ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΡΙΣΚΩΝ

ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η παγκόσμια κοινωνία των πολιτών

Σήμερα, όπως και στο μέλλον οι πόλεμοι, οι φυσικές καταστροφές, οι τεχνητές κρίσεις και επιδημίες εκτυλίσσονται σε ολόκληρο τον κόσμο εξαιτίας της αίσθησης του παγκόσμιου ανθρώπου της εν δυνάμει ή πραγματικής συμμετοχής σε αυτούς που παράγεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Η παγκόσμια κοινωνία των πολιτών μετατρέπεται σε παγκόσμια κοινωνία θεατών.

Μπορούμε να συμπεράνουμε τελικά ότι οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει η κοινωνία των πολιτών και η παρουσίαση τους από τα μίντια δεν αποτελούν κομβικές πλευρές μόνο σε ένα συγκεκριμένο τύπο συγκρούσεων, αλλά έχουν θέση σε όλες τις παρούσες κρίσεις.

Ο τρόπος με τον οποίο συνειδητοποιείται, π.χ., η ανθρώπινη αθλιότητα έχει αλλάξει. Ισχύει η σχετικότητα της φτώχειας -σχετικότητα» της φτώχειας σημαίνει μια σχετικότητα των κριτηρίων. Δεν υπάρχουν απόλυτα παρά μόνο σχετικά μέτρα για τη φτώχεια, που κάθε φορά ισχύουν για συγκεκριμένες περιοχές της παγκόσμιας κοινωνίας - π.χ. στην Αφρική, την Ασία και την Ευρώπη. «Διεθνική φτώχεια» σημαίνει: Ο καθένας ζει τη δική του ζωή μέσα στην αντίφαση που συνιστούν τα κριτήρια που ισχύουν παγκοσμίως για τη φτώχεια. Όποιος συγκαταλέγεται στους άστεγους στη Βρετανία, μπορεί, σύμφωνα με τα μέτρα και σταθμά που ισχύουν για την οικογένεια του, στις Ινδίες ή την Καραϊβική να ζει καλά.

Κοινωνία των παγκόσμιων ρίσκων

Είναι διαδικασίες λήψης αποφάσεων, μέσω της συνειδητοποίησης των ρίσκων από την κοινή γνώμη.

 Αυτές οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων καθίστανται πλέον ανοιχτές -συχνά ακούσια και ξεπερνώντας την αντίσταση που προβάλλουν οι πανίσχυροι θεσμοί που τις μονοπωλούσαν- στη δημόσια συζήτηση και αμφισβήτηση. Έτσι, στα πλαίσια της κοινωνίας των παγκόσμιων ρίσκων, κυριολεκτικά μέσα σε μια νύχτα, βγαίνουν στην επιφάνεια καταστάσεις και θέματα που μέχρι τώρα γίνονταν αντικείμενα διαπραγμάτευσης εν κρύπτω. Για όλα αυτά απαιτείται ξαφνικά η έγκριση της κοινής γνώμης.

Κοινωνία των παγκόσμιων ρίσκων σημαίνει:

Το παρελθόν χάνει τη δυνατότητα να προσδιορίζει το παρόν. Τη θέση του παρελθόντος ως αιτίου των βιωμάτων και της συμπεριφοράς στο σήμερα παίρνει το μέλλον, κάτι που δεν έχει υλική υπόσταση, είναι κατασκευασμένο, φανταστικό.

 Όταν κάνουμε λόγο για ρίσκα, μιλάμε για μια κατάσταση που δεν αντιμετωπίζουμε σήμερα, αλλά που θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε στο μέλλον, εάν δεν αρχίσουμε τώρα αμέσως να τραβάμε το κουπί.

Τα υποθετικά ρίσκα είναι το μαστίγιο το οποίο εξαναγκάζει το παρόν να κινείται.

Όσο πιο πυκνή είναι η σκιά που ρίχνουν πάνω στο παρόν, προμηνύοντας ένα τρομακτικό μέλλον, τόσο μεγαλύτερες είναι οι αναταράξεις που μπορούν να απελευθερωθούν σήμερα μέσα από τη δραματουργία του ρίσκου.

Αυτοί οι επιβαλλόμενοι ορισμοί των ρίσκων αποτελούν λοιπόν ένα μαγικό ραβδί στην πολιτική, με το οποίο η χορτάτη κοινωνία, που έχει επαναπαυτεί στην κατάσταση την οποία βρίσκεται, μπορεί να διδάξει στον εαυτό της την αίσθηση του τρόμου και συνεπώς να κινητοποιηθεί και να πολιτικοποιηθεί μέσα από τα διάφορα κέντρα της ακούσια και ενάντια στη θέληση της.

 Η συμβολική, γεμάτη εικόνες σκηνοθεσία της δραματουργίας των ρίσκων αποτελεί κατ' αυτή την έννοια το αντίδοτο στην «εξακολουθητική στενοκεφαλιά» του παρόντος. Μια κοινωνία που αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως μια κοινωνία των παγκόσμιων ρίσκων βρίσκεται στη θέση ενός αμαρτωλού - ο οποίος αναγνωρίζει τις αμαρτίες του, ώστε να μπορεί τουλάχιστον να φιλοσοφεί για τη δυνατότητα και το ευκταίον μιας καλύτερης ζωής, συμβατής με τη φύση και την ανθρώπινη συνείδηση. Διότι είναι λίγοι αυτοί που επιθυμούν να βλέπουν το μαστίγιο να σφυρίζει στον αέρα. Οι περισσότεροι τα θέλουν και τα δύο - θέλουν και να μη συμβαίνει τίποτε, αλλά και να παραπονούνται γι' αυτό. Κατ' αυτό τον τρόπο, μπορούν να απολαμβάνουν την άσχημη καλή ζωή τους και τις πιέσεις που τους ασκεί.

Ο παγκοσμιοποιημένος άνθρωπος αφήνεται έρμαιο, απλοϊκά και ρεαλιστικά ταυτόχρονα, στο φόβο που προκαλούν κάθε φορά οι κίνδυνοι, με το εκάστοτε «δηλητήριο της εβδομάδας» και που λειτουργεί με ερεθιστικό τρόπο, αλλά και παρενέργειες.

