Τα σκάνδαλα των Παπικών

Μητροπολίτου Ναυπάκτου

και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου

Τα δημοσιεύματα στις Εφημερίδες μάς πληροφορούν για τα σκάνδαλα των Παπικών, κυρίως της Αμερικής, και περισσότερο γίνεται λόγος για μια κατηγορία σκανδάλων που έχουν σχέση με την παιδεραστία.
Από δημοσίευμα της «Ελευθεροτυπίας» (28-4-2002) πληροφορούμαστε για τα σκάνδαλα που αποκαλύφθηκαν σχετικά με την κακοποίηση των παιδιών από τούς ανωτάτους ιερωμένους, τα οποία προκάλεσαν τόσο μεγάλο σοκ στην Αμερική, ώστε στον αμερικανικό τύπο γίνεται λόγος για την «11η Σεπτεμβρίου της Εκκλησίας». «Μόνο στην επισκοπική περιφέρεια της Βοστώνης έχουν κατατεθεί περισσότερες από 400 μηνύσεις κατά ιερέων για βιασμούς ανηλίκων, ενώ ανάλογες υποθέσεις εξετάζονται και σε 16 άλλες πολιτείες των ΗΠΑ». Επίσης γίνεται λόγος για την λειτουργία στο Μέριλαντ «εκκλησιαστικής ψυχιατρικής μονάδας» στην οποία «την τελευταία δεκαετία εισήχθησαν για θεραπεία λόγω σεξουαλικών διαταραχών 450 ιερωμένοι, που μετά επέστρεψαν στα ποιμαντορικά τους καθήκοντα». Η αποκάλυψη των σκανδάλων αυτών είχε και τις οικονομικές επιπτώσεις, αφού οι Χριστιανοί δεν καταθέτουν χρήματα στις Εκκλησίες με αποτέλεσμα η οικονομική ζημιά να ξεπερνά το 1 δισ. δολάρια.
Βέβαια, όλοι αρκούνται να σημειώνουν τα σεξουαλικά σκάνδαλα των παπικών Κληρικών, χωρίς να ερευνούν τα αίτια αυτής της καταστάσεως. Με όσα θα παρατεθούν στην συνέχεια θα καλυφτεί μιά μόνον πλευρά του σοβαρού αυτού προβλήματος.
Η Παπική «Εκκλησία» έχει καθιερώσει, με την επίδραση των Φράγκων, για διαφόρους λόγους την υποχρεωτική αγαμία του Κλήρου, που σημαίνει ότι για να γίνη κάποιος Κληρικός πρέπει να είναι άγαμος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα όσοι ακολουθούν την ζωή του γάμου να μη γίνονται Κληρικοί, ωσάν ο γάμος να αποτελεί κώλυμα για την Ιερωσύνη. Συγχρόνως οι υποψήφιοι άγαμοι Κληρικοί προετοιμάζονται σε εκκλησιαστικές Σχολές, με αυστηρό πρόγραμμα σπουδών.
Κατά την γνώμη μου, το μεγαλύτερο λάθος του Παπισμού είναι το ότι, εκτός από την αλλοίωση του δόγματος, έχει αποβάλει την ησυχαστική-νηπτική μέθοδο, διά της οποίας ο άνθρωπος θεραπεύεται, λύνει τα εσωτερικά του υπαρξιακά προβλήματα, ακόμη και αυτό το γενετήσιο ένστικτο. Πράγματι, η μέθοδος που έχει η Ορθόδοξη Εκκλησία – της καθάρσεως, του φωτισμού και της θεώσεως – είναι η μόνη μέθοδος που δίνει στον άνθρωπο νόημα ζωής. Πρόκειται για μιά δοκιμασμένη μέθοδο που ανέδειξε μεγάλους αγίους και ομολογητάς της πίστεως.
Επειδή ο Παπισμός αγνοεί αυτήν την μέθοδο, γι’ αυτό και δεν μπορεί να βοηθήση τούς ανθρώπους στην θεραπεία των παθών, ήτοι στην μεταβολή όλων των φυσικών ενεργειών, ώστε από την παρά φύσιν κατάσταση να πορεύονται στην κατά φύσιν και την υπέρ φύσιν. Σε αντικατάσταση αυτής της μεθόδου εισήγαγαν οι Παπικοί τον ηθικισμό, τον χριστιανικό στοχασμό, όπως το βλέπουμε σε διάφορα βιβλία, παπικής εμπνεύσεως, ήτοι την «μίμηση του Χριστού», τούς «λόγους χρυσούς» κ.λ.π. Επειδή, όμως και αυτό δεν επαρκεί, γι’ αυτό στις εκκλησιαστικές Σχολές, αλλά ακόμη και σε παπικά Μοναστήρια εισήγαγαν δυό άλλες μεθόδους, ήτοι τον υπερβατικό διαλογισμό, ανατολικού τύπου, και την σύγχρονη ψυχολογία. Όμως, οι νέοι αλλά και οι παπικοί μοναχοί δεν μπορούν να θεραπευθούν με αυτές τις μεθόδους, γιατί σαφώς είναι ανθρωποκεντρικοί μέθοδοι που δεν αναπαύουν τον άνθρωπο.
