Η Σιών κατά του Σιωνισμού.Μια ελληνορθόδοξη κριτική εναντίον της αόρατης δικτατορίας των Σιωνιστών. (Εξαιρετικό άρθρο) ...

Η Σιών κατά του Σιωνισμού.Μια ελληνορθόδοξη κριτική εναντίον της αόρατης δικτατορίας των Σιωνιστών. (Εξαιρετικό άρθρο)

γραφει ο Διόδωρος Ράμμος
Μέσα από την Ιστορία, τη μελέτη του ανθρώπινου παρελθόντος, διαπιστώνει κανείς ότι η ζωή του ανθρώπου είναι γεμάτη πόνο και θλίψη, η οποία
κατά κανόνα προέρχεται από τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ταλαιπωρεί τον συνάνθρωπό του, τον δυσκολεύει, τον βασανίζει, του φέρεται όπως, προφανώς, δεν θα ήθελε ο ίδιος να του φέρονται οι άλλοι. Η επιστήμη της Ιστορίας, τελικά, είναι η εξιστόρηση της ανθρώπινης κακίας στο πέρασμα του χρόνου.
      Ένα τεράστιο φιλοσοφικό και θρησκευτικό ερώτημα από την αρχαιότητα είναι το γιατί υπάρχει το κακό στη ζωή μας. Όπως γνωρίζουμε, μέσω της χριστιανικής μας πίστης, το κακό δεν είναι μόνο κατάσταση ή αφηρημένη έννοια. Είναι κάτι πολύ χειρότερο, είναι πρόσωπο, ύπαρξη, που έπλασε το κακό. Δηλαδή, είναι ο Κακός που δημιουργεί το κακό. Και, το πιο παράδοξο, ο Κακός (ο Διάβολος) ήταν αρχικά καλός (άγγελος), αλλά ο ίδιος προτίμησε να γίνει κακός και να παραμείνει έτσι για πάντα.
     Ανάμεσα στο καλό και το κακό υπάρχει η ελευθερία, η δυνατότητα του ανθρώπου να επιλέξει τί θα εφαρμόζει στη ζωή του. Η ιστορία μάς διδάσκει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν το κακό. Είναι γνωστός ο ελληνιστικός μύθος του Ηρακλή, που κάποια στιγμή στα νιάτα του βρέθηκε σε ένα δρόμο που χωριζόταν στα δύο και όφειλε να επιλέξει ποιον δρόμο να ακολουθήσει, της Αρετής ή της Κακίας. Αν ο δρόμος ήταν μονόδρομος, αν δεν υπήρχε αυτή η διχάλα με τις δύο κυρίες, ο Ηρακλής δεν θα ήταν ελεύθερος. Αρκεί όμως να είσαι ελεύθερος να επιλέγεις; Όχι, χρειάζεται και να κάνεις σωστές επιλογές. Ο μύθος τελειώνει λέγοντας ότι ο Ηρακλής επέλεξε τον δρόμο της αρετής.
     Ζούμε στην περίοδο της ιστορίας που κάποιοι επέλεξαν να μας χαράξουν πορεία στη ζωή μας, αποφάσισαν για εμάς χωρίς εμάς. Επέλεξαν να καταστρέψουν τη φύση, την οικονομία, την Ελλάδα, τον Χριστιανισμό. Αποφάσισαν να υποτάξουν, με τον πλέον καταστροφικό τρόπο, την ανθρωπότητα σε μία νέα εποχή, σε μια νέα τάξη πραγμάτων. Όποιος υποταχθεί, φαινομενικά θα ζήσει. Όποιος αντισταθεί, θα εξοντωθεί. Ποιοι άνθρωποι πήραν αυτές τις αποφάσεις; Γιατί;  Τελικά, θα κυριαρχήσει το κακό στην ιστορία;
     Γνωρίζω, εκ των προτέρων, ότι όσα έχω γράψει, θα αμφισβητηθούν ή θα απορριφθούν, αλλά το ζητούμενο δεν είναι να δικαιωθούμε, αλλά να βρούμε και να πούμε την αλήθεια, σε μια εποχή που το ψεύδος και η πλάνη έχουν θριαμβεύσει. Γνώση και αλήθεια, αν συνδυαστούν σωστά, μας οδηγούν σε άριστο αποτέλεσμα, την ελευθερία. «Καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ιω.8,32).


Α. Εισαγωγή
Α.1 Το θέατρο του παραλόγου


     Η ανθρώπινη ιστορία, μέχρι και τον 17ο αιώνα μ.Χ., εξελίσσεται με τρόπο φυσικό. Σαν το νερό του ποταμού, που κυλά με τα δεδομένα της φύσης. Από τον 18ο αιώνα και έπειτα, τα γεγονότα στη ζωή των ανθρώπων είναι τεχνητά, προαποφασισμένα από μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, που ενεργεί μυστικά. Σαν να επεμβαίνουμε, με διάφορα τεχνολογικά μέσα, στη ροή του ποταμού, να του διαμορφώνουμε την κοίτη, τη ροή, να τον αναγκάζουμε να λειτουργεί με τεχνητό τρόπο, όχι πια φυσικό.
      Άλλη παρομοίωση, που απεικονίζει αυτό το φαινόμενο, είναι το θέατρο. Τα όσα λένε και κάνουν οι ηθοποιοί σε μια θεατρική παράσταση είναι αποφασισμένα από τον συγγραφέα του έργου, δεν είναι φυσικές πράξεις της ζωής των ηθοποιών, οι οποίοι υποκρίνονται (κατά την αρχαία ελληνική ορολογία).
     Το ίδιο συμβαίνει στη ζωή της Ευρώπης. Κάποιοι «σεναριογράφοι» έχουν αποφασίσει να συμβούν κάποια γεγονότα, τα έχουν σκηνοθετήσει, και οι «ηθοποιοί» (πολιτικοί ή στρατιωτικοί) τα εκτελούν. Εμείς, όμως, οι θεατές, νομίζουμε ότι τυχαία συμβαίνουν ή ψάχνουμε να βρούμε τα αίτια των γεγονότων, να τα ερμηνεύσουμε. Αλλά τί να ερμηνεύσει κανείς, αφού όσα γίνονται μετά το 1700 μ.Χ. δεν είναι φυσικά γεγονότα, αλλά αφύσικα, παράλογα, στημένα!
     Πριν εμβαθύνουμε σε αυτό το παράλογο θέατρο, ας θυμηθούμε ένα γνωστό ιστορικό γεγονός. Ο Μέγας Αλέξανδρος, με αρκετούς άλλους Έλληνες, ήθελε να κατακτήσει το βασίλειο των Περσών. Πριν ξεκινήσει την εκστρατεία, δεν γνώριζε αν θα τα καταφέρει. Δεν είχε προδικάσει κανείς το αποτέλεσμα. Ούτε οι Πέρσες ήξεραν αν θα νικήσουν ή αν θα χάσουν. Τελικά τα κατάφερε και άλλαξε την παγκόσμια ιστορία. Ήταν μια εντυπωσιακή, αλλά φυσική πορεία γεγονότων.
     Εδώ και 250 χρόνια πολλά γεγονότα είναι προγραμματισμένα. Κάποιοι έχουν προδικάσει το αποτέλεσμα, ξέρουν τί θα συμβεί μετά από έναν πόλεμο, πριν ακόμα αρχίσουν οι  εχθροπραξίες. Λίγα γεγονότα εξελίσσονται απρόβλεπτα, αντίθετα από το σενάριο του συγγραφέα. Ποιος είναι ο συγγραφέας, ο σεναριογράφος της νεότερης ιστορίας; Ο Σιωνισμός!
       Είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθούμε τί είναι Σιωνισμός και γιατί δρα όπως δρα, αν δεν συνδυάσουμε Αγία Γραφή και Ιστορία. Επιπλέον, οφείλουμε να καταλάβουμε κάτι: η ανθρώπινη λογική φτάνει μέχρι κάποιο σημείο. Στη συνέχεια ξεκινά ή το υπέρλογο ή το παράλογο. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν αποδέχεται εύκολα ότι υπάρχει κάτι υπέρλογο και κάνει το λάθος να συγχέει παράλογο και υπέρλογο. Αρκετοί, πιο προοδευτικοί, απορρίπτουν πλήρως όλα όσα δεν συμφωνούν με τη λογική τους! Μακάρι να καταλαβαίναμε πόσο φτωχή και περιορισμένη είναι η λογική, με την έννοια της δυνατότητας του εγκεφάλου μας να γνωρίζει την αλήθεια. Υπάρχει ένας τεράστιος κόσμος, που δεν γίνεται αντιληπτός από τον νου, τις αισθήσεις μας, τα μικροσκόπια, τους δορυφόρους.
        Στον Σιωνισμό συγχέονται λογική και παραλογισμός, υγιής και αρρωστημένη θρησκευτικότητα, ευφυΐα και διαστροφή. Ο Σιωνιστής είναι ο Ηρακλής, ο υπεράνθρωπος, που διάλεξε τον δρόμο της Κακίας. Τα επιτεύγματά του είναι ασύλληπτα, έχει πετύχει απίστευτους άθλους, αλλά προς καταστροφή της ανθρωπότητας, όχι ἐπ' οἰκοδομῇ. Είναι ο «σχέτλιος, ὀβριμοεργός, ὃς οὐκ ὄθετ΄ αἴσυλα ῥέζων», όπως θα έλεγε και ο Όμηρος (Ιλιάδα, Ε 402), ο ανόσιος, ο ασεβής, που χαίρεται να κάνει βρωμοδουλειές.


Α.2 Αναγκαίες διευκρινίσεις


     Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, πρέπει να ταξιδέψουμε στο παρελθόν να βρούμε τις ρίζες του Σιωνισμού και να ξεδιπλώσουμε έναν πολύπλοκο μίτο. Τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο, από το ότι ο κόσμος συγχέει τον Σιωνισμό με άλλες καταστάσεις, που δεν είναι Σιωνισμός, που δεν ταυτίζονται μαζί του.
      Ας ξεκινήσουμε με τη σχέση Σιωνισμού και εβραϊκού έθνους. Ο Σιωνιστής είναι Εβραίος, αλλά ενδέχεται και να μην έχει καμία φυλετική σχέση με τον αρχαίο εβραϊκό λαό. Έχει όμως τη συνείδηση, την ταυτότητα του Εβραίου. Πρακτικά, δεν έχει νόημα να ψάξουμε να βρούμε αν οι σημερινοί Εβραίοι είναι φυλετικοί απόγονοι των αρχαίων Εβραίων ή των Χαζάρων. Σημασία έχει τί νιώθουν οι ίδιοι και πώς ενεργούν.
     Αντίστροφα, ο Εβραίος δεν είναι υποχρεωτικά Σιωνιστής. Μπορεί και να είναι και αντίθετος με τα οράματα του Σιωνισμού. Όπως, εννοείται, το ότι ανήκει κάποιος στο εβραϊκό έθνος, δεν σημαίνει ότι είναι καλός ή κακός, σοφός ή ανόητος. Είναι άνθρωπος, πλάσμα του Θεού, όπως κάθε άνθρωπος. Αυτό, για να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν πάσχουμε από την ασθένεια του ρατσισμού, αλλά αγαπάμε και σεβόμαστε κάθε άνθρωπο, τόσο ως Χριστιανοί, όσο και ως Έλληνες.
    Αυτό που πιστεύουμε, όμως, είναι ότι όπως κάθε άνθρωπος έχει ιδιαίτερα ή και μοναδικά στοιχεία, έτσι έχει και κάθε λαός. Οι Έλληνες, για παράδειγμα, έχουμε περισσότερο φιλότιμο από άλλους λαούς. Η λέξη φιλότιμο (με τη νεοελληνική έννοια) είναι δύσκολο ακόμη και να μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες. Αυτό δεν αποτελεί, όμως, ρατσιστική, εθνικιστική ή και φασιστική αντίληψη. Αποτελεί απλά μια γενίκευση, που ισχύει σε μεγάλο ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού.
       Αντίστοιχα, οι Έλληνες έχουμε ως λαός μια ανίατη ασθένεια, τη διχόνοια! Τρωγόμαστε μεταξύ μας μέχρι να αυτοκαταστραφούμε. Το βλέπουμε και το ζούμε από την Ύστερη εποχή του Χαλκού (1600 π.Χ.) μέχρι σήμερα. Οι γενικεύσεις αυτές, είτε λέγονται για εμάς, είτε για τους Εβραίους, είτε για οποιονδήποτε άλλο, δεν πρέπει να παρερμηνεύονται.
      Γι' αυτό διακρίνουμε πλήρως τους όρους Εβραίος και Σιωνιστής. Αλλά, από την άλλη, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι πολλοί Εβραίοι είναι Σιωνιστές, τουλάχιστον σε ιδεολογικό επίπεδο. Ποτέ, όμως, δεν ταυτίζουμε τους όρους. Απλά, στη ροή του λόγου μπορεί να εναλλάσσουμε τους όρους, επειδή οι Σιωνιστές προήλθαν από το εβραϊκό έθνος.  Με το ίδιο δεδομένο αντιμετωπίζει και η Ορθόδοξη Εκκλησία αυτές τις δύο έννοιες.
      Επόμενη, αλλά εξίσου παρεξηγημένη, είναι η σχέση Σιωνισμού και Ιουδαϊκής θρησκείας. Εδώ είναι ακόμη πιο δύσκολο να διακρίνει κανείς τους όρους, διότι επικρατεί επίσημα η αντίληψη ότι η θρησκεία των Εβραίων, μέχρι σήμερα, είναι ο Ιουδαϊσμός και, το χειρότερο, ότι ο Ιουδαϊσμός ταυτίζεται με την Παλαιά Διαθήκη. Το ότι οι Εβραίοι και οι Σιωνιστές νομίζουν ότι πιστεύουν στον Μωυσή, δεν τους κάνει φορείς της θρησκείας της Παλαιάς Διαθήκης. Το σίγουρο είναι ότι οι Εβραίοι εδώ και αιώνες δεν πιστεύουν στον Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης. Αντιθέτως, τον μισούν θανάσιμα!


Α.3 Ορισμός Σιωνισμού


        Εφόσον έχουμε διαλευκάνει αυτά τα ζητήματα, μπορούμε να δούμε τί σημαίνει Σιωνισμός. Η συνήθης ερμηνεία είναι ότι ο Σιωνισμός είναι πολιτικό κίνημα που ξεκίνησε τον 19ο αιώνα μ.Χ. με σκοπό τη δημιουργία στην περιοχή της Παλαιστίνης ενός νέου εβραϊκού κράτους, που θα συγκέντρωνε όλους τους Εβραίους της διασποράς. Αυτή είναι η αλήθεια; Όχι, αυτό ήταν ένας ενδιάμεσος στόχος, για να πετύχουν έναν άλλο, πολύ διαφορετικό σκοπό.
      Σιωνισμός είναι μυστική οργάνωση που αγωνίζεται να δημιουργήσει μία παγκόσμια αυτοκρατορία, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ (ή Σιών, όπως επίσης ονομάζεται), η οποία θα εξουσιάζει για πάντα όλους τους λαούς του κόσμου, με επικεφαλής έναν επίγειο βασιλιά με θεϊκές δυνάμεις (Μεσσία), ο οποίος θα υποχρεώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα να τον λατρεύσει σαν θεό.
     Οπότε, Σιωνιστής είναι ο άνθρωπος που ενστερνίζεται το παραπάνω όραμα και, κυρίως, αυτός που έχει στρατευθεί για να πραγματοποιηθεί αυτός ο σκοπός. Είναι απαραίτητο, όμως, να κατανοήσουμε πώς και γιατί έφτασαν αυτοί οι άνθρωποι να συγκροτήσουν αυτήν την οργάνωση, με αυτούς τους εξωπραγματικούς σκοπούς. Γιατί ο Σιωνισμός δεν προέκυψε ξαφνικά από το πουθενά, πριν εφαρμοστεί στην πράξη (από τον 18ο αι.μ.Χ. μέχρι σήμερα), υπήρχε σαν θεωρητική κατάσταση για πολλούς αιώνες. Η θεωρία γέννησε την πράξη.
        Πώς θα μπορούσαμε να ορίσουμε τί ήταν ο Σιωνισμός, προτού μετατραπεί σε μυστική οργάνωση (18ος αιώνας); Ας πλάσουμε, έστω και ανεπίσημα, τον εξής ορισμό: Σιωνισμός ήταν η διεστραμμένη θρησκευτική αντίληψη ενός τμήματος του εβραϊκού λαού, που παρερμήνευσε τα λεγόμενα της Παλαιάς Διαθήκης και σχημάτισε, σε συνδυασμό με άλλες εξωβιβλικές και αποκρυφιστικές ιδέες και πρακτικές, τη θεωρία της παγκόσμιας κυριαρχίας του εβραϊκού έθνους.
       Ο πρακτικός-σύγχρονος Σιωνισμός, όπως είπαμε, καλύπτει την περίοδο από το 1700 μ.Χ. μέχρι σήμερα, ενώ ο θεωρητικός-αρχαίος Σιωνισμός ταυτίζεται χρονικά με την αρχαία και μεσαιωνική ιστορία του εβραϊκού έθνους. Κατά την αρχαιότητα πρώτος σημαντικός σταθμός στην πορεία του Σιωνισμού είναι η εποχή του Μωυσή (14ος  αι.π.Χ.), κατά την οποία συνίσταται  επίσημα η Ιουδαϊκή θρησκεία και ταυτόχρονα αρχίζουν οι παρανοήσεις και οι παρερμηνείες της Θείας Αποκάλυψης στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.
     Οι Εβραίοι, που όχι μόνο παρερμήνευαν τη διδασκαλία του Μωυσή, αλλά αποστατούσαν και εκτρέπονταν σε ειδωλολατρία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι οι πρώτοι, οι αρχαίοι Σιωνιστές, οι πρόγονοι των σύγχρονων Σιωνιστών. Στην επιστημονική ορολογία δεν υπάρχει αυτός ο χαρακτηρισμός, είναι ένας δικός μας νεολογισμός, που απεικονίζει όμως πλήρως την πραγματικότητα. Οι αποστάτες, οι ανυπάκουοι και αμετανόητοι Εβραίοι, το διεφθαρμένο και ανήθικο τμήμα του λαού, η «πονηρά συναγωγή» (Αρ.14,27) και η «ἐξεστραμμένη γενεά» (Δτ.32,20), είναι οι αρχαίοι Σιωνιστές, οι οποίοι είναι σε αδιάκοπη σύγκρουση με τον Γιαχβέ (Θεό) και το υπόλοιπο πιστό και ενάρετο τμήμα των Εβραίων.
      Με την εμφάνιση του Ιησού Χριστού, του Μεσσία της Παλαιάς Διαθήκης που εγκαινιάζει τη νέα εποχή, την Καινή Διαθήκη, οι αρχαίοι Σιωνιστές (με επικεφαλής το ιερατείο,  που φαινομενικά πίστευε στον Ιουδαϊσμό, αλλά πρακτικά στον Σιωνισμό) συγκρούονται με τον Ι. Χριστό, Τον απορρίπτουν ως Μεσσία και Τον οδηγούν σε σταυρικό θάνατο.
      Στη συνέχεια οι αρχαίοι Σιωνιστές (οι Ραββίνοι κυρίως, οι Διδάσκαλοι) απορρίπτουν και επίσημα την Παλαιά Διαθήκη, τη θέση της οποίας παίρνει το Ταλμούδ. Ο ταλμουδισμός είναι πλέον η θρησκεία των Σιωνιστών μέχρι τα τέλη του Μεσαίωνα, όταν εισβάλλει στην εβραϊκή θρησκεία και η Καμπάλα (13ος αι.μ.Χ. ή και νωρίτερα), που περιπλέκει την ιδεολογία των Εβραίων. Υπάρχουν πλέον οι απλοί ταλμουδιστές και οι καμπαλο-ταλμουδιστές (δικός μας νεολογισμός), που είναι οι κατεξοχήν Σιωνιστές του Μεσαίωνα.
     Από τη σκληροπυρηνική ομάδα των καμπαλο-ταλμουδιστών πήρε σάρκα και οστά η επίσημη μυστική οργάνωση που συντίθεται τον 18ο αιώνα, στη νεότερη ιστορία, που διαχωρίζεται πια από τους απλούς ταλμουδιστές Εβραίους, οι οποίοι δεν ενστερνίζονται τα νέα δεδομένα του Σιωνισμού. Αυτή είναι η πορεία του Σιωνισμού μέσα στον χρόνο, που πέρασε από διάφορες διακυμάνσεις, αλλά πάντα είχε το στοιχείο της αναμονής ενός Μεσσία και ενός παγκόσμιου εβραϊκού κράτους,  μέσα όμως από το πρίσμα της στρεβλής θεώρησης των προφητειών και της αδικαιολόγητης παρερμηνείας της Παλαιάς Διαθήκης κατὰ τὸ δοκοῦν.
         Λίγοι γνωρίζουν τί είναι πραγματικά ο Σιωνισμός. Ακόμη λιγότεροι αυτοί που τολμούν να το ομολογήσουν. Διότι, οι Σιωνιστές έχουν δουλέψει επιμελώς, ώστε να μη γνωρίζει κανείς τα σχέδιά τους. Και αν κάποιος τα γνωρίσει και τα αποκαλύψει, να δεχθεί τέτοιο πόλεμο λάσπης, που να μην τολμήσει να το ξανακάνει. Σε ακόμη πιο ακραίες συνθήκες μπορεί και να εξοντωθεί, όχι απλά να συκοφαντηθεί!
       Δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσει κανείς για τον αληθινό Σιωνισμό και να μην ακούσει εναντίον του φράσεις όπως αναπόδεικτες θεωρίες συνωμοσίας, φασιστικές ακρότητες, ρατσιστικές αντιλήψεις, ανόητες και ξεπερασμένες ιδέες, αντισημιτική προπαγάνδα. Ιδίως ο όρος αντισημιτισμός είναι εντελώς αντιεπιστημονικός, διότι στους σημιτικούς λαούς ανήκουν και οι Άραβες, καθώς και άλλες φυλές, όχι μόνο οι Εβραίοι. Τουλάχιστον θα έπρεπε να χρησιμοποιούν τον όρο αντιεβραϊσμός. Προφανώς αυτοί που μιλούν για αντισημιτισμό δεν ξέρουν ούτε ιστορία ούτε γλωσσολογία. 


Β. Οι πρόγονοι του Σιωνισμού
Β.1 Στα βάθη της αρχαιότητας


   Οι ρίζες του Σιωνισμού πρέπει να αναζητηθούν σε σχέση με την αρχαία ιστορία του εβραϊκού έθνους, που παρουσιάζεται στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Οι πρώτοι Εβραίοι ήταν η ευρύτερη οικογένεια του πατριάρχη Ιακώβ (ή Ισραήλ, όπως επίσης ονομαζόταν), που μετακινήθηκε από τη Χαναάν (Παλαιστίνη) προς την Αίγυπτο, γύρω στο 1800 π.Χ.
     Ο Ιακώβ (γιος του Ισαάκ και εγγονός του Αβραάμ) είχε 12 γιους, από τους οποίους προήλθαν οι δώδεκα φυλές του αρχαίου Ισραήλ.  Ήδη από την εποχή του Αβραάμ είχε δοθεί η άνωθεν υπόσχεση ότι από τους απογόνους του θα δημιουργηθεί ένα μεγάλο έθνος, πολυπληθές σαν τα άστρα του ουρανού, μέσω του οποίου θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης. Ο ίδιος ο Ιακώβ είχε προφητεύσει ότι από τους απογόνους ἑνός ἐκ τῶν υἱῶν του, του Ιούδα (απλή συνωνυμία με τον κατοπινό προδότη του Κυρίου μας), θα εμφανιστεί ένας πανίσχυρος άρχοντας (Shiloh στα εβραϊκά), για όλους τους λαούς (Γεν. 49,10).
       Είναι αξιοπρόσεχτο το γεγονός ότι ο λαός των Εβραίων είχε σταθερά το ελάττωμα του φθόνου και της σκληρότητας, από την εποχή του Χαλκού μέχρι σήμερα, όπως οι Έλληνες το ελάττωμα της διχόνοιας! Πώς αποδεικνύεται αυτό; Βλέπουμε ότι ανάμεσα στα παιδιά του Ιακώβ υπήρχε κάποιο που ξεχώριζε, ένας πραγματικός άγιος, ο Ιωσήφ.
       Τα άλλα αδέλφια του τον ζήλευαν και έφτασαν σε σημείο να θέλουν να τον σκοτώσουν. Τελικά αποφάσισαν να τον πουλήσουν σε Άραβες εμπόρους, για να τον ξεφορτωθούν, και είπαν ψέματα στον πατέρα τους ότι πέθανε. Φοβερή σκληρότητα, τόσο προς τον αδελφό τους, όσο και προς τον πατέρα τους, που θρηνούσε για την απώλεια του Ιωσήφ, καθώς πίστεψε στο ψέμα των υπόλοιπων γιων του.
     Τέτοιες ενέργειες δεν έπαψαν ποτέ να κάνουν οι Εβραίοι, όσα χρόνια και να πέρασαν. Πάντα, ασφαλώς, με την επισήμανση ότι δεν ήταν όλοι οι Εβραίοι σκληροί και πανούργοι. Υπήρχαν και άγιοι ανάμεσά τους, όπως προαναφέραμε, οι οποίοι έλαμπαν με τις αρετές τους και τις ικανότητές τους. Υπήρχε, όμως, και ένα τμήμα του εβραϊκού λαού που ήταν πραγματικά αδίστακτο, δεν δυσκολευόταν να κάνει τις πιο παράλογες πράξεις και τα πιο φρικτά εγκλήματα. Ένας λαός με δύο άκρα αντίθετα.
     Οι Εβραίοι ήταν, ήδη από αυτήν εποχή που μελετάμε, μονοθεϊστές, ονόμαζαν τον Θεό Ελ (ελοχίμ στον πληθυντικό) ή Γιαχβέ (ο Ων, αυτός που υπάρχει) και είχαν μια θρησκεία ολότελα διαφορετική, από αυτήν των γύρω λαών, που ήταν όλοι πολυθεϊστές.  Πήρε την οργανωμένη της μορφή στα χρόνια του Μωυσή, αιώνες μετά, που έγινε ο θρησκευτικός και πολιτικός ηγέτης των Εβραίων. Άραγε, ήταν αλήθεια αυτά που δίδαξε ο Μωυσής στους Εβραίους;  Ήταν ο λόγος του Θεού αυτά που έγραφαν οι πέτρινες πλάκες που κρατούσε στα χέρια του ο Μωυσής, όταν κατέβηκε από το όρος Σινά;
      Ναι, ήταν όλα αλήθεια. Γιατί αυτό που ονομάζουμε Ιουδαϊσμό, θρησκεία των Εβραίων, δεν ήταν θρησκεία, όπως είναι οι διάφορες θρησκείες των λαών, που ιδρύθηκαν από κάποιον άνθρωπο. Ήταν η αποκάλυψη του Θεού προς τους ανθρώπους, μέσω των Εβραίων. Η θεολογική ουσία της Παλαιάς Διαθήκης ήταν πολύ ανώτερη από τις θρησκευτικές θεωρίες κάθε άλλου λαού στη γη, πολύ πέρα από τον νου των ανθρώπων. Τα δευτερεύοντα θρησκευτικά στοιχεία, και μόνο αυτά, του Ιουδαϊσμού είχαν ομοιότητες με τις θρησκείες των άλλων λαών. 
     Η αποκάλυψη, όμως, αυτή ήταν σε ανθρώπους της εποχής του Χαλκού, περισσότερο από τρεις χιλιάδες χρόνια πριν από το σήμερα. Σε μια εποχή που οι άνθρωποι ήταν τόσο νήπιοι στο μυαλό σε κάποια θέματα, που ήταν σίγουροι ότι ο θεός είναι ένα μοσχάρι, ένας κροκόδειλος, ότι κάποιος θεός μεταμορφώθηκε σε ταύρο, για να ζευγαρώσει με μια θεά που μεταμορφώθηκε σε αγελάδα (για να του ξεφύγει!) και διάφορα άλλα, με τα οποία ο σύγχρονος άνθρωπος γελάει, αλλά ο τότε άνθρωπος τα πίστευε ακράδαντα.
      Πολλοί λένε ότι δεν μπορεί ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης να είναι ο Θεός της Καινής Διαθήκης. Απλά, δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ο άνθρωπος ήταν διαφορετικός, όχι ο Θεός. Γι' αυτό σε κάποια σημεία (όχι σε όλα) ο Γιαχβέ, ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης μιλά και αντιμετωπίζει τον άνθρωπο πολύ διαφορετικά από τον Χριστό, τον Θεό της Καινής.
     Επίσης, πολλοί λένε ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι η ιερή Βίβλος του Σιωνισμού. Ότι εξαιτίας της πιστεύουν οι Σιωνιστές όσα πιστεύουν. Άλλο ένα χονδροειδές ψέμα. Δεν υπάρχει βιβλίο στον κόσμο, που να μίλησε με πιο σκληρή γλώσσα εναντίον των κακών Εβραίων, όσο η Παλαιά Διαθήκη! Αλλά, κατά τη γνωστή αντιεπιστημονική τακτική, αυτοί που το λένε απομονώνουν κάποια εδάφια, τα παρερμηνεύουν και πλάθουν ό,τι είδους θεωρία θέλουν.
     Ο Ιουδαϊσμός, επαναλαμβάνουμε, δεν ήταν θρησκεία σαν τις άλλες κοσμικές θρησκείες, όχι μόνο γιατί ήταν θεϊκή αποκάλυψη και όχι ανθρώπινη αναζήτηση, αλλά επιπλέον γιατί ήταν διαθήκη, συμφωνία δηλαδή. Στη διαθήκη έχουμε τουλάχιστον δύο συμβαλλόμενα μέρη, τον κληροδότη (διαθέτη) και τον κληρονόμο.  Ο Θεός-κληροδότης αποφασίζει να υιοθετήσει τον λαό των Εβραίων και να τους παραχωρήσει διάφορες ευλογίες, με την προϋπόθεση ο κληρονόμος να πιστεύει αποκλειστικά στον Θεό και να τηρεί πιστά τις εντολές Του.
      Αν ο κληρονόμος παραβίαζε την προϋπόθεση της διαθήκης, η διαθήκη ακυρωνόταν! Δηλαδή, ο Θεός αποσύρει τη Χάρη Του και την ευλογία Του, μέχρι να συμμορφωθεί ο κληρονόμος. Αυτό ακριβώς γινόταν από την αρχή της συμφωνίας μέχρι την εμφάνιση του Χριστού. Οι Εβραίοι, στην πλειοψηφία τους, παραβίαζαν τη διαθήκη και τιμωρούνταν.
      Δυστυχώς, οι Εβραίοι όχι μόνο αθετούσαν τη διαθήκη, αλλά είχαν και την απαίτηση να συνεχίζει ο Θεός να τους στέλνει ευλογίες. Σχημάτισαν μια αρρωστημένη θρησκευτικότητα, κατά την οποία εκείνοι μπορούσαν να κάνουν όποια αμαρτία θέλουν, να πιστεύουν όπως θέλουν στον Θεό, αλλά ταυτόχρονα να είναι ο τέλειος, ο εκλεκτός λαός του Θεού, και ότι οι άλλοι λαοί ήταν κατώτεροι.


