Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Χ. Μεταλληνού καθηγητού Πανεπ/μίου Αθηνών

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Οι αρχαιολάτρες της εποχής μας και ταυτόχρονα, συνεχιστές του τεμαχισμού της ιστορικής μας σάρκας - και γι’ αυτό (ακούσιοι ίσως) υπονομευτές της ελληνικής συνοχής και συνέχειας - και όταν δεν απορρίπτουν το Χριστιανισμό (Ορθοδοξία), πολεμούν αδυσώπητα την Παλαιά Διαθήκη. Κατεχόμενοι από ένά άκρατο αντισημιτισμό, βλέπουν την Π.Δ. ως Ιουδαϊκό στοιχείο και το απορρίπτουν “άνευ ετέρου”. Πρέπει δε να λεχθεί ότι ο Ορθόδοξος Έλληνας δεν μπορεί να είναι αντισημίτης, όπως δεν είναι αντιβρεττανός, αντιαμερικανός, αντιρώσσος, κ.ο.κ. τα κριτήρια του Ορθόδοξου Έλληνος είναι πνευματικά και όχι φυλετικά ή πολιτικά. Έτσι, όταν ο ι. Χρυσόστομος γράφει τους “κατά Ιουδαίων” Λόγους του, δεν ενεργεί ως αντισημίτης, αλλά ελέγχει τα ατοπήματα του Εβραϊσμού και τη συνήθως επιθετική του στάση έναντι του Χριστιανισμού. Αυτή τη στάση ενσαρκώνει μέχρι σήμερα το πνεύμα του (συνεχιζόμενου) φαρισαϊσμού, που εδίωξε - και διώκει - τον Χριστό και τους Αγίους του ως Διεθνής Σιωνισμός.
Ήδη δε στην Καινή Διαθήκη είναι φανερή η οριστική διαφοροποίηση του Χριστιανισμού από τον φαρισαϊκό Ιουδαϊσμό (Σιωνισμό), ο οποίος παρερμηνεύοντας το περί Μεσσίου παλαιοδιαθηκικό κήρυγμα, απέρριψε - και απορρίπτει - τον αληθινό Μεσσία - Χριστό, μέσα στις καθαρά φυλετικές, εθνικιστικές και κοσμοκρατορικές πεποιθήσεις των φορέων του. Είναι αξιοπρόσεκτο, ότι ήδη ο Χριστός διαφοροποιεί - διακρίνει το Μεσσιανικό κήρυγμα των Αγίων της πρό της Σαρκώσεως Του εποχής από τους συγχρόνους του Ιουδαίους και τις πεποιθήσεις τους. Π. χ. στο Ιω. 5, 45-46, απευθυνόμενος προς τους Ιουδαίους - όργανα του Φαρισαϊσμού - λέγει: “Μη δοκείτε, ότι εγώ κατηγορήσω υμών προς τον Πατέρα. Έστιν ο κατηγορών υμών Μωϋσής, εις ον υμείς ηλπίκατε. Ει γαρ επιστεύετε Μωϋσεί, επιστεύετε αν εμοίû περί γαρ εμού εκείνος έγραψεν”. Απορρίπτοντας τον Χριστό οι Εβραίοι απορρίπτουν το Μωϋσή, μη έχοντες πλέον πνευματική σχέση μαζί του. Στο Ιω. 8, 39 ε. Λέγει ο Χριστός πάλι: “ Ει τέκνα του Αβραάμ εστέ τα έργα του Αβραάμ ποιείτεû υμείς ποιείτε τα έργα του πατρός υμών . . . υμείς εκ του πατρός του διαβόλου εστέ και τας επιθυμίας του πατρός υμών θέλετε ποιείν”. Ο Χριστός, δηλαδή, αρνείται στους διώκτες Του Ιουδαίους κάθε σχέση με τον Αβραάμ, τον Μωϋσή και τους λοιπούς αγίους προπάτορές τους. Και αυτό ήταν κάτι, που δεν του συγχώρησαν ποτέ οι φαρισαϊζοντες Εβραίοι.