Η παγκόσμια κοινωνία ως μια μη δημοκρατικά νομιμοποιημένη πολιτική
«Οι καιροί της μικροπολιτικής έχουν παρέλθει», έγραψε ο Φρειδερίκος Νίτσε περισσότερα από 100 χρόνια πριν, «ήδη ο επόμενος αιώνας θα φέρει μαζί του τη σύγκρουση για την κυριαρχία πάνω στη Γη - την ανάγκη για μεγάλη πολιτική». Τι σημαίνει άραγε ο όρος «παγκόσμια κοινωνία», όταν αντιλαμβανόμαστε όλα αυτά ως μια νέα μορφή του Πολιτικού; Τι σημαίνει η παγκόσμια κοινωνία ως «πολιτική»;
Η εφεύρεση του όρου «παγκόσμια κοινωνία» δημιουργεί λανθασμένα την αίσθηση ότι η πραγματικότητα η οποία περιγράφεται με αυτό κατά βάση δεν είναι τίποτε άλλο παρά -με τα μέτρα και σταθμά των πολιτικών αντιλήψεων που κυριαρχούν στα πλαίσια του εθνικού κράτους- μια πλάγια (έμμεση) μορφή του Πολιτικού.

Παγκόσμια κοινωνία χωρίς (παγκόσμιο) κράτος

Όταν μιλάμε για παγκοσμιοποίηση δεν έχουμε να κάνουμε ούτε μόνο με τεχνικά ούτε μόνο με οικονομικά ζητήματα. Πρόκειται για το πώς εσύ και εγώ διαφεντεύουμε τη ζωή μας».

Και ο Μαρκ Πόστερ ρωτά: «Όταν εγώ επικοινωνώ με ένα φίλο  μου στο Παρίσι άμεσα ή μέσω E- MAIL, ενώ βρίσκομαι στην Καλιφόρνια, όταν παρακολουθώ τις πολιτικές και πολιτιστικές εξελίξεις σε όλο τον κόσμο χωρίς να χρειάζεται να εγκαταλείψω το σπίτι μου, όταν τα δεδομένα που περιγράφουν την προσωπικότητα μου είναι διαθέσιμα για κυβερνήσεις και επιχειρήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, χωρίς ούτε να το γνωρίζω ούτε και να μπορώ να το εμποδίσω, όταν ψωνίζω από το σπίτι μου, χρησιμοποιώντας τον υπολογιστή μου: Πού βρίσκομαι τότε; Ποιος είμαι;».