Β.2 Η προσδοκία του Μεσσία


       Πολύ περισσότερο, διαστρέβλωσαν την αλήθεια για τον άρχοντα, που  υποσχέθηκε ο Θεός να τους στείλει, που ήταν ο λεγόμενος Μεσσίας (Mashiah στα εβραϊκά), που μεταφράζεται Χριστός, δηλαδή κεχρισμένος, αλειμμένος κατά λέξη και ευλογημένος από τον Θεό, εκλεκτός ηγέτης, ως προς την ευρύτερη έννοια. Ο άρχοντας αυτός, του οποίου η έλευση προφητεύτηκε από τον πατριάρχη Ιακώβ, όπως προαναφέραμε, έγινε το σημείο αναφοράς μέσα στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.
       Οι αναφορές στον Μεσσία ήταν ποικίλες, αλλά ελαφρώς αινιγματικές, δεν αρκούσε μόνο η σκέψη των ανθρώπων για να καταλάβουν τί θα συμβεί με τον Μεσσία. Χρειαζόταν και φώτιση Θεού, την οποία δεν είχαν όλοι οι Εβραίοι. Οι Άγιες Γραφές μιλούσαν για κάποιο ξεχωριστό πρόσωπο που έρθει κάποια στιγμή στον κόσμο, από τη μικρή πόλη της Βηθλεέμ, θα ήταν υπερφυσικός, θα γεννιόταν από παρθένο μητέρα, θα είχε δύναμη και χάρη θεϊκή, σοφία και πλούτο. Θα γινόταν βασιλιάς στην Ιερουσαλήμ, θα έφερνε τη δικαιοσύνη και την ειρήνη, η εξουσία του θα απλωνόταν σε όλα τα έθνη του κόσμου, ενώ θα συνέτριβε κάθε εχθρική δύναμη, που θα απειλούσε το  κράτος του. Επίσης, θα μάζευε ξανά στο Ισραήλ όλους τους σκορπισμένους Εβραίους, σε μια βασιλεία παγκόσμια και αιώνια.
      Η εικόνα για τον Μεσσία και το κράτος του ήταν εντυπωσιακή. Καμία αυτοκρατορία, από όσες είχε δει ο κόσμος, δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με τη βασιλεία του Μεσσία, θα ήταν η πιο φωτεινή, η πιο πλούσια αυτοκρατορία, μέσα στην οποία θα ζούσαν για πάντα ευτυχισμένοι οι άνθρωποι, χωρίς κακία και μίσος. Όλη η γη θα γινόταν μια χαρούμενη οικογένεια, με αρχηγό τον Μεσσία, ο οποίος τελικά θα ήταν ο ίδιος ο Θεός ἐπὶ γῆς.
     Στο μεγαλείο αυτής της μεσσιανικής εποχής θα συμμετείχαν όλα τα έθνη, όλοι μια μέρα θα έφταναν στην Ιερουσαλήμ, θα γονάτιζαν μπροστά στον Μεσσία, θα προσκυνούσαν και θα δόξαζαν τον Θεό και τον απεσταλμένο Του. Αλίμονο, όμως, σε όποιον πολεμούσε τον Μεσσία και το κράτος του, θα συντριβόταν σαν πήλινο βάζο, θα έλιωνε σαν το κερί μπροστά στη φωτιά, θα εξαφανιζόταν όπως σκορπίζει ο άνεμος τον καπνό.
      Αυτά και πολλά άλλα διδάχθηκε το εβραϊκό έθνος για τον Μεσσία, μέσω της θρησκείας του, του Ιουδαϊσμού. Αλλά όλο αυτό το μεσσιανικό όραμα δεν θα ήταν για όλους, αλλά μόνο για όσους θα τηρούσαν τη Διαθήκη, τη συμφωνία με τον Θεό. Οι παραβάτες θα τιμωρούνταν, με την έννοια ότι ο Θεός θα τους εγκατέλειπε και θα συντρίβονταν από τους εχθρούς τους, θα σκόρπιζαν μέσα στα έθνη, αλλά και εκεί ησυχία δεν θα έβρισκαν.  Γιατί η Θεία Χάρη δεν θα ήταν στη ζωή τους πια, λόγω των αμαρτιών τους, λόγω της αμετανοησίας τους.
     Η πιο αυστηρή προειδοποίηση του Θεού είχε σχέση με τον πολυθεϊσμό. Μη λατρέψετε ποτέ άλλους θεούς, μην αναζητήσετε αλλού τη σωτηρία. Μέχρι που ο Θεός παρομοίασε τη σχέση του με τους Εβραίους με σχέση γάμου, όπου τον ρόλο της νύφης  είχαν όλοι οι Εβραίοι. Αν λάτρευαν άλλον θεό, αυτό θα ήταν μοιχεία και θα προκαλούσε την οργή του προδομένου συζύγου. Παρόλα αυτά, όσο αυστηρά και ξεκάθαρα και αν μιλούσε ο Θεός, οι Εβραίοι όχι μόνο δεν τηρούσαν τους κανόνες της συμφωνίας, αλλά στρέφονταν στη λατρεία των ψεύτικων θεών και στην άσκηση του αποκρυφισμού (μαγείας), που τον διδάσκονταν από τους γειτονικούς λαούς.


Β.3 Η δράση των Προφητών


       Εκείνες τις εποχές εμφανίστηκαν οι Προφήτες, δηλαδή Εβραίοι πιστοί στον αληθινό Θεό και φωτισμένοι από Αυτόν, που έλεγξαν με σκληρά λόγια τη θρησκευτική διαστροφή και την ανηθικότητα των υπόλοιπων Εβραίων. Πάντα, λοιπόν, υπήρχε το σχήμα των ολίγων εκλεκτών και των πολλών πλανημένων Εβραίων.
     Οι πολλοί Εβραίοι, βέβαια, δεν ανέχονταν να θίγεται ο εγωισμός τους, να τους ελέγχουν και τους λένε ότι πλανήθηκαν, ξέπεσαν, παρεκτράπηκαν. Και την πιο σκληρή φράση την άκουσαν οι Εβραίοι εναντίον της ιερής τους πόλης, της πρωτεύουσας Σιών (Ιερουσαλήμ).  Ένας από τους κορυφαίους Εβραίους Προφήτες, ο Ησαΐας, είπε χαρακτηριστικά:  «Πῶς ἐγένετο πόρνη πόλις πιστὴ Σιών» (Ησ.1,22).
     Και πώς απευθύνεται στους ίδιους τους Εβραίους; «οὐαὶ ἔθνος ἁμαρτωλόν, λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν, υἱοὶ ἄνομοι» (Ησ.1,4).  Αντίστοιχα, ο προφήτης Ωσηέ λέει κατά λέξη στους Εβραίους ότι δεν είναι πια ο λαός του Θεού, «ὑμεῖς οὐ λαός μου, καὶ ἐγώ οὐκ εἰμὶ ὑμῶν» (Ωσ.1, 9), όπως νόμιζαν και χαίρονταν, αλλά μια μοιχαλίδα, που θα υποστεί φρικτή τιμωρία, «...ἐκδύσω αὐτὴν γυμνὴν καὶ ἀποκαταστήσω αὐτὴν καθὼς ἡμέρα γενέσεως αὐτῆς. καὶ θήσω αὐτὴν ἔρημον καὶ τάξω αὐτὴν ὡς γῆν ἄνυδρον καὶ ἀποκτενῶ αὐτὴν ἐν δίψει·  καὶ τὰ τέκνα αὐτῆς οὐ μὴ ἐλεήσω, ὅτι τέκνα πορνείας ἐστίν» (Ωσ.2, 5-7).
      Όπως είναι φανερό, η Παλαιά Διαθήκη μιλά, στην κυριολεξία, με τα χειρότερα λόγια εναντίον των κακών Εβραίων, λόγια που θα ντρεπόταν ο σύγχρονος άνθρωπος να ξεστομίσει. Χαρακτηρίζει τους Εβραίους ως σκληροτράχηλο λαό, απείθαρχο και διεφθαρμένο. Είναι σαν να μιλάει η Σιών εναντίον των Εβραίων, εναντίον του Σιωνισμού! Σιών, αλληγορικά, είναι η υγιής, η σωστή σχέση των ολίγων Εβραίων με τον Θεό. Σιωνισμός είναι η αρρωστημένη και διεστραμμένη σχέση των υπόλοιπων Εβραίων με τον Θεό, για την οποία όμως φταίνε οι ίδιοι, όχι ο Γιαχβέ.
       Το τέλος ποιο ήταν; Οι (κακοί) Εβραίοι δίωκαν ή και δολοφονούσαν τους (καλούς) Προφήτες, που ήταν ασφαλώς ομοεθνείς τους. Ακόμη μια γενίκευση, μια διαπίστωση, που δεν είναι ρατσιστικό σχόλιο, αλλά μια πικρή πραγματικότητα. Μια αλήθεια, που θα αποτελέσει τελικά κάτι σαν δόγμα, μέσα στον Σιωνισμό. Όσοι μας ενοχλούν ή μας χαλάνε τα σχέδια, θα εξοντώνονται!
       Οι Εβραίοι τελικά κατακτήθηκαν, όπως είχαν προφητεύσει οι Προφήτες, από τους Βαβυλώνιους και είδαν την Σιών να καταστρέφεται το 587 (ή 586) π.Χ. Στη συνέχεια υποδουλώθηκαν στους Πέρσες, που τους φέρθηκαν πιο ανθρώπινα, και το 538 π.Χ. επέτρεψε ο Πέρσης βασιλιάς Κύρος ο Μέγας να επιστρέψουν οι αιχμάλωτοι Εβραίοι από τη Βαβυλώνα στην Ιερουσαλήμ, να ξαναχτίσουν τα τείχη της και να ανοικοδομήσουν τον κατεστραμμένο ναό του Σολομώντα. Έτσι, εκπληρώθηκε η προφητεία που μιλούσε για την επιστροφή στην Παλαιστίνη: «καὶ πάλιν συνάξει σε ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν, εἰς οὓς διεσκόρπισέ σε Κύριος ἐκεῖ ...καὶ εἰσάξει σε ὁ Θεός σου ἐκεῖθεν εἰς τὴν γῆν, ἣν ἐκληρονόμησαν οἱ πατέρες σου, καὶ κληρονομήσεις αὐτήν» (Δτ.30, 2-5).
       Αργότερα, το 331 π.Χ., βρέθηκαν στα χέρια του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των Ελλήνων. Ο Μέγας Αλέξανδρος σεβόταν κάθε λαό που κατακτούσε. Οξύμωρο σχήμα, αλλά αλήθεια.  Όταν πέθανε, το 323 π.Χ., κανένας από τους κατακτημένους λαούς του δεν επαναστάτησε. Οι μόνοι που προκάλεσαν αμέσως εξεγέρσεις και συγκρούσεις ήταν οι Έλληνες! Η διχόνοια, όπως είπαμε, είναι το «δόγμα» του Ελληνισμού.
       Οι διάδοχοι του Μ. Αλεξάνδρου, Σελευκίδες και Πτολεμαίοι, δεν είχαν τις αρετές του. Φέρθηκαν με βάναυσο και ασεβή τρόπο προς τους Εβραίους, με αποτέλεσμα να προκαλέσουν τη δίκαιη οργή των Εβραίων. Με αυτά τα γεγονότα σχετίζονται οι μόνες αρνητικές αναφορές εναντίον των Ελλήνων στην Παλαιά Διαθήκη. Και δεν είναι απαξιωτικές εναντίον του ελληνικού έθνους, αλλά εναντίον των πράξεων συγκεκριμένων Ελλήνων τυράννων. Πουθενά η  Παλαιά Διαθήκη δεν προσβάλλει τους Έλληνες, ως έθνος. Αντίθετα, τους Εβραίους τους στηλιτεύει ποικιλοτρόπως, όπως είδαμε ανωτέρω.
        Σε αυτήν την περίοδο, την ελληνιστική, παρουσιάστηκε η πρώτη ρήξη ανάμεσα σε Έλληνες και Εβραίους, που όμως δεν ήταν η αιτία για την οποία διαχρονικά ο Σιωνισμός εχθρεύεται τον Ελληνισμό. Οι διάφοροι διεσπαρμένοι Εβραίοι μέσα στον ελληνικό χώρο της ανατολικής Μεσογείου έζησαν, σε γενικές γραμμές, ειρηνικά με τους Έλληνες και μάλιστα ξέχασαν την αρχαία εβραϊκή γλώσσα και μιλούσαν πλέον ελληνικά.
       Τα πράγματα επιδεινώθηκαν, όταν στα μέσα του 1ου αι.π.Χ., οι Ρωμαίοι κατέκτησαν τους Εβραίους, που είχαν αποκτήσει για λίγα χρόνια την ανεξαρτησία τους στην Παλαιστίνη. Η  υποδούλωση στους Ρωμαίους τούς έκανε να στρέψουν ξανά τις ελπίδες τους στον Μεσσία, που εδώ και αιώνες τον περίμεναν, αλλά για να τους λυτρώσει από τους Ρωμαίους, όχι για να τους ελέγξει για τις αμαρτίες τους, όπως έκαναν οι Προφήτες!


Β.4 Η παρουσία του Μεσσία


        Τελικά ο Θεός εκπλήρωσε την υπόσχεσή Του και ο Μεσσίας ήρθε. Ο κεχρισμένος, ο Χριστός, ο Υιός του Θεού ως προς τη θεϊκή Του φύση και ο Υιός της Παρθένου Μαρίας ως προς την ανθρώπινη φύση. Εκεί φάνηκε ξεκάθαρα πόσο εσφαλμένη αντίληψη περί τοῦ Μεσσίου είχαν οι περισσότεροι Εβραίοι. Χρόνια περίμεναν να έρθει η βασιλεία του Θεού, μέσω του Μεσσία. Επιτέλους, ήρθε η ώρα της μεγάλης επανάστασης και της δημιουργίας του πανίσχυρου κράτους. Αλλά ποιο θα ήταν, άραγε το κράτος, η βασιλεία του Μεσσία;
     Εδώ οι Εβραίοι ξαφνιάστηκαν λίγο. Οι περισσότεροι είχαν την ιδέα ενός κοσμικού κράτους και ενός κοσμικού ηγέτη, με υπερφυσικές ικανότητες. Δεν περίμεναν να ακούσουν ότι : «Ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστίν» (Λκ.17,21). Για τρία ολόκληρα χρόνια, ο Μεσσίας εξηγούσε στους Εβραίους την έννοια της βασιλείας του Θεού, που είχαν πλέον μπροστά στα μάτια τους, τώρα που εκπληρώνονταν οι προφητείες και οι υποσχέσεις.
       Η βασιλεία (το κράτος) που εγκαινιάζει ο Μεσσίας είναι πνευματική, όχι κοσμική. Πολίτες αυτής της βασιλείας θα μπορούσαν να γίνουν όλοι οι λαοί, αρκεί να θέλουν, να πιστέψουν και να αποδεχθούν τη νέα συμφωνία, την Καινή Διαθήκη, ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους. Και το όνομα του μεσσιανικού κράτους θα είναι: «Εκκλησία». Και ο βασιλιάς, ο ηγέτης, ο άρχοντας θα είναι αιώνια ο Ιησούς Χριστός.
     Αυτό το κράτος θα είναι πανίσχυρο, γιατί έχει πλέον οικοδομηθεί σε μια αρραγή πέτρα, στο ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας, είναι ο Θεός. Οι πολίτες του θα είναι πάμπλουτοι, αλλά όχι με τη δύναμη του χρήματος, αλλά με τη Θεία Χάρη, που θα είναι αμέτρητη και αστείρευτη. Θα επικρατεί η χαρά, η ειρήνη και η δικαιοσύνη, γιατί θα επικρατούν δύο μεγάλες αρετές, η αγάπη και η ταπείνωση, από τις οποίες θα προέλθει κάθε άλλο αγαθό.
    Και, τέλος, αυτό το κράτος θα συντρίψει τη δύναμη του εχθρού. Αλλά ποιος είναι ο εχθρός, ο αντίπαλος; Ο Εωσφόρος, ο πατέρας και δημιουργός κάθε κακού, ο Διάβολος. Αυτόν θα πολεμήσει ο Μεσσίας, ενάντια σε αυτόν θα ξεσηκώσει μια παγκόσμια επανάσταση, έναν ανελέητο πόλεμο, που θα σβήσει καθετί που είναι αντίθετο στο θέλημα του Θεού, που είναι έργο του Πονηρού: την αμαρτία, το ψέμα, την αδικία, τον θάνατο!
      Φωτιά ήρθα να βάλω στη γη (Λκ.12,49), φώναζε ο Μεσσίας, και μαχαίρι (Μτ.10,34), μέχρι να γκρεμιστεί και το τελευταίο οχυρό του Κακού πάνω στη γη, μέχρι να συντριβεί σαν το πήλινο βάζο. Αυτός ήταν ο Μεσσίας που περίμεναν, αυτή ήταν η εκπλήρωση των προφητειών, σε πνευματικό, όχι σε κοσμικό επίπεδο. Και τώρα όλοι θα συγκεντρώνονταν στο κράτος του Μεσσία, στην Εκκλησία, στην πνευματική Σιών, στην άνω Ιερουσαλήμ. Και όλα τα έθνη του κόσμου θα προσκυνούσαν τον Μεσσία, αιώνια θα Τον δόξαζαν μέσα στην Εκκλησία. Και κάπως έτσι θα έληγε η πνευματική Διασπορά, η περιπλάνηση και η εξορία από την αλήθεια του Θεού.
        Η αποκάλυψη όλης αυτής της αλήθειας δεν βρήκε παντού την ίδια απήχηση. Θα λέγαμε ότι χωρίστηκαν οι Εβραίοι, που γνώρισαν τον Ιησού, σε τρεις ομάδες, τους θερμούς, τους χλιαρούς και τους ψυχρούς. Θερμοί ήταν όσοι είχαν καλή διάθεση μέσα τους, αγαθή προαίρεση. Αυτοί δεν δυσκολεύτηκαν να αναγνωρίσουν στο πρόσωπο του Ιησού τον Χριστό, τον Μεσσία.
       «Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν» (Ιω.1,42) και «ῥαββί, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ» (Ιω.1,50) αναφωνούσαν οι καλόκαρδοι Εβραίοι και γίνονταν μαθητές Του.  «Οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός» (Ιω.4,42) έλεγαν με βεβαιότητα όσοι ταπεινοί άνθρωποι Τον συναναστράφηκαν. Αλλά πιστοί μαθητές του Μεσσία, άνδρες και γυναίκες, με θερμή πίστη ήταν λίγοι.
      Οι περισσότεροι ήταν χλιαροί, σε μια μέτρια κατάσταση. Είδαν ή άκουσαν ότι ο Χριστός έκανε και θαύματα, με αποτέλεσμα να τρέχουν να Τον συναντήσουν, για να ωφεληθούν. Αλλά πέραν τούτου, ουδέν! Εύκολα θα μπορούσαν να Τον ξεχάσουν, να Τον εγκαταλείψουν. Και όπως θα μπορούσαν να φωνάξουν : «Ὡσαννά. Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου· Εὐλογημένη ἡ ἐρχομένη βασιλεία ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ πατρὸς ἡμῶν Δαυίδ» (Μρ.11,9-10), θα μπορούσαν μετά από λίγο και να φωνάξουν «σταύρωσον αὐτόν» (Μρ.15,13)!
       Υπήρχε, όμως, και μια ομάδα Εβραίων που ήταν εντελώς ψυχροί απέναντι στον Μεσσία και θερμοί ως προς το να συγκρουστούν μαζί Του. Ήταν οι κακοί Εβραίοι, οι σκληρόκαρδοι, οι εγωιστές, που έβλεπαν με φθόνο τη δημοτικότητα του Μεσσία. Και σχεδόν όλοι αυτοί οι κακοί ήταν σε θέσεις εξουσίας, ήταν οι πνευματικοί ηγέτες του Ισραήλ, ήταν οι Ραββίνοι, οι Φαρισαίοι, οι ιερείς του ναού των Ιεροσολύμων, η άρχουσα τάξη της εβραϊκής κοινωνίας.
     Ο Μεσσίας, όπως και στο παρελθόν οι Προφήτες, δεν άργησε να ελέγξει τον εγωισμό και τη φαυλότητα αυτών των ανθρώπων, που παρίσταναν τους ευσεβείς, αλλά ήταν λύκοι με μορφή προβάτου. Σύντομα αυτοί οι σκληροί Εβραίοι έγιναν επιθετικοί απέναντί Του, άρχισαν να Τον συκοφαντούν, να Τον προκαλούν, να Τον απειλούν.       
     «Εμείς είμαστε ο περιούσιος λαός, τα τέκνα του Αβραάμ, οι κληρονόμοι του Θεού από τον Μωυσή». Ποιος ήταν αυτός ο Ιησούς, που τολμούσε να τους πληγώσει τον εγωισμό, να τους αποκαλύψει την αμαρτωλότητά τους;  Οι Φαρισαίοι και οι άλλοι είχαν την απαίτηση να τους κολακεύει ο Θεός, να τους κάνει τα χατίρια (σαν τα τζιν των μουσουλμάνων), αλλά οι ίδιοι να είναι ανήθικοι, υποκριτές, ψεύτες, να μην εφαρμόζουν το θέλημα του Θεού, αλλά να είναι παιδιά του Θεού.
       Ο Χριστός τούς αποκάλυψε ότι βρίσκονται σε πλάνη, ότι τα έργα τους ήταν ασυμβίβαστα με την πίστη τους. Τους είπε κατά πρόσωπο ότι τα έργα τους είναι έργα μίσους, όχι αγάπης. Επομένως, όχι μόνο δεν είστε παιδιά του Αβραάμ, αλλά «ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστε καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν» (Ιω. 8,44). Από τα έργα σας φαίνεται ποιανού πατέρα είστε παιδιά. Αντίστοιχα, στο βιβλίο της Αποκάλυψης, φανερώνει ο Κύριος ότι αυτού του είδους οι Εβραίοι είναι «συναγωγή τοῦ σατανᾶ» (Απ. 2,9) και όχι Ιουδαίοι.
         Ο Αβραάμ και ο Μωυσής ήταν δυο πρόσωπα, για τα οποία καυχώνταν οι Εβραίοι. Ο Χριστός τούς κατέρριψε και αυτόν τον μύθο, που έτρεφαν. «Μὴ δοκεῖτε ὅτι ἐγὼ κατηγορήσω ὑμῶν πρὸς τὸν πατέρα· ἔστιν ὁ κατηγορῶν ὑμῶν Μωϋσῆς, εἰς ὃν ὑμεῖς ἠλπίκατε» (Ιω.5,45). Ο Μεσσίας πλέον τους ισοπέδωνε την όλη κοσμοθεωρία τους, δεν τους έθιγε απλά τον εγωισμό.
      Αυτός ο Μεσσίας δεν πληρούσε τις προσδοκίες των κακών Εβραίων, παρά μόνο των καλών. Δεν έκανε για Μεσσίας, αλλιώς Τον περίμεναν. Και στα σχέδιά τους ήταν εμπόδιο. Έπρεπε να εξοντωθεί, ήταν δεν ήταν ο Μεσσίας. Θα έβρισκαν κάποιον άλλον, να χρίσουν στο μέλλον. Τόσο φτηνή ιδέα είχαν για τον Μεσσία. Και κάπως έτσι, φρόντισαν να Τον παραδώσουν στους Ρωμαίους να σταυρωθεί, για να ησυχάσουν. Σίγουρα, όσοι αποφάσισαν να θανατώσουν τον Ιησού, δεν πίστευαν ότι είναι ο Υιός του Θεού, αλλιώς δεν θα Τον σκότωναν.
      Δυστυχώς για τους κακούς Εβραίους, τα προβλήματα δεν τελείωσαν με τη Σταύρωση του Ιησού, καθώς μετά από τρεις μέρες ήλθε η Ανάστασή Του. Εδώ, οι σταυρωτές βρέθηκαν προ εκπλήξεως. Τί να έκαναν, να ομολογούσαν το τραγικό σφάλμα τους ή να συνέχιζαν στην ίδια γραμμή; Η δεύτερη λύση δεν χρειαζόταν μετάνοια, την οποία ούτως ή άλλως δεν είχαν.
     Τώρα, τα μόνα όπλα που είχαν στα χέρια τους ήταν η συκοφαντία και το χρήμα, τα οποία συνδυάζονται άριστα. Πληρώνουμε για να κλείσουμε στόματα (των φυλάκων του Παναγίου Τάφου) και συκοφαντούμε, για να επηρεάσουμε αρνητικά την κοινή γνώμη, για να μην πιστέψει ότι ο Χριστός αναστήθηκε. Μελλοντικά όπλα του Σιωνισμού, με εξαιρετικά αποτελέσματα.
        Οι λίγοι, καλοί Εβραίοι μετά την Ανάσταση του Χριστού έγιναν Χριστιανοί. Με αυτόν τον τρόπο έληξε ο χρόνος της Παλαιάς Διαθήκης και ήρθε η Καινή, η νέα συμφωνία με τον Θεό, που πλέον δεν έγινε μέσω του Μωυσή, αλλά του Χριστού. Ο Ιουδαϊσμός πλέον ήταν παρελθόν, όχι γιατί ήταν άχρηστος, αλλά γιατί ήταν μια προσωρινή συμφωνία με τον Θεό, μέχρι να έρθει ο Μεσσίας.
      Τώρα που ήρθε ο Μεσσίας, συνάπτεται νέα διαθήκη, ανάμεσα στον Θεό και όλους πια τους ανθρώπους, όχι μόνο τους Εβραίους. Έννοιες βαθυστόχαστες, που ποτέ δεν έγιναν αντιληπτές από τους υπόλοιπους Εβραίους, που προτίμησαν να μείνουν εκτός της νέας διαθήκης και να κρατήσουν επιφανειακά την παλιά, η οποία πλέον δεν ήταν σε ισχύ!