Εξ ίσου όμως, διαφοροποιούνται από τον κατά σάρκα συγγενή τους Ιουδαϊσμό, οι Απόστολοι (Ιωάννης, Παύλος κ.λ.π.). Ο διάκονος Στέφανος, μάλιστα, είναι καταπέλτης στην απολογία του προ του εβραϊκού Συνεδρίου (Πραξ. 7, 51 ε..”Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι ταις καρδίαις και τοις ωσίν, υμείς αεί τω πνεύματι τω αγίω αντιπίπτετε, ως οι πατέρες υμών και υμείς. Τίνα των προφητών ουκ εδίωξαν οι πατέρες υμών”. Ο λόγος αυτός είναι εκπληκτικός. Ο Στέφανος διακρίνει τους προφήτες από τους (Εβραίους επίσης) φονευτές τους! Οι μεν Προφήτες είναι οι εν Χριστώ προπάτορες ημών των Χριστιανών (πνευματικοί δηλαδή - και όχι φυλετικοί - πρόγονοι), οι δε φονευταί των προφητών είναι προπάτορες (φυλετικοί και πνευματικοί) των φαρισαϊζόντων - σιωνιστών. Τα λόγια αυτά του Στεφάνου είναι το ερμηνευτικό κλειδί κατανοήσεως της Παλαιάς Διαθήκης.
Η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι εβραϊκή υπόθεση, όπως θα δούμε αναλυτικότερα στη συνέχεια. Η Π.Δ. περιέχει την πορεία της φανερώσεως της “Θείας Οικονομίας”, του εκτυλισσόμενου σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου και της κτίσεως. Ό, τι αναφέρεται σε αυτό το θέμα στην Π.Δ. είναι δεκτό από τους χριστιανούς, ως χριστιανικό και σωτήριο. Αυτό είναι το κήρυγμα των Προφητών, των Πατριαρχών, των Δικαίων (Αγίων) της προ της σαρκώσεως εποχής. Οι Δίκαιοι της Π.Δ. διασώζουν τη μέθοδο σωτηρίας, τον τρόπο δηλαδή ζητήσεως και μετοχής στη Χάρη του Θεού. Γι’ αυτό και τιμώνται ως χριστιανοί προ Χριστού, που έφθασαν στη θέωση, όπως οι Άγιοι της Καινής Διαθήκης (βλ. Ησ. 6, 1 ε ). Μόνο που η θέωσή τους ήταν προσωρινή, διότι έλειπε ο “τόπος” συνάξεως όλων. Και ο “τόπος” αυτός είναι η ανθρωπότητα (ανθρώπινη φύση) του Χριστού. Με τη σάρκωση του Χριστού εισέρχεται ο “τόπος” αυτός στην ιστορία. Γι’ αυτό ήταν αναγκαία η Σάρκωση. Ο “ασάρκως” παρών στον κόσμο Χριστός από την αρχή της ιστορίας - δημιουργίας, προσλαμβάνει ανθρώπινη σάρκα “δι’ ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν”. Η σχέση με το Χριστό προ και μετά τη Σάρκωση δεν είναι διανοητική (επιστημονική), όπως πιστεύουν οι νεοειδωλολάτρες, αλλά εμπειρική , υπαρξιακή. Τα επιστημονικά και φιλοσοφικά επιτεύγματα είναι εδώ αδιάφορα.
Στην Π.Δ., άλλωστε, δεν ανήκουν μόνον Εβραίοι, αλλά και μη Εβραίοι, όπως ο Ιώβ ή η “αλόφυλος” Ρουθ, η Μωαβίτισσα. Ο πρώην Πλατωνικός φιλόσοφος και μετά χριστιανός μάρτυς Ιουστίνος (β΄ αι. μ. Χ.) θα διακηρύξει: “Οι μετά Λόγου βιώσαντες Χριστιανοί εισί κάν άθεοι ενομίσθησαν, οίον εν Έλλησι μεν Σωκράτης και Ηράκλειτος και οι όμοιοι αυτοίς, εν βαρβάροις δε Αβραάμ και Ανανίας και Αζαρίας και Μισαήλ και Ηλίας και άλλοι πολλοί”. (Απολογία Α΄ 46,2). Στο θέμα της σωτηρίας, ως χριστιανούς, μας ενδιαφέρουν οι Άγιοι και η εν Χριστώ εμπειρία τους και όχι οι επιστήμονες, διανοούμενοι ή σοφοί του κόσμου. Αυτό το πρόβλημα λύνει ο απ. Παύλος, δεινός ελληνιστής και διανοούμενος και αυτός, στην Α΄ προς Κορινθίους, αποτεινόμενος προς Έλληνες, στην πρωτεύουσα του τότε Ελληνισμού, την Κόρινθο: “ο λόγος ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί τοις δε σωζομένοις ημίν (= τοις χριστιανοίς) δύναμις Θεού εστίν . . . Επειδή γαρ [ . . .] ουκ έγνω ο κόσμος διά της σοφίας τον Θεόν, ευδόκησεν ο Θεός διά της μωρίας του κηρύγματος σώσαι τους πιστεύοντας” (Α΄ Κορ. 1, 18-21).