Αναντίστρεπτη παγκοσμιότητα, όπως ήδη έχουμε πει, σημαίνει ότι ζούμε προ πολλού μέσα σε μια παγκόσμια κοινωνία και με αυτό υπονοούνται δύο θεμελιακά είδη συμπεριφοράς: Ότι ζούμε και δρούμε από τη μία σε ένα σύνολο κοινωνικών και εξουσιαστικών σχέσεων που δεν είναι οργανωμένες πολιτικά στη βάση του εθνικού κράτους και από την άλλη μέσα σε μια πραγματικότητα που υπερβαίνει τα σύνορα.
Η ενότητα κράτους, κοινωνίας και ατόμου, την οποία προϋπέθετε η περίοδος της Πρώτης Νεωτερικότητας, χάνεται.
 Η παγκόσμια κοινωνία δεν μπορεί να ερμηνευτεί ως κοινωνία του παγκόσμιου κράτους ή της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά ως μια μη κρατική κοινωνία, δηλαδή ως μία αθροιστική κατάσταση της κοινωνίας, στα πλαίσια της οποίας οι εγγυήσεις για το απαραβίαστο των εδαφικών ορίων, αλλά και οι κανόνες της πολιτικής που νομιμοποιείται στα μάτια της κοινής γνώμης χάνουν τη συνοχή τους.
Για την παγκόσμια εποχή ισχύει το εξής: Τα εθνικά κράτη δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς τις παγκόσμιες κοινωνίες και οι παγκόσμιες κοινωνίες δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς τα εθνικά κράτη και τις εθνικές κοινωνίες. Είναι τα εμπόδια, οι ρήξεις και τα ερωτήματα που ξεπηδούν μέσα από τις σχέσεις όλων αυτών που φορτίζουν πολιτικά την κατάσταση.
«Κόσμος» στα πλαίσια της παγκόσμιας κοινωνίας ονομάζεται η «πολυμορφία χωρίς ενότητα» (ALBROW). Αντίστοιχα, η «εθνική» κοινωνία σημαίνει «ενότητα με περιορισμένη πολυμορφία».
Παγκόσμια κοινωνία σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με μια «κοινωνία» που δεν προσδιορίζεται εδαφικά, δεν είναι ολοκληρωμένη, δεν είναι μοναδική, κάτι όμως που δεν σημαίνει ότι αυτό το είδος πολλαπλότητας και πολιτισμικών διαφορών δεν εμπεριέχει απολύτως καμία σύνδεση με συγκεκριμένο τόπο - το είδος αυτής της σύνδεσης μάλλον αίρει την εξίσωση των κοινωνικών και τοπικών διαφορών που έχει επιβληθεί από την εικόνα της κοινωνίας στα πλαίσια των εθνικών κρατών, δημιουργώντας «διεθνικούς» κόσμους.
Στις διεθνικές, παγκοσμιοτοπικές βιογραφίες, που γράφονται σε πολλούς τόπους, διευρύνονται και πολλαπλασιάζονται τα σημεία συνάντησης και διασταύρωσης των ανθρώπων.
Ως προς αυτό είναι ίσως χαρακτηριστικό το παράδειγμα των (φανταστικών) μορφών επικοινωνίας που προσφέρουν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Η υπόθεση ενός «παγκόσμιου χωριού» δεν αποδεικνύεται σε τελική ανάλυση λανθασμένη, επειδή ευαγγελίζεται για μια ακόμη φορά την επιστροφή της «κοινότητας».
 Όμως το μυστικό των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης βρίσκεται αρχικά στη δυνατότητα να κινητοποιούν και έτσι να δημιουργούν δυνάμει πολιτικές στιγμές.
Η επικοινωνία με ηλεκτρονικά μέσα καθιστά δυνατό ό,τι αποκλειόταν μέχρι σήμερα: Την ενεργό, ταυτόχρονη και αμφίδρομη επικοινωνία μεταξύ μεμονωμένων δρώντων, πέρα από κάθε έννοια συνόρου που επιβάλλεται από χώρες, θρησκείες και ηπείρους. Δεν πρέπει να αποκρυφτεί ο θαυμαστός, καινούριος κόσμος των μίντια, όμως οι ευκαιρίες που προκύπτουν μέσα από αυτόν σε πολιτικό επίπεδο δεν πρέπει επίσης να παραγνωριστούν: Μέσω ενός απλού διακόπτη, μπορεί ο καθένας να επωφεληθεί από αυτές τις ευκαιρίες -το μυστικό βρίσκεται στη δράση και όχι στην εσωτερική αυτοσυγκέντρωση, στις ευκαιρίες της στιγμής και όχι στην παράδοση.
Με άλλα λόγια:
Η παγκόσμια κοινωνία παραπέμπει σε ένα είδος Νέου Κόσμου, ένα είδος ανεξερεύνητης ηπείρου που βρίσκεται στην διεθνική γη δεν ανήκει σε κανένα, στο χώρο ανάμεσα στα εθνικά κράτη και τις εθνικές κοινωνίες.
 Το αποτέλεσμα είναι το εξής: Δημιουργείται μια διαφορά ισχύος ανάμεσα στην πολιτική των εθνικών κρατών και τις δυνατότητες δράσης που προσφέρει η παγκόσμια κοινωνία. Αυτή η διαφορά δεν φαίνεται μόνο στη συμπεριφορά των εθνικών κρατών απέναντι στα πολυεθνικά επιχειρηματικά συγκροτήματα - εδώ φυσικά αποκαλύπτεται με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο. Καθορίζει επίσης και άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα τη διαμόρφωση ενός διεθνικού συστήματος δικαιοσύνης, την αντιμετώπιση της διεθνούς εγκληματικότητας, τις δυνατότητες διαμόρφωσης μιας διεθνικής πολιτισμικής πολιτικής ή τις δυνατότητες δράσης διεθνικών κοινωνικών κινημάτων κ.λπ.
Για το λόγο αυτό, πολλοί συγγραφείς βλέπουν στην εποχή του παγκόσμιου το τέλος του εθνικού κράτους και μαζί με αυτό και της δημοκρατίας.
«Το τέλος του έθνους φέρνει μαζί του το θάνατο της πολιτικής», γράφει ο Ζαν-Μαρί Γκυενό. «Από τη στιγμή που η αλληλεγγύη και τα κοινά ενδιαφέροντα δεν διαθέτουν πλέον κανένα φυσικό χώρο, καταρρέει η όμορφη τάξη μιας κοινωνίας στην οποία οι διάφορες μορφές εξουσίας είναι προσαρμοσμένες η μία στην άλλη, σε μορφή πυραμίδας.
Δεν υπάρχουν πια μεγάλες αποφάσεις, από τις οποίες θα μπορούσαν να προκύψουν μικρές αποφάσεις, δεν υπάρχουν κανόνες, από τους οποίους θα μπορούσαν να εξαχθούν διαταγές.
Ακριβώς όπως οι κοινότητες δεν "περιέχονται" στην περιφέρεια και η περιφέρεια δεν "περιέχεται" στο εθνικό κράτος, έτσι και η μικρή απόφαση δεν μπορεί να εξαχθεί από τη μεγάλη. Η κρίση του συστήματος εξουσίας που πηγάζει από ένα συγκεκριμένο χώρο κορυφώνεται κατ' αυτό τον τρόπο μέσα από το σύστημα λήψης αποφάσεων. Οι αποφάσεις δεν παίρνονται πλέον μέσα από μια ευθύγραμμη διαδικασία όπου ο καθένας έχει συγκεκριμένα καθήκοντα - αντί αυτού αποσυντίθενται πλέον σε πολλά κομμάτια, ενώ και οι παραδοσιακές πολιτικές συζητήσεις, οι αντιπαραθέσεις γύρω από αρχές και θεμελιακές ιδέες, γύρω από την ιδεολογία και την κοινωνική τάξη ξεθωριάζουν ή ακόμα παύουν να έχουν το οποιοδήποτε νόημα.
Τα διεθνικά κράτη είναι παγκοσμιοτοπικά κράτη, τα οποία κατανοούν τη θέση τους, σύμφωνα με την αρχή της εμπεριεχόμενης διάκρισης, ως επαρχίες της παγκόσμιας κοινωνίας και κατ' αυτό τον τρόπο κερδίζουν τη θέση που τους αρμόζει - στην παγκόσμια αγορά, στην πολυκεντρική παγκόσμια πολιτική σκηνή.
Διεθνική συνεργασία:
Δεν μπορεί να υπάρξει απάντηση στην παγκοσμιοποίηση από κάθε εθνικό κράτος ξεχωριστά. Η πολιτική των μεμονωμένων εθνικών κρατών είναι ολοένα και πιο λανθασμένη ή με άλλα λόγια συνεπάγεται διαρκώς μεγαλύτερο κόστος γι' αυτά (όπου το «κόστος» δεν μεταφράζεται μόνο με οικονομικούς όρους). Η μοναχική πορεία των κρατών καταλύει την κρατική πολιτική ενώ η διεθνική συνεργασία την αναζωογονεί.
Από το εθνικό-εθνικό στο παγκόσμιο-τοπικό
Επαρχίες της παγκόσμιας κοινωνίας
Προσδιορισμένη πολυμορφία
Διεθνικό σημαίνει επίσης διαπολιτισμικό.
Όταν η παγκόσμια κοινωνία ερμηνεύεται ως πολυμορφία χωρίς ενότητα και η εθνική κοινωνία ως ενότητα με περιορισμένη πολυμορφία, τότε το διεθνικό κράτος ερμηνεύεται ως προσδιορισμένη πολυμορφία.

Συγκεντρωτισμός και αποκέντρωση

Τα διεθνικά κράτη πρέπει να αντιμετωπιστούν στη βάση της παράλληλης διαδικασίας συγκεντροποίησης και αποκέντρωσης. Όχι μόνο είναι ορατή η πολυμορφία των διεθνικών πρωταγωνιστών, αλλά αυτοί πλέον συμμετέχουν και στον καταμερισμό των πολιτικών ευθυνών. Γι' αυτό και η διαμόρφωση διεθνικών διαπλοκών προχωρεί παράλληλα με την ανάπτυξη της τοπικής διάστασης, στα πλαίσια της παγκόσμιας κοινωνίας, της εξουσίας και του καταμερισμού ευθυνών. Αυτές οι μορφές αποκέντρωσης της εξουσίας και καταμερισμού ευθυνών είναι η άλλη πλερά των μορφών συγκεντρωτισμού που παρατηρούνται: Για παράδειγμα, η συγκέντρωση δυνάμεων και οι κατευθυντήριες γραμμές σχετικά με τις ρυθμίσεις των κανόνων της αγοράς, κοινωνικού και οικολογικού περιεχομένου, είναι κάτι που πρέπει κατ' αρχάς να προετοιμαστεί και να κατακτηθεί σε διεθνικό επίπεδο (όπως στο επίπεδο της Ευρώπης).