Β.5 Ταλμούδ


    Πέρα από αυτήν τη θεολογική διάσταση, οι μη Χριστιανοί Εβραίοι προχώρησαν και πρακτικά στη ρήξη με τον Ιουδαϊσμό και την παράδοση της Παλαιάς Διαθήκης. Μετά την άλωση της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους, το 70 μ.Χ., οι Ραββίνοι συνέθεσαν το Ταλμούδ, ένα σύνολο βιβλίων, που χάραζε μια άλλη θρησκευτική πορεία στους Εβραίους.
     Το Ταλμούδ, που ξεχειλίζει από το μίσος για τον Χριστό και την Ελλάδα, συνοψίζει και σφυρηλατεί την αρρωστημένη θρησκευτικότητα των Ραββίνων, οι οποίοι μεταφέρουν όλες τις εσφαλμένες αντιλήψεις του εβραϊκού παρελθόντος και τις επιβάλλουν πλέον ως τη θρησκεία των μετά Χριστόν Εβραίων. Με άλλα λόγια, το Ταλμούδ αντικαθιστά την Παλαιά Διαθήκη και γίνεται η επίσημη διδασκαλία των Εβραίων.
    Είναι σφάλμα τραγικό να νομίζουμε μέχρι σήμερα ότι οι Εβραίοι είναι Ιουδαϊστές. Οι Εβραίοι είναι ταλμουδιστές και όσες ομοιότητες έχει ένα άγαλμα ανθρώπου με τον ίδιο τον  άνθρωπο που απεικονίζει, άλλη τόση ομοιότητα έχει ο ταλμουδισμός με τον Ιουδαϊσμό. Από την Παλαιά Διαθήκη, όπως τονίσαμε και θα τονίζουμε συνεχώς, κράτησαν μόνο κάποια στοιχεία, τα ερμήνευσαν όπως ήθελαν και απέρριψαν όλα τα υπόλοιπα.
      Και ο σύγχρονος Σιωνισμός, αντίστοιχα, προέρχεται ευθέως από τους ταλμουδιστές Εβραίους, που συνέχισαν να ονειρεύονται ότι μια μέρα θα έρθει ο Μεσσίας που θα αλλάξει τη ζωή τους, θα τους μαζέψει από τη διασπορά, θα τους επαναφέρει στην Παλαιστίνη και θα γίνει ο βασιλιάς τους, συντρίβοντας κάθε άλλη δύναμη πάνω στον πλανήτη.
        Μόνο που τώρα πια δεν είναι η Βίβλος το ιερό τους βιβλίο. Δεν είναι ο Γιαχβέ ο θεός τους, αφού ούτε και ο Γιαχβέ ήταν ο θεός που ήθελαν! Ο Γιαχβέ ζητούσε μετάνοια, ήθελε αγάπη, ταπείνωση, εγκράτεια. Ο Γιαχβέ τούς μάλωνε για τις αταξίες τους, έστελνε Προφήτες που μιλούσαν αυστηρά στους Εβραίους, αντί να τους χαϊδεύουν. Έφτασε σε σημείο να τους λέει ότι η Ιερουσαλήμ κατάντησε χειρότερη από τα Σόδομα και τα Γόμορρα (Ιεζ.16,48). Τί να τον κάνεις τον πατέρα, αν δεν σου κάνει τα χατίρια, αλλά θέλει να σε διαπαιδαγωγήσει;
       Αλλά και αυτός ο Μεσσίας του Γιαχβέ, πόσο τους αναστάτωσε! Συνέχεια τους καλούσε σε μετάνοια και τους προειδοποιούσε ότι αν δεν μετανοήσουν, θα καταστραφούν. Το κήρυγμα της μετάνοιας ήταν ό,τι πιο ενοχλητικό για τους κακούς Εβραίους, που ήθελαν να ακούνε ότι όλα πάνε καλά, ότι βαδίζουν σε σωστό δρόμο. Αν δεν είχαν αυτόν τον εωσφορικό εγωισμό και την αρρωστημένη υπερηφάνεια, θα είχαν πιστέψει στον Ιησού και θα είχαν γίνει όλοι Χριστιανοί.


Β.6 Χριστός και Έλληνες


       Κάτι περίεργο, ωστόσο, είχε πει ο Χριστός και για την εξουσία των Εβραίων:  «ἀρθήσεται ἀφ’ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς» (Μτ.21,43) Δηλαδή, οι ευλογίες του Θεού θα έφευγαν από τους Εβραίους και θα πήγαιναν σε άλλο έθνος, σε άλλους ανθρώπους. Μα είναι δυνατόν ο Εβραίος Μεσσίας, ο διδάσκαλος του Ισραήλ, να προφητεύει κάτι τέτοιο; Ο Θεός δοξάζεται μέσω των Εβραίων. Δεν μπορεί ο Θεός να δοξασθεί μέσω άλλης φυλής πάνω στη γη, οι άλλες φυλές θα υποταχθούν.
     Ωστόσο, ο Εβραίος (Ρμ.9,5) ως προς την ανθρώπινη φύση Του Χριστός  είπε, μόλις τον πλησίασαν κάποιοι Έλληνες: «ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ιω.12,23). Ακόμη και το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, που σφραγίζει οριστικά  και ολοκληρώνει την Καινή Διαθήκη, η Αποκάλυψη, παρουσιάζει τον Θεό να μιλά στους αγγέλους, τους Επισκόπους των επτά Εκκλησιών της Μικράς Ασίας, επτά ελληνικών πόλεων! Ούτε προς τη Ρώμη, ούτε προς τα Ιεροσόλυμα.
    Για ποιο λόγο άραγε; Διότι οι Έλληνες, αιώνες πριν, αναζητούσαν την αλήθεια, τον αληθινό Θεό. Και πίστεψαν στον Μεσσία, που οι Εβραίοι απέρριψαν. Δεν δίστασαν να ονομάσουν έρωτα τον Χριστό (ὁ ἔρως ὁ ἐμός ἐσταύρωται, Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας), να μην Τον αρνηθούν κατά τη διάρκεια των φρικτών διωγμών, που εξαπέλυσαν οι Ρωμαίοι εναντίον των Χριστιανών. Μέσα στα εκατομμύρια των αρχαίων Χριστιανών μαρτύρων η συντριπτική πλειοψηφία ήταν Έλληνες και κυρίως Έλληνες της Μικράς Ασίας.
        Και άλλοι, πολλοί άλλοι λαοί δέχτηκαν το μήνυμα του χριστιανικού Ευαγγελίου. Από τη Βρεταννία ως την Ινδία έφτασαν οι Άγιοι Απόστολοι, για να ιδρύσουν Εκκλησία. Πουθενά αλλού δεν είχε τόση απήχηση ο Χριστιανισμός, όσο στον ελληνικό λαό. Και αυτό εξόργιζε τους φανατικούς Εβραίους. Μισούσαν τον Χριστό, γιατί τους θύμιζε ότι απέρριψαν και σκότωσαν τον Μεσσία τους.
     Μισούσαν τους Έλληνες, γιατί έβλεπαν παντού να κυριαρχεί η γλώσσα τους, η παιδεία τους. Ακόμη και στη Βίβλο, τα πάντα πλέον ήταν γραμμένα στα ελληνικά. Αλλά, το χειρότερο, οι σοφοί Έλληνες τούς πήραν τον Μεσσία, ταυτίστηκαν μαζί Του. Είχαν τόσο εγωισμό οι Εβραίοι, που ήθελαν όλοι οι λαοί να απορρίψουν τον Μεσσία, εφόσον τον απέρριψαν οι ίδιοι.
        Πώς μπορεί ο Ιησούς να χλευάζεται στο Ταλμούδ των Εβραίων, αλλά να δοξάζεται στις ελληνικές εκκλησίες; Πώς να εξηγήσουν αυτό το φαινόμενο οι ταλαίπωροι Ραββίνοι; Και, ξαφνικά, το 324 μ.Χ. γίνεται αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ένας Χριστιανός, ο Μέγας και Άγιος Κωνσταντίνος, Έλληνας ως προς τη μητέρα, και παραδίδει το ρωμαϊκό κράτος στα χέρια του Ελληνισμού, μεταφέροντας την πρωτεύουσα του κράτους σε μια ελληνική πόλη, το Βυζάντιο, που μετονομάστηκε Κωνσταντινούπολη.
      Τα όνειρα των ταλμουδιστών γίνονται συντρίμμια. Αντί να δουν ένα πανίσχυρο εβραιοταλμουδικό κράτος με τον μεσσία-βασιλιά, βλέπουν ένα ελληνοχριστιανικό κράτος να κυριαρχεί. Οι Έλληνες αναδεικνύουν μεγάλους Πατέρες και Διδασκάλους, οι Έλληνες εκχριστιανίζουν άλλους λαούς και δεν υπάρχει πια αμφιβολία για το ποιος είναι τώρα ο περιούσιος λαός του Θεού. Αντίθετα, οι Εβραίοι ζουν χωρίς κράτος, χωρίς μεσσία, διεσπαρμένοι, νοσταλγώντας τη δόξα της αρχαίας εποχής, εγκλωβισμένοι στον εαυτό τους και στη σιγουριά ότι ο Ιησούς αποκλείεται να ήταν ο Μεσσίας.
      Μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικο-θρησκευτικό κλίμα επόμενο ήταν να γιγαντωθεί στις καρδιές των εγωιστών Εβραίων το συναίσθημα του ανθελληνισμού. Δύο βασιλιάδες μαζί δεν χωράνε στον ίδιο θρόνο. Τελικά οι Εβραίοι θα κυριαρχήσουν ή οι Έλληνες; Ή μήπως θα πρέπει να έχουν συνεργάτες στην παγκόσμια κυριαρχία (που ονειρεύονται) τους Έλληνες, που είναι Χριστιανοί και όχι ταλμουδιστές;
     Συνεπώς, ο Σιωνισμός, προτού επικρατήσει, θα πρέπει να γκρεμίσει τον ενωμένο αντίπαλο, Χριστιανισμό και Ελληνισμό. Ας δούμε ένα παράδειγμα, που επιβεβαιώνει αυτό το δεδομένο. Σε μια κρίσιμη χρονική στιγμή του ελληνοχριστιανικού κράτους της Ρωμανίας (Βυζαντίου), το 613 μ.Χ., όταν οι Σασσανίδες Πέρσες επιτέθηκαν στην ελληνοκρατούμενη Παλαιστίνη, οι Εβραίοι συμμάχησαν με τους Πέρσες, τους βοήθησαν να κυριεύσουν την Ιερουσαλήμ και σφαγίασαν συνολικά περίπου 90.000 κόσμο.
    Ο ιστορικός Θεοφάνης προσθέτει μια ανατριχιαστική λεπτομέρεια: οι Εβραίοι αγόραζαν από τους Πέρσες τους αιχμάλωτους Χριστιανούς (Έλληνες στην πλειοψηφία τους), ανάλογα με τα χρήματα που είχαν και τους δολοφονούσαν! (Χρονογραφία, έτος 6106).  Ένα ολοκαύτωμα εναντίον των Χριστιανών Ελλήνων, που ποτέ δεν προβλήθηκε. Ο παραμικρός διωγμός, όμως, εναντίον των Εβραίων διατυμπανίζεται στα πέρατα της οικουμένης. Θαυμαστή η αντικειμενικότητα και η αμεροληψία του Σιωνισμού!


Β.7 Πορεία στον Μεσαίωνα


      Στη διάρκεια του Μεσαίωνα συμβαίνουν δύο σημαντικά γεγονότα, που συνδέονται με τον Σιωνισμό, ο εξεβραϊσμός των Χαζάρων και η εισαγωγή στην εβραϊκή θρησκεία της Καμπάλα (ή Καββάλα). Εβραϊκό έθνος και θρησκεία ήταν ένα. Όποιος πίστευε στον ταλμουδισμό ήταν Εβραίος, ήταν μέλος αυτής της εθνικής κοινότητας, ανεξάρτητα αν δεν μίλησε ποτέ την εβραϊκή γλώσσα, αν δεν είδε ποτέ την Ιερουσαλήμ, αν έζησε όλη του τη ζωή σε κάποια πόλη χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Παλαιστίνη.
     Επιπλέον, οι Εβραίοι δεν επιδίωκαν να μεταδώσουν τη θρησκεία τους σε άλλους λαούς. Δεν προσπαθούσαν να κάνουν ταλμουδιστές τους άλλους λαούς, αφού κάποια μέρα όλοι οι λαοί θα γίνονταν υπηρέτες των Εβραίων, θα είχαν τον απόλυτο ηγετικό ρόλο και δεν επιθυμούσαν να τον μοιραστούν με άλλα έθνη, τα οποία με βάση το Ταλμούδ, ήταν ποικιλοτρόπως κατώτερα.
    Η μόνη εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα έγινε  με τον λαό των Χαζάρων.  Οι Χαζάροι ήταν μία από τις πολλές τουρκικές φυλές, που μετακινήθηκαν από τα Αλτάια όρη (βουνά στα όρια Μογγολίας και Σιβηρίας), διέσχισαν τις ασιατικές στέππες και σχημάτισαν ένα ισχυρό κράτος (χαγανάτο) βόρεια του Καυκάσου, από τα τέλη του 7ου μέχρι τον 10ο αιώνα μ.Χ. Κάποια στιγμή, γύρω στο 750 μ.Χ, ο βασιλιάς τους (Khan, Χαγάνος) αποφάσισε να ασπαστεί την εβραϊκή θρησκεία και σταδιακά τον ακολούθησε και ο υπόλοιπος λαός του, με αποτέλεσμα να εμφανιστούν για πρώτη φορά ταλμουδιστές που δεν ήταν Εβραίοι, αλλά τελικά, λόγω του ισχυρότατου δεσμού εβραϊκού έθνους και θρησκείας, ταυτίστηκαν και αυτοί, μέσω της νέας τους θρησκείας, με το εβραϊκό έθνος. Και, όπως ήταν επόμενο, ταυτίστηκαν και οι Χαζάροι με το εβραϊκό όνειρο και τις συναφείς προσδοκίες.
     Με τη διάλυση του χαζαρικού χαγανάτου από τους Ρώσους, οι (ταλμουδιστές) Χαζάροι σκόρπισαν κυρίως στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη, όπου συγχωνεύτηκαν με τις διάφορες εβραϊκές κοινότητες που προϋπήρχαν εκεί, δημιουργώντας τους λεγόμενους Ασκεναζί Εβραίους, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό δεν ήταν Εβραίοι φυλετικά, αλλά ως προς τη συνείδηση. Αντίθετα, οι Εβραίοι της Μεσογείου και γενικά του Νότου ονομάζονται Σεφαραδίτες Εβραίοι.
      Η Καμπάλα, από την άλλη, θεωρείται ως ένα μυστικιστικό κίνημα, μια εσωτερική αναζήτηση. Στην πραγματικότητα είναι αποκρυφισμός, δηλαδή μαγεία με στοιχεία φιλοσοφίας, και οι οπαδοί της, οι καμπαλιστές, είναι μάγοι, δαιμονολάτρες, οπαδοί του Εωσφόρου. Κάποιοι Εβραίοι άρχισαν να ασπάζονται τον καμπαλισμό, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια νέα θρησκευτική κατάσταση. Πρακτικά, ενώθηκαν οι (αλλοιωμένες) μεσσιανικές αντιλήψεις με την Καμπάλα, που συνδέεται και με τον αποκρυφισμό  των αρχαίων λαών, όπως των Αιγυπτίων και των Βαβυλωνίων, και αποτέλεσμα ήταν να συντεθεί η πιο σχιζοφρενική θρησκευτική αντίληψη όλων των εποχών...
        Σύμφωνα με το νέο, εξελιγμένο δόγμα του καμπαλο-ταλμουδισμού, ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης (Γιαχβέ, Αδονάι) ήταν ένας κακός θεός, που εμπόδιζε τη γνώση από τον Αδάμ. Ήρθε, όμως, και ένας καλός θεός, ο Εωσφόρος (Αυγερινός, το πρωινό άστρο), που έλυσε τα προβλήματα. Έδωσε στους ανθρώπους τη γνώση και οργάνωσε ένα επαναστατικό κίνημα εναντίον του Αδονάι, που θα ολοκληρωθεί, μόλις η ανθρωπότητα λατρεύσει σύσσωμη τον Εωσφόρο. Απ' αυτήν τη φρικτή παραποίηση της βιβλικής διήγησης προέκυψαν και τα δύο βασικά σύμβολα του Σιωνισμού, ο Όφις και ο Αστήρ (το φίδι που τρώει την ουρά του και το αστέρι, με 5 ή 6 γωνίες).
      Υπάρχουν και άλλες λεπτομέρειες, μέσα σε αυτήν την εμετική θεωρία, τις οποίες παραλείπουμε, «διὰ τὸν ῥύπον τῆς ἀκοῆς»! Όσο και αν ακούγεται απίστευτο, σιγά σιγά ο θεός των Εβραίων έγινε ο Εωσφόρος, μόνο που αυτό έμενε μυστικό ακόμη και ως προς τους ίδιους τους Εβραίους. Ήταν φανερό στους λίγους, τους μυημένους, στους κορυφαίους. Αυτή ήταν η τελική μορφή της θρησκείας των Εβραίων (όχι όλων, όπως εξηγήσαμε), όπως διαμορφώθηκε μέσα στον Μεσαίωνα.
       Ο Μεσσίας, μέσα στην ιδεολογία του Ταλμούδ και της Καμπάλα, θα ήταν απεσταλμένος του Εωσφόρου, ο οποίος επίσημα πια ήταν ο πατέρας των Εβραίων, έστω και αν δημόσια το έκρυβαν και υποτίθεται ότι ακόμη λάτρευαν τον Γιαχβέ. Το κράτος, που επιθυμούσαν πια οι Σιωνιστές να φτιάξουν, θα ήταν η επί γης βασιλεία του Εωσφόρου. Ό,τι είναι η Εκκλησία για τον Χριστό, είναι (από εδώ και πέρα) ο Σιωνισμός για τον Εωσφόρο. Οι Σιωνιστές Εβραίοι (για να τους διαχωρίσουμε από τους άλλους Εβραίους, που δεν ασπάστηκαν αυτή τη θεωρία) είναι πια οι υπηρέτες του Εωσφόρου, αυτοί που θα παλέψουν να του φτιάξουν μια παγκόσμια αυτοκρατορία, ενώ αυτός (ο σιχαμένος) θα τους στηρίξει με τη μαγική του δύναμη.
      Αυτή η δαιμονική θεωρία, ιδεολογία, θρησκεία γίνεται το τελικό όνειρο των Σιωνιστών. Πώς όμως θα γινόταν πραγματικότητα; Κράτος δεν είχαν, πολλά χρήματα δεν είχαν, η Ευρώπη ήταν χριστιανική και όχι ταλμουδική, στρατό δεν είχαν, το μυστικό δεν τολμούσαν να το ομολογήσουν ούτε στους ομοεθνείς τους. Πώς θα έφταναν αυτοί οι αδύναμοι άνθρωποι να κυριαρχήσουν στον κόσμο;
     Το εγχείρημα, κατά άνθρωπον, ήταν αδύνατο. Ωστόσο, οι Σιωνιστές ήταν οπλισμένοι  με υπομονή. Ήξεραν ότι σε μια στιγμή δεν μπορούν να ανατραπούν όλα, όπως πίστευαν παλιά ότι θα γινόταν μέσω του Μεσσία. Θα εργάζονταν από μόνοι τους, μυστικά, σταδιακά, σαν την αράχνη που υπομονετικά πλέκει τον ιστό της. Και όταν θα ήταν έτοιμοι, δεν θα περίμεναν να τους στείλει ο Γιαχβέ τον Μεσσία. Θα έφτιαχναν μόνοι τους ένα ψευδομεσσία, όπως τον ήθελαν, και θα τον ενθρόνιζαν στο παγκόσμιο κράτος τους.
       Απίστευτη ευφυΐα ή παραφροσύνη;  Το τέλειο σχέδιο,  θα έκτιζαν τούβλο – τούβλο, πετραδάκι – πετραδάκι,  μια αόρατη αυτοκρατορία, γκρεμίζοντας με τον ίδιο τρόπο, κομμάτι – κομμάτι, κάθε άλλο κράτος, κάθε θρησκεία, κάθε ιδεολογία, κάθε εμπόδιο στην απόλυτη βασιλεία τους. Και οι άνθρωποι, όσοι δεν θα εξοντώνονταν, θα υπηρετούσαν για πάντα τον βασιλιά τους.
    
Γ. Νεότερη εποχή
 Γ.1 Σιωνισμός και Μασονία


    Ίσως το όνειρο του Σιωνισμού να έμενε πάντα όνειρο, αν στις αρχές του 18ου αιώνα δεν κατάφερναν οι Σιωνιστές να διεισδύσουν και με εκπληκτική επιτυχία να ελέγξουν πλήρως τις τεκτονικές  στοές της Δυτικής Ευρώπης. Μέχρι και τον 17ο αιώνα, οι τεκτονικές στοές ήταν οργανωμένα σωματεία μαστόρων, που ασχολούνταν με κατασκευή μνημειωδών κτηρίων. Οι (ελευθερο)τέκτονες (Freemasons, μασόνοι) είχαν δεχθεί στους κόλπους τους και αρκετούς διανοουμένους, που είχαν δώσει και φιλοσοφική διάσταση στις στοές.
     Κάπου στις αρχές του 18ου αιώνα διείσδυσαν μαζικά οι Σιωνιστές στις μασονικές στοές και σε σύντομο χρονικό διάστημα τις μετέτρεψαν σε εβραϊκές – καμπαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες άρχισαν να εργάζονται πυρετωδώς για τη δημιουργία της αυτοκρατορίας. Τα πάντα, όμως, γίνονταν μυστικά, κρυφά, με διάφορα φιλοσοφικά ή κοινωνικά προσωπεία. Οι μασόνοι, από εδώ και πέρα, θα ήταν οι αόρατοι στρατιώτες της εκκολαπτόμενης αυτοκρατορίας και οι μασονικές στοές οι ναοί του καμπαλισμού και της ταλμουδικής θρησκείας.
       Οι Σιωνιστές ήξεραν με μαεστρία να κρύβουν τον αληθινό σκοπό, αλλά να τον επιτυγχάνουν εν αγνοία των υπηρετών τους. Οι μασόνοι ήταν χωρισμένοι σε μια ιεραρχία 33 βαθμών. Μέχρι τον 17ο βαθμό δεν ήξεραν σχεδόν τίποτα, απλά εκτελούσαν εντολές. Από τον 18ο βαθμό και έπειτα, τον οποίο έπαιρναν οι πιο εκλεκτοί, άρχιζαν να μαθαίνουν σιγά σιγά το μυστικό, το οποίο αποκαλυπτόταν επίσημα μόνο στον 33ο και τελευταίο βαθμό, σε αυτούς που θα ήταν πραγματικά άξιοι να υπηρετήσουν τον Σιωνισμό, κρατώντας κλειστό το στόμα τους. Ένα τέλειο πολιτικο-θρησκευτικό σύστημα, που σχεδόν κανένας ηγέτης δεν μπόρεσε να εφαρμόσει.
       Η μεταλλαγμένη, καμπαλιστική μασονία συνδέθηκε σύντομα με κάθε αρρωστημένο ψευδοφιλοσοφικό σύστημα και κίνημα που κυκλοφορούσε μέχρι τότε στην Ευρώπη. Μάγοι, αγύρτες, αλχημιστές και κάθε άλλο παραθρησκευτικό φαινόμενο βρήκαν μια ζεστή αγκαλιά μέσα στη στέγη της μασονίας και του Σιωνισμού, ο οποίος φρόντιζε να ελέγχει και να κατευθύνει όλα αυτά τα στοιχεία του σκότους. Κάπως έτσι βρέθηκαν υπό την αιγίδα του Σιωνισμού οι εναπομείναντες από τη μεσαιωνική εποχή Ναΐτες ιππότες (Templar Knights) και οι Ροδοσταυρίτες (Rosicrucians).
     Ηγετικό ρόλο σε αυτόν τον κρυφό αγώνα έπαιξε ο «μεγάλος χαγάνος» του Σιωνισμού, ο γερμανόφωνος Ασκεναζί Ρότσιλντ (Mayer Amschel Rothschild), ιδρυτής μιας πανίσχυρης οικονομικά οικογένειας τραπεζιτών και επιχειρηματιών. Ο Ρότσιλντ χρησιμοποίησε τη δύναμη του χρήματος, όχι απλά για να ελέγξει ανθρώπους, αλλά κράτη και κυβερνήσεις, μέσω των τραπεζικών δανείων. Κατάλαβε ότι δανείζοντας υψηλότοκα και μακροχρόνια δάνεια σε κυβερνήσεις, όχι σε απλούς ιδιώτες μόνο, αποκτάς αργά ή γρήγορα τον έλεγχο ολόκληρων λαών! Πρώτο του θύμα ήταν ο πρίγκιπας William του Ανόβερου.
     Παράλληλα, κάνει και ένα βήμα παραπάνω. Καταρτίζει σχέδια για τη σύνθεση μιας ακόμη μυστικής οργάνωσης, η οποία θα επιχειρήσει να διαβρώσει κάθε ισχυρή θρησκευτική ή κρατική οντότητα, να αλλοιώσει κάθε κοινωνία, να προκαλέσει συγκρούσεις και πολέμους, μέχρι να διαλυθεί καθετί που θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στη μελλοντική αυτοκρατορία. Συνεργάτης του σε αυτήν την προσπάθεια ήταν ο Βάισχαουπτ (Adam Weishaupt) και η οργάνωση αυτή ονομάστηκε το τάγμα των ιλλουμινάτι (illuminati, οι φωτισμένοι), που ιδρύεται το 1776.
     Μασόνοι και ιλλουμινάτι γίνονται άμεσα συνεργάτες και συστρατιώτες  στον κοινό αγώνα. Και με τον ισχυρό τραπεζίτη Ρότσιλντ, που άρχισε λίγο λίγο να υποδουλώνει το ένα κράτος της Ευρώπης μετά το άλλο, μέσω του τραπεζικού συστήματος, η αυτοκρατορία έχει πλέον αρχιστράτηγο, αξιωματικούς, στρατιώτες και άφθονο χρήμα.


