Έτσι, η προσωπολατρεία ύπουλα εισβάλλει στην καρδιά τους, δίνοντας ένα μεγάλο κομμάτι υπαρξιακού της χώρου στο πρόσωπο του Πνευματικού (ένα είδος αρρωστημένης αγάπης) και δεν φθάνουν να αγαπήσουν πραγματικά, ανυπόκριτα και ολοκληρωτικά ποτέ τον Χριστό!
Ενδέχεται μάλιστα κάποιοι Πνευματικοί να τρέφουν μία τέτοια κατάσταση, είτε άθελά τους γιατί δεν την διέκριναν εγκαίρως ή καθόλου (κακώς βέβαια, αλλά άνθρωποι είναι κι αυτοί), είτε γιατί πέφτουν σε κενοδοξία και φιλαρέσκεια (μη γένοιτο).
Και βέβαια τέτοιες καταστάσεις, δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για ανώφελες ή επιζήμιες αντιζηλείες και ανταγωνισμούς μέσα σε κοινόβια, αδελφότητες και ανάμεσα σε πνευματικά αδέλφια, για διαβάλματα, κατηγορείες, συκοφαντίες, ψέμματα κι άλλα εμετικά, που εισχωρούν ακόμη και μέσα στα εξομολογητήρια, προκειμένου να επηρρέασουν γνώμες και συναισθήματα Πνευματικών, ώστε να «κατακτηθεί» υστερόβουλα η αγάπη τους!
Αυτός ο αποπροσανατολισμός όμως, από το το Πρόσωπο του Χριστού κι από την ανόθευτη πνευματική αγάπη και την αλήθεια, διαλύει κάθε πνευματικό κόπο απ’ όποιον κι αν προέρχεται και χαροποιεί ιδιαίτερως τον διάβολο, τον πατέρα του μίσους και όχι της αγάπης, του ψεύδους και όχι της αλήθειας και της διάσπασης και όχι της ενότητας.
«Εκ του καρπού το δένδρον γιγνώσκεται». (Ματθ. ιβ’ 33)…
Ο Κύριος είπε: «υιέ μου δος μοι σην καρδίαν» και η πρώτη εντολή λέει: «αγαπήσεις Κύριον τον Θεό σου εξ όλης της καρδίας σου…».
Ο Θεός μας ζητά ολόκληρη την καρδιά μας και εξ’ ολοκλήρου την αγάπη μας, όχι κατακερματισμένα κομμάτια μιας «σπασμένης σε θρύψαλα» καρδιάς, μοιρασμένα από δω κι από κει σε διάφορα πρόσωπα και πράγματα!
Μέχρι πότε θα δίνουμε τα περισσεύματα (δηλαδή τα ψίχουλα) στον Κύριο σαν τους κύνες της παραβολής που ζητιανεύουν τροφή κάτω από τα πλούσια τραπέζια; Εμείς είμαστε οι κύνες που αδιαλείπτως πρέπει να ζητιανεύουμε το έλεος του Θεού και να Του δώσουμε ακόμη και την ζωή μας!
Όλα αυτά ας μην παρεξηγηθούν σας παρακαλώ, δεν σημαίνει πως δεν θα αγαπάμε τους συνανθρώπους μας κι όλα τα κτίσματα και βέβαια τον αγαπητό μας Πνευματικό. Αντίθετα, το ν’ αγαπάμε ολοκληρωτικά τον Θεό, μας οδηγεί και μας διασφαλίζει στο να αγαπάμε με υγιή τρόπο τους πάντες. Και ο Κύριος μας λέγει πως θα γίνουμε «αγαπώντες Αύτόν»: «ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνός εστιν ο αγαπών με…». (Ιωάν. 14, 21).
Επομένως, όποιος τηρεί τις εντολές του Θεού και Πατρός μας, θα αγαπά όχι μόνον Αυτόν με τον σωστό τρόπο, αλλά και όλα τα παιδιά Του, διότι οι ίδιες εντολές ισχύουν για όλους μας ισότιμα και δίκαια.
Επίσης στην πρώτη εντολή του Θεού, ρητά αναφέρεται: «εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, όστις εξήγαγόν σε εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας. ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού. ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης. ου προσκυνήσεις αυτοίς, ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς· εγώ γαρ ειμί Κύριος ο Θεός σου, Θεός ζηλωτής, αποδιδούς αμαρτίας πατέρων επί τέκνα, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς τοις μισούσί με και ποιών έλεος εις χιλιάδας τοίς αγαπώσι με και τοις φυλάσσουσι τα προστάγματά μου» (Έξοδος, Παλαιά Διαθήκη).
Τα είδωλα και τα ομοιώματα, δεν φτιάχνονται μόνο από ξύλο, πηλό, μέταλλο ή οποιοδήποτε άλλο υλικό. Φτιάχνονται και από την ανθρώπινη φαντασία στο νου και μπορούν ύπουλα και κρυφά να λατρεύονται στο θυσιαστήριο της καρδιάς αντί του Θεού!