Οι αντίπαλοι των πολυεθνικών επιχειρήσεων

 Τα εθνικά κράτη πάσχουν από μία θανάσιμη ασθένεια - την απώλεια των φορολογικών πόρων. Τα διεθνικά κράτη πρέπει λοιπόν να κλείσουν τις φορολογικές τρύπες, ώστε να είναι σε θέση να αναπτύξουν την πολιτική και κοινωνικοπολιτική τους ισχύ και ανταγωνιστικότητα.
Ένα ευρωπαϊκό διεθνικό κράτος θα μπορούσε για παράδειγμα μετά την καθιέρωση του ευρώ να συνεχίσει να αντιμετωπίζει τις κερδοσκοπικές συναλλαγματικές κρίσεις με την καθιέρωση ενός ελάχιστου φόρου -του περίφημου φόρου που πρότεινε ο Τόμπιν.
Η αφετηρία θα μπορούσε να αναζητηθεί στο γεγονός ότι όχι μόνο τα εθνικά κράτη, αλλά και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις πέφτουν σε αντιφάσεις. Από τη μία θέλουν να ξεφύγουν από την κρατική χειραγώγηση, ακολουθούν λοιπόν μια πολιτική ελαχιστοποίησης του κράτους. Από την άλλη, τους εφιστάται η προσοχή γύρω από το γεγονός ότι απέναντι στη δυναμική που δημιουργούν οι κρίσεις της παγκόσμιας αγοράς, ο διεθνικός χώρος εξακολουθεί να είναι προβλέψιμος γι' αυτές μέσω συγκεκριμένων συντεταγμένων. Διότι η φτώχεια χωρίς σύνορα δεν καταργεί μόνο τη δημοκρατία, αλλά τελικά καταργεί και την ίδια την αγορά και τα κέρδη.
Συμπεριληπτική κυριαρχία
 Η συζήτηση γύρω από το θέμα εθνικό κράτος ή πολυπλευρότητα, υπερεθνικό κράτος κ.λπ. εξακολουθεί να πηγάζει από το γεγονός ότι τα εθνικά κράτη εξακολουθούν να προσδίδουν μεγάλη αξία στην κυριαρχία (ερμηνευόμενη ως το αυτόνομο δικαίωμα να καθορίζουν τους νόμους) και την αυτονομία τους (δηλαδή το να έχουν τον αποφασιστικό λόγο για το θέμα των μέσων επιβολής της εξουσίας τους), έτσι ώστε οι κορυφαίοι θεσμοί να μπορούν να εξασφαλίζουν ανάλογη συγκέντρωση εξουσιών. Η κατατεμαχισμός της κυριαρχίας αντιμετωπίζεται έτσι ως παιχνίδι χωρίς νικητή, όπου ο ένας είναι υποχρεωμένος να παραιτηθεί από κάτι, γεγονός το οποίο εξουσιοδοτεί έναν υπερεθνικό θεσμό. Αντιθέτως, η ιδέα του διεθνικού κράτους πρέπει να κατανοηθεί ως ένα παιχνίδι με σκοπό τη νίκη. Μέσω της συνεργασίας προκύπτει ένα πλεόνασμα κυριαρχίας, το οποίο αποδεικνύεται ωφέλιμο και για τους δύο - τη διεθνική συγκέντρωση δυνάμεων και τα εθνικά κράτη που συνδέονται μέσω αυτής.

Ο νέος Μεσαίωνας

 Στην περίοδο της Δεύτερης Νεωτερικότητας επιβάλλονται, κατά μία ειρωνική σύμπτωση, σχηματισμοί του πολιτικού που κουβαλούν μαζί τους μεσαιωνικές-τάσεις. Τα διεθνικά κράτη πρέπει να μοιραστούν την αφοσίωση των υπηκόων τους με άλλες περιφερειακές και διεθνικές εξουσίες από τη μία πλευρά, με υπο-κρατικές, υπο-εθνικές αρχές από την άλλη.

Αυτός ο «νέος Μεσαίωνας» (Η. Βull) σημαίνει: Οι κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις και τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά πρέπει να αντιμετωπιστούν μέσα από την αλληλεπικάλυψη των αντιλήψεων των παγκόσμιων, περιφερειακών, εθνικών και τοπικών σημείων αναφοράς και τρόπων δράσης.

Το παγκόσμιο παιχνίδι των βασανιστηρίων επιδέχεται λοιπόν (τουλάχιστον) δύο ερμηνείες.

Η πρώτη είναι η εξής:
 Ο νεοφιλελεύθερος οικουμενισμός καταστρέφει τον εθνικό θεσμικό σκελετό της περιόδου της Πρώτης Νεωτερικότητας.
 Και η δεύτερη:
Η άλλη πλευρά της νεοφιλελεύθερης αδιαφορίας της «προδοσίας της πατρίδας» από τη διεθνική οικονομία και (υπο)πολιτική- είναι η επιβολή διεθνικών μορφών σκέψης, συμπεριφοράς και εν γένει ζωής.
Η πολιτική της παγκόσμιας αγοράς επιβάλλει -παρά τη θέληση ορισμένων από τους πρωταγωνιστές της- διεθνικές κοινωνικές σχέσεις και συνήθειες - σε κάθε περίπτωση, αυτό γίνεται μόνο τότε και στο βαθμό που η κρατική πολιτική αντιμετωπίζει την παγκοσμιοποίηση ως διαδικασία ανανέωσης και μαθαίνει να τη χρησιμοποιεί ως τέτοια.

από το βιβλίο του Ο Υ Λ Ρ Ι Χ Μ Π Ε Κ
Τι είναι παγκοσμιοποίηση;
Λανθασμένες αντιλήψεις και απαντήσεις

Πέμπτη, 17 Δεκεμβρίου 2009
Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ,Η "ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ" ΚΑΙ Η " ΚΛΙΜΑΤΟΛΟΓΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ" - Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΩΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΨΙΜΟ ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ ΤΩΝ ...ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