Η Π.Δ. ως βιβλίο που περιέχει την προσδοκία του Λυτρωτού και όλη τη σχετική προετοιμασία, είναι βιβλίο των χριστιανών και όχι των απορριψάντων τον Μεσσία - Χριστόν Εβραίων. Ο απ. Παύλος, Εβραίος κατά σάρκα, αλλά όχι κατά πνεύμα, δηλώνει ότι οι “άρχοντες” των Εβραίων (για “επισήμους Εβραίους” θα ομιλεί τον 19ο αι. και ο Κοσμάς Φλαμιάτος, ομολογητής της Ορθοδοξίας στο Ελληνικό κράτος) δεν παραδέχθηκαν (αποδέχθηκαν) τη σοφία του Θεού. Διότι, αν την είχαν αποδεχθεί, “ουκ αν τον Κύριον της δόξης εσταύρωσαν” (Α΄ Κορ. 2, 7-9) “Κύριος της δόξης” (του ακτίστου φωτός) στην Π.Δ. είναι ο Μεσσίας Χριστός.
Η Π.Δ. στην ουσία είναι η σωτηριολογική (λυτρωτική) εμπειρία των Δικαίων της προ της Σαρκώσεως περιόδου της ανθρωπότητος. Αυτή η εμπειρία της θεώσεως - σωτηρίας, όμως, λαμβάνει, σε κάθε εποχή, χώρα μέσα σε κάποιο ιστορικό και πολιτισμικό πλαίσιο. Επειδή οι σημαντικότεροι και περισσότεροι ενσαρκωτές αυτής της εμπειρίας υπήρξαν Εβραίοι, γι΄ αυτό το ιστορικοπολιτισμικό πλαίσιο της Π.Δ. είναι το εβραϊκό.
Το ιστορικοπολιτισμικό πλαίσιο είναι όλως δευτερεύον και εύκολα αποσυνδέεται από την πίστη. Αυτό ισχύει και για το ελληνιστικό - ρωμαϊκό ιστορικό πλαίσιο της Κ. Διαθήκης. Τα δύο αυτά πλαίσια τεκμηριώνουν την ιστορικότητα των περιγραφομένων στην Αγία Γραφή. Μπορεί, συνεπώς, οι Εβραίοι να καυχώνται για το γεγονός, ότι στο χώρο τους, ιστορικά, πραγματοποιήθησαν τα θαυμάσια του Θεού στην Π.Δ. αυτοί όμως είναι τελείως ξένοι προς αυτά, αφού τα απέρριψαν. Το πλαίσιο είναι δικό τους, αλλά τα πράγματα ξένα προς αυτούς και ημών των χριστιανών. Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για μας τους Έλληνες, σχετικά με τη στάση μας έναντι του Χριστού. Το πλαίσιο της Κ.Δ. μας ανήκει. Αν απορρίπτουμε, όμως τον Χριστό, τότε είμαστε ξένοι προς την εν Χριστώ σωτηρία. “Περιούσιος λαός” του Θεού δεν είναι τώρα ΟΛΟΙ οι Εβραίοι, αλλά αυτοί που δέχθηκαν το περί Μεσσίου κήρυγμα των Δικαίων της Π.Δ., που οδηγεί τον Ιησού Χριστό. Σε αυτόν τον “περιούσιο λαό” ανήκουν όλοι οι π. Χ. άνθρωποι, που έζησαν με την προσδοκία του Λυτρωτού (πρβλ.Γεν.49, 10: “και αυτός προσδοκία εθνών”), όπως είπε παραπάνω ο Ιουστίνος. “Εν Χριστώ”, στη σχέση, δηλαδή ενότητα, με το Χριστό, διαμορφώθηκε ιστορικά το “έθνος άγιον”, που δεν αποτελείται από ‘Ελληνες μόνον ή Ιουδαίους, αλλά από τους Χριστιανούς, ανεξαρτήτως φυλής, καταγωγής, αίματος κ.λ.π.
Άρα από τα βιβλία της Π.Δ., σχέση με τη σωτηρία μας έχει το κήρυγμα των προφητών (με πολύ αντιιουδαϊκό μάλιστα πνεύμα . . . ) και γενικά των Δικαίων. Τα κριτήρια είναι πνευματικά και όχι φυλετικά. Γι’ αυτό είναι άγιοι της πίστεως μας οι 7 Μακκαβαίοι παίδες, η μητέρα τους Αγία Σολωμονή) και ο πνευματικός τους πατέρας Ελεάζαρος και τους τιμούμε την 1η Αυγούστου, διότι ομολόγησαν την αλήθεια του Θεού μας και όχι ότι ήσαν Εβραίοι. Όπως ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, μολονότι ρώσος, ως άγιος τιμάται από τους Έλληνες ή ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος κ.λ.π. Αυτά είναι τα κριτήριά μας. Άλλη η τιμή, που αποδίδουμε στους ενδόξους κατά σάρκα προγόνους μας ή τους σοφούς μας και άλλη η τιμή προς τους “ηγουμένους” της Πίστεώς μας, πνευματικούς οδηγούς μας και “προπάτορες” μας στην Πίστη.