Γ.2 Μασονικός Διαφωτισμός


     Κάθε αυτοκρατορία του παρελθόντος ήθελε να εξασφαλίσει την πολιτική, στρατιωτική και οικονομική κυριαρχία στους υπηκόους της. Στον Σιωνισμό δεν αρκούσαν αυτά. Ζητούμενο ήταν και ο έλεγχος του νου, των συνειδήσεων και γενικότερα κάθε πτυχής της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι μελλοντικοί υπήκοοι δεν θα ήταν μόνο δούλοι του κράτους του Σιωνιστή Μεσσία, αλλά και λάτρες αυτού. Η απόλυτη θεοκρατία, η απόλυτη δικτατορία. Συνεπώς, ο αγώνας θα ήταν και σε πνευματικό – θρησκευτικό επίπεδο.
     Θρησκεία και επιστήμη θα έμπαιναν υπό τον έλεγχο των Σιωνιστών, όχι μόνο οικονομία και πολιτική. Πιο περίπλοκο εδώ το ζήτημα, αλλά η υπομονή και η  ευστροφία των Σιωνιστών θα φέρει και πάλι τη νίκη. Και στα δύο επίπεδα έπρεπε να βρεθούν συνεργάτες και  στρατιώτες, που εκούσια ή ακούσια θα δουλέψουν για να αλλάξουν τον κόσμο, ξεκινώντας από την Ευρώπη.
    Εδώ εφαρμόστηκε η παλαιά στρατηγική του διαίρει και βασίλευε. Έπρεπε να διαιρεθούν, να συγκρουστούν αυτά τα δύο σπουδαία τμήματα της ζωής μας, να ισοπεδωθούν και μετά να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για την παγκόσμια θρησκεία του Εωσφόρου. Και η θρησκευτική πίστη που έπρεπε να χτυπηθεί ήταν ο Χριστιανισμός, όχι μόνο γιατί κυριαρχούσε στην Ευρώπη, αλλά γιατί πίστευε στον Μεσσία Χριστό. Ο κόσμος έπρεπε να πάψει να πιστεύει ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας, ο Θεός, ο μοναδικός σωτήρας, για να έρθει στη θέση του ο ψευδοσωτήρας, ο ψευδομεσσίας των Σιωνιστών.
      Οι άλλες θρησκείες δεν χτυπήθηκαν, γιατί δεν ήταν απειλή στα σχέδια του Σιωνισμού, ήξεραν ότι εύκολα θα μπορούσαν να τις χειραγωγήσουν, όταν θα ερχόταν η ώρα. Η εφαρμογή του σχεδίου ξεκίνησε με τους φιλοσόφους της Γαλλίας, που ήταν μασόνοι ή συνδέονταν με μασόνους. Αυτοί ξαφνικά (μέσα στον 18ο αιώνα) άρχισαν να δημοσιεύουν κείμενα ενάντια στον Ι. Χριστό, ενάντια στη χριστιανική πίστη, ενάντια στην Εκκλησία, ενάντια στην ίδια την ύπαρξη του Θεού.
      Οι περισσότεροι διατύπωσαν τη θεωρία του ντεϊσμού, με κύριο εκπρόσωπο τον μασόνο Βολταίρο. Με βάση τον ντεϊσμό, ο Θεός υπάρχει, αλλά δεν επεμβαίνει στην ανθρώπινη ιστορία, δεν ασχολείται με τον κόσμο. Τον έφτιαξε και τον παράτησε. Οπότε, ούτε ήλθε ποτέ στον κόσμο, λαμβάνοντας ανθρώπινη φύση, ούτε αναστήθηκε, ούτε γίνονται θαύματα, ούτε υπάρχει κάποιο άλλο νόημα στη θρησκεία. Ένας άλλος Γάλλος φιλόσοφος, ο Ντιντερό προχώρησε και περισσότερο, δήλωσε και επίσημα ότι δεν υπάρχει Θεός, οπότε μπαίνει δειλά και το κίνημα του αθεϊσμού στο παιχνίδι!
    Οι Γάλλοι φιλόσοφοι, οι διαφωτιστές, όπως ονομάστηκαν (σχεδόν ίδια ονομασία με τους ιλλουμινάτι!), έριξαν το νερό στο αυλάκι. Από εκεί και πέρα, αρχίζει ξαφνικά ο χώρος των διανοουμένων στη δυτική Ευρώπη να αμφισβητεί τη θρησκεία και την πίστη, να μιλά για ορθολογισμό και να εννοεί υλισμό. Να περνά το μήνυμα ότι υπάρχει μόνο ό,τι γνωρίζουμε μέσω της επιστημονικής γνώσης, όλα τα άλλα είναι ψέματα. Να διαμορφώνει μια επιστημονική κοινότητα αθέων ή ντεϊστών, που να επιβάλλει δογματικά τις απόψεις της, λέγοντας: «Αυτή είναι η κρατούσα επιστημονική αντίληψη, όποιος διαφωνεί απορρίπτεται, δεν είναι επιστήμονας, είναι δεισιδαίμων, φαντασιόπληκτος, θρησκόληπτος, ανόητος».
        Με αργά και σταθερά βήματα επιβάλλεται μια πανεπιστημιακή δικτατορία, που όποιος τολμά να την αμφισβητήσει, δέχεται τόνους επιστημονικής λάσπης και χλευασμού. Στο εξής, όποιος επιστήμονας πιστεύει στα θαύματα είναι φανατισμένος, σκοτισμένος, ξεπερασμένος. Στον αντίποδα, επιστήμονας που αμφισβητεί είτε τον Χριστό, είτε τη θρησκεία γενικά είναι προοδευτικός, φωτισμένος, ανώτερος άνθρωπος.
        Σε κάθε τομέα της επιστήμης έβρισκαν οι Σιωνιστές τον άνθρωπό τους, τον ενίσχυαν, ώστε τελικά να μη μείνει Σχολή και Πανεπιστήμιο, που να μη διαβρωθεί από τις διδασκαλίες και τα εντάλματα του Σιωνισμού. Κάθε επιστημονικός κλάδος θα επιχειρούσε να αμφισβητήσει και κάτι από όσα δίδασκε ο Χριστιανισμός. Η αποστασία αυτή των διανοουμένων ήταν πιο έκδηλη στην επιστήμη της Ιστορίας.


Γ.3 Η σιωνιστική ιστοριογραφία


      Οι  διαφωτιστές άρχισαν να ξαναγράφουν την ιστορία, κυρίως της Ευρώπης. Θέλοντας να αποδείξουν ότι όσο οι λαοί ήταν ειδωλολάτρες, ήταν καλά τα πράγματα, ήταν ωραία η αρχαιότητα. Μόλις ήρθε ο Χριστιανισμός, κυρίως με  την επικράτηση του Αγίου Κωνσταντίνου τον 4ο αι.μ.Χ., όλα στράβωσαν, όλα άρχισαν να καταστρέφονται, ήρθε ο Μεσαίωνας, ήρθε το σκοτάδι, η βαρβαρότητα.
       Παραδόξως, δεν στράφηκαν, με το ίδιο μίσος τουλάχιστον, εναντίον της αρχαίας Ελλάδας ή της αρχαίας Ρώμης, παρόλο που οι Ρωμαίοι διέλυσαν την Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. Οι Σιωνιστές τούς συγχώρησαν, διότι μέσω του Ρωμαίου Πιλάτου σταυρώθηκε ο Χριστός και μετά, για τρεις αιώνες, δίωκαν και σκότωναν τους Χριστιανούς. Αυτές οι εγκληματικές ενέργειες των ειδωλολατρών Ρωμαίων έδιναν τόση χαρά στους Σιωνιστές, με αποτέλεσμα να αθωώσουν την αρχαία Ρώμη για το ότι έσφαζε και Εβραίους!
        Εκεί, όμως, που ξέσπασε η θύελλα ήταν εναντίον της χριστιανικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας, όπως λεγόταν τότε, του Βυζαντίου, όπως αντιεπιστημονικά μάς υποχρέωσαν οι Δυτικοευρωπαίοι να αποκαλούμε τη μεσαιωνική μας αυτοκρατορία. Εκτός από τον Ι. Χριστό, κανείς δεν δέχτηκε τόση συκοφαντία, όσο το Βυζάντιο.
        Οι Σιωνιστές έστησαν βιομηχανίες λάσπης και δυσφήμισης του Βυζαντίου σχεδόν σε κάθε μεριά της δυτικής Ευρώπης. Αφού μάς αφαίρεσαν το δικαίωμα να ονομαζόμαστε Ρωμαίοι (Ρωμιοί), παρόλο που το ρωμαϊκό κράτος νόμιμα πέρασε στα χέρια μας και το κρατήσαμε λαμπρό και ισχυρό για χίλια χρόνια, έπειτα μας ονόμασαν βυζαντινούς και μάς έστειλαν στο πυρ το εξώτερον της ιστοριογραφίας. Ο Γάλλος Βολταίρος, ο Άγγλος Γκίμπων (Gibbon) και τόσοι άλλοι απατεώνες και πανούργοι ιστορικοί παρουσίασαν τη μεσαιωνική μας ιστορία σαν μια περίοδο ελεεινή και οπισθοδρομική, μια εποχή σκότους, και τους ανθρώπους του Βυζαντίου σαν τέρατα.
      Είναι φανερό ότι με την πέννα αυτών των ανθρώπων έβγαλαν το άχτι τους οι Σιωνιστές, εναντίον του ελληνορθόδοξου πολιτισμού. Πάντα, βέβαια, οι Δυτικοί μάς ζήλευαν, γιατί ένιωθαν ότι η δική τους ιστορική πορεία δεν είχε τη λάμψη των Ελλήνων, αλλά από τον 18ο  αιώνα και έπειτα η κατάσταση ήταν πια εκτός ελέγχου, αφού το δόγμα του Σιωνισμού όριζε: «Ό,τι έκαναν οι ειδωλολάτρες ήταν καλό. Ό,τι έκαναν οι Χριστιανοί ήταν κακό».
     Μας καταλόγισαν φανατισμό, μισαλλοδοξία, πονηρία, υποκρισία, μας κατηγόρησαν και για πράξεις που ποτέ δεν κάναμε. Ενώ, αντίθετα, σε κάθε μη χριστιανική κοινωνία έβλεπαν πρόοδο. Τα εγκλήματα των ειδωλολατρών τα αποσιωπούσαν ή τα δικαιολογούσαν, ενώ, αν εμείς κάναμε τα ίδια εγκλήματα, μας έριχναν τον λίθο του αναθέματος. Είναι προκλητικά ενοχλητικό, να βλέπει κανείς κυρίως στην εξιστόρηση των γεγονότων του Μεσαίωνα, να αθωώνονται όλοι, ακόμη και το αιμοσταγές Ισλάμ, και να καταδικάζονται Χριστός και Έλληνες.
    Τον Μέγα Κωνσταντίνο, έναν από τους μεγαλύτερους πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες της ιστορίας, ακόμη τον παρουσιάζουν σαν φανατισμένο τύραννο και σφαγέα. Τον Ιουλιανό, που έπασχε από σχιζοφρένεια ή διπολική διαταραχή, που διέπραξε εγκλήματα και ανοησίες μαζί, τον παρουσιάζουν σαν φωτισμένο και ευγενή ηγεμόνα, γιατί προσπάθησε να σβήσει τον Χριστιανισμό. Πώς να μην τιμήσουν οι Σιωνιστές το ίνδαλμά τους;
  
        Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, αν τολμήσει να πει φοιτητής σε τμήμα Ιστορίας ή Αρχαιολογίας ότι ο Θεός παρεμβαίνει στην ανθρώπινη ιστορία, ή να παρουσιάσει εργασία που να απηχεί χριστιανική πίστη, κινδυνεύει να υποστεί επιστημονικό αφορισμό. Σεβόμαστε την ελευθερία λόγου, αρκεί να μην τολμήσει κανείς να  διαφωνήσει με τα δόγματα του Σιωνισμού.
     Κάπως έτσι διαμορφώθηκε το σχήμα ένδοξη αρχαιότητα, σκοτεινός Μεσαίωνας και λαμπρός Διαφωτισμός. Οι φιλόσοφοι του Διαφωτισμού εξυμνήθηκαν ή και αποθεώθηκαν από όλες τις επόμενες γενιές διανοουμένων. Ακόμη προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλοι οι χριστιανοί διανοούμενοι ήταν κατώτεροι, ότι η Ευρώπη ζούσε σε σκοτάδι, αλλά μόλις εμφανίστηκαν αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι του Διαφωτισμού, όλα άλλαξαν προς το καλύτερο.
       Κανείς δεν αμφισβητεί ότι ο γαλλικός Διαφωτισμός διατύπωσε και σωστές θεωρίες, που επέφεραν πρόοδο σε κάποια ζητήματα. Αλλά αυτό έγινε, επειδή όλοι τους (Μοντεσκιέ, Ρουσώ, Βολταίρος και άλλοι) χρησιμοποίησαν προτάσεις που είχαν διατυπώσει οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι. Αλλά απέφευγαν να φανερώσουν την πηγή, όταν δημοσίευαν τις πραγματείες τους, για να νομίζει ό κόσμος ότι ήταν δική τους έμπνευση, έκαναν λογοκλοπή δηλαδή!


Γ.4 Η πανουργία της επιστήμης


Στην αμφισβήτηση της θρησκείας από την επιστήμη οι Σιωνιστές μέσα στον 19ο αιώνα βρήκαν έναν αναπάντεχο σύμμαχο, τον Δαρβίνο, με τη γνωστή θεωρία για την εξέλιξη των ειδών. Ο Δαρβίνος δεν ήταν άθεος, διατύπωσε μια θεωρία που έδωσε ώθηση στη Βιολογία, αλλά είχε και σημαντικά λάθη. Σύντομα άρχισε να διαδίδεται ταχύτατα η θεωρία ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο και μέχρι σήμερα κυκλοφορεί το γνωστό σκίτσο, που δείχνει σε οριζόντια γραμμή τη δήθεν εξέλιξη ενός σκυφτού πιθήκου σε έναν όρθιο πιθηκάνθρωπο και μετά σε άνθρωπο, ένα σκίτσο που ακόμη και οι εξελικτικοί βιολόγοι θεωρούν εσφαλμένο και εξηγούν ότι δεν ισχύει κατά γράμμα η φράση ο άνθρωπος προήλθε από τον πίθηκο.
        Παρόλα αυτά, το εργαλείο βρισκόταν ήδη στα χέρια των Σιωνιστών, που το μετέτρεψαν σε πυροβόλο. Ήρθε η υπέροχη (για αυτούς) στιγμή για την επιστημονική θεμελίωση και τεκμηρίωση της άποψης ότι ο άνθρωπος δεν είναι πλάσμα του Θεού, αλλά κάποιων πιθήκων, ότι όσα μας δίδασκε η Αγία Γραφή ήταν ψέματα, οπότε δεν υπάρχει Θεός. Ή και αν υπάρχει, δεν είναι όπως μας τον διδάσκει ο Χριστιανισμός.
      Ο δαρβινισμός ήταν μια θεωρία που υποστηρίχθηκε με κάθε τρόπο, με πάθος από τον Σιωνισμό. Δεν τους ενδιέφερε ότι ήταν ψέμα, τους ενδιέφερε να πείσουν τους ανθρώπους ότι ο δημιουργός τους ήταν οτιδήποτε άλλο, εκτός από τον Θεό των Χριστιανών. Μπήκαν στη μάχη κάθε είδους επιστήμονες-μισθοφόροι, στρατευμένοι στην υπηρεσία του ψεύδους και της απάτης, για να αποδείξουν επιστημονικά μια πλάνη. Οι ίδιοι οι Σιωνιστές θα καυχηθούν αργότερα για το πόσο επιτυχημένα χειρίστηκαν τον δαρβινισμό και τις υπόλοιπες θεωρίες τους:
       «Η διανοούμενη τάξη των Χριστιανών θα καυχιέται για τις γνώσεις της και, χωρίς να τις εξετάζει λογικά, θα ενεργοποιεί όλα τα διατάγματα της επιστήμης, τα οποία θα συγκεντρώνουν οι πράκτορές μας, για να οδηγούν τα πνεύματα των Χριστιανών στην κατεύθυνση που μας είναι αναγκαία. Μη νομίσετε ότι αυτές οι διαβεβαιώσεις μας είναι αβάσιμες. Παρατηρήστε τις επιτυχίες, τις οποίες μπορέσαμε να δημιουργήσουμε στον δαρβινισμό, στον μαρξισμό, στον νιτσεϊσμό.» (Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών).
     Είναι φοβερό πόσες ψυχές κλονίστηκαν και σκανδαλίστηκαν με τον δαρβινισμό. Να φαίνεται ότι σύσσωμη η επιστημονική κοινότητα, με το ακλόνητο κύρος, με την απόλυτη αυθεντία, αποδεικνύει οριστικά ότι τόσους αιώνες πιστεύαμε σε ψέματα. Το μήνυμα πέρασε. Εντάξει, καλός ήταν ο Χριστός, αλλά δεν ήταν Θεός, ένας άνθρωπος ήταν. Δεν ήταν ο δημιουργός μας, κάποια μαϊμού μάς έπλασε.
    Ο Σιωνισμός, μέσω των επιστημόνων-οργάνων του, πέτυχε μια πνευματική εξέγερση εναντίον του Χριστιανισμού. Αν δεν γνωρίζει κανείς ποιος κρυβόταν πίσω από τις κουρτίνες, πραγματικά βλέπει μια ακατανόητη εικόνα. Μέχρι και τον 17ο αιώνα, οι μεγάλοι διανοούμενοι της Ευρώπης δεν επιχείρησαν να αμφισβητήσουν τον Χριστιανισμό, το φαινόμενο της θρησκείας, την ύπαρξη του Θεού. Δεν ήταν άθεοι, δεν ήταν αντίχριστοι.
     Τί τους έπιασε από το 1700 και έπειτα;  Ήρθε η φώτιση, ανέβηκε ο δείκτης νοημοσύνης, άνοιξαν τα μάτια τους και ξαφνικά διαπίστωσαν ότι ο Θεός δεν επεμβαίνει στην ιστορία, ότι θαύματα δεν γίνονται, ότι η Αγία Γραφή μάς έλεγε ψέματα, ότι ο Χριστός δεν αναστήθηκε και, αφού πέρασε η αρχική πλύση εγκεφάλου, τελικά οι σοφοί του 19ου αιώνα μάς ενημέρωσαν ότι δεν υπάρχει ούτε Θεός, ούτε ψυχή, ούτε πνευματικός κόσμος, αλλά μόνο υλικός.
     Γιατί οι διάφορες προσωπικότητες της δυτικής Ευρώπης, πριν από το 1700, δεν ήταν άθεοι; Ήταν κατώτεροι νοητικά από τον Νίτσε και τον Μαρξ; Όχι, απλά δεν ήταν μισθοφόροι του σιωνιστικού επιτελείου! Ήταν ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι, ενώ οι Διαφωτιστές και οι υλιστές φιλόσοφοι ήταν πράκτορες με ειδική αποστολή.
       Επιπλέον, αν συγκρίνουμε τους Διαφωτιστές και τους υλιστές με τις υπέροχες διάνοιες που γέννησε η ελληνική παιδεία και διανόηση, θα διαπιστώσουμε ότι χάσμα μέγα χωρίζει τους Έλληνες σοφούς από τους ψευδοσοφούς του Σιωνισμού. Ποιον να πρωτοαναφέρουμε, από τον Πυθαγόρα και τον Θαλή μέχρι τον Ερατοσθένη, τον Αρίσταρχο και τον Αρχιμήδη, τους μεγάλους επιστήμονες του Ελληνισμού, που παρέλαβαν τις επιστήμες σε νηπιακά στάδια και τις γαλούχησαν, μέχρι να φτάσουν στην ωριμότητα. Και περιττό να πούμε ότι ο περίφημος ορθολογισμός, για τον οποίο καυχιέται η νεότερη Ευρώπη, καθιερώθηκε από τον Αριστοτέλη τον 4ο αι.π.Χ. και όχι από τους μασόνους τον 18ο αι.μ.Χ.
      Το μεγαλείο της ελληνικής παιδείας, γνώσης και σοφίας, διατηρήθηκε στην πορεία του χρόνου από τους Μεγάλους Πατέρες της ελληνικής Εκκλησίας, τον Μέγα Βασίλειο, τον Άγιο Γρηγόριο, τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τον Μέγα Φώτιο, τον Άγιο Μιχαήλ Αθηνών (Χωνιάτη), τον  Άγιο Ευστάθιο Θεσσαλονίκης, και πολλούς άλλους λαϊκούς, από  τον Ιωάννη Στοβαίο ως τον Λαόνικο Χαλκοκονδύλη, που συνδύασαν ορθόδοξη πίστη και ελληνική σοφία.
     Κανένας από αυτούς όμως δεν ανέβηκε στο βάθρο του πνευματικού πρωταθλητή, γιατί οι αγωνοθέτες ήταν Σιωνιστές. Και έδωσαν τα μετάλλια στον Βολταίρο, στον Μαρξ, στον Δαρβίνο, στον Νίτσε, οι οποίοι αποθεώθηκαν, έγιναν οι μεγάλοι άγιοι του Σιωνισμού, οι προφήτες, οι μεσσίες της επιστήμης. Γι' αυτό και κάθε κουβέντα τους είναι ιερή, είναι δόγμα, είναι αυθεντία. Έχουν το θεϊκό αλάθητο, συνεπώς μην τολμήσει κανείς να τους αμφισβητήσει! Καλά έλεγε ο Πλάτωνας ότι επιστήμη χωρίς αρετή είναι πανουργία, όχι σοφία: «πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται» (Μενέξενος,  247a).


Γ.5 Πολιτική εξάπλωση


        Ο χώρος της επιστήμης αλώθηκε, δηλητηριάστηκε. Δεν αρκούσε αυτό, όμως, έπρεπε το δηλητήριο να εξαπλωθεί και σε ευρύτερα τμήματα, πέρα από τους λογίους, στις λαϊκές μάζες, τις φτωχές, τις αγράμματες, τις εξαθλιωμένες από την καταπίεση της άρχουσας τάξης. Στους λεγόμενους προλετάριους. Αλλά με μέτρο, με βάση το σχέδιο και τα συμφέροντα του Ρότσιλντ. Γιατί προλετάριοι υπήρχαν παντού, ιδίως στην Αγγλία της βιομηχανικής επανάστασης, όπου μεταχειρίζονταν ακόμη και τα μικρά παιδιά σαν ζώα, σε ορυχεία, σε εργοστάσια. Αλλά η φλόγα της εξέγερσης του προλεταριάτου δεν επρόκειτο να περάσει τον Ρήνο ή τον Ατλαντικό. Φύσηξε ο άνεμος του Σιωνισμού και έφυγε η πυρκαγιά να κάψει τη Ρωσία, όπως θα δούμε παρακάτω.
         Για κάθε χώρα, οι Σιωνιστές είχαν εκπονήσει συγκεκριμένο σχέδιο ελέγχου ή και διάλυσης. Γι' αυτό βλέπουμε ότι στη Μεγάλη Βρεταννία επιβλήθηκαν μόνο μέσω του τραπεζικού συστήματος. Στη Γαλλία και στη Ρωσία, αντιθέτως, είχαν άλλο σχέδιο δράσης. Ήθελαν αιματοχυσίες και εκρίζωση του Χριστιανισμού,  στη Γαλλία του ψεύτικου Χριστιανισμού της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και στη Ρωσία, του αληθινού, της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Επίσης, ψεύτικος Χριστιανισμός υπήρχε και στις χώρες της Ευρώπης που υπήρχαν Προτεσταντικές εκκλησίες, αλλά αυτούς αποφάσισαν να τους χρησιμοποιήσουν, χωρίς να τους σφάξουν!
    Στη Γαλλία επέλεξαν να στήσουν τον Διαφωτισμό, για να προετοιμάσουν και ιδεολογικά την προσχεδιασμένη Γαλλική επανάσταση, τα νήματα της οποίας κινεί αοράτως η οικογένεια Ρότσιλντ. Το χάος ξεσπά το 1789. Πρωτοπαλλίκαρα αυτού του αγώνα για ελευθερία, ισότητα και αδελφότητα (ένα μασονικό σύνθημα για τους αδελφούς των τεκτονικών στοών)  ήταν οι Ιακωβίνοι, μέσα στους οποίους είχαν διεισδύσει πολλοί μασόνοι, για να προωθήσουν τις σιωνιστικές βλέψεις.
      Υποτίθεται αυτή η επανάσταση έγινε για να ανατραπεί η κοινωνική, πολιτική και οικονομική αδικία και ανισότητα που μάστιζε τη Γαλλία. Μόλις, όμως, επικράτησε το επαναστατικό καθεστώς, ο Ροβεσπιέρος με τους Ιακωβίνους του, ξέσπασε μια μανιακή καταδίωξη λαού και Χριστιανισμού, η περίοδος της Τρομοκρατίας. Γκιλοτίνα στο Παρίσι, γενοκτονία στην επαρχία της  Βανδέας, κατάργηση χριστιανικής πίστης και ημερολογίου, και επιβολή της λατρείας του Υπέρτατου Όντος, μαζί με αρκετά παγανιστικά στοιχεία (αντιγραφή της μασονικής θρησκευτικής θεωρίας, που επέβαλε ο καμπαλισμός).
          Το αιμοδιψές και αντίχριστο καθεστώς της «επανάστασης» εκτελούσε πιστά τις εντολές του Σιωνισμού, μέχρι που βρέθηκε κάποιος ηγέτης, που ανέτρεψε τα δεδομένα, χάλασε το σχέδιο, ο Ναπολέων Βοναπάρτης, τον οποίο δεν κατάφεραν να ελέγξουν οι Σιωνιστές, δεν ήταν ο άνθρωπός τους! Οι Ρότσιλντ τότε χρησιμοποίησαν και πάλι το διαίρει και βασίλευε. Χρηματοδότησαν τον Βοναπάρτη, αλλά χρηματοδότησαν και τον αντίπαλο Άγγλο στρατηγό Wellington!
    Την ίδια περίπου εποχή, η οικονομική κυριαρχία των Ρότσιλντ επεκτείνεται και στη Μεγάλη Βρετανία, όπου το 1810 ο ισχυρότερος τραπεζίτης της Αγγλίας είναι ο Nathan Mayer Rothschild. H κυβέρνηση της Βρεταννίας μέσα σε λίγα χρόνια έγινε υποχείριο των Ρότσιλντ, οι οποίοι μέσω του τραπεζικού συστήματος επιβάλλουν τις αποφάσεις τους στους Άγγλους κυβερνήτες. Την ίδια τύχη είχε και η Αυστρία, η οποία ελέγχεται αντίστοιχα από την τράπεζα του Salomon Mayer Rothschild!
      Λίγο διαφορετική ήταν αρχικά η πορεία του νεοσύστατου κράτους των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Επικεφαλής της αμερικανικής επανάστασης, το 1776, ήταν ο μασόνος Ουάσινγκτον (George Washington). Πρώτο μέλημα των Ρότσιλντ ήταν να ιδρύσουν και στην Αμερική μια τράπεζα, που να ελέγχει τις εκεί κυβερνήσεις. Αυτό έγινε το 1791, με τον απεσταλμένο τους στις ΗΠΑ Alexander Hamilton. Δεν ήταν, όμως, όλοι οι Πρόεδροι των ΗΠΑ πρόθυμοι να υποταγούν. Κάποιοι αντιστάθηκαν στους τραπεζίτες εισβολείς, όπως ο Thomas Jefferson (1826), o Andrew Jackson (1837) και αργότερα ο Αbraham Lincoln (1865).
       Οι Ρότσιλντ, έστω και αν δυσκολεύτηκαν να υποτάξουν οικονομικά τις ΗΠΑ, τελικά το 1913 πέτυχαν τον σκοπό τους. Ίδρυσαν την Federal Reverse Bank, η οποία εκδίδει πλέον το αμερικανικό νόμισμα, και όχι η αμερικανική κυβέρνηση. Αυτό ήταν και το τέλος της οικονομικής ελευθερίας των ΗΠΑ, οι οποίες πλέον γίνονται, όπως και οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, υποχείρια των Ρότσιλντ και του Σιωνισμού. Ο τελευταίος Αμερικανός πρόεδρος, που επιχείρησε να ανατρέψει αυτήν την υποδούλωση, με το να αφαιρέσει το δικαίωμα των Σιωνιστών τραπεζιτών να εκδίδουν και να κυκλοφορούν το δολλάριο, εξοντώθηκε, όπως κάθε άλλος αντίπαλος του ταλμουδικού ονείρου. Ήταν ο γνωστός Κέννεντυ (John Kennedy) το 1963!
    Η οικονομική εξάπλωση των Ρότσιλντ, μαζί με τα σχέδια του Σιωνισμού, σύντομα πέρασε και στη Μεσόγειο Θάλασσα. Από το 1823 και έπειτα, οι Ρότσιλντ αναλαμβάνουν τις χρηματο-οικονομικές πράξεις του Βατικανού και της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Ο Πάπας, όπως στο παρελθόν, τον 9ο αιώνα, είχε γίνει υποχείριο των Φράγκων βασιλιάδων, τώρα υποδουλώνεται στον αυτοκράτορα Ρότσιλντ. Αλίμονο στον Πάπα που θα τολμήσει από εδώ και πέρα να διαφωνήσει με τις διαταγές του Σιωνισμού!