...Αν δεν θεσπίσουμε ένας σύστημα μίας παγκόσμιας διακυβέρνησης που θα αναλάβει την παραγωγή και την αναπαραγωγή να βρίσκονται μέσα σε "βιώσιμα" όρια, ο κόσμος θα καταστραφεί...
Πρίν λίγες ημέρες σχολιάζαμε τα όσα αποκάλυψε η κλοπή e-mails επιστημόνων που βρίσκονται στα επιτελεία επιτροπών και οργανισμών ασχολουμένων με τις κλιματολογικές αλλαγές και την υπερθέρμανση του πλανήτη (υπόθεση climagate).
Oυδείς αμφισβητεί ότι ο πλανήτης υποφέρει απο την δαιμονοποίηση της κοινωνικής ζωής και την θεοποίηση του κέρδους,όμως και σε αυτό το ζήτημα αναπτύχθηκε μια επιθετική προπαγάνδα με στόχο να πεισθεί ο κόσμος ότι είναι μονόδρομος η υποταγή του σε οποιαδήποτε ντιρεκτίβα θα εκπορεύεται απο ένα "επιστημονικό διευθυντήριο".
Τα πρώτα δείγματα της λειτουργίας αυτού του άτυπου αλλά οργανωμένου με θεσμικές υποδομές διευθυντηρίου αναδεικνύουν τον υποκριτικό ρόλο του και την επικουρική του θέση στην επερχόμενη παγκόσμια κυβέρνηση.
Πρός το παρόν απο το παρασκήνιο, η παγκόσμια αυτή κυβέρνηση αρκείται στον έλεγχο διεθνών οργανισμών-επιτροπών - κρατών και στην εκπροσώπησή της δια μέσου των αρχηγών κρατών ή συμμαχιών.Αργότερα όταν όλα θα έχουν "τακτοποιηθεί" και ο κάθε ένας εξ ημών θα έχει αριθμοποιηθεί και "τσιπαριστεί" ,θα βγεί ως φυσικό αποτέλεσμα των ...διεθνών εξελίξεων και στο προσκήνιο δείχνοντας φυσικά το αληθινό της πρόσωπο.
Μια εκ των "παιδαγωγικών" της "Νέας Εποχής" που αποτελεί και το ιδεολογικό υπόβαθρο αυτής της πλανητικής δικτατορίας, είναι και η "θρησκειοποίηση" της επιστήμης με τέτοιο μάλιστα τρόπο που θυμίζει τις εποχές που κάποιοι προσπαθησαν δια των σταυροφοριών ή της ιεράς εξέτασης να "Χριστιανοποιήσουν" όλες τις αντίχριστες πρακτικές.
Απο το συγκλονιστικό και επίκαιρο άρθρο της Maggie Gallagher την μετάφραση και τον σχολιασμού του οποίου επιμελήθηκε το αποκαλυπτικό και αξιόλογο ιστολόγιο "Κόκκινος Ουρανός" (http://redskywarning.blogspot.com/) παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα γύρω απο αυτό το μείζον θέμα:

‘SCIENCE AS RELIGION’
της Maggie Gallagher.

http://redskywarning.blogspot.com/2009/12/science-religion.html
(Η Maggie Gallagher είναι πρόεδρος του Εθνικού Οργανισμού για τον Γάμο - National Organization for Marriage- και αρθρογραφεί για 14 χρόνια.)
Τι μπορούμε να μάθουμε από το ‘Climategate’ - δηλαδή, το σκάνδαλο στο οποίο αποκαλύφθηκε από «χακαρισμένα» e-mails που ήρθαν στο φως, ότι οι επίσημοι επιστήμονες που ασχολούνται με το κλίμα αγωνίζονται να κατασκευάσουν μία καθολική «συναίνεση» σχετικά με την υπερθέρμανση του πλανήτη, αλλοιώνοντας τα δεδομένα και τιμωρώντας τους διαφωνούντες;
Εδώ κρύβεται μία μεγάλη αλήθεια: η εξουσία διαφθείρει.
Η εξουσία της επίσημης, «πιστοποιημένης» αλήθειας είναι μια ιδιαίτερα μεθυστική εξουσία. Στην κοινωνία μας, όλο και περισσότερο, αυτού του είδους η εξουσία βρίσκεται μόνο στην επιστήμη. Και έτσι η επιστήμη ασκείται όλο και περισσότερο με τρόπο καταχρηστικό στην προσπάθειά της να δημιουργήσει μία ηθική που θα μπορεί να «περπατήσει» μέσα στον σύγχρονο κόσμο, μία ηθική που κάθε κοινωνία χρειάζεται.
Κατά τη διαδικασία αυτή, ο μοντέρνος φιλελευθερισμός ενέχει τον κίνδυνο να μετατρέψει την επιστήμη σε ένα είδος θρησκείας, (με τον Αλ Γκορ αδιαμφισβήτητο "προφήτη") όπου κάθε διαφωνία είναι αίρεση. Μπορείτε να δείτε να προχωράει αυτό το έργο στην υπόθεση με τα χακαρισμένα e-mails.
Γράφει ο Clive Crook στο blog ‘The Atlantic Monthly’: "Το στενό πνεύμα αυτών των, υποτίθεται, ανθρώπων της επιστήμης, η βούλησή τους να προχωρήσουν όσο γίνεται πιο πέρα προκειμένου να υπερασπιστούν ένα προκαθορισμένο μήνυμα, προκαλεί έκπληξη ακόμα και σε μένα. Η δυσωδία της πνευματικής διαφθοράς είναι ακατανίκητη."
Ο John Tierney, επιστημονικός αρθρογράφος στους New York Times, ρίχνει το καρφί: "Η περιφρόνηση για τους επικριτές, στην ιστορία με τα μηνύματα των χακαρισμένων e-mails, είναι μία ακόμη ένδειξη ότι οι επιστήμονες μοιάζουν με ένα ιερατείο που έχει ως «ιερή» αποστολή την προστασία του «ναού» από βαρβάρους".
Αυτό δεν συμβαίνει τυχαία. Κάθε κοινωνία χρειάζεται κάποιες δημόσιες ηθικές αλήθειες για να ζήσει με αυτές. Μια γνωστική ελίτ που χάνει την πίστη της στον Θεό ή στην ορθολογική ηθική αλήθεια, θα προσπαθεί, όλο και περισσότερο, να θέσει αυτήν την δημόσια ηθική επάνω στην επιστήμη.
Για ποιους άλλους λόγους μπορούμε να δικαιολογήσουμε τον τερματισμό κάθε συζήτησης (για το κλίμα) και τη λήψη τέτοιων μέτρων που απαιτούν τις θυσίες των μελών μιας κοινωνίας - και την τιμωρία των «αποστατών» από αυτές τις θυσίες;
Τι, για παράδειγμα, θα μπορούσε να δικαιολογήσει, ενδεχομένως, μια τεράστια μηχανή παγκόσμιας διακυβέρνησης που θα έχει την δυνατότητα να πει σε όλους ανθρώπους, από τις ΗΠΑ έως στην Τρανσυλβανία, τι είδους λαμπτήρες θα μπορούν να αγοράσουν ή τι είδους αυτοκίνητα να οδηγούν; Γιατί θα πρέπει να δημιουργήσουμε ένα μηχανισμό που θα θέτει τους πολιτικούς υπεύθυνους για την διανομή των επιδοτήσεων και των απαλλαγών που επιτρέπουν στις «ευνοημένες» βιομηχανίες και τους επιχειρηματίες να παραμείνουν στις μπίζνες, που δημιουργούν μια νέα τάξη δισεκατομμυριούχων του άνθρακα; Ποια είναι η ορθολογική βάση μίας δημόσιας ηθικής που λέει στους κατοίκους της Pennsylvania ότι η χρήση του άνθρακα αποτελεί έγκλημα και από την άλλη χαιρετίζει την Κίνα που κρατάει χαμηλά την αύξηση του πληθυσμού της, ο οποίος είναι υπεύθυνος για την παραγωγή άνθρακα, με το να προωθεί τις εκτρώσεις όταν πρόκειται να γεννηθούν κοριτσάκια; (Για το θέμα αυτό διαβάστε ΕΔΩ και φρίξτε...)
Για τον φιλελευθερισμό, η απάντηση έχει γίνει «επιστήμη». Οι «πνευματώδεις» φιλελεύθεροι που συνήθως, εκφράζονται περιφρονητικά για τους συντηρητικούς θεωρώντας τους ηλίθιους ή αντι-επιστημονικούς, είναι στο κάτω κάτω, απλώς μία αντανάκλαση της ολοένα και περισσότερο απεγνωσμένης προσπάθειας του φιλελευθερισμού, να κάνει κακή χρήση της επιστήμης προκειμένου να μεταμορφωθεί ο ίδιος (ο φιλελευθερισμός) σε μια νέα δημόσια ηθική - μια ηθική με νόμιμη ταμπέλα που θα έχει δικαίωμα να συμμορφώνει τους «λιποτάκτες» και τους «αιρετικούς».
Η επιστημονική γνώση πασχίζει να είναι «η αλήθεια» με έναν τρόπο που δεν βρίσκεται σε άλλες μορφές γνώσης. Ο κόσμος δεν είναι επίπεδος. Η Γη μετακινείται. Οι μαύροι δεν είναι κατώτεροι από τους λευκούς. Τα παιδιά δεν χρειάζονται μαμά και μπαμπά. Δεν υπάρχει περίπτωση να διαφωνήσεις με τον γάμο των ομοφυλοφίλων. Αν δεν θέσπισουμε ένας σύστημα μίας παγκόσμιας διακυβέρνησης που θα αναλάβει την παραγωγή και την αναπαραγωγή να βρίσκονται μέσα σε "βιώσιμα" όρια, ο κόσμος θα καταστραφεί. Ως εκ τούτου, οι φιλελεύθεροι χρησιμοποιούν την εξουσία της κυβέρνησης για την επίτευξη των στόχων τους έναντι των άλλων.
Ωστόσο, η επιστήμη είναι ένα ιδιαίτερα εύθραυστο λουλούδι του πολιτισμού, που ανάλογα με το ποιες διαδικασίες θα ακολουθηθούν, ενδέχεται να μην μπορέσει τελικά,να είναι βιώσιμη η προσπάθεια που γίνεται να μετατραπεί σε μία αληθινή βάση δημόσιας ηθικής. Η ιστορία μας έχει δείξει ότι οι επιστήμονες δεν είναι πιο απαλλαγμένοι από την διαφθορά της εξουσίας από οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο. Κάτω από τις ανάλογες πολιτικές συνθήκες, επιστήμονες έχουν δηλώσει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν μαύρους ως πειραματόζωα και να βασανίσουν Εβραίους. Σε πολύ μικρότερη κλίμακα, έχουμε δει τι συμβαίνει με την αξιοπιστία των ακαδημαϊκών εξετάσεων εφόσον το εισόδημα των Σχολών εξαρτάται εν μέρει από το πόσο καλά τα πάνε οι μαθητές.
Ήταν πάντα διανοητικά παράλογο να ισχυριστεί ότι το επιστημονικό κύρος της θεωρίας της υπερθέρμανσης του πλανήτη είναι κάτι σαν αυτό του Δαρβίνου ή του Γαλιλαίου - ένα μοντέλο της αλλαγής του κλίματος που δεν είχε προβλέψει την παγκόσμια θερμοκρασία που έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια, πολύ δύσκολα μπορεί να υπολογίσει με ακρίβεια πως θα είναι ο καιρός 50 χρόνια από τώρα.
Αλλά το πρόβλημα του ξεπεσμού της επιστήμης σε θρησκεία εξακολουθεί να ισχύει ακόμη και αν είναι οι θιασώτες της παγκόσμιας υπερθέρμανσης έχουν δίκιο. Οι επιστημονικές θεωρίες είναι από την φύση τους διαψεύσιμες. Αυτό είναι που τις κάνει επιστημονικές - και όχι θρησκευτικές ή ηθικές προτάσεις.
Η επιστήμη δεν μπορεί να γίνει η βάση για μία δημόσια ηθική χωρίς να διαφθείρει τον εαυτό της.
Ο Φιλελευθερισμός θα πρέπει να βρει μέσα του κάποια άλλη ικανότητα για την ηθική αλήθεια, συνδέοντας τον λόγο (την αιτία) και την αρετή, ή υποχωρώντας σε τελική ανάλυση από οποιαδήποτε αξίωση τόσο μεγάλη που να λέει: επειδή το θέλω εγώ, επειδή το λέμε εμείς.

Σημεία τῶν Καιρῶν του (†)Γέροντος Παϊσίου
Μετά ἀπό τήν μπόρα τήν δαιμονική, θά ἒλθη ἡ λιακάδα ἡ Θεϊκή.
Πίσω ἀπό τό κοσμικό πνεύμα τῆς σημερινῆς “ἐλευθερίας” τῆς ἔλειψης σεβασμοῦ στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, στούς μεγαλυτέρους, γονείς, καί διδασκάλους, πού ἔχουν φόβο Θεοῦ, κρύβεται ἡ πνευματική σκλαβιά, τό ἂγχος, καί ἡ ἀναρχία, ποῦ ὁδηγοῦν τόν κόσμο στό ἀδιέξοδο, στήν ψυχική καί σωματική
καταστροφή.
Πίσω λοιπόν καί ἀπό τό τέλειο σύστημα “κάρτας ἐξυπηρετήσεως” ἀσφαλείας κομπιούτερ, κρύβεται ἡ παγκόσμια δικτατορία, ἡ σκλαβιά τοῦ ἀντιχρίστου. Ἀποκ. Ἰωάννου κεφ. Ιγ’ 16 “ἵνα δώσουσιν αὐτοῖς
χάραγμα ἐπί τῆς χειρός αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπί τῶν μετώπων αὐτῶν, καί ἵνα μή τις δύναται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μή ὁ ἔχων τό χάραγμα, τό ὂνομα τοῦ θηρίου ἢ τόν ἀριθμόν τοῦ θηρίου˙ ἀριθμός γάρ ἀνθρώπου ἐστί καί ὁ ἀριθμός αὐτοῦ χξς“ = 666.
Ὁ Ἃγιος Ἀνδρέας ὁ Καισαρείας γράφει τά ἐξείς˙ “Περί τοῦ μιαροῦ ὁνόματος τοῦ ἁντιχρίστου. Καί τήν μέν ἀκρίβειαν τῆς ψήφου, ὡς καί τά λοιπά τά περί αὐτοῦ γεγραμμένα, ὁ χρόνος ἀποκαλύψει καί ἡ πεῖρα τοῖς νήφουσιν˙…… ἀλλ᾽ oὐκ εὐδόκησεν ἡ Θεία Χάρις ἐν Θεία Βίβλῳ τό τοῦ λυμεῶνος ὂνομα γραφῆναι˙ ὡς ἐν γυμνασίας δε λόγῳ πολλά ἐστιν εὐρεῖν……”. Ἁγίου Ἀνδρέα Καισαρείας, ἐξήγησις ἐις τήν Ἰωάννου Ἀποκ. Σελ. 341-42, κεφ. ΛΗ._
Τό παράξενο ὃμως, καί πολλοί πνευματικοί ἂνθρωποι ἐκτός ποῦ δείνουν δικές των ἐρμηνείες, φοβάνται καί αὐτοί τόν κοσμικό φόβο του φακελλώματος, ἐνῶ ἒπρεπε νά ἀνησυχοῦν πνευματικά, καί νά βοηθήσουν τούς Χριστιανούς μέ τήν καλή ἀνησυχία, καί νά τούς τονώνουν στήν πίστη, νά νιώθουν Θεϊκή παρηγοριά.
Ἀπορώ! Δέν τούς προβληματίζουν ὂλα αυτά τά γεγονότα; γιατί δέν βάζουν ἓστω ἓνα ἑρωτιματικό για τῆς ἐρμηνείες τοῦ μυαλοῦ τους; Κι᾽ ἂν ἐπιβοηθοῦν τόν ἀντίχριστο γιά τό σφράγισμα, πῶς παρασύρουν καί ἂλλες ψυχές στήν ἀπώλεια; Αὐτό ἐννοεῖ˙ “… τό ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατόν, καί τούς ἐκλεκτούς”. Μᾶρκ. Ιγ’.
Θά πλανεθοῦν, αὐτοί ποῦ τά ἐρμηνεύουν μέ τό μυαλό. Κί ἐνῶ τά σημεία φαίνωνται ξεκάθαρα˙ “τό θηρίο” στής Βρυξέλλες μέ τό 666 ἒχει σχεδόν ρουφίξει ὂλα τά κράτη στό κομπιοῦτερ. Ἡ κάρτα, ἡ ταυτότητα, “ἡ εἰσαγωγή τοῦ σφραγίσματος” τί φανερώνουν; Δυστυχῶς τό ράδιο μόνο παρακολουθοῦμε τί καιρό θά
ἒχουμε.
Τί θά μάς πῆ ὁ Χριστός; “ὑποκριταί, τό μέν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τά δέ σημεῖα τῶν οὐ δύναστε γνῶναι;” Ματθ. Κεφ. 65!
Μετά λοιπόν ἀπό τήν κάρτα, καί τήν ταυτότητα, “το φακέλλωμα” γιά νά προχωρίσουν πονηρά στό σφράγισμα, θά λένε συνέχεια στήν τηλεόραση, ὃτι πῆρε κάποιος τῆν κάρτα τοῦ δείνα, καί τοῦ σήκωεσε τά χρήματα ἀπό τήν τράπεζα. Ἀπό τήν ἂλλη μεριᾶ, θά διαφημίζουν “τό τέλειο σύστημα” τό σφράγισμα στό χερι ἢ στό μέτωπο μέ ἀκτίνες λέϊζερ, πού δέν θά διακρίνεται ἐξωτερικά, μέ τό 666 τό ὃνομα τοῦ ἀντιχρίστου.
Δυστυχῶς, καί πάλι “ὁρισμένοι γνωστικοί” θα φασκιώνουν τά πνευματικά τους τέκνα σάν τά μωρά, δῆθεν γιά νά μήν στενοχωριοῦνται˙ “δέν πιράζει αὐτό, δέν εἶναι τίποτα, ἀρκεῖ ἐσωτερικά νά πιστεύετε!” Κι᾽ ἐνῶ βλέπουμε τόν ἀπόσ. Πέτρο ποῦ ἐξωτερικά ἀρνήθηκε τόν Χριστό, καί ἦτο ἂρνησις, αὐτοί ἀρνοῦνται τό Ἃγιο σφράγισμα τοῦ Χριστοῦ ποῦ τούς δόθηκε στό Ἃγιο Βάπτισμα˙ “Σφραγῖς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου” μέ τό
να δέχονται τήν σφραγίδα τοῦ ἀντιχρίστου, λένε καί ὂτι ἒχουν μέσα τους τόν Χριστό!!
Τέτιοα δυστυχῶς λογικῆ, εἶχαν καί ὁρισμένοι “γνωστικοί” στά χρόνια τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, ποῦ προσπαθοῦσαν νά μεταστρέψουν τούς υποψήφιους μάρτυρας, ὃπως ἀναφέρει ὁ Μέγας Βασίλειος στόν