Μην ξεχνάμε όμως και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό. Με τη Μετάφραση των Ο΄ (Αλεξάνδρεια, 3ος - 2ος π.Χ.αι.) η Π.Δ. “ελληνοποιείται”. Υπάρχουν δε και βιβλία παλαιοδιαθηκικά ή τμήματα βιβλίων γραμμένα πρωτοτύπως ελληνιστί, όπως π.χ. η “Σοφία Σολομώντος”, με σαφείς επιρροές πλατωνικές, όπως απέδειξε ο σοφός εβραιολόγος δάσκαλός μου, αείμνηστος Βασ. Βέλλας (1970). Οι συγγραφείς της Κ.Δ. εξ άλλου, παραπέμπουν στη μετάφραση των Ο΄ και όχι στην εβραϊκή Π. Διαθήκη.
Η Π.Δ. των Ο΄ περιέχει 49 βιβλία - κείμενα, ενώ η εβραϊκή 36. Η μετάφραση των Ο΄ μπορεί να έγινε για χάρη των Ιουδαίων της διασποράς που απέμαθαν τα εβραϊκά - αραμαϊκά, με τη χρήση της, όμως, στην Κ.Δ. και την πατερική μας παράδοση είναι πλέον “ελληνική” υπόθεση και θα πρέπει να είμεθα υπερήφανοι γι’ αυτό. Και από πλευράς γλώσσης, αλλά και από πλευράς ερμηνευτικής, δεν έχει καμμία σχέση με τους Ιουδαίους - Ισραηλίτες, αλλά με μας τους χριστιανούς.
Ας μην ερεθίζονται λοιπόν, οι φανατικοί αρχαιολάτρες. Βέβαια ενοχλούνται από το γεγονός, ότι αναφερόμεθα σε πνευματικούς προπάτοράς μας, που είναι κυρίως, Εβραίοι (κατά σάρκα, όχι κατά πνεύμα όμως). Η θεολογία μας όμως, ως υπόθεση σωτηρίας, θεώσεως και όχι διανοητικής αναπτύξεως και καλλιέργειας, δεν έχει σχέση με την εμπειρία των Δικαίων, που προετοίμασαν την ανθρωπότητα να δεχθεί την εν Χριστώ σωτηρία; Γι’ αυτό είναι προπάτορές μας, “παιδαγωγοί εις Χριστόν” και πνευματικοί πατέρες μας. Είναι λάθος εξ άλλου, να νομίζει κάποιος, λόγω λόγω παχυλής άγνοιας (ή κακίας), ότι η Π.Δ. πρέπει να κριθεί ηθικολογικά. Ηθικά και ανήθικα βρίσκονται παντού . . . Το πνεύμα της Π.Δ. χριστιανικά είναι ότι μέσα από αυτή τη δυσοσμία αναδύεται το “άνθος της αφθαρσίας”, ο Σωτήρας - Χριστός (βλ. τον γενεαλογικό κατάλογο του Ματθαίου, (κεφ.1). αυτό σημαίνει ότι το θαύμα αυτό είναι του Θεού και όχι δικό μας. Αλλά που να τα καταλάβουν αυτά προκατειλημμένοι και αγράμματοι ως προς αυτά, νεοειδωλολάτρες . . . Σ΄ ένα, όμως, μας βοηθούν. Πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους, ότι δεν πρέπει - σήμερα - ν’ αφιερώνουμε τόσες σελίδες στα σχολικά μας βιβλία για την εβραϊκή ιστορία, να μένουμε στο μεσσιανικό κήρυγμά της και στην πνευματική παράδοση των προφητών, που όπως ελέχθη, είναι σαφώς αντιεβραϊκή και αντιφαρισαϊκή. Ακούγοντας πάντως ζωντανά τον συνθέτη κ. Μαρκόπουλο, διαπίστωσα ότι έπεσε θύμα των αντισημιτών, που, όπως μέσα από τη μασονία καταξιώνουν τον σιωνισμό πανηγυρικότατα. Αλλά γι’ αυτό άλλη φορά . . .