Γ.5 Μετά την τουρκοκρατία, σιωνοκρατία στην Ελλάδα


     Επόμενος στόχος η Ελλάδα. Εδώ τα πράγματα είναι αλλιώς, καθώς οι Έλληνες δεν είναι απλά ένας λαός που πρέπει να υποταγεί, σαν τους άλλους. Είναι ο κορυφαίος αντίπαλος, εδώ και αιώνες. Η δράση των Εβραίων στον τουρκοκρατούμενο ελληνικό χώρο περιγράφεται με τα πιο μελανά χρώματα από τον μεγάλο Εθνο-ιερομάρτυρα Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, που εξοντώθηκε από τους Εβραίους το 1779,  με εκτελεστές τους Τούρκους.
       Εφόσον η ελληνική αυτοκρατορία είχε διαλυθεί οριστικά το 1453, οι Έλληνες ήταν ένας ανίσχυρος αντίπαλος για τον Σιωνισμό. Η μόνη απειλή ήταν η πίστη των Ελλήνων,  η Ορθόδοξη Εκκλησία, η αληθινή Εκκλησία του αληθινού Μεσσία, η οποία όμως ήταν και αυτή κάτω από την τυραννία του Τούρκου Σουλτάνου.
     Η επανάσταση των Ελλήνων το 1821 ήταν τρομακτικός κίνδυνος για το σιωνιστικό όνειρο. Δεν έπρεπε ξανά να επικρατήσει μια ελληνορθόδοξη αυτοκρατορία, όπως έγινε στο παρελθόν με τη Ρωμανία, το Βυζάντιο. Ή δεν έπρεπε να δημιουργηθεί ελληνικό κράτος, με το να πνιγεί η επανάσταση και να παραμείνουν οι Έλληνες σκλάβοι των Τούρκων, ή τουλάχιστον να δημιουργηθεί ένα κράτος – μαριονέτα, όπου ελληνική παιδεία και ορθόδοξη πίστη θα είναι υπό διαρκή διωγμό.
     Τα σφάλματα, όμως, ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων, ήταν τραγικά. Το 1824 καταφύγαμε στους Άγγλους να ζητήσουμε δάνειο, για να ενισχύσουμε τον αγώνα της επανάστασης. Το γεγονός αυτό δεν ήταν τυχαίο. Μεθοδεύτηκε από το λεγόμενο αγγλόφιλο κόμμα που εμφανίστηκε στην επαναστατική Ελλάδα, τα μέλη του οποίου ήταν έμμισθοι πράκτορες των Άγγλων και όχι Έλληνες πατριώτες. Πίσω όμως από το τραπεζικό σύστημα στη Βρεταννία βρισκόταν ήδη ο Ρότσιλντ, ο οποίος βρήκε τη χρυσή ευκαιρία να χορηγήσει καταστροφικά τοκογλυφικά δάνεια στους Έλληνες, όπως έκανε και σε κάθε άλλο κράτος.
     Οπωσδήποτε, η κορύφωση του ελληνικού δράματος ήταν η δολοφονία του Κυβερνήτη του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, Ιωάννη Καποδίστρια. Η ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους αναγνωρίστηκε τον Φεβρουάριο του 1830, όμως ο κυβερνήτης του, ο Καποδίστριας, με την ελληνορθόδοξη συνείδηση και δράση, δεν ήταν αποδεκτός από τη σιωνιστική αυτοκρατορία. Έπρεπε να επιλεγεί κάποιος άλλος, που θα υπηρετούσε πιστά τα σχέδια των Σιωνιστών για την Ελλάδα, κάτι που δεν θα έκανε ο Καποδίστριας.
    Κάπως έτσι, με τις συνήθεις αόρατες ραδιουργίες, εξοντώνεται και ο Ορθόδοξος Έλληνας Ιωάννης Καποδίστριας, στις 27/9/1831, και στη θέση του τοποθετείται ο Ρωμαιοκαθολικός Βαυαρός Όθων (Otto Friedrich Ludwig von Wittelsbach), για να παίξει το ρόλο της φιγούρας του βασιλιά, στο θέατρο σκιών που έστηναν πλέον οι Ρότσιλντ στην ταλαίπωρη Ελλάδα.
       Το 1834 συστήνεται η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία διά του άρθρου 1 του ΦΕΚ 101/25.01.1836 αποκτά το αποκλειστικό προνόμιο να εκδίδει το χρήμα στην Ελλάδα (και όχι η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, ακριβώς όπως στις ΗΠΑ με την Federal Reverse Bank), κάτι που ανανεώνεται με ΦΕΚ το 1841. Κάτοχοι του 55% των μετοχών της Εθνικής μας Τράπεζας, κατά συνέπεια ο ιδιοκτήτης της, ήταν (ποιοι άλλοι;) οι τραπεζίτες Ρότσιλντ...
    Με απλά λόγια, το ελληνικό κράτος το 1841 χάνει οριστικά την οικονομική του ελευθερία, γίνεται ένα υποκατάστημα της πανίσχυρης εταιρείας των Ρότσιλντ. Και οι διάφοροι ηγέτες της Ελλάδας δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά υπάλληλοι της εταιρείας Ρότσιλντ. Αντίστοιχα, επέβαλαν πραξικοπηματικά τη δημιουργία της αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος, που διοικητικά αντιμετωπιζόταν σαν κρατική υπηρεσία, με επικεφαλής τον Ρωμαιοκαθολικό Όθωνα! Η αόρατη αυτοκρατορία είχε κατακτήσει άλλη μια χώρα, την πλέον επικίνδυνη για τα μελλοντικά της σχέδια.
      Στα μέσα του 19ου αιώνα τίθεται σε εφαρμογή και το σχέδιο κατάκτησης της Ρωσίας, στην οποία οι Ρότσιλντ δεν μπόρεσαν ποτέ να ιδρύσουν μια κεντρική τράπεζα, για να επιβληθούν στον Τσάρο και τη Ρωσική αυτοκρατορία, που ήταν και Ορθόδοξη (άκρως ενοχλητικό για κάθε Σιωνιστή). Φρόντισαν, βέβαια, να μην μπορέσει ποτέ να επεκταθεί στα Βαλκάνια, στη Μικρά Ασία και πάνω από όλα στην Παλαιστίνη, όπου θα ιδρυόταν μελλοντικά το σιωνιστικό κράτος, μεταξύ Ευφράτη και Νείλου.
      Γιατί ποτέ δεν μπόρεσαν οι ορθόδοξοι βαλκανικοί λαοί να συνεννοηθούν μεταξύ τους, για να διαλύσουν από κοινού την Οθωμανική αυτοκρατορία, με τη βοήθεια της Ρωσίας; Γιατί Βρεταννοί και Γάλλοι αγωνίζονταν με λύσσα να στηρίξουν τους Τούρκους, ενάντια στους Ρώσους τον 19ο αιώνα, αλλά ξαφνικά στους δύο παγκόσμιους πολέμους συμμάχησαν  με τους Ρώσους; Ερωτήματα που μόνο η γνώση της δράσης του Σιωνισμού μπορεί να απαντήσει.
      Το δράμα, όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά και των υπόλοιπων ορθόδοξων βαλκανικών λαών επιτάθηκε από τη δόλια δράση των Σιωνιστών. Αντιλήφθηκαν έγκαιρα τον φοβερό κίνδυνο που θα προέκυπτε, αν  Έλληνες, Αλβανοί, Βούλγαροι, Σέρβοι και Ρουμάνοι συνεργάζονταν, ώστε να συντρίψουν την Οθωμανική αυτοκρατορία και να επανασυστήσουν την ένδοξη Ρωμανία του παρελθόντος.
    Τελικά, με τις κατάλληλες ενέργειες, οι Σιωνιστές κατάφεραν να σπείρουν το ζιζάνιο του εθνικισμού στα Βαλκάνια, να μισήσει ο ένας ορθόδοξος λαός τον άλλο και να δημιουργηθούν τα σύγχρονα βαλκανικά κράτη, με τελευταίο το τραγελαφικό κράτος των Σκοπίων, τα οποία πνίγονται μέχρι σήμερα στο δηλητήριο του στείρου εθνικισμού και μάχονται μεταξύ τους, αντί να ομονοούν και να συνεργάζονται σαν αδέλφια.


Γ.7 Η εφεύρεση του κομμουνισμού


       Το 1848 δημοσιεύεται το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, από τον Καρλ Μαρξ, με την συνδρομή του Ένγκελς (Friedrich Engels), το οποίο ήταν η βάση της δημιουργίας του κομμουνισμού, μέσω του οποίου οι Σιωνιστές θα πετύχαιναν πολλαπλούς στόχους, μεταξύ των οποίων η κατάκτηση της Ρωσίας. Ποιος ήταν ο Μαρξ (Mαρδοχαίος ήταν το εβραϊκό του όνομα); Ένας Ασκεναζί Εβραίος της Γερμανίας, μέλος του Συνδέσμου των Δικαίων, κλάδου των ιλλουμινάτι!
      Μέσα σε λίγα χρόνια, ο κομμουνισμός εξελίσσεται τόσο σαν θεωρητικό-φιλοσοφικό κίνημα, όσο και σαν πολιτική- κοινωνική δράση. Καθώς μιλούσε για υπέροχα ιδανικά και ελπίδες, τη λύτρωση των φτωχών από την καταπίεση, την κατάργηση της οικονομικής ανισότητας, την επικράτηση της δικαιοσύνης στην κοινωνία (ιδέες σχεδόν αυτούσιες μέσα από την Καινή Διαθήκη), επόμενο ήταν να αγγίξει τις καρδιές πολλών ανθρώπων, και μάλιστα ανθρώπων με ιδανικά και με αγωνιστική διάθεση. Πού να ήξεραν, βέβαια, αυτοί οι άνθρωποι που έγιναν κομμουνιστές, ότι από πίσω κρυβόταν ο σύντροφος Ρότσιλντ!
       Μέσα στη δεξαμενή ιδεών του κομμουνισμού έριξαν οι Ρότσιλντ το σιωνιστικό δηλητήριο. Στήριξαν την αθεΐα και τον υλισμό, αρνήθηκαν την ύπαρξη Θεού και οποιασδήποτε υπερφυσικής και πνευματικής (άυλης) κατάστασης, περιφρόνησαν την έννοια του έθνους και της πατρίδας. Στην πορεία, ιδίως όπως εφαρμόστηκε στη Σοβιετική Ένωση, ο κομμουνισμός ήταν μια μορφή πολιτικής θρησκείας.
     Ο Μαρξ ήταν κάτι μεταξύ μεσσία και προφήτη, τα γραπτά του ήταν οι ιερές γραφές, το Κόμμα ήταν το ιερατείο, τα μέλη του κόμματος οι πιστοί. Αλίμονο, όμως, σε όποιον αμφισβητούσε κάτι από αυτήν την άθεη θρησκεία. Ήταν βλάσφημος, βέβηλος, εχθρός του λαού, και έπρεπε να τιμωρηθεί ή και να εξοντωθεί. Όλα αυτά, βέβαια, δεν ήταν τίποτα άλλο από το μοντέλο διακυβέρνησης που ονειρεύεται να επιβάλει ο Σιωνισμός.
    Η μασονία ήταν η νάρκη, πάνω στην οποία έπεφταν οι πλούσιοι και οι φιλόδοξοι. Οι ιλλουμινάτι ήταν η νάρκη για όσους ασχολούνταν με αποκρυφισμό και σκοτεινές δυνάμεις. Το πνευματικό εργαστήριο των Σιωνιστών, όμως, δεν τελείωσε εκεί, έφτιαξε νάρκες και για άλλες κατηγορίες ανθρώπων. Για τους φτωχούς και καταπιεσμένους έπλασαν τον κομμουνισμό. Για τους ποικίλης προελεύσεως κατοίκους των ΗΠΑ έπλασαν τον χιλιασμό και για τους λοιπούς πιστούς της Ευρώπης τον Οικουμενισμό. Αστείρευτη ευρηματικότητα, νάρκες για κάθε γούστο!


Γ.8 Η επινόηση του χιλιασμού


          Ο χιλιασμός ή Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι μια αλλόκοτη θρησκεία που προήλθε από τον Κάρολο Ρώσσελ (Charles Taze Russell), έναν Αμερικανό πρώην Προτεστάντη Πάστορα που άρχισε να κηρύττει το 1879 μια νέα θρησκευτική δοξασία, που αναμείγνυε Ιουδαϊκές, Χριστιανικές και σιωνιστικές αντιλήψεις. Χρησιμοποιούσε την Αγία Γραφή ως ιερό βιβλίο, αλλά φρικτά παρερμηνευμένη.
       Ο Ρώσσελ εξέπληξε τους πάντες, κηρύσσοντας ότι η Παλαιστίνη ανήκε στην εβραϊκή φυλή, ότι ο Θεός τούς καλούσε πίσω στη γη τους και ότι θα έπρεπε αυτοί να βρίσκονται στο επίκεντρο της εξουσίας στη γη κατά την βασιλεία του Θεού. Ο Ρώσσελ πίστευε αρχικά ότι οι Εβραίοι θα γύριζαν στην Παλαιστίνη και θα διαμόρφωναν το δικό τους κράτος το 1910.
      Μια τέτοια διδασκαλία, την οποία κήρυττε και δημόσια στους Εβραίους των ΗΠΑ, ήταν επιεικώς ακατανόητη, άσχετη. Ο Ρώσσελ όμως δεν ήταν κάποιος ονειροπαρμένος. Ήταν ένας ακόμη πράκτορας του Σιωνισμού, με εντεταλμένη υπηρεσία να προετοιμάσει ψυχολογικά τόσο τους Αμερικανούς Εβραίους, για ένα κράτος που ούτε καν το υποψιάζονταν ότι θα γινόταν τόσο άμεσα, όσο και τους υπόλοιπους Αμερικανούς, που έπρεπε να πάψουν να πιστεύουν ότι ο Χριστός είναι ο Θεός, για να πιστέψουν κάποια στιγμή και αυτοί στον Εωσφόρο και τον ψευδομεσσία του.
      Η όλη θεωρία του Ρώσσελ έχει μια μανιακή σχέση με τον Αρμαγεδδώνα, τον ψευδομεσσία, τη Δευτέρα Παρουσία. Στην ουσία είναι μια σιωνιστική θρησκευτική θεωρία, στολισμένη εξωτερικά με χριστιανικά και ιουδαϊκά στοιχεία, κάτι σαν θρησκευτική σαλάτα! Εννοείται ότι η σημερινή τους επίσημη ονομασία (Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά) είναι άκρως παραπλανητική, καθώς δεν έχουν καμία σχέση ούτε με  Χριστιανούς ούτε με τον Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης.
      
Γ.9 Η συνωμοσία αποκαλύπτεται


     Όσο και αν προσπαθούσαν να κινούνται αοράτως οι Σιωνιστές, κάποιες φορές αποκαλύπτονταν, καθώς ουδείς τέλειος και αλάνθαστος. Κάποια από τα συνωμοτικά τους κείμενα παρέπεσαν, σε κάποιες περιπτώσεις, και έγιναν αντικείμενο δημοσίευσης. Αμέσως οι Σιωνιστές, όπως στην περίπτωση με την Ανάσταση του Χριστού, έσπευδαν να αμφισβητήσουν το γεγονός, για να μη ματαιωθούν τα υποχθόνια σχέδιά τους. Κάπως έτσι είδαν το φως της δημοσιότητας τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών και η επιστολή του Άλμπερτ Πάικ.
        Τα Πρωτόκολλα δημοσιεύθηκαν το 1905 στη Ρωσία από τον Σέργιο Νείλο. Αμέσως συκοφαντήθηκαν ως πλαστά, ως αντισημιτική προπαγάνδα, ως παραλήρημα συνωμοσίας. Αναμφίβολα, τα κείμενα αυτά αποτελούν ένα άριστο εγχειρίδιο ευρωπαϊκής ιστορίας, που ερμήνευσε εύστοχα όλη την αλλαγή που επήλθε στην πορεία των ευρωπαϊκών χωρών, από τον 18ο αιώνα και έπειτα. Οι συντάκτες των Πρωτοκόλλων είχαν άριστη αντίληψη των εξελίξεων σε κάθε επίπεδο, οικονομικό, πολιτικό, θρησκευτικό, ηθικό.
      Αν συγκρίνουμε, όμως, τα Πρωτόκολλα με τα όσα συνέβησαν στην Ευρώπη και τον κόσμο από το 1905 μέχρι σήμερα, θα βρούμε και πάλι απίστευτη ομοιότητα, τα πάντα να επαληθεύονται, τα πάντα να ισχύουν, τα πάντα να εξελίσσονται με την πορεία που «προφήτευσαν» τα Πρωτόκολλα. Ακόμη και αν ήταν προϊόν αρρωστημένης ρωσικής φαντασίας (που δυστυχώς δεν ήταν), θα έπρεπε να μελετώνται ως την πιο εύστοχη επιτομή της παγκόσμιας νεότερης ιστορίας.
   Αυτό που πάντα πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι τα Πρωτόκολλα δεν είναι κείμενα του εβραϊκού λαού ούτε απηχούν την κοσμοθεωρία του κάθε Εβραίου. Αυτά τα κείμενα είναι έργα Σιωνιστών, αποκαλύπτουν ποια είναι η θρησκεία του Σιωνισμού και το όραμά του. Δείχνει ανθρώπους που είχαν μια δαιμονική ευστροφία και την απόλυτη αυτοπεποίθηση ότι αυτό είναι το σωστό, αυτό πάση θυσία πρέπει να γίνει, ότι είχαν μια θεϊκή αποστολή να εκτελέσουν.
       Ο Πάικ (Albert Pike) ήταν ένας Αμερικανός μασόνος στρατηγός, που το 1871 διατύπωσε επίσημα το τρελό όνειρο, το φρικτό σχέδιο, που δεν χωρά στον νου φυσιολογικών ανθρώπων. Έλεγε ότι  έχουν προγραμματιστεί τρεις παγκόσμιοι πόλεμοι, που θα ανατρέψουν τα πάντα στην οικουμένη.
       Μετά τον τρίτο και τελευταίο πόλεμο, οι άνθρωποι που θα γλυτώσουν από την αιματοχυσία που θα προκαλέσουν οι Χριστιανοί, οι μουσουλμάνοι και οι αθεϊστές, θα αντιδράσουν απέναντι σε αυτές τις θρησκείες και ιδεολογίες. Θα είναι έτοιμοι τότε να δεχτούν την παγκόσμια εκδήλωση της θρησκείας του Εωσφόρου. Θα εγκαθιδρυθεί η Νέα Παγκόσμια Τάξη και θα επικρατήσει η θρησκεία του Εωσφόρου και της λογικής. Σημειωτέον ο Πάικ ήταν και ο ιδρυτής του εγκληματικού παραθρησκευτικού κινήματος  των σατανιστών.
    
Γ.10 Παγκόσμιο συνέδριο Σιωνιστών


    Το κράτος των Εβραίων με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ δεν θα μπορούσε να σχηματιστεί, αν με κάποιο τρόπο δεν αναγκάζονταν οι Εβραίοι να μετεγκατασταθούν στην Παλαιστίνη. Οι Ρότσιλντ, που έβρισκαν λύσεις σε κάθε πρόβλημα, οργάνωσαν για αυτόν τον λόγο και ένα συνέδριο το 1897, στη Βασιλεία (Basel) της Ελβετίας, με εκπροσώπους Εβραίους από διάφορες κοινότητες της διασποράς τους.
      Αρχηγό σε αυτό το κογκρέσο έθεσαν τον Ασκεναζί  Χερτσλ (Theodor Herzl), αλλά μετά λύπης διαπίστωσαν ότι οι περισσότεροι απλοί Εβραίοι, που είχαν συνηθίσει να ζουν στα διάφορα μέρη του κόσμου, δεν είχαν διάθεση να εγκαταλείψουν σπίτια, εργασίες και τρόπο ζωής, για να ταξιδέψουν στην Παλαιστίνη και να εγκατασταθούν σε μια φτωχή και άνυδρη χώρα, που ως τότε είχε αραβικό πληθυσμό. Το όνειρο των Ρότσιλντ και των άλλων Σιωνιστών κινδύνευε από τους ίδιους τους Εβραίους, που μπορεί μέσα τους να πίστευαν σε αυτό το αρχαίο όνειρο του Ταλμούδ, αλλά πρακτικά δίσταζαν να το επιδιώξουν.
       Μία βασική ιδεολογική διαφορά, θρησκευτικής χροιάς, ήταν ότι οι απλοί Εβραίοι πίστευαν ότι πρώτα θα έρθει ο Μεσσίας και μετά θα ιδρυθεί, από τον ίδιο τον Μεσσία, το νέο εβραϊκό κράτος. Οι Σιωνιστές έλεγαν ότι πρώτα θα φτιάξουμε κράτος και μετά θα περιμένουμε να εμφανιστεί και ο Μεσσίας, να μας κυβερνήσει. Πρωτοποριακή η σκέψη των Σιωνιστών! Εδώ φάνηκε ξεκάθαρα ότι άλλο είναι ο Εβραίος, άλλο ο Σιωνιστής.
       Ο κανόνας έλεγε από παλιά ότι όποιος χαλάει τα σχέδια των Εβραίων, πρέπει να εξοντώνεται. Αν εξόντωσαν τους Προφήτες τους και τον ίδιο τον Μεσσία, θα δίσταζαν να εξοντώσουν τους απλούς Εβραίους; Κανείς δεν έπρεπε να μπει εμπόδιο σε ό,τι είχαν αποφασίσει οι Ρότσιλντ και οι συνεργάτες τους. Κάπως έτσι συνέλαβαν την ιδέα να τρομοκρατήσουν με κάθε τρόπο τους Εβραίους, ώστε να λαχταρήσουν από μόνοι τους να καταφύγουν στην Παλαιστίνη, στο μελλοντικό κράτος του Ισραήλ. Όπως πάντα, δεν θα απειλούσαν τους πλούσιους και ισχυρούς Εβραίους, αλλά τον απλό και φτωχό κόσμο. Ούτε θα το έκαναν οι ίδιοι, θα έβρισκαν κάποιο άλλο εκτελεστικό όργανο, για να μην έχουν και την ευθύνη του μελλοντικού ολοκαυτώματος.
      Ο Χερτσλ, στη συνέχεια, εκλέχθηκε πρόεδρος του σιωνιστικού οργανισμού και υιοθέτησε το κόκκινο εξάκτινο αστέρι ως σήμα των Σιωνιστών, αυτό που ως τότε ήταν σήμα των Ρότσιλντ, αντί να υιοθετήσει το αρχαίο σύμβολο του Ισραήλ, την επτάφωτη λυχνία (Menorah). Αυτό το αστέρι, που το ονομάζουν το άστρο του Δαβίδ, πέρασε αργότερα με μπλε χρώμα στη σημαία του Ισραήλ, ανάμεσα σε δύο μπλε λωρίδες. Τί συμβολίζουν οι δύο λωρίδες;
       Τον Νείλο και τον Ευφράτη, δηλαδή ότι το κράτος του Ισραήλ θα εκτείνεται ανάμεσα στην Αίγυπτο και τη Μεσοποταμία. Μέσα σε αυτό το πλάνο και την αντίληψη περί κράτους, ήταν δυστυχώς και η Κύπρος. Υπήρχαν μάλιστα και Σιωνιστές που πρότειναν να ιδρυθεί το κράτος του Ισραήλ στο νησί της Κύπρου, αλλά η απόφαση των ισχυρών Σιωνιστών ήταν να ταυτιστεί το κράτος με το αρχαίο Ισραήλ (Εξ. 23,31), τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Για το μέλλον όμως υπάρχουν και άλλες φάσεις και σκαλοπάτια, μέχρι να φτάσουν στην τελική, την παγκόσμια αυτοκρατορία.