Ομοιώματα, είδωλα και εικόνες πραγμάτων και προσώπων, μπορούν να έχουν αντικαταστήσει μέσα στο κέντρο της υπάρξεώς μας τον Θεό κι εκεί, να διαπράττεται «πνευματική μοιχεία». Να πως γινόμαστε ειδωλολάτρες εσωτερικά, ενώ εξωτερικά μπορεί να εμφανιζόμαστε ως ευλαβείς και υπάκοοι Χριστιανοί (κληρικοί και λαϊκοί).
Όσον αφορά ειδικότερα την αγάπη προς τον Πνευματικό, αν την δούμε να σταματά στο πρόσωπό του και να μην ανεβαίνει προς τον Θεό, οφείλουμε άμεσα και άκρως επισταμένως να το ψάξουμε! Η προσωπολατρεία εν κατακλείδει, ισούται με ειδωλολατρεία! Είναι κατάφορη καταπάτηση της πρώτης εντολής. Προκαλεί επικίνδυνα για την ψυχή μας την υγιή ζηλοτυπία του Κυρίου, την γεμάτη από φλογερώτατο θείο έρωτα για τα τέκνα του. Προκαλεί την δική Του άπειρη αγάπη προς εμάς, αυτήν που τον έκανε να ταπεινωθεί και μας δώσει την ανθρώπινη ζωή Του και Αυτόν τον ίδιον και Θεόν μαζί με όλα τα άπειρα αγαθά Του, προσκαίρως και αιωνίως και σ’ αυτήν την ζωή και στην άλλη!
Εφόσον διαπιστωθεί προσωπολατρεία, πρέπει να παύσει άμεσα, αν επιθυμούμε φιλότιμα και ειλικρινά να αγαπήσουμε τον Κύριο και να έχουμε ελπίδα σωτηρίας! Ο Χριστός είναι ο Νυμφίος της κάθε ψυχής. Σε Αυτόν αρμόζει να θρονιάσει και να αναπαυθεί στην παστάδα της και να μας ελεεί αιώνια από κει.
Δυστυχώς, όλοι είμαστε τρεπτοί και προς τα κρείττονα, αλλά και προς τα χείρωνα και κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή από τα πάθη μας. Θέλει μεγάλη προσοχή. Ο Θεός να μας ελεήσει και να μας φωτίσει προς το ευάρεστον θέλημά Του.
Πηγή: Άγια Μετέωρα
Ακολουθεί το ίδιο κείμενο σε πολυτονική γραφή
Ἕνα μεγάλο λάθος στό ὁποῖο πέφτουν πολλοί Χριστιανοί (κυρίως γυναῖκες λόγῳ πλουσιώτερου συναισθηματικοῦ κόσμου, ἀλλά καί ἄντρες κυρίως γιά τά «πρωτεῖα» στά διακονήματα), εἶναι νά ἀγωνίζονται νά ἀρέσουν στόν Πνευματικό σάν ἄνθρωπο καί ὄχι στόν Χριστό καί Θεό!
Ἔτσι, ἡ προσωπολατρεία ὕπουλα εἰσβάλλει στήν καρδιά τους, δίνοντας ἕνα μεγάλο κομμάτι ὑπαρξιακοῦ της χώρου στό πρόσωπο τοῦ Πνευματικοῦ (ἕνα εἶδος ἀρρωστημένης ἀγάπης) καί δέν φθάνουν νά ἀγαπήσουν πραγματικά, ἀνυπόκριτα καί ὁλοκληρωτικά ποτέ τόν Χριστό!
Ἐνδέχεται μάλιστα κάποιοι Πνευματικοί νά τρέφουν μία τέτοια κατάσταση, εἴτε ἄθελά τους γιατί δέν τήν διέκριναν ἐγκαίρως ἤ καθόλου (κακῶς βέβαια, ἀλλά ἄνθρωποι εἶναι κι αὐτοί), εἴτε γιατί πέφτουν σέ κενοδοξία καί φιλαρέσκεια (μή γένοιτο). Καί βέβαια τέτοιες καταστάσεις, δημιουργοῦν πρόσφορο ἔδαφος γιά ἀνώφελες ἤ ἐπιζήμιες ἀντιζηλεῖες καί ἀνταγωνισμούς μέσα σέ κοινόβια, ἀδελφότητες καί ἀνάμεσα σέ πνευματικά ἀδέλφια, γιά διαβάλματα, κατηγορεῖες, συκοφαντίες, ψέμματα κι ἄλλα ἐμετικά, πού εἰσχωροῦν ἀκόμη καί μέσα στά ἐξομολογητήρια, προκειμένου νά ἐπηρρέασουν γνῶμες καί συναισθήματα Πνευματικῶν, ὥστε νά «κατακτηθεῖ» ὑστερόβουλα ἡ ἀγάπη τους! Αὐτός ὀ ἀποπροσανατολισμός ὅμως, ἀπό τό τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ κι ἀπό τήν ἀνόθευτη πνευματική ἀγάπη καί τήν ἀλήθεια, διαλύει κάθε πνευματικό κόπο ἀπ’ ὅποιον κι ἄν προέρχεται καί χαροποιεῖ ἰδιαίτερως τόν διάβολο, τόν πατέρα τοῦ μίσους καί ὄχι τῆς ἀγάπης, τοῦ ψεύδους καί ὄχι τῆς ἀλήθειