὁλοκληρωθεῖ καὶ νὰ γίνει μοντέρνα Νεοεποχιακὴ ἤ ἂν θέλετε, Νεοταξικὴ πράξη καὶ πρακτική μόνο μὲ τὴ βοήθεια ποὺ τοῦ πρόσφερε ὁ μεταχριστιανικὸς Νεοπλατωνικὸς῾Ερμητισμός ὁ ὁποῖος τροφοδότησε, μαζὶ μὲ τὸν ἐπίσης μεταχριστιανικὸ ᾿Ιουδαϊκὸ Καμπαλικὸ᾿Αποκρυφισμὸ καὶ τὴΓνωστικὴ παραχάραξη τοῦ Χριστιανισμοῦ κάθε Αἱρετική, ᾿Αποκρυφιστικὴ καὶΝεοειδωλολατρικὴ ἰδεολογικὴ ἢ καὶ θρησκευτικὴ κίνηση τῆς λεγομένης Νέας ᾿Εποχῆς μὲ κορυφαία τὴν Θεοσοφικὴ Μύηση τῆς Blavatsky καὶ τὶς ᾿Ανατολικὲς Γκουρουϊστικὲς διαλογιστικὲς καὶ νεοσατανιστικὲς τεχνικὲς Αὐτοεξέλιξης.

᾿Εξ οὗ ἡ θεοσοφικὴ-ἀποκρυφιστικὴ ριζικὴ διάκριση τῶν ἐκπεσόντων ᾿Αγγέλων,ποὺ ἐπινόησε ἢ «κατηχήθηκε» καὶ ἁπλῶς δημοσίευσε ὁ Δ.Λ., σὲ «῾Εωσφορικοὺς» – ἐλοχὶμ καὶ «Σατανικοὺς» – δαίμονες ποὺ ἐπινόησε ἢ «κατηχήθηκε» καὶ ἁπλῶς δημοσίευσε ὁ Δ.Λ. στὰ «ἔπη» του.

῾Ερμηνεύεται ἡ μυθοποιητικὴ αὐτὴ τάση ἐπίσης, μὲ ἕνα ἄλλο χαρακτηριστικότατο στοιχεῖο τῆς Γνωστικῆς-Θεοσοφικῆς σκέψης : Τὴν ἐξελικτιστικὴ κοσμοαντίληψη.

Αὐτὴ ἔχει σὰν ἀποτέλεσμα τὴν διαρκῆ ἐπινόηση ἐνδιαμέσων «ὄντων» ἢ καὶἀπροσώπων «ἐπιπέδων», «καναλιῶν», «καταστάσεων ὕπαρξης» καὶ κοσμικῆς συνειδητότητας.

῎Ετσι, προβλέπoνται: ἐξωανθρώπινα «῾Υπερόντα», ὅπως οἱ «Φωτισμένοι Διδάσκαλοι τῆς Θεοσοφικῆς Παγκόσμιας ῾Ιεραρχίας τῆς Λευκῆς ᾿Αδελφότητος»ποὺ κατοικοῦν στὶς Μυστικὲς ὑπόγειες πόλεις «᾿Αγκάρθα» καὶ «Σαμπάλα» τῆς«Κοίλης» ἢ «Μέσης» Γῆς, καθοδηγώντας τοὺς μύστες στὰ διάφορα ἐπίπεδα «συνειδητότητας καὶ αὐτογνωσίας», γιατὶ κατέχουν τὰ κωδικὰ «τονικὰ» κλειδιὰτῶν διαφόρων συμπαντικῶν ἐπιπέδων, μὲ τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ συντονιστεῖ διαλογιζόμενος ὁ μύστης, ὥστε νὰ «περάσει» ἀπὸ τὸ ἕνα κοσμικὸ ἐπίπεδο στὸ ἑπόμενο, «ρυθμίζοντας» ἀνάλογα τὰ διάφορα «ἐνεργειακὰ κέντρα» τοῦ σώματός του.

῾Η «ρύθμιση» γίνεται ἀνάλογα πάλι σὲ ποιό σύστημα διαλογιστικῆς ᾿Ενέργειας ὑποτάσσεται καὶ ὑπηρετεῖ ὁ κάθε μύστης: π.χ. Τὸ θεοσοφικὸ σύστημα τῶνἰνδουϊστικῶν-βουδιστικῶν «ἑπτὰ Chakras» ἢ τὸ Καμπαλιστικὸ σύστημα τῶν«δέκα Sephirot».

῾Ο a priori μυθοπλαστικὸς αὐτὸς τρόπος σκέψης ὁδηγεῖ νομοτελειακὰ στὴνἐπινόηση τῶν «νεφελίμ», ἐνδιαμέσων ὄντων μὲ κακὴ φύση, μεταξὺ ἀνθρώπων καὶ«ἐλοχίμ». Στὸ «αἰώνιο» παιχνίδι, δηλαδή, «Καλῶν-Κακῶν», ποὺ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ κάνει χωρὶς τὸν ἄλλο.