Δ. Η παγκόσμια κυριαρχία
Δ.1 Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος


    Καθώς είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για το ποθούμενο των Σιωνιστών, να φτιάξουν ένα ισχυρό εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη, με την είσοδο στον 20ό αιώνα αρχίζει ένας φοβερός πόλεμος, που επρόκειτο να μεταβάλει τα σύνορα των χωρών. Είχαν προγραμματίσει οι αόρατοι άρχοντες να κατακτήσουν την ανυπότακτη Ρωσία και να διαλύσουν την Οθωμανική αυτοκρατορία, διότι στα εδάφη της θα κτιζόταν το κράτος του Ισραήλ. Είχαν, όμως, την ανάγκη να υπάρχει στην ανατολική Μεσόγειο ένα ισχυρό κράτος, που θα υπηρετεί το Ισραήλ, αλλά θα περιορίζει και τη δύναμη της μισητής Ελλάδας, αν δεν καταφέρει να τη συντρίψει εντελώς.
      Τον ρόλο αυτόν του ισχυρού, αλλά πιστού δούλου, τον έδωσαν στους Τούρκους, όπως θα δούμε παρακάτω, με το να οδηγήσουν τα πράγματα στη δημιουργία του Τουρκικού κράτους, το οποίο δεν θα είχε τη δύναμη της παλιάς Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αλλά θα ήταν κάτι σαν το κυνηγόσκυλο του κυνηγού, στο κυνήγι του μεγάλου οράματος των Σιωνιστών.
     Με αυτά τα δεδομένα ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος το 1914, ο Α' Π.Π., που κάλλιστα θα μπορούσε να ονομάζεται και Α' Προγραμματισμένος Πόλεμος! Τη δυτική Ευρώπη την είχαν χωρίσει σε δύο ισχυρά αντίπαλα στρατόπεδα, Βρεταννία και Γαλλία εναντίον Γερμανίας, με διάφορους συμμάχους ο καθένας. Και οι δύο πλευρές αιματοκυλίστηκαν, χωρίς κανένα εθνικό συμφέρον, και χρεώθηκαν ακόμη περισσότερο με τα δάνεια που έπαιρναν από τις σιωνιστικές τράπεζες.
      Κατά τη διάρκεια του πολέμου αυτού, το 1917, ξέσπασε και η «επανάσταση» των Μπολσεβίκων στη Ρωσία. Ήταν προμελετημένο να στραφεί το κίνημα του κομμουνισμού προς την τσαρική Ρωσία, όπως προείπαμε. Ήδη, από το 1905 μια ομάδα Εβραίων υποστηριζόμενη από τους Ρότσιλντ με επικεφαλής τον Τρότσκυ προσπαθεί να ανατρέψει τον Τσάρο της Ρωσίας σε ένα κομμουνιστικό πραξικόπημα. Αποτυγχάνουν και αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη Ρωσία, αφού τους δίνεται άσυλο στη Γερμανία.
    Οι κομμουνιστές (θεωρητικά, πρακτικά Σιωνιστές) επανέρχονται στη Ρωσία δριμύτεροι το 1917, ξεκινώντας την περίφημη επανάσταση των Μπολσεβίκων, στην οποία ηγετική θέση πήρε ο Λένιν, γιος Εβραίας, με άφθονο χρήμα από τις σιωνιστικές τράπεζες, για χάρη του αγώνα, για χάρη του λαού! Εννοείται ότι δεν υπήρξε ποτέ επανάσταση, αλλά πραξικόπημα μιας καλά οργανωμένης μειοψηφίας, των Μπολσεβίκων (Εβραίοι της Ρωσίας κατά βάση), σε βάρος της προσωρινής κυβέρνησης των Μενσεβίκων, που είχε ήδη οδηγήσει τον Τσάρο σε παραίτηση.
     Σημειωτέον το ότι το 1917 ο τσαρικός στρατός είχε εισβάλει στον Πόντο και με την πορεία που είχαν τα στρατιωτικά γεγονότα είναι βέβαιο ότι οι Ρώσοι θα έφταναν μέχρι την Κωνσταντινούπολη και το Αιγαίο. Από την άλλη πλευρά βρισκόταν ο αξιόμαχος ελληνικός στρατός, οπότε τα πάντα οδηγούσαν σε έναν ελληνορωσικό στρατιωτικό θρίαμβο. Δυστυχώς, τα πάντα ανατράπηκαν από την υποδούλωση της Ρωσίας στους Εβραίους Μπολσεβίκους.
      Τα όσα ακολούθησαν (ο φρικτός διωγμός της Ορθόδοξης Ρωσικής Εκκλησίας, ο κατατρεγμός των Ελλήνων και πολλά άλλα) στη σιωνιστική πλέον Ρωσία δεν περιγράφονται. Ατυχώς, στη Ρωσία δεν βρέθηκε ένας Ναπολέων, να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να χαράξει άλλη πορεία, από αυτήν που είχαν προγραμματίσει οι Σιωνιστές. Αντίθετα, βρέθηκε ένας Στάλιν, ένας από τους μεγαλύτερους εγκληματίες όλων των εποχών…
    
Δ.2 Το ΚΚΕ στην Ελλάδα


       Κομμουνιστικά κόμματα ιδρύθηκαν σχεδόν παντού στην Ευρώπη, αλλά οι ίδιοι οι Σιωνιστές εμπόδισαν την άνοδο και κυριαρχία αυτών των κομμάτων. Ήθελαν, προφανώς, να χωρίσουν σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα την Ευρώπη, το καπιταλιστικό και το κομμουνιστικό. Αυτό φάνηκε και στην ιστορία της Ελλάδας, όπου το ΚΚΕ δεν μπόρεσε ποτέ να επικρατήσει. Η εμφάνιση του ΚΚΕ στην Ελλάδα τοποθετείται το 1909, όταν ιδρύεται από έναν Ισπανοεβραίο που είχε μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη, τον Αβραάμ Μπεναρόγια, μια ομοσπονδία, η Φεντερασιόν (Σοσιαλιστική εργατική ομοσπονδία).
         Αργότερα, το 1917, ιδρύει το ΣΕΚΕ (Σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα Ελλάδος), που τελικά το 1924 θα ονομαστεί Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος. Στο ΚΚΕ προσήλθαν και Έλληνες πατριώτες, με την ελπίδα του σοσιαλισμού. Ένας από αυτούς, ο Νικόλαος Γιαννιός, αναφέρει:
 «Ιδρυταί του ΚΚΕ, τόσον εις τας Αθήνας όσον και εις την Θεσσαλονίκην, ήσαν Ισραηλίται ή κρυπτοεβραίοι Έλληνες, το δε κίνημά των, παρ’ όλα τα σοσιαλιστικά φαινόμενα ή προσχήματα, ήτο εβραϊκόν εθνικιστικόν. Το υπό την ηγεσίαν μου τότε Σοσιαλιστικόν Κέντρον Αθηνών (έτος Ιδρύσεως 1911) ουδέν μέρος έλαβεν εις την ίδρυσιν του ΚΚΕ. Τουναντίον, προσεπαθήσαμεν, μεταβάντες εις τα γραφεία του, οδός Ευριπίδου, ν’ αποτρέψωμεν τους νεοφώτιστους κομμουνιστές από του να προσχωρήσουν εις την Μόσχαν, προβλέψαντες ποία κρίσις και ποία δεινά επερίμεναν τον σοσιαλισμόν της Ελλάδος και την Ελλάδα από την σοβιετικήν παρερμηνείαν του Μαρξισμού. Δυστυχώς, τα σοσιαλιστικά μας επιχειρήματα δεν εισηκούσθησαν, εφόσον η εβραϊκή ηγεσία είχε τους ιδικούς της ανθελληνικούς σκοπούς, οι δε γύρω αυτής Έλληνες προλετάριοι ήσαν αγράμματοι και αφελείς. Προσήλθαμεν εν τούτοις, ως μειοψηφία, εις το πρώτον Σοσιαλιστικόν Συνέδριον (1918), ηγωνίσθημεν και πάλιν, αλλ’ απεχωρήσαμεν εν τέλει δια να μη γίνωμεν όργανα της κομμουνιζούσης εβραϊκής πλειοψηφίας. Έκτοτε, οι παλαιοί σοσιαλισταί, επολεμήσαμεν και πολεμούμεν φανερά και τίμια τον Μπολσεβικισμόν, καθώς και τους κατοπινούς διφορούμενους “συναγωνιστάς” του».
     Το πέπλο μυστικότητας, που ανέκαθεν κάλυπτε τη δράση των Σιωνιστών, επέβαλλε να αλλάζουν τα ονόματά τους οι Εβραίοι (όπως έκαναν οι Εβραίοι Μπολσεβίκοι της Ρωσίας, για να φαίνονται Ρώσοι), ή να αποσύρονται, δίνοντας τη θέση τους σε ντόπιους αρχηγούς, που όφειλαν να συνεχίσουν την ίδια γραμμή. Αυτό έκανε και ο Μπεναρόγια, που μόλις η αποστολή εξετελέσθη, φεύγει από την ηγεσία του ΚΚΕ, όπως και οι υπόλοιποι Εβραίοι, για να φαίνεται ελληνικό κόμμα.
      Όμως, το απύθμενο μίσος του Ταλμούδ για Χριστό και Ελλάδα παρέμεινε για δεκαετίες στο ΚΚΕ, που έστω και αν είχε Έλληνες πια ως στελέχη του, έπαιρνε γραμμή από έξω, από τους Σιωνιστές. Έτσι, σε καιρούς κρίσιμους εθνικά, όπως στην τριετία της μικρασιατικής εκστρατείας (1919-1922), έπαιρνε ανοιχτά το μέρος των εχθρών (!) της Ελλάδας  και μόλις ολοκληρώθηκε η καταστροφή, θριαμβολογούσε για την επιτυχία των Τούρκων...


Δ.3 Νεότουρκοι και Μικρασιατική καταστροφή


    Τα δεινά για την Ελλάδα, δυστυχώς, δεν είχαν τελειωμό. Ένας ακόμη θανάσιμος εχθρός εμφανίστηκε την ίδια εποχή, το κίνημα των Νεοτούρκων. Επιφανειακά, όπως στη Γαλλική και Ρωσική επανάσταση, ξαφνικά εμφανίζεται μια ομάδα προοδευτικών ανθρώπων, που επιδιώκουν την πτώση των καταπιεστικών καθεστώτων και την επιβολή της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της προόδου. Σύντομα, αυτή η αδύναμη μειοψηφία γιγαντώνεται, παίρνει την εξουσία και αρχίζει να σφάζει και να πολεμά τον Χριστιανισμό.
    Στη Γαλλία οι Ιακωβίνοι, στη Ρωσία οι Μπολσεβίκοι, στην Οθωμανική αυτοκρατορία οι Νεότουρκοι.  Οι Νεότουρκοι προήλθαν από τον χώρο των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, φαινομενικά ήταν Τούρκοι και μουσουλμάνοι, ενώ κατά βάση ανήκαν σε εβραϊκές αιρέσεις, όπως οι ντονμέδες (Donmeh), που προήλθαν με τη σειρά τους από τους Eβραιότουρκους (ελαφρώς εξισλαμισμένοι Εβραίοι!) του ψευδομεσσία του 17ου  αιώνα, Σαμπατάι Σεβί, που από καμπαλιστής έγινε μουσουλμάνος.
     Πιο συγκεκριμένα, το 1891 σχηματίζεται μια πολιτική ομάδα από Ντονμέδες που ονομάζεται «Η Επιτροπή της Ενώσεως και της Προόδου», που αργότερα ονομάστηκε «Οι Νεότουρκοι». Της ομάδας ηγείται ο Εβραίος μασόνος Καρούσο (Emmanuel Carusso) με τη βοήθεια των Ρότσιλντ. Οι Νεότουρκοι, κρυπτοεβραίοι και υπάλληλοι του Σιωνισμού, επαναστατούν το 1908 εναντίον του Σουλτάνου, δήθεν για να εκσυγχρονίσουν και να ανανεώσουν την ετοιμόρροπη Οθωμανική αυτοκρατορία.
       Όπως παρατηρούμε, μέσα σε λίγα χρόνια κύλισαν τα γεγονότα ραγδαία, άλλαξε ολόκληρος ο κόσμος σαν να τον σάρωσε μια θύελλα. Το 1914 ξεσπά ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, το 1917 καταρρέει η τσαρική Ρωσία, το 1918 τελειώνει ο πόλεμος και η Οθωμανική αυτοκρατορία μαζί του! Αμέσως, τίθεται σε εφαρμογή το σχέδιο για τη δημιουργία του νέου Τουρκικού κράτους, με αρχηγό τον Εβραιότουρκο της Θεσσαλονίκης Μουσταφά Κεμάλ, το πρωτοπαλλίκαρο των Σιωνιστών στην Τουρκία.
     Ήδη αναφέραμε ότι μέσα στα σχέδια των Σιωνιστών ήταν να προκύψει και ένα νέο, ισχυρό και ομοιογενές κατά το δυνατόν Τουρκικό κράτος, που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Σιωνισμού από το Αιγαίο μέχρι τη Μέση Ανατολή. Εμπόδιο, για μία ακόμη φορά, ήταν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας πρωτίστως, και δευτερευόντως οι Αρμένιοι. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ξεκινήσουν από τους Νεότουρκους διωγμοί εναντίον Ελλήνων και Αρμενίων, που θα εξελίσσονταν σε φρικτά ολοκαυτώματα και γενοκτονίες.
   Επιπλέον, έπρεπε όσοι δεν σφαγιάζονταν, να εκτοπιστούν από τη Μικρά Ασία, με κάποια αφορμή, η οποία δεν ήταν άλλη από τη μικρασιατική εκστρατεία. Οι νικητές του Α' Π.Π. και ταπεινοί υπηρέτες των Σιωνιστών, δηλαδή Άγγλοι, Γάλλοι και Ιταλοί, ενθάρρυναν την ελληνική κυβέρνηση του Βενιζέλου να εκστρατεύσει το 1919 στη Μικρά Ασία και προσωρινά ενίσχυσαν τους Έλληνες σε βάρος των Τούρκων.
     Στη συνέχεια, παίχτηκε η δεύτερη πράξη της πιο ολέθριας παράστασης εναντίον του Ελληνισμού. Άρχισαν να συμβαίνουν παράλογες πράξεις, που κανένας σύγχρονος ιστορικός δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει. Ο Βενιζέλος, εντελώς αψυχολόγητα για έναν τόσο ευφυή ηγέτη, ξαφνικά προκηρύσσει εκλογές, τις οποίες και χάνει με χαρακτηριστική ευκολία (1920). Επί τόπου, και όλως τυχαίως, οι σύμμαχοί μας ξαφνικά μάς εγκαταλείπουν, δήθεν λόγω της αλλαγής κυβέρνησης στην Ελλάδα, και παίρνουν το μέρος των Τούρκων του Κεμάλ, τον οποίο εξοπλίζουν μέχρι και με όπλα. Οι μάσκες έπεσαν.
     Από την άλλη, οι αγωνιστές του λαού, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας Μπολσεβίκοι, παρέχουν άφθονο χρήμα και πολεμικό υλικό στον Κεμάλ, ο οποίος ενισχυμένος από κάθε (σιωνιστική) πλευρά, έχοντας αιματοκυλήσει Έλληνες και Αρμενίους, αντεπιτίθεται στον ανοργάνωτο και εγκαταλειμμένο ελληνικό στρατό, με τα γνωστά φρικτά επακόλουθα. Το έγκλημα ολοκληρώνεται στο λιμάνι της Σμύρνης, όπου σύσσωμος ο συμμαχικός στόλος έχει εντολή (μήπως από τους Σιωνιστές;) να μην αφήσουν ούτε έναν Έλληνα Σμυρνιό να ανέβει σε συμμαχικό πλοίο και να σωθεί, αλλά να πεθάνουν μπροστά στα μάτια τους (Σεπτέμβριος 1922).
     Όλα αυτά ήταν τυχαία; Όχι, ήταν άλλη μια δαιμονική παράσταση θεάτρου σκιών, το σενάριο της οποίας είχε γραφτεί από κάποιον Ρότσιλντ, μέσα σε κάποια μασονική στοά. Δυστυχώς, η αυλαία στην παράσταση δεν είχε πέσει. Είχε αποφασιστεί να δοθεί ως δώρο στον Κεμάλ η ανατολική Θράκη, στην οποία δεν υπήρχε ούτε ένας Τούρκος στρατιώτης, για να αγωνιστεί να την κατακτήσει, και το χειρότερο, να γίνει και η ανταλλαγή πληθυσμών (1924), δηλαδή ο ξεριζωμός και του τελευταίου Ορθόδοξου Χριστιανού που είχε επιβιώσει από τις θηριωδίες των Νεοτούρκων στη Μικρά Ασία.
     Και ο πιο αφελής άνθρωπος θα δυσκολευτεί να πιστέψει ότι όλα αυτά τα θυελλώδη και φρικτά γεγονότα ήταν τυχαία. Σε πολλές υποψίες μάς βάζει και η ίδια η στάση του Βενιζέλου, για τον οποίο υπάρχουν σοβαρές αποδείξεις ότι ήταν μέλος κάποιας μασονικής στοάς.  Αν γνώριζε τί θα συμβεί, μέσω των μασόνων αδελφών του, και προκήρυξε σκόπιμα τις εκλογές του 1920, τότε θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους προδότες του Ελληνισμού. Αν εξαπατήθηκε από τους μασόνους, αλλά ο στόχος του ήταν ειλικρινά πατριωτικός (η Ελλάς των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών), δικαιολογείται.


Δ.4 Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος


    Μετά τη θυελλώδη δεκαετία 1914-1924 ο δρόμος είχε ανοίξει διάπλατα για την ίδρυση του Εβραϊκού κράτους. Στην Παλαιστίνη, που ήταν πλέον στην κατοχή των Βρεταννών,  άρχισαν να καταφτάνουν Εβραίοι από όλη την Ευρώπη και να την εποικίζουν. Η πλειοψηφία, όμως, ήταν αραβικοί πληθυσμοί. Έπρεπε κάτι να γίνει, ώστε να αυξηθεί ραγδαία η μετανάστευση των Εβραίων και η ταυτόχρονη απομάκρυνση των Αράβων, ώστε να ιδρυθεί και να εδραιωθεί το κράτος του Ισραήλ, στο οποίο σκόπευαν να επαναφέρουν και την αρχαία εβραϊκή γλώσσα, που είχε σβήσει αιώνες πριν.
        Τα πάντα εκτελέστηκαν με επιτυχία, όπως είχε προγραμματίσει ο Ρότσιλντ και η ωραία ομάδα συνεργατών (Ροκφέλερ και άλλοι μεγαλοτραπεζίτες). Ξέσπασε μεταξύ 1939-1945 και ο Β' Π.Π. (ο δεύτερος προγραμματισμένος πόλεμος!), όπου με άφθονο σιωνιστικό χρήμα και πάλι η Γερμανία αναλαμβάνει τον ρόλο του εκτελεστή και Βρεταννία και σύμμαχοι να εκτελέσουν τον εκτελεστή. Όπως πάντα, χρηματική ενίσχυση έδωσαν οι Σιωνιστές και στη Βρεταννία, ώστε και οι δύο πλευρές να είναι πανίσχυρες και να επέλθει η φρίκη.
     Οι σκοτεινές δυνάμεις του αποκρυφισμού έπαιξαν και εδώ τον ρόλο τους. Ο Χίτλερ, ο οποίος είχε εβραϊκή καταγωγή από τη μητέρα του, ήταν μέλος της (καμπαλιστικής) εταιρείας Θούλης, που είχαν ιδρύσει μασόνοι στη Βαυαρία. Τα μέλη της πίστευαν ότι ανήκουν σε μια αρχαία γερμανική φυλή υπερανθρώπων, τους Αρείους, είχαν σήμα τον αγκυλωτό σταυρό, και πίστευαν ότι όφειλαν να εξολοθρεύσουν όσους νόθευαν τον γνήσιο γερμανικό πληθυσμό, κυρίως Εβραίους και Σλάβους.
       Με το δεδομένο ότι οι Σιωνιστές χρηματοδότησαν και ενίσχυσαν τον Χίτλερ και τους άλλους αποκρυφιστές της Θούλης, για να διαπράξει ο ναζισμός όσα εγκλήματα και θηριωδίες έκανε, γεννάται το ερώτημα αν πραγματικά ήξερε ο Χίτλερ τα σχέδια των Σιωνιστών και σε κοινή συνεννόηση έκανε τις σφαγές για χάρη της σιωνιστικής αυτοκρατορίας ή αν τον χρησιμοποίησαν οι Σιωνιστές, εν αγνοία του, ενώ εκείνος ονειρευόταν να χτίσει τη δική του γερμανική αυτοκρατορία. Όπως και να έχει, εκούσια ή ακούσια, ο Χίτλερ υπήρξε εργαλείο στα χέρια των Σιωνιστών.
       Οι εκτελέσεις των Εβραίων από τους Ναζί έφεραν δύο αποτελέσματα μαζί. Διήγειραν παγκοσμίως συμπάθεια προς τον εβραϊκό λαό και συγκίνηση για το ολοκαύτωμα, ενώ έπεισαν τους υπόλοιπους Εβραίους της Ευρώπης ότι κινδυνεύουν, οπότε γρήγορα όφειλαν να καταφύγουν στην Παλαιστίνη, όπου θα ζούσαν με ασφάλεια. Αυτό που δεν πέτυχαν με την πειθώ στο συνέδριο του Σιωνισμού το 1897, το πέτυχαν με το ολοκαύτωμα το 1940.
     Όπως οι αρχαίοι Εβραίοι παρέδωσαν τον Ι. Χριστό στους Ρωμαίους για σταύρωση, έτσι και οι Σιωνιστές παρέδωσαν τους ίδιους τους ομοεθνείς τους στους Γερμανούς για αποτέφρωση. Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος! Και όλη αυτή η παρανοϊκή φρίκη, για να φτιάξει ο Ρότσιλντ το κράτος του Ισραήλ, το οποίο αναγνωρίστηκε αμέσως μετά, το 1948.
        Η καημένη η Ελλάδα, που υποτίθεται ότι ήταν με το μέρος των νικητών, βγήκε και πάλι κατεστραμμένη. Μετά από τόσες θυσίες και τόσα ελληνικά ολοκαυτώματα (Δίστομο, Καλάβρυτα), όχι μόνο δεν μας έδωσαν τις ελληνικές πόλεις της Βορείου Ηπείρου, αλλά μας οδήγησαν στον ολέθριο εμφύλιο, που κράτησε μέχρι το 1949, ώστε να καταστραφούμε ολοκληρωτικά.
       Καθώς μαινόταν ο εμφύλιος στην Ελλάδα, υπήρξαν Έλληνες κομμουνιστές που συνεννοήθηκαν με Γιουγκοσλάβους κομμουνιστές, ώστε να βοηθηθούν οι Έλληνες να καταλάβουν την εξουσία. Ως αντάλλαγμα, οι  Έλληνες κομμουνιστές υποσχέθηκαν να τους κάνουν δώρο τη Μακεδονία! Την ίδια εποχή το ΚΚΕ διακήρυττε ότι η Μακεδονία ανήκε στους Βούλγαρους και τους Γιουγκοσλάβους!
       Ωραίο να είναι κανείς γενναιόδωρος, αλλά με μια προϋπόθεση. Δεν μπορείς να δωρίσεις κάτι που δεν σου ανήκει. Και η Μακεδονία ανήκει στην Ελλάδα και τους Έλληνες. Αλλά, όσο δούλευε ο Σιωνισμός για να φτιάξει το κράτος της Ψευδομακεδονίας των Σκοπίων, εμείς κοιμόμασταν με τα τσαρούχια!


Δ.5 Αριστερά και Δεξιά υπό σιωνιστική κατοχή


       Εδώ αξίζει να κάνουμε και μια παρέκβαση, με πολιτική χροιά. Τα όσα αναφέραμε για τον κομμουνισμό δεν είναι μομφή κατά των Ελλήνων αριστερών, ούτε είναι έπαινος για τη Δεξιά στην Ελλάδα, ιδίως στη μεταπολεμική εποχή. Η Αριστερά στην Ελλάδα παρέμεινε αλυσοδεμένη στο άρμα του Σιωνισμού, παρέμεινε ανθελληνική και αντιχριστιανική, σε επίπεδο ηγεσίας. Ο ελληνικός λαός πληγωνόταν από αυτό το στοιχείο και δυσκολευόταν να συμπορευθεί με την Αριστερά.
      Η Δεξιά, από την πλευρά της, καπηλεύτηκε το ιερό τρίπτυχο «θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια» και το μετέτρεψε σε πολιτικό προσωπείο, σε μάσκα. Υπήρχαν αγνοί πατριώτες στη Δεξιά, αλλά η ηγεσία της ήταν και αυτή υπηρέτρια του Σιωνισμού. Οι ηγέτες της Δεξιάς ήταν (και είναι μέχρι σήμερα!) υψηλόβαθμοι μασόνοι, ή αν δεν είναι, εκτελούν πιστά τις διαταγές ξένων 33ου βαθμού  μασόνων, πρακτόρων του Σιωνισμού. Εκτός αυτού, η Δεξιά βαρύνεται στην Ελλάδα και με αναρίθμητα εγκλήματα σε βάρος αθώων Ελλήνων αριστερών.
       Η Αριστερά και η Δεξιά πρέπει να ομολογήσουν ότι βρίσκονται «ἐν τῷ αὐτῷ κρίματι» (Λκ.23,40). Υπηρέτησαν και οι δύο τον Σιωνισμό, απλά διέφερε ο τρόπος, οι ρόλοι. Και οφείλουν και οι δύο πλευρές ή να αποκτήσουν ελληνορθόδοξη συνείδηση, αποκόπτοντας κάθε σχέση με μασονία και Σιωνισμό, ή να καταργηθούν, δίνοντας στη θέση τους σε μια ελληνορθόδοξη πολιτική παράταξη, η οποία θα αγκαλιάσει σύσσωμο τον ελληνικό λαό και θα αγωνιστεί για να επαναφέρει την Ελλάδα στο μεγαλείο που της αξίζει.
     Ασφαλώς, το μεγαλείο δεν προκύπτει από το πουθενά, αλλά συνδέεται με ικανούς ηγέτες, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο Βασίλειος ο Β', ο Άγιος Ιωάννης ο Βατάτζης (ο μαρμαρωμένος βασιλιάς). Τελευταίος ήταν ο Καποδίστριας, ο οποίος δολοφονήθηκε πριν ολοκληρώσει το έργο του, και από τότε ανέλαβε ο Σιωνισμός τη διοίκηση της Ελλάδας. Ποτέ, όμως, στα ελληνικά σχολεία δεν διδαχθήκαμε ποιοι πραγματικά ήταν αυτοί οι ηγέτες και ποιο ήταν το μεγαλείο της Ελλάδας στο παρελθόν.
     Δεν αναφερόμαστε στον λεγόμενο πολιτικό χώρο του κέντρου, τα κεντρώα κόμματα, αφού πρακτικά δεν υπάρχει πολιτικό κέντρο, παρά μόνο στο όνομα. Οι πάντες κλίνουν είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά, άλλοι με τη μορφή της κεντροδεξιάς και άλλοι με τη μορφή της κεντροαριστεράς! 
     Συνοψίζοντας και αυτό το κεφάλαιο της ιστορίας, συμπεραίνουμε ότι ο μόνος νικητής, και σε αυτόν τον πόλεμο, ήταν οι Σιωνιστές και οι τράπεζές τους. Αμέσως μετά, άνοιξε ο δρόμος για την τρίτη και τελική φάση του σχεδίου, την παγκόσμια οικονομία, το παγκόσμιο κράτος και την παγκόσμια θρησκεία. Επιτέλους, ο αγώνας 200 ετών των Σιωνιστών απέδωσε καρπούς!