Επί πλέον οι Κληρικοί του Παπισμού, επιδίδονται στην απόκτηση μεγάλης μορφώσεως. Και πράγματι πολλοί από αυτούς είναι αρκετά ευπαίδευτοι, καθώς επίσης χρησιμοποιούνται στην εκκλησιαστική διπλωματία, ακριβώς γιατί ο Παπισμός είναι και πολιτική δύναμη στον κόσμο. Όλα αυτά, μαζί με την ιεραποστολή, προσφέρουν μιά απασχόληση και κοινωνική προβολή στους Κληρικούς, αλλά όμως δεν καλύπτουν το πνεύμα του ανθρώπου που διψά για εύρεση του Θεού. Αποτέλεσμα όλων αυτών, κατά φυσικό τρόπο, είναι η αναζήτηση λύσης των διαφόρων προβλημάτων σε άλλους «χώρους», οπότε αναπτύσσονται διάφορες διαστροφές.
Με όσα εξέθεσα προηγουμένως φαίνεται και η μεγάλη αξία της ορθοδόξου μεθόδου θεραπείας του ανθρώπου που είναι η νηπτική-ησυχαστική μέθοδος θεραπείας που συνίσταται στην κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση, η οποία είναι μέθοδος δοκιμασμένη από τούς αγίους μας, αλλά και από όλα τα στοιχεία και τις μορφές της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Και, βέβαια, μπορώ να καταλήξω σε δυό σημαντικά συμπεράσματα.
Το πρώτο ότι αυτό που παθαίνουν οι παπικοί Κληρικοί με την άρνηση της ορθοδόξου ασκητικής μεθόδου μπορούν να το πάθουν και οι ορθόδοξοι Χριστιανοί – Κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί – όταν δεν δέχονται, ούτε ζουν αυτήν την ησυχαστική μέθοδο θεραπείας του ανθρώπου την οποία διαθέτει η Ορθόδοξη Εκκλησία.
Το δεύτερο είναι ότι, αν θέλουμε να επιτύχουμε την λεγομένη ένωση των Εκκλησιών, δηλαδή την επαναφορά στην Ορθόδοξη Εκκλησία όλων των αποσχισθέντων από αυτήν, θα πρέπει, εκτός από τον θεολογικό διάλογο, να δώσουμε μεγάλη σημασία στην νηπτική παράδοση της Εκκλησίας μας. Δηλαδή αν προβάλλουμε και βοηθήσουμε τούς δυτικούς Χριστιανούς να ζήσουν αυτήν την φιλοκαλική παράδοση, τότε αφ’ ενός μεν θα αναπαυθούν εσωτερικά και δεν θα έχουν ανάγκη να καταφεύγουν τόσο στον υπερβατικό διαλογισμό όσο και στην σύγχρονη ψυχανάλυση και ψυχοθεραπεία, αφ’ ετέρου δε θα καταλήξουν, κατά φυσικό τρόπο, στην αυθεντική Τριαδολογία, Χριστολογία και Εκκλησιολογία. Διότι το πρόβλημα της «Ένωσης των Εκκλησιών» δεν είναι θέμα ευρέσεων μερικών όρων στους οποίους θα συναντηθούμε, όπως δυστυχώς πιστεύουν μερικοί, αλλά κυρίως και προ παντός η βίωση του ιδίου τρόπου ζωής και η χρησιμοποίηση της αυθεντικής αποστολικής παραδόσεως που είναι η κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη, ο φωτισμός του νοός με την νοερά προσευχή και η θέωση, δηλαδή η μέθεξη του ακτίστου Φωτός.
Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι το κατ’ εξοχήν «σκάνδαλο» τόσο των δυτικών όσο και μερικών Ορθοδόξων Χριστιανών είναι η άγνοια και η άρνηση της νηπτικής-ησυχαστικής παραδόσεως, οπότε όλες οι άλλες διανοητικές, ψυχολογικές και σωματικές διαστροφές και διαταραχές, είναι συνεπακόλουθα.