Εκεί, δηλαδὴ στὴ διαιώνιση τοῦ βασικότερου ἀνθρώπινου προβλήματος «Τῆς προελεύσεως καὶ ὑπάρξεως τοῦ κακοῦ στὸν κόσμο», ὁδηγεῖ ἡ διαστρεβλωτικὴ ἑρμηνεία τῆς ῾Αγίας Γραφῆς καὶ ἡ δογματικὴ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν ᾿Ορθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ ἑρμηνεία, ἡ ὁποία γνωρίζει μόνο μία «κτίση» ὑπεράνθρωπων ὄντων, τὴν ᾿Αγγελική, ἡ ὁποία διαιρέθηκε μερικῶς καὶ ὄχι ὀντολογικῶς, σὲ ᾿Αγγέλους καὶ Δαίμονες,

μὲ τὴν Πτώση τοῦ ῎Αρχοντος ᾿Αρχαγγέλου ῾Εωσφόρου,  ὁ ὁποῖος στὰ βιβλία τοῦ Δ.Λ. περιορίζεται σὲ ρόλο ἀποκλειστικὰ σκιώδη, ἐνῶ τὰ ὑπόλοιπα ᾿Αγγελικὰ Τάγματα «ἐξαφανίζονται» ἐμπρὸς στὴν «ἐπέλαση τῶν ᾿Ελοχονεφελίμ».

Βεβαίως ὅλη αὐτὴ ἡ παραχάραξη προκαλεῖται ἀπὸ τὸ πασιφανὲς καὶ διάχυτο στὰ βιβλία τοῦ Δ.Λ. «ΕΛ, ΕΛΟΧΙΜ, ΝΕΦΕΛΙΜ», Νεοειδωλολατρικὸ -᾿Αρχαιολατρικὸ φρόνημα, τὸ ὁποῖο «σώνει καὶ καλὰ» θέλει, «Κλείνοντας» (ἔτσι καλεῖ τὸν ἐπίλογο τοῦ βιβλίου-ἱλαροτραγωδία «᾿Ελοχὶμ – Γιατὶ καὶ πῶς ζοῦν ἀνάμεσά μας»), νὰ προωθήσει τοὺς «᾿Ελοχὶμ» καὶ τοὺς «῎Ελ» ὡς τοὺς «κατεδαφισμένους καὶ ξεχασμένους»᾿Ολύμπιους »Θεούς».

Περαιτέρω εἶναι σαφὲς ὅτι τὰ ἀνωτέρω δεδομένα συνθέτουν τὸν σαφῶς ἐξω-ορθόδοξο χαρακτῆρα τοῦ «πιστεύω» τοῦ κ. Δημοσθένη Λιακόπουλου.

Τὸ ζήτημα γιατὶ ὁ κ. Λιακόπουλος «μεγαλύνει» τὴν ᾿Ορθοδοξία καὶ τὸν ῾Ελληνισμό, ἐνῷ ἀντικειμενικὰ ὑπονομεύει καὶ τὰ δύο, πρέπει σίγουρα νὰ ἀπασχολήσει σοβαρὰ τοὺς ἁρμοδίους.

᾿Εμεῖς ὡς ὑπεύθυνοι Ποιμένες τῆς ᾿Ορθόδοξης ᾿Εκκλησίας προσδοκοῦμε ταπεινὰ τὴν μετάνοιά του καὶ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὶς πλάνες του, γιὰ τὰ ὁποῖα εὐχόμεθα ἐγκαρδίως.

(*) Περιοδ. «Θεοδρομία» Θεσσαλονίκης, ἔτος ΙΑʹ, τ. 1/᾿Ιανουάριος-Μάρτιος 2009, σελ. 105-134. Ἐπιμέλ. ἡμέτ.

(1). Πρβλ. Αθ. Χαστουπη, Μορφολογικὲς προϋποθέσεις κατανοήσεως τῆς Γραμματείας τῆς Π. Διαθήκης, ᾿Αθήνα 1981.

(2). Βλ. τὸ βιβλίο τοῦ Δ.Λ. Οἱ ῎Ελ, σ. 67.

(3). Πρβλ. Μοναχοῦ Αρσενιου Βλιαγκοφτη, ᾿Ωριγένης καὶ ᾿Αποκρυφισμός, ἐκδόσεις «Παρακαταθήκη», σελ. 26.

(4). Βλ. σελ. 179, ὅπου πληροφορούμεθα μέσῳ «γνωστῆς του Βιολόγου» ὅτι τὸ DΝΑ τῶν ῾Ελλήνων, τὸ φέρουν 70.000.000 ἄτομα καὶ εἶναι διαφορετικὸ ἀπὸ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων τῆς Μεσογείου!

(5). Λόγος κατὰ Εὐνομιανῶν.

(6). Μ. Βασιλειου, Πρὸς τοὺς νέους, ὅπως ἂν ἐξ ῾Ελληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων.

(7). Βλ. JohnMcNeil,  Τhe Myth of Invariance

πηγη