Ε. Η τελική φάση του σχεδίου
Ε.1 Μεταπολεμική εποχή


          Μετά τον Β' Π.Π., εκτός από το κράτος του Ισραήλ, ιδρύονται και άλλες ενώσεις, που θα προωθήσουν τα σχέδια των Σιωνιστών. Ο ΟΗΕ, το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΟΚ παλαιότερα). Οι αντίπαλοι, ο ένας μετά τον άλλο εξοντώνονται, όπως ο πρόεδρος των ΗΠΑ Κέννεντυ, χώρες καταστρέφονται (Ιράκ, Συρία), τρομοκρατικές επιθέσεις σκηνοθετούνται (χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους της Ν.Υόρκης) και χρηματοδοτούνται νέες εγκληματικές ομάδες (φανατικοί μουσουλμάνοι, Ισλαμικό κράτος), που παίζουν τον ρόλο που έπαιξαν παλιότερα οι Ναζί. Παράλληλα, εμφανίζονται νέα ρεύματα και θεωρίες, όπως η Νέα Εποχή (New Age) και η Νέα Τάξη Πραγμάτων (New World Order), για τα οποία «οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατά μέρος» (Εβρ.9,5).
    Παράλληλα, προωθούνται τα σχέδια για την αποδυνάμωση του Ελληνισμού, μέχρι την τελική κατάρρευσή του. Με έντεχνο τρόπο μεθόδευσαν τη διάλυση των δύο μεγάλων ελληνικών κοινοτήτων στην Κωνσταντινούπολη (1955) και την Αλεξάνδρεια (1957) και αργότερα εκπόνησαν το σχέδιο διχοτόμησης της Κύπρου (1974), μέσω των Ελλήνων και Τούρκων υπηρετών του Σιωνισμού, των μασόνων συνταγματαρχών της Χούντας και των τουρκικών δυνάμεων του Αττίλα.
       Δυστυχώς, ραγδαίες εξελίξεις προωθούνται και σε άλλα επίπεδα, ηθικής, καθημερινής ζωής και περιβάλλοντος, από το 1945 και έπειτα. Οι Σιωνιστές κυριαρχούν σχεδόν παντού, απλώνουν τα αόρατα πλοκάμια τους σε κάθε πτυχή της ζωής του λεγόμενου δυτικού κόσμου (και όχι μόνο). Τα σιωνιστικά μηνύματα διαχέονται παντού, στη μουσική, τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία, την εκπαίδευση, στα ΜΜΕ που πλέον είναι μέσα μαζικής επιρροής και όχι ενημέρωσης. Οι πάντες και από παντού προσπαθούν να αμφισβητήσουν καθετί χριστιανικό και σταδιακά να εξαφανίσουν την επίδραση του Χριστιανισμού στη ζωή των ανθρώπων, να πετύχουν τον πλήρη αποχριστιανισμό της ηθικής.


Ε.2 Αποστασία από την Ηθική

        Εφόσον πολιτικά και οικονομικά όχι μόνο είχε μπει το νερό στο αυλάκι, αλλά ολόκληρα ποτάμια είχαν σχηματιστεί, έδωσαν το σύνθημα για την έναρξη και της οριστικής ηθικής ισοπέδωσης των «χριστιανικών» λαών, δηλαδή να σβήσει για πάντα κάθε έννοια ηθικής, κάθε κώδικας σωστής συμπεριφοράς, σεβασμού, αξιοπρέπειας. Να έρθει ο άνθρωπος στο επίπεδο του ζώου και ακόμη πιο χαμηλά, γιατί και τα ζώα έχουν κάποιες αρχές σταθερές.
       Η νέα ηθική, που επιβάλλουν οι Σιωνιστές, έχει έναν πυρήνα: κανένα όριο (no limit)! Oι άνθρωποι θα κάνουν τα πάντα, ό,τι τους αρέσει, χωρίς φραγμούς, χωρίς περιορισμούς και χωρίς τύψεις. Όποιος τολμά να αντιστέκεται στην ανηθικότητα θα δέχεται, ως συνήθως, τόνους λάσπη, θα είναι ο σκοταδιστής, ο άνθρωπος του Μεσαίωνα, ο κομπλεξικός, ο φασίστας. Το όπλο των Σιωνιστών θα είναι και πάλι μικρές οργανωμένες μειοψηφίες, με μπόλικο χρήμα, οι οποίες θα προβάλλονται ως προοδευτικές και θα χειροκροτούνται από κάθε ΜΜΕ.
       Αιχμή του δόρατος στο πρόγραμμα αυτό θα είναι η γυναίκα, άλλο ένα σύγχρονο θύμα του Σιωνισμού. Η γυναίκα που είναι η σύντροφος, το στήριγμα, το έτερον ήμισυ του άνδρα. Αλλά που είναι και η μητέρα, η τροφός και παιδαγωγός κάθε παιδιού. Αν οδηγηθεί και η γυναίκα σε επανάσταση, τελείωσαν και οι άνδρες, τελείωσαν και τα παιδιά, τελείωσε η κοινωνία, έχουμε γκρεμίσει τα πάντα.
       Και πράγματι, οι ηρωικοί Σιωνιστές πέτυχαν και εδώ έναν ακόμη θρίαμβο. Ξεσήκωσαν τις γυναίκες (φεμινισμός, σεξουαλική απελευθέρωση), όχι για να διεκδικήσουν αγάπη και σεβασμό από τους άνδρες, αλλά δικαίωμα στην αμαρτία, στην ανηθικότητα. Εδώ έπαιξαν τεράστιο ρόλο τα ΜΜΕ με την πανίσχυρη τηλεόραση, η τέχνη (θέατρο, κινηματογράφος)  και η μόδα (ρούχα, καλλυντικά). Από παντού γινόταν πλύση εγκεφάλου, ώστε η γυναίκα να αφήσει το πρότυπο της πιστής συζύγου και στοργικής μητέρας και να αναζητήσει χρήμα, δόξα, εξουσία.
       Η νομοθεσία συνέβαλε τα μέγιστα σε αυτήν την πορεία. Αποποινικοποίηση της μοιχείας, εύκολο διαζύγιο (για να διαλύονται εύκολα οι οικογένειες), νομιμοποίηση των εκτρώσεων (για να μπορούν οι μητέρες να σκοτώνουν εύκολα τα παιδιά τους), αλλά και χαλάρωση των νόμων που προστάτευαν τη δημόσια αιδώ.
      Τί σημαίνει αἰδώς; Μεταφράζεται στα νέα ελληνικά ως ντροπή, αλλά είναι κάτι βαθύτερο. Είναι η φωνή της συνείδησης κάθε ανθρώπου, είναι ένας άγραφος νόμος που απαγορεύει μέσα στον νου μας καθετί ανάρμοστο, ανήθικο. Ας δούμε ένα παράδειγμα. Στην αρχαία Αθήνα, όπως και στην αρχαία Ρώμη, δεν υπήρχε περίπτωση να κυκλοφορήσει γυναίκα στην αγορά ή σε κάθε άλλο δημόσιο χώρο ημίγυμνη. Φορούσαν χιτώνες ποδήρεις, δηλαδή μέχρι τον αστράγαλο, ενώ συχνά φορούσαν και κάλυμμα στο κεφάλι. Αν έβλεπαν μια γυναίκα με προκλητικό ντύσιμο, αυτόματα θα την θεωρούσαν πόρνη!
       Παρόλο που στο σπίτι τους, ιδίως οι αρχαίοι Ρωμαίοι, έκαναν τα ακατονόμαστα, σε δημόσιο χώρο ήταν προσεκτικοί, υπήρχε η δημόσια αιδώς. Παράλληλα, οι αρχαίοι Έλληνες, που ήταν στην πλειοψηφία τους ειδωλολάτρες και δεν είχαν τον κώδικα ηθικής των Χριστιανών, εφάρμοζαν τον κανόνα «τὰ ἐν οἴκῳ μὴ ἐν δήμῳ», δηλαδή όσα γίνονται στο σπίτι, και κυρίως στο υπνοδωμάτιο, δεν είναι δυνατόν να λέγονται ή να γίνονται δημόσια.
      Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του άγραφου ηθικού κανόνα ήταν και το εξής: στο αρχαίο θέατρο δεν υπήρχαν σαρκικές πράξεις, δεν υπήρχε γύμνωση της γυναίκας επί σκηνής. Υπήρχε μόνο αισχρολογία στην κωμωδία, αλλά μέχρι εκεί. Με άλλα λόγια, υπήρχαν όρια. Ο Πλούταρχος (Ἠθικά, Πῶς δεῖ τόν νέον ποιημάτων ἀκούειν, 33 C), αναφέρει κάτι συγκλονιστικό για την αντίληψη της έννοιας της ηθικής: στην τραγωδία Αίολος, που δεν σώθηκε μέχρι σήμερα, ο Ευριπίδης βάζει στο στόμα του υποκριτή (ηθοποιού) τη φράση «Τί δ´ αἰσχρὸν εἰ μὴ τοῖσι χρωμένοις δοκεῖ », που αναστάτωσε τους Αθηναίους θεατές και άρχισαν να θορυβούν μέσα στο θέατρο.
        Η απάντηση που έδωσε η ίδια η αρχαία ελληνική διανόηση είναι «Αἰσχρὸν τό γ´ αἰσχρόν, κἂν δοκῇ κἂν μὴ δοκῇ». Δηλαδή, γιατί να θεωρούμε κάτι αισχρό, αν αυτοί που το κάνουν δεν το αντιλαμβάνονται ως αισχρό; Κάτι τέτοιο προβάλλει η σύγχρονη σιωνιστική θεωρία περί ηθικής. Αλλά η απάντηση είναι ότι το αισχρό, το ανήθικο, είναι αισχρό από μόνο του, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι. Δηλαδή, κάποια πράγματα είναι σταθερά ηθικά ή σταθερά ανήθικα, μια πάγια κατάσταση, δεν εξαρτάται από την προσωπική γνώμη του κάθε ανθρώπου.
      Αξίζουν τον θαυμασμό μας οι πρόγονοί μας, που διατύπωναν τέτοιες φράσεις, με οδηγό την συνείδηση και τη σοφία τους. Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος μάς βεβαιώνει ότι η συνείδηση είναι δώρο Θεού σε κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από τη θρησκεία του. Όταν στη σοφία των Ελλήνων προστέθηκε και η αποκάλυψη του Θεού, μέσω των αγίων Αποστόλων του Χριστού, τότε δημιουργήθηκε ο υπέροχος ελληνορθόδοξος πολιτισμός. Και στον τομέα της ηθικής φτάσαμε εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν (Ιω.16,13), αφού πλέον η ηθική μας δεν καθοδηγείται μόνο από την έμφυτη αιδώ, αλλά από τη διδασκαλία του Χριστού, από το θέλημα του Θεού.


Ε.3 Αναβίωση του σοδομισμού


     Όλα αυτά, δυστυχώς, ισοπεδώθηκαν από τις μπουλντόζες του Σιωνισμού. Μας έπεισαν ότι δεν υπάρχει ηθική, ηθική είναι μόνο η γνώμη μας. Μας αρέσει κάτι, το κάνουμε, δεν μας απασχολεί αν είναι ηθικό. Δεν μας νοιάζει τί θεωρούσαν για χιλιετίες οι άνθρωποι ως αισχρό. Και πλέον καταργείται το ἐν οἴκῳ μὴ ἐν δήμῳ. Τα πάντα ἐν δήμῳ. Κάπως έτσι επήλθε και ο λεγόμενος πανσεξουαλισμός, η γύμνωση στη γυναικεία μόδα και στα τελευταία χρόνια ο θρίαμβος της ομοφυλοφιλίας.
      Το γενετήσιο ένστικτο είναι μια φυσιολογική κατάσταση στον άνθρωπο, με προϋποθέσεις βέβαια. Οι Σιωνιστές το μετέτρεψαν σε τρόπο και σκοπό της ζωής, διαλύοντας κάθε ηθικό φραγμό. Κάθε στοιχείο του έρωτα, από προσωπική και ιδιωτική υπόθεση του κάθε ανθρώπου, έγινε δημόσιο θέαμα. Ακόμη και το καθημερινό ντύσιμο των γυναικών. Τα ρούχα που φοράνε πλέον οι γυναίκες, κυρίως το καλοκαίρι, είναι πιο αποκαλυπτικά και από τα εσώρουχα που παλαιότερα φορούσαν στο κρεβάτι τους. Η τέχνη, τα ΜΜΕ, το διαδίκτυο, τα πάντα προβάλλουν σε καθημερινή βάση ό,τι πιο αισχρό και νοσηρό υπάρχει. Η πορνεία δεν είναι πια το ανήθικο επάγγελμα κάποιων φτωχών και κατατρεγμένων γυναικών. Είναι το πρότυπο, το σύμβολο της κοινωνίας μας.
      Αυτό ήθελε ο Σιωνισμός, να μετατρέψει τη γυναίκα σε ένα σκουπίδι, σε ένα φτηνό κομμάτι κρέας, σε μια πόρνη. Και τον άνδρα να υποδουλωθεί σε αυτόν τον εξευτελισμό, να  ταυτιστεί με την πόρνη. Η αγνότητα, η παρθενία, η συζυγική αγάπη, η φυσική σχέση του ανδρογύνου, που χάρη στο μυστήριο του γάμου λαμβάνει την ευλογία και τη χάρη του Θεού και οδηγεί στον παράδεισο, έπρεπε να σβήσουν. Τώρα μόνο ακαθαρσία, μόνο σαρκική κόλαση.
     Όπως τονίσαμε, δεν υπάρχει όριο για τον Σιωνισμό. Γι’ αυτό και κάθε τόσο έρχονται στην κοινωνία μας νέες βαρβαρικές επιδρομές. Η πιο πρόσφατη είναι της ομοφυλοφιλίας. Ξαφνικά, οι άνθρωποι από τη δεκαετία του 1980 και έπειτα, ανακάλυψαν ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι αφύσικη, δεν είναι διαστροφή, όπως ομολογούσαν και οι ψυχίατροι στο παρελθόν, δεν είναι αμαρτία. Και πρέπει να γίνει τρόπος ζωής, πρέπει να γίνει νόμος του κράτος, πρέπει ή όλοι να γίνουμε έτσι ή να χειροκροτούμε αυτούς που είναι έτσι.
      Τα σχόλια είναι περιττά. Βαδίζουμε προς το χάος. Ως Χριστιανοί δεν μισούμε αυτούς τους ανθρώπους, τους βλέπουμε με πόνο και αγάπη. Αλλά την αμαρτία τη μισούμε, την καταδικάζουμε, την πολεμάμε. Και αυτή η αμαρτία είναι φρικτή, ολέθρια, δαιμονοποιεί την κοινωνία. Και ξέρουμε ότι από πίσω έρχονται και άλλες αθλιότητες, η παιδεραστία, η αιμομιξία, καταστάσεις που ντρεπόμαστε και να τις ξεστομίσουμε, πράγματα τα οποία «αἰσχρόν ἐστιν καὶ λέγειν» (Εφ.5,12).
     Οι Σιωνιστές δεν θα σταματήσουν πουθενά. Θα τα επιβάλουν όλα, θα τα κάνουν νόμο του κράτους, τρόπο ζωής. Θα έρθει ώρα που θα ξαναγίνουν οι πόλεις μας Σόδομα και Γόμορρα, θα αναγκαζόμαστε να παίρνουμε τα παιδιά μας και να φεύγουμε για τα βουνά, για να γλιτώσουμε από τις απερίγραπτες ανωμαλίες που θα γίνονται δημόσια. Και όλοι θα μας βρίζουν, θα μας χλευάζουν, γιατί θα αρνούμαστε την ανηθικότητα, δεν θα ονομάζουμε το μαύρο άσπρο, θα το λέμε μαύρο. Ποιος, τελικά, είναι ο φασίστας;


Ε.4  Η επέλαση της παγκόσμιας θρησκείας


     Για τους εναπομείναντες πιστούς, για όσους δεν πλανήθηκαν από τον ντεϊσμό ή την αθεΐα, οι Σιωνιστές ετοίμασαν μια νάρκη, όπως προαναφέραμε. Τον Οικουμενισμό, ο οποίος θα ετοιμάσει το έδαφος για την παγκόσμια θρησκεία. Οικουμενισμός είναι η προσπάθεια να ενωθούν όλοι οι Χριστιανοί μεταξύ τους, να υπάρχει μια ενιαία χριστιανική «εκκλησία» και όχι να υπάρχει η γνωστή διαφοροποίηση Ορθοδόξων, Ρωμαιοκαθολικών και Προτεσταντών. Μόλις επιτευχθεί αυτό, θα επέλθει και η ένωση με τις άλλες θρησκείες, οπότε έτοιμη και η θρησκεία του ψευδομεσσία.
      Εδώ αρκεί να αναφέρουμε ότι όταν μιλάμε για Χριστιανισμό, εννοούμε την Ορθόδοξη Εκκλησία, την αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Η Εκκλησία είναι μία (ούτε δύο ούτε πολλές) και αγία και ταυτίζεται με τον Χριστό, είναι ένα με τον Χριστό. Οι άνθρωποι, που βαπτίζονται και θεωρούνται Χριστιανοί δεν ταυτίζονται πάντα με την Εκκλησία. Πρέπει να έχουν και την αλήθεια του Χριστού, τόσο στα λόγια όσο και στις πράξεις. Διαφορετικά, είναι προδότες και εχθροί του Χριστού.
      Προδότης του Χριστού είναι ο Πάπας, από τον 11ο αιώνα και έπειτα, συγκεκριμένα από το 1014 που ο Πάπας Βενέδικτος ΙΗ΄  εισήγαγε οριστικά την αιρετική διδασκαλία του filioque στο Σύμβολο της Πίστεως, κάτι για το οποίο ποτέ δεν μετανόησε. Αυτό και μόνο αρκεί για να θεωρούνται αυτοδικαίως, de facto, αιρετικοί και όχι Χριστιανοί. Σαν το κλαδί που κόπηκε από το δέντρο και ξεράθηκε. Από τότε θα έπρεπε να αποκαλούμε την (τέως) Ρωμαιοκαθολική εκκλησία ως Παπική θρησκεία. Αυτό ασφαλώς, δεν έχει σχέση με τον απλό λαό, δεν εννοούμε ότι κάθε άνθρωπος που γεννιέται Ρωμαιοκαθολικός ότι θα πάει στην κόλαση! Ο Θεός προσπαθεί κάθε άνθρωπο να τον βάλει στον παράδεισο και η κρίση είναι δική Του, όχι δική μας.
      Από την άλλη, όμως, ομολογούμε ότι ο Πάπας δεν είναι Εκκλησία, είναι Χριστιανός μόνο κατ' όνομα και όχι κατά Χάριν, και καταχρηστικά ονομάζουμε τον Πάπα και το Βατικανό Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, αφού στην πραγματικότητα έφτιαξαν μια άλλη θρησκεία, άλλο δόγμα, που απλά έχει εξωτερικά κάποια χριστιανικά στοιχεία. Και δεν χρειάζεται να αλλάξει κανείς τα πάντα στο δόγμα, για να πάψει να είναι Χριστιανός. Ακόμη και μία λέξη να αλλάξει, αν δεν μετανοήσει, παύει να είναι Χριστιανός, είναι αιρετικός.
      Για τους ίδιους λόγους, οι Προτεστάντες δεν είναι Χριστιανοί, απλά ονομάζονται έτσι. Αιρετικοί επίσης είναι οι διάφοροι Αντιχαλκηδόνιοι, όπως η εκκλησία της Αρμενίας. Η (Ορθόδοξη) Εκκλησία, αντίστοιχα, ορίζει ότι αν μετανοήσει ο αιρετικός, μπορεί να επανέλθει στην Εκκλησία, να είναι Χριστιανός και να μετέχει στα μυστήριά της. Διαφορετικά, δεν είναι μέλος της Εκκλησίας και δεν μπορεί να συμμετάσχει σε κανένα μυστήριο. Αυτό, όμως, ήταν πρόβλημα στο σχέδιο του Σιωνισμού για την πανθρησκεία. Για να παρακάμψουν το εμπόδιο, έπλασαν τον Οικουμενισμό.
      Αν κάποιος είχε μια δεξαμενή με πόσιμο νερό, θα ήθελε να τη διατηρήσει ανόθευτη, για να πίνει καθαρό νερό. Η δεξαμενή αυτή είναι η Εκκλησία. Γύρω της υπάρχουν και άλλες δεξαμενές, που λέγονται θρησκείες και αιρέσεις, από τις οποίες άλλες έχουν μολυσμένο νερό, δηλητηριώδες (Παπικοί και Προτεστάντες), άλλοι έχουν ακαθαρσίες, άλλοι πετρέλαιο αντί για νερό, κλπ. Με τον Οικουμενισμό, θα μπουν σωλήνες παντού, για να γίνουν όλα συγκοινωνούντα δοχεία, για να νοθευτούν οι πάντες, κυρίως η Εκκλησία (Ορθοδοξία).
     Το κακό, η δράση του Οικουμενισμού, ξεκίνησε ανεπαίσθητα στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο (Κων/πολη) επέτρεψε να τελεστούν οι πρώτοι μεικτοί γάμοι, μεταξύ Ορθοδόξων και μη Ορθοδόξων, κατά παράβαση του ΟΒ΄ (72ου) κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου (691 μ.Χ.). Λίγο αργότερα, το Πατριαρχείο στέλνει την περίφημη επιστολή: «Ἐγκύκλιος Συνοδική πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» (1920), με την οποία ονομάζει ως Εκκλησίες τις διάφορες προτεσταντικές αιρέσεις. Ποιος κρυβόταν από πίσω, περιττό να το αναφέρουμε.
      Τί φταίει; Δύσκολο να απαντήσουμε. Πιστεύουμε, ασφαλώς, ότι οι Πατριάρχες μας δεν ήταν Σιωνιστές, ίσως κάποιοι συνεργάτες τους να ήταν μασόνοι. Προφανώς παρασύρθηκαν από πιέσεις, παγίδες, ποιος να γνωρίζει το παρασκήνιο. Εξάλλου, οι Σιωνιστές δεν παρουσιάζονται αυτοπροσώπως. Κατά κανόνα, κάνουν τη δουλειά τους με πλάγιο τρόπο, μέσω τρίτων. Και δουλειά τους είναι να περάσουν το μήνυμα: μείνετε όπως είστε, αλλά δεχθείτε στα μυστήριά σας και τους αιρετικούς. Μελλοντικά, δεχθείτε και τους αλλόθρησκους και στο τέλος δεχθείτε και τον ψευδομεσσία μας!
      Οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η Εκκλησία μας (και η Ελλάδα) δεν κινδυνεύει μόνο από το θηρίο του Οικουμενισμού. Κινδυνεύει από τον ανελέητο βομβαρδισμό από αντιχριστιανικά βλήματα, που εκτοξεύουν τα θρησκευτικά πυροβόλα του Σιωνισμού. Στην Ελλάδα αλωνίζουν πλέον από ανατολικά θρησκεύματα ή δοξασίες (γιόγκα, μετενσάρκωση, βουδιστικός διαλογισμός, ιαπωνικό ρέικι) μέχρι νεοειδωλολάτρες και αποκρυφιστές (από αστρολογία και μέντιουμ μέχρι σατανισμό).


Ε.5 Θρησκευτικά φαντάσματα από το παρελθόν


       Οι νεοειδωλολάτρες ή (νεο)παγανιστές είναι άλλο ένα τερατώδες κατασκεύασμα των Σιωνιστών, με εμπνευστή τον Βρεταννό αποκρυφιστή William Wynn Wescott που προσχώρησε στον Ελευθεροτεκτονισμό το 1871. Αυτός, με δυο ακόμη Ροδοσταυρίτες, δημιούργησε το «Ερμητικό τάγμα της Χρυσής Αυγής», που με τη σειρά του ίδρυσε την εταιρεία της Θούλης, όπου φοίτησε ο Χίτλερ! Οι διάφορες οργανώσεις που προέκυψαν από το Ερμητικό Τάγμα είχαν ως σκοπό την αναβίωση αρχαίων ειδωλολατρικών θρησκειών σε βάρος του Χριστιανισμού.
        Πραγματικά, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι και στο παρελθόν πίσω από τις προσπάθειες αναβίωσης της ειδωλολατρίας κρύβονταν Εβραίοι (μάγοι, καμπαλιστές). Στην περίπτωση του παράφρονα Ιουλιανού (361 μ.Χ.), καθοριστικό ρόλο στη θρησκευτική του θεωρία έπαιξε ένας Εβραίος μάγος, που είχε για δάσκαλο. Αυτός τον έστρεψε στον σατανισμό! Ο Ιουλιανός δεν ήταν απλά αρνητής του Χριστιανισμού, είχε πάθος με τη μαγεία (θεουργία την ονόμαζαν τότε) και τις σατανικές τελετές, τις οποίες προσπάθησε να επιβάλει ως θρησκεία του Ρωμαϊκού κράτους.
      Η άλλη ιστορική «σύμπτωση» ήταν αυτή του 15ου αι.μ.Χ., λίγα χρόνια πριν από την άλωση της Πόλης το 1453, με τον περίφημο Γεώργιο Πλήθωνα – Γεμιστό, ο οποίος υποτίθεται ότι προσπάθησε να επαναφέρει την αρχαία ελληνική θρησκεία. Στην πραγματικότητα, και ο Πλήθωνας είχε μαθητεύσει σε έναν Εβραίο καμπαλιστή και ουσιαστικά προσπάθησε να δώσει στην Καμπάλα ένα αρχαιοελληνικό προσωπείο, για να τη διοχετεύσει πιο εύκολα στον ελληνικό χώρο, αλλά ευτυχώς απέτυχε.
     Το τερατούργημα της επίσημης επαναφοράς της πολυθεΐας και του παγανισμού ήρθε και στη σύγχρονη Ελλάδα, με ονομασίες όπως αυτόχθονοι Έλληνες, εθνικοί Έλληνες, πατρώα θρησκεία κ.α. Δεν είναι ενιαίο ρεύμα, αλλά διάφορες ομάδες, χωρίς κοινή ιδεολογία. Ενδεικτικό είναι ότι κάποιοι, με δαιμονική λύσσα, βλασφημούν το όνομα του Χριστού, λέγοντας ότι ήταν ένας Εβραίος Ραββίνος που ήθελε να φέρει τον Σιωνισμό στην Ελλάδα, και άλλοι τον σέβονται, αλλά λένε ότι ήταν Έλληνας με το όνομα Ιάσων.
       Οι πιο οργανωμένοι από αυτούς παρουσιάζονται ως ιστορικοί, επιστήμονες. Διδάσκουν ότι υπάρχει πάλη μεταξύ Σιών και Δελφών, ότι το Βυζάντιο κατέστρεψε τον Ελληνισμό και έσφαξε τους Έλληνες, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία ταυτίζεται με τον Σιωνισμό. Το να αντικρούσουμε  αυτές τις αντιεπιστημονικές και αηδιαστικές θεωρίες είναι περιττό. Απλά θα πούμε,  ότι ακόμη και οι πιο εχθρικοί προς την Ορθοδοξία ιστορικοί, Έλληνες και ξένοι, άθεοι ή και ανθέλληνες, τέτοιες ανοησίες δεν έγραψαν ποτέ.
      Αυτά που ισχυρίζονται οι Εθνικοί είναι αυτά που τους δίδαξαν, άμεσα ή έμμεσα, οι μασόνοι και οι Σιωνιστές, που μισούν εξίσου Ελλάδα και Ορθοδοξία, που αιώνες τώρα χρησιμοποιούν το διαίρει και βασίλευε. Δώσε χρήμα, φτιάξε δύο αντίπαλα σχήματα και βάλ’ τους να σφαχτούν μεταξύ τους. Κομμουνισμός και καπιταλισμός, ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή, αθεΐα και παγανισμός, όλα προήλθαν από τον Σιωνισμό!
     Όσο για τη σχέση Ελληνισμού και Χριστιανισμού, θα τονίσουμε ότι οι Απόστολοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας προσπάθησαν να σβήσουν το ψέμα, το λάθος της πολυθεΐας και να διδάξουν την αλήθεια του Χριστού. Για μας, τους Χριστιανούς, η Σιών δεν είναι τα κτήρια και η πόλη της Ιερουσαλήμ, είναι αλληγορικά η αρχαία, η πρώτη, η μητέρα Εκκλησία, όπου συναντήθηκαν Έλληνες και Χριστός.
     Οι Χριστιανοί είμαστε ο νέος Ισραήλ, ο αληθινός λαός του Θεού, ο περιούσιος λαός. Σε μας ανήκει ο Αβραάμ, ο Μωυσής, ο Δαβίδ. Εμείς πιστεύουμε στον Θεό που πίστευαν και αυτοί, εμείς είμαστε οι πνευματικοί τους κληρονόμοι, σε μας ανήκει η Σιών, η Εκκλησία μας είναι η Σιών. Εμείς αγαπάμε όλους τους ανθρώπους και θέλουμε να τους δούμε στον Παράδεισο.
     Οι Σιωνιστές μισούν όλους τους ανθρώπους, ακόμη και τους μη Σιωνιστές συμπατριώτες τους, τους απλούς Εβραίους. Οι Σιωνιστές θέλουν να δουν όλους τους ανθρώπους στην κόλαση, γι' αυτό και όπου επικράτησαν, έκαναν την επίγεια ζωή των ανθρώπων κόλαση. Για μας Μεσσίας είναι ο Χριστός, για εκείνους θα είναι ο Αντίχριστος της Αποκάλυψης.
      Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμη. Κατά σάρκα είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Ως Ορθόδοξοι Έλληνες είμαστε πνευματικοί κληρονόμοι της Σιών και φυσικοί κληρονόμοι των Δελφών, του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, που ξεκίνησε κάπου στο 2700 π.Χ. (Πρώιμη εποχή του Χαλκού ΙΙΑ) και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
     Είμαστε περήφανοι και για τα δύο, νιώθουμε ότι έχουμε την πρώτη θέση ανάμεσα στους αρχαίους λαούς, ως προς την πολιτιστική πρόοδο, αλλά και την πρώτη θέση, μέσα στους λαούς που έγιναν Χριστιανοί, ως προς πολλά, το πλήθος των Αγίων, Μαρτύρων και Πατέρων, τη χρήση της ελληνικής γλώσσας, του εκχριστιανισμού των άλλων λαών. Αυτό είναι χαρά, είναι τιμή, αλλά όχι ρατσισμός, όχι εθνικισμός.
      Είναι μια διαπίστωση που προκύπτει από τη μελέτη της Ιστορίας. Δεν πιστεύουμε ότι είμαστε ανώτερη φυλή, αλλά ότι πετύχαμε περισσότερα από άλλες φυλές. Αγαπάμε και σεβόμαστε κάθε άλλη φυλή, αλλά δεν ανεχόμαστε να μας καταστρέψει καμία φυλή. Αν κάποιος μας απειλεί, έχουμε δικαίωμα στην άμυνα, στον δίκαιο αγώνα. Γι’ αυτό στην ιστορία μας έχουμε και τόσο πολλά επαναστατικά κινήματα.