λόγο του στόν Μάρτυρα Γόρδιο “…… πολλοί παραλογιζόντουσαν προσπαθώντας νά πείσουν τόν Μάρτυρα νά ἀρνηθῆ μόνο μέ τά λόγια, καί νά κρατήση τήν πίστη μέ τήν ψυχή, τήν ἐσωτερική διάθεση, γιατί ὁ Θεός δέν δίνει προσοχῆ στήν γλῶσσα ἀλλά στήν διάθεση. Ὁ Μάρτυς ὃμως Γόρδιος ἦταν ἂκαμπτος καί
ἀπεκρίθηκε˙ “οὐκ ἀνέχεται τι γλῶσσα κτισθεῖσα παρά Χριστοῦ φθέγξασθαι τι κατά τοῦ Κτίσαντος…… μή πλανᾶσθε Θεός οὐ μυκτηρίζεται ἐκ τοῦ στόματος ἡμᾶς τοῦ ἡμετέρου κρίνει, ἐκ τῶν λόγων δικαιοῖ, καί ἐκ τῶν λόγων καταδικάζει”.
Ἐπίσης ἐπί Δεκίου, μέ διάταγμα ζητοῦσε νά ὁμολογήσουν τήν θρησκεία τῶν εἰδωλολατρῶν, καί ὃσοι Χριστιανοί δήλωναν, καί θυσίαζαν στά εἲδωλα, ἒπαιρναν πιστοποιητικό, καί γλύτωναν τό Μαρτύριο. Ὂχι μόνον αὐτοί ἦταν ἀρνητές τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ἐκεῖνοι ὃπου ἒδειναν χρήματα στούς εἰδωλολάτρας στήν
ἐπιτροπή, καί ἒπαιρναν τό πιστοποιητικό, χωρίς νά ἀρνηθοῦν, οἱ ὁνομαζόμενοι “λιβελλοφόροι” καί αὐτούς ἡ Ἐκκλησία μας τούς θεώρησε ἀποστάτας-πεπτωκότας.
Κι᾽ ἐνῶ λοιπόν ἒχουμε τόσα πολλά παραδείγματα, ὃπως καί τοῦ γενομένου θαύματος τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, ποῦ ἑορτάζομαι κάθε χρόνο, τό Σάββατο τῆς Α’ ἐβδομάδος τῶν Νηστειῶν˙ “Ἰουλιανός ὁ παραβάτης, γινώσκων ὃτι οἱ Χριστιανοί καθαίρονται μᾶλλον διά νηστείας τήν πρώτη ἐβδομάδα τῆς Ἁγίας τεσσαρακοστῆς, ἣν καί ἡμεῖς διά τοῦτο καθαράν ἐβδομάδα καλοῦμεν, ἡβουλήθη ἳνα τότε μάλιστα μολύνη αὐτούς˙ διό καί προσέταξε κρυφίως ἳνα τεθῶσιν εἰς τήν ἁγοράν κατ’ ἐκείνας τά ἡμέρας βρώματα μεμιασμένα ἐκ τῶν αἱμάτων τῶν εἰδωλικῶν θυσιῶν. Ἀλλά νεύσει Θεία ἐπιφανείς καθ᾽ ὑπνον ὁ Μάρτυς Θεόδωρος εἰς τόν τότε ἁρχιεπίσκοπον Κων/πόλεως Εὐδόξιον καί φανερώσας τό πράγμα παρήγγειλειν αὐτῶ
ἳνα συγκαλέση τούς πιστούς εὐθύς τό πρωῒ τῆς Δευτέρας καί ἐμποδίση αὐτοῖς τῶν βρωμάτων ἐκείνων τήν χρῆσιν, τή ἒλλειψιν τῆς ἀναγκαίας τροφῆς ἀναπληρώσῃ ἐκ τοῦ προχείρου διά κολλύβων ……
Τοιουτοτρόπος ὁ μέν σκοπός τοῦ παραβάτου ἐματαιώθη˙ ὁ δέ εὐσεβῆς Λαός, διαφυλαχθείς ἀμόλυντος……” Ὡρολόγιον τό Μέγα σελ. 446 ._ Τό νά ἀπέχουμαι ἀπό τά εἰδωλόθυτα, εἶναι κανόν τῶν Ἁγίων Ἁποστόλων. Πράξ. Ἁποσ. Κεφ. Ιε’ …… “Συνήχθησαν δέ οἱ ἁπόστολοι καί οἱ πρεσβύτεροι …… ἀπέχθεσθαι εἰδωλοθύτων καί αἳματος καί πνικτοῦ καί πορνείας˙……”.
Παρ’ ὂλα λοιπόν αὐτά ποῦ ἀνέφερα, ἀκούει κανείς ἓνα σορό δυστυχῶς ἀνοησίες τοῦ μυαλοῦ, ἀπό ὁρισμένους σημερινούς “Γνωστικούς”, ὁ ἒνας νά λέει˙ “ἐγώ θά δεχθῶ τήν ταυτότητα μέ τό 666, θά βάλω καί ἓνα Σταυρό”, κί ὁ ἂλλος νά λέει˙ “ἐγώ θά δεχθώ τό σφράγισμα στό κεφάλι μέ τό 666 καί θά κάνω κι᾽ ἓνα Σταυρό στό κεφάλι……” καί ἓνα σορό ὃμοιες ἀνοησίες, ποῦ νομίζουν ὂτι θά ἁγιασθοῦν μέ αὐτόν τόν τρόπο, ἐνῶ αὐτά εἶναι πλᾶνες.
Μόνον αὐτά ποῦ δέχονται ἁγιασμό, αὐτά μόνον ἁγιάζονται. Ὃπως˙ Τό νερό, δέχετε ἁγιασμό, καί γίνεται Ἁγιασμός. Τά οὓρα δέν δέχονται ἁγιασμό.
Ἡ πέτρα, μέ θαῦμα γίνεται ψωμί. Ἡ ἀκαθαρσία, δέν δέχεται ἁγιασμό. Ἑπομένως, ὁ διάβολος, ὁ ἀντίχριστος, ὂταν εἶναι στήν ταυτότητά μας, ἢ στό χέρι, ἢ στό κεφάλι μας, μέ τό σύμβολό του, δέν ἁγιάζονται, μέ τό νά βάλουμε καί ἓνα Σταυρό.
Ἒχουμε τήν δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τοῦ Ἁγίου Συμβόλου, τήν Θεία Χάρη τοῦ Χριστοῦ, μόνον ὂταν ἀρκούμεθα στό Ἃγιο Σφράγισμα τοῦ Βαπτίσματος, ποῦ ἀπαρνούμεθα τόν σατανά, καί συντασσώμεθα στόν Χριστό, καί δεχόμεθα τό Ἃγιον Σφράγισμα˙ “Σφραγῖς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου”.
Ὁ Χριστός νά μᾶς δίνη καλή φώτιση. Ἀμήν.
Ἃγιον Ὂρος Κουτλουμουσιανό Κελλί “Παναγούδα”
Σάββατο Α’ Νηστειῶν 1987.
Με πολύ πόνο καί ἀγάπη Χριστοῦ,
Μοναχός Παῒσιος