Ε.6 Άγιος Κοσμάς και Όσιος Παΐσιος


     Ίσως να αναρωτηθεί κανείς, όχι άδικα: τί νόημα έχει να τα ψάχνουμε όλα αυτά; Ποιος μπορεί να τα βάλει με τους Σιωνιστές; Εδώ ο Πρωθυπουργός και οι Υπουργοί τούς τρέμουν! Δεν είναι σωστή αυτή η στάση. Μπήκε το πνεύμα της αδιαφορίας, της απογοήτευσης, παραδώσαμε τα όπλα και περιμένουμε το τέλος. Αν ο καθένας σκεφτόταν, αντίθετα, ότι κάτι μπορεί να γίνει, κάτι θα γινόταν. Ξεκινώντας με τον εαυτό μας.
    Έλεγε σοφά ο Όσιος Παΐσιος, ότι αν ο καθένας μας διόρθωνε τον εαυτό του, αμέσως θα ήταν διορθωμένο ένα μικρό κομμάτι της Εκκλησίας, της κοινωνίας, της χώρας κλπ. Επιπλέον, αν η νοοτροπία των σημερινών Ελλήνων (κατακρίνουμε ό ένας τον άλλο, χωρίς οι ίδιοι να κάνουμε τίποτα) υπήρχε στους ήρωες του 1821, ούτε επανάσταση θα γινόταν, ούτε ελληνικό κράτος θα είχαμε σήμερα. Αν  κάθε Έλληνας συνειδητοποιούσε τί σημαίνει Σιωνισμός και κάπως αντιδρούσε, κάτι θα γινόταν προς το καλύτερο.
      Ένας τέτοιος Έλληνας, που σκεφτόταν τους συμπατριώτες του και όχι την άνεσή του, ήταν ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που έζησε την ίδια εποχή με τον Βολταίρο και τα άλλα καλά παιδιά! Ήταν μοναχός στο Άγιο Όρος, είχε την «άνεσή» του, αλλά δεν ήταν αδιάφορος. Πονούσε για τα δεινά των υπόδουλων Ελλήνων, για τα βάσανα, την εκκλησιαστική και μορφωτική φτώχια του λαού. Και πήρε τη μεγάλη απόφαση, να εγκαταλείψει την άνεση του μοναστηριού, με ευχή και ευλογία βέβαια, και να βγει στον κόσμο.
      Ξεχύθηκε στον κόσμο, στον Ελληνισμό της τουρκοκρατίας, χωρίς λεφτά, χωρίς στρατό. Μόνο με μια φλόγα μέσα του, να σπείρει ξανά στις καρδιές των βασανισμένων Ελλήνων τον Χριστό και την Ελλάδα. Από τη μία τούς δίδασκε θεολογικά, σε λαϊκή γλώσσα, και τους επανέφερε στον ορθόδοξο δρόμο, από την άλλη τους παρακινούσε να φτιάχνουν ελληνικά σχολεία και να μιλούν την ελληνική γλώσσα. Δεν πάλεψε μόνο για την Ορθοδοξία, πάλεψε ταυτόχρονα και για την ανάσταση της Ελλάδας.
      Είχε αποφασίσει να καεί, ώστε να φωτίσει τους άλλους. Δεν τον ένοιαζε ο εαυτός του, αλλά ο ταλαίπωρος Έλληνας. Ας χαθώ εγώ, έλεγε, αρκεί να σωθούν κάποιοι άλλοι. Τελικά, επειδή συγκρούστηκε με τους Εβραίους, βρήκε μαρτυρικό θάνατο. Ο Θεός όμως, τον είχε ενισχύσει με Θεία Χάρη, με θεϊκή ενέργεια. Ο Άγιος Κοσμάς δεν έπαιξε μόνο τον ρόλο του ελληνορθόδοξου Διαφωτιστή, αλλά έκανε και θαύματα, είχε προφητικό χάρισμα, ερμήνευσε πολλά στοιχεία της Αποκάλυψης και φανέρωσε τί θα ζήσουμε στο μέλλον, ευχάριστα και δυσάρεστα. Ένας Άγιος της Εκκλησίας και του Ελληνισμού.
    Στα ίδια χνάρια βάδισε και ο νέος Άγιος της Εκκλησίας μας, ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. Μοναχός στο Άγιο Όρος, που έδρασε όμως λίγο εκτός και περισσότερο εντός του Αγίου Όρους, με εξίσου θαυμαστό έργο, όπως ο Άγιος Κοσμάς. Σε νεαρή ηλικία (15 ετών) έζησε μια συγκλονιστική εμπειρία. Ένας γνωστός του, μαρξιστής, προσπάθησε να του κλονίσει την πίστη, εξιστορώντας του τη δαρβινική θεωρία, όπως τη χρησιμοποίησαν οι Σιωνιστές.
     Ο νεαρός Αρσένιος, όπως λεγόταν αρχικά πριν λάβει το μοναχικό όνομα Παΐσιος, κλονίστηκε, ταράχτηκε. Κατέφυγε απελπισμένος σε μια εκκλησία και άρχισε να σκέφτεται και να προσεύχεται για ώρες. Ζητούσε από τον Χριστό να του εμφανιστεί, να του αποδείξει ότι είναι ζωντανός. Μέχρι που έβαλε έναν καλό και ταπεινό λογισμό: «Εφόσον σταυρώθηκε ο Χριστός για μένα, θα πεθάνω και εγώ γι’ Αυτόν». Τότε το θαύμα έγινε: «Ο Θεός περίμενε την αντιμετώπισή μου. Ύστερα από αυτό παρουσιάσθηκε ο ίδιος ο Χριστός μέσα σε άφθονο φως. Φαινόταν από την μέση και πάνω. Με κοίταξε με πολλή αγάπη και μου είπε: Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ ζήσεται. Τα λόγια αυτά ήταν γραμμένα και στο Ευαγγέλιο που κρατούσε ανοικτό στο αριστερό χέρι Του.»
     Μετά από μια τέτοια εμπειρία, δεν είχε πλέον αμφιβολία για την αλήθεια. Σε όλη του τη ζωή δίδασκε τον κόσμο να μην πιστεύει στο ψέμα του δαρβινισμού. Ούτως ή άλλως, η αλήθεια είναι ότι τα είδη εξελίσσονται, αλλά μέσα στο είδος τους, όχι από είδος σε είδος. Αλλά η επιστημονική δικτατορία του Σιωνισμού δεν επιτρέπει στους βιολόγους να βρουν ή να πουν την αλήθεια.
     Το έργο του Οσίου είναι τεράστιο, αντίστοιχο με αυτό του Αγίου Κοσμά. Δίδαξε Χριστό και Ελλάδα. Ερμήνευσε πολλές από τις προφητείες του Αγίου Κοσμά και από την Αποκάλυψη, ενώ ταυτόχρονα εξηγούσε πολλά από τα δύσκολα σημεία της Παλαιάς Διαθήκης, τα οποία όσοι δεν έχουν εκκλησιαστικό φρόνημα και κριτήριο τα παρεξηγούν και μετά συκοφαντούν την Παλαιά Διαθήκη, ειρωνεύονται την Εκκλησία και πλάθουν γελοίες θεωρίες.
       Όσοι τον γνώρισαν, είδαν με τα μάτια τους ότι όσα διδάσκει η Αγία Γραφή και η Εκκλησία για Θεία Χάρη, θαύματα, αγίους, δεν είναι παραμύθια, αλλά αλήθεια. Και ο Όσιος Παΐσιος, επιπλέον, μίλησε με θάρρος εναντίον του Σιωνισμού. Εξήγησε τα πάντα. Μόνο που όσα έλεγε δεν τα είχε διαβάσει σε βιβλία, δεν τα είχε δει σε εφημερίδες. Τα «έβλεπε» με τη Θεία Χάρη, σαν να είχε έναν πνευματικό δορυφόρο που παρακολουθούσε όλη τη γη.
    Η αγιότητα και η σοφία του Οσίου είναι η επισφράγιση, η σιγουριά ότι οι θεωρίες για τη συνωμοσία των Σιωνιστών είναι μια πραγματικότητα, όχι ένας μύθος. Ένας αόρατος εχθρός, που μας πολεμά ύπουλα. Αλλά σε κάθε πόλεμο, ακόμη και πνευματικό, πρέπει να γνωρίζουμε τον εχθρό μας, για να προστατευθούμε από αυτόν. Εμείς στην Ελλάδα ούτε γνωρίζουμε τον εχθρό μας, ούτε αμυνόμαστε.
       Παρομοίως, βλέπουμε ότι η Αγία Γραφή μιλά για τον Εωσφόρο, τον Διάβολο. Γιατί ασχολείται μαζί του, αφού εμάς μας νοιάζει ο Χριστός, όχι ο Εωσφόρος; Για να μην πέφτουμε στις παγίδες του, κάτι σαν να κατασκοπεύουμε τον εχθρό, όχι για να μπούμε στο στρατόπεδό του, αλλά για να μάθουμε να τον πολεμάμε, μέχρι να τον νικήσουμε.


Ε.7 Τί μέλλει γενέσθαι;


      Η Ελλάδα βρίσκεται από το 2010 μέχρι σήμερα στην οικονομική Κατοχή, που ονομάζεται Μνημόνιο. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι μόνο το επαίσχυντο Μνημόνιο, αλλά η αποστασία. Οι Έλληνες αποστάτησαν, πλην ολίγων, από τον Χριστό και την Ορθόδοξη Εκκλησία. Είναι διαπιστωμένο εδώ και χρόνια ότι λιγότερο από το 5% του ελληνικού πληθυσμού εκκλησιάζεται τακτικά. Το υπόλοιπο 95% τί κάνει; Έρχεται (αν έρχεται) τρεις φορές στη ζωή του στην Εκκλησία, στη βάπτιση, στον γάμο και στην κηδεία του!
      Η αποστασία είχε προφητευθεί από τους Αγίους Αποστόλους, στα βιβλία της Καινής Διαθήκης, σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια πριν! Οι άνθρωποι θα παθαίνουν καταστροφές, αλλά δεν θα μετανοούν. Η αποστασία του ανθρώπου από τον Θεό έχει συντελεστεί. Τί θα συμβεί από εδώ και πέρα; Θα εφαρμοστεί ο αιώνιος πνευματικός νόμος, που λέει ότι όταν οι άνθρωποι δεν μετανοούν, καταστρέφονται. Ενώ όταν μετανοούν, σώζονται, έρχεται η αποκατάσταση, η πρόοδος.
     Από εμάς εξαρτάται τί θα συμβεί στο μέλλον. Ο Θεός γνωρίζει, αλλά δεν προορίζει, δεν επιβάλλει, δεν υπάρχει πεπρωμένο. Οι προφητείες βασίζονται στην πανσοφία του Θεού, όχι στην απόφαση του Θεού. Ελάχιστα από όσα έχουν γίνει στην ιστορία του ανθρώπου ήταν θέλημα Θεού, τα περισσότερα ήταν αντίθετα στο θέλημά Του. Ήταν αποτέλεσμα της κακής χρήσης της ελευθερίας του ανθρώπου, κακές επιλογές, ενώ παράλληλα υπάρχει και η αόρατη δράση του Διαβόλου μέσα στην ιστορία.
     Αυτό που χρειαζόμαστε άμεσα στην Ελλάδα είναι μετάνοια. Να ξαναγίνουμε συνειδητά μέλη της Εκκλησίας, όχι μόνο επιφανειακά, αλλά ουσιωδώς. Να επαναφέρουμε στη ζωή μας τις δύο μεγάλες αρετές που μας δίδαξε ο Χριστός, την αγάπη και την ταπείνωση. Αν το κάνουμε αυτό, σε μια στιγμή θα αλλάξουν τα πάντα. Ο ουροβόρος όφις, που σφίγγει μέχρι ασφυξίας την Ελλάδα (και όλο τον κόσμο), θα συντριβεί επί τόπου! Θα τον «ἀναλώσει ὁ Κύριος τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ» (Β΄Θεσ.2,8).
        Αν, αντίθετα, παραμείνουμε όπως είμαστε, τότε θα έρθει η καταστροφή, τόσο της Ελλάδας, όσο και της Ορθοδοξίας στην Ελλάδα. Και κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθεί το εφιαλτικό σχέδιο των Σιωνιστών, ένα κράτος, μία θρησκεία, ένας βασιλιάς- ψευδομεσσίας. Θα επιβληθεί η παγκόσμια δικτατορία του Σιωνισμού, με τον απαίσιο τύραννο στην κορυφή, τον λεγόμενο Αντίχριστο. Αυτή η δικτατορία θα είναι η πιο φρικτή στην ιστορία της ανθρωπότητας, ακόμη και τα πιο φοβερά εγκλήματα του παρελθόντος θα είναι σαν βρεφικό χάδι, μπροστά στα έργα που θα πράξει ο βασιλιάς του Σιωνισμού.
          Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, θα επιβάλει σε όλους τους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, το χάραγμά του, ένα ηλεκτρονικό πλινθίο (microchip) στο δεξί χέρι ή στο μέτωπο κάθε ανθρώπου με τον αριθμό 666 (Απ.13,18), ώστε μέσω δορυφόρου και υπολογιστή να ελέγχει τους πάντες. Και όσοι δεν υπακούουν, να εξοντώνονται επί τόπου με ακτινοβολία. Η τεχνολογία αυτή υπάρχει σήμερα και έχει ήδη αρχίσει να εφαρμόζεται. Οι Χριστιανοί, ασφαλώς, δεν θα δεχθούν αυτό το χάραγμα, το σφράγισμα, και θα επιβιώσουν εκείνα τα χρόνια, όποτε και αν έρθουν.
       Για όσους μπορεί να χαμογελούν ειρωνικά διαβάζοντας όλα τα παραπάνω, θα τους θέσουμε δύο απλά ερωτήματα. Πώς ήξερε ο Ευαγγελιστής και Απόστολος Ιωάννης, που συνέγραψε την Αποκάλυψη το 95 μ.Χ., ότι μια μέρα θα υπάρξει μια τέτοια τεχνολογία και θα επιβληθεί στους ανθρώπους; Απλή απάντηση, δεν θα μπορούσε να το ξέρει! Ο Θεός τού το φανέρωσε, σε ένα σπήλαιο στην Πάτμο. Και πώς ήξερε ότι θα χρησιμοποιηθεί ο αριθμός 666 στους σημερινούς ραβδωτούς κώδικες (barcode);
       Πώς, αντίστοιχα, ανάμεσα στις συγκλονιστικές του προφητείες, ο Άγιος Κοσμάς είχε πει ότι θα έρθει μέρα που θα είναι γεμάτα τα πιάτα μας, αλλά τα φαγητά δεν θα τρώγονται; Οι επιστήμονες διαβεβαιώνουν ότι η μόλυνση του περιβάλλοντος θα είναι τόσο ολέθρια τα επόμενα 100 χρόνια, που θα προκύψουν φρικτά αποτελέσματα. Το πόσιμο νερό στον πλανήτη θα είναι ελάχιστο, ενώ και οι τροφές θα είναι πρακτικά άχρηστες, χωρίς θρεπτικές ουσίες.
      Και τίποτα να μη συμβεί, από όσα έχει προφητεύσει η Εκκλησία μας, ο πλανήτης Γη είναι καταδικασμένος σε θάνατο, σε καταστροφή, χάρη στην παγκόσμια  μόλυνση του περιβάλλοντος. Άλλο ένα δώρο του Σιωνισμού στην ανθρωπότητα! Αν δεν αλλάξουμε, αν δεν γίνουν θαύματα, αν δεν επέμβει ο Θεός, τα εγγόνια μας ή τα δισέγγονά μας δεν θα μπορούν να επιβιώσουν, όπως «προφητεύει» η σύγχρονη επιστήμη.
    Συνεπώς, και άθεος να είναι κανείς, δεν μπορεί να επαναπαύεται ως προς το μέλλον. Αλλά ό,τι και αν είμαστε στην Ελλάδα, οφείλουμε να αγαπήσουμε ξανά Χριστό και Ελλάδα, για να συνέλθουμε. Και να κρατήσουμε ενωμένους αυτούς τους δύο θησαυρούς. Γιατί πρέπει να θυμόμαστε ότι όσο ήμαστε στην εποχή προ Χριστού και δεν γνωρίζαμε την αλήθεια του Θεού, είχαμε δικαιολογία. Μας σκέπαζε ο Θεός με έναν άγγελο. Όταν γίναμε Χριστιανοί, δεχθήκαμε άφθονη τη Θεία Χάρη και κάθε ευλογία του Θεού ήρθε στην Ελλάδα.
    Αν, τώρα, πάμε να χτίσουμε μια Ελλάδα χωρίς Χριστό, θα είμαστε αδικαιολόγητοι, γιατί γνωρίσαμε την αλήθεια και την πετάξαμε, τη διώξαμε. Τότε θα αποσύρει και ο Θεός τη Χάρη Του από την Ελλάδα και θα καταστραφούμε ολοκληρωτικά, θα μας καταπιεί ο ουροβόρος δράκων του Σιωνισμού. Αλλά δεν θα φταίει ο Θεός, εμείς θα φταίμε, όπως έφταιξαν και οι Εβραίοι, που προτίμησαν μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς (Ιω.3,19).
     Ως κατακλείδα σε αυτήν την απολογία κατά του Σιωνισμού και υπέρ της Ελληνορθοδοξίας, θα υπενθυμίσουμε και θα τονίσουμε κάτι. Δεν μισούμε και δεν υποτιμάμε κανέναν άνθρωπο, σεβόμαστε και αγαπάμε κάθε άνθρωπο. Αλλά έχουμε ιερό χρέος να αγωνιστούμε κατά Χριστόν να πολεμήσουμε την αμαρτία και καθετί που συνδέεται μαζί της. Και σήμερα, σχεδόν κάθε αμαρτία και κάθε κακό σχετίζεται με τον Σιωνισμό. Συνεπώς, καθήκον μας είναι να πολεμήσουμε και τον Σιωνισμό. Αγαπάμε τον άνθρωπο, μισούμε την αμαρτία του ανθρώπου. Και θα αγωνιστούμε, ἄχρι θανάτου (Απ.2,10), ενάντια στα έργα των Σιωνιστών, όχι ενάντια στους Σιωνιστές ως ανθρώπους. Γιατί έτσι μάς δίδαξε ο Χριστός, που λίγο πριν ξεψυχήσει πάνω στον Σταυρό, είπε: «Πατέρα, συγχώρησέ τους, γιατί δεν ξέρουν τί κάνουν» (Λκ.23,34).


Παράρτημα
Συντομογραφίες Αγίας Γραφής


Παλαιά Διαθήκη                                                    Καινή Διαθήκη
Γεν = Γένεσις                                                 Μτ = Ευαγγέλιο Ματθαίου
Εξ = Έξοδος                                                   Μρ = Ευαγγέλιο Μάρκου
Αρ = Αριθμοί                                                  Λκ = Ευαγγέλιο Λουκά
Δτ = Δευτερονόμιον                                        Ιω = Ευαγγέλιο Ιωάννου
Ψλ = Ψαλμοί                                                  Ρμ = Προς Ρωμαίους επιστολή
Δν = Δανιήλ                             Β΄ Θεσ = Β΄ Προς Θεσσαλονικείς επιστολή
Ωσ = Ωσηέ                                             Εφ = Προς Εφεσίους επιστολή
Ησ = Ησαίας                                               Εβρ = Προς Εβραίους επιστολή
Μιχ = Μιχαίας                                                Απ = Αποκάλυψις Ιωάννου
Ιεζ = Ιεζεκιήλ
Ιερ = Ιερεμίας




Προφητείες για τον Μεσσία


Αν επιθυμεί να εμβαθύνει κανείς στις προφητείες για τον Μεσσία και το κράτος του, μπορεί να ανατρέξει στις παρακάτω παραπομπές: Μιχ.5,2 – Ιερ.3,36 – Ησ. 7,10 – Ησ. 9,6 – Αρ. 22,2 – Μιχ. 4,6 – Ησ.11,11 – Δν. 2,31, και στους Ψαλμούς 2, 44, 45, 66, 71, 85, 86, 109, 110, 131. Επίσης, σχεδόν όλη η προς Εβραίους επιστολή είναι αφιερωμένη στο πώς εκπληρώθηκαν οι προφητείες στο πρόσωπο του Ιησού και πώς η Καινή Διαθήκη διαδέχεται την Παλαιά. Αν οι Εβραίοι τη διάβαζαν αυτήν την επιστολή με λίγη ταπείνωση, αμέσως θα άφηναν το Ταλμούδ και θα γίνονταν Χριστιανοί!
Βιβλιογραφία – Πηγές


Η βάση, όλων όσα καταγράψαμε σε αυτό το μικρό εγχειρίδιο κατά του Σιωνισμού, είναι η διδασκαλία και οι αποκαλύψεις του Οσίου Παϊσίου, την οποία αντλήσαμε από τα εξής βιβλία:
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ “ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ” Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Β', Πνευματική Αφύπνιση, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2000
Νικόλαος Ζουρνατζόγλου, Μαρτυρίες Προσκυνητών, Γέροντας  Παΐσιος ο Αγιορείτης 1924 – 1994, Θεσσαλονίκη 2009
Ισαάκ Ιερομονάχου, Βίος Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Άγιον Όρος 2004
Αθανάσιος Ρακοβαλής, Ὁ πατήρ  Παΐσιος μοῦ εἶπε..., Θεσσαλονίκη 2007
Τα κείμενα της Αγίας Γραφής τα αντλήσαμε από τις εκδόσεις:
Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ, (20τομη) Αδελφότης θεολόγων Ο Σωτήρ, ΑΘΗΝΑΙ 1989
Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ Μετάφραση από τα πρωτότυπα κείμενα, Ελληνική Βιβλική Εταιρεία, Αθήνα 1997
Η  ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ, Π.Τρεμπέλα, Αδελφότης θεολόγων Ο Σωτήρ, ΑΘΗΝΑΙ 2004
Επίσης, χρησιμοποιήσαμε αρκετό υλικό από το διαδίκτυο, από ιστοσελίδες που ασχολούνται με τη δράση του Σιωνισμού και των τέκνων του (μασονία, νέα τάξη πραγμάτων κλπ). Δυστυχώς, κάποιες ιστοσελίδες έχουν κάνει αξιόλογη έρευνα γύρω από τον Σιωνισμό, αλλά είναι δηλητηριασμένες από το μίσος για την Παλαιά Διαθήκη και την Εκκλησία.
Γενικά για τον Σιωνισμό προτείνουμε ανεπιφύλακτα τη μαγνητοφωνημένη ραδιοφωνική εκπομπή από το ράδιο παράγκα: www.youtube.com/watch?v=ap9zcPqhGVA&index=4&list=PLcHDRCqWL_l6zMV5XZUj4sjImTtOam5dx


Για την ιστορία της μασονίας υπάρχουν οι μαγνητοφωνημένες (εξαιρετικές πραγματικά) ομιλίες του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου:
www.impantokratoros.gr/masonia-mp3.el.aspx
Ενδεικτικά, προτείνουμε και κάποια θέματα από διάφορες ιστοσελίδες (προσοχή, δεν συμφωνούμε πλήρως με το περιεχόμενο και την ιδεολογία όλων των παρακάτω ιστοσελίδων, απλά αντλούμε ιστορικά στοιχεία).
-Χρονολόγιο της δράσης των Ρότσιλντ και του Σιωνισμού
http://pagosmiossynomosia.blogspot.gr/2011/01/blog-post_22.html
http://alfeiospotamos.pblogs.gr/2013/10/h-istoria-toy-oikoy-twn-rothschilds-apo-ton-andrew-hitchcock.html


-Επανάσταση Μπολσεβίκων
http://pagosmiossynomosia.blogspot.gr/2012/04/i.html


-Χρυσή Αυγή, Ροδόσταυροι, Εταιρεία Θούλη και Σιωνισμός
www.pentapostagma.gr/2013/09/oi-theoritikoi-tou-tagmatos-tis-xrusis-avghs.html#ixzz49rTypVWf
  
-Κομμουνισμός και Σιωνισμός
http://attikanea.blogspot.gr/2016/02/blog-post_399.html


-Χίτλερ και Σιωνισμός
http://www.logiosermis.net/2014/08/aavara-agreement.html#.V0YWhdSLQsY


-Ποιος χρηματοδότησε τον Χίτλερ;
http://www.logiosermis.net/2013/10/blog-post_4686.html#.V4QI3tSLQsY
http://www.reformation.org/wall-st-hitler.html


-Ρότσιλντ και Ελλάδα
http://www.logiosermis.net/2013/07/rothschild.html#.V0GKC9SLQsY)


-Ναΐτες ιππότες
http://www.orthodoxia.gr/show.cfm?id=1794&obcatid=2


-Ιλλουμινάτι
http://redskywarning.blogspot.gr/2011/04/blog-post_05.html


-Οι συκοφαντίες του Ταλμούδ για τον Ι.Χριστό
http://redskywarning.blogspot.gr/2012/02/blog-post_8638.html


-Αναφορά πρώην Ραββίνου για Μεσσία και Ταλμουδισμό
http://www.pentapostagma.gr/2013/09/ravinos-epistrefei-sto-xristo.html


-Ταλμούδ και Καμπάλα (Σεβ.Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ)
http://www.impantokratoros.gr/peiraios-seraphim-messias.el.aspx


Χαράλαμπος Μηνάογλου, Επιστροφή, συνέχεια ή καινά δαιμόνια; Ο άλλος «Ελληνισμός» του Πλήθωνα, Πρακτικά Ε΄ Συνεδρίου Νεοελληνικών Σπουδών, Θεσσαλονίκη 2014

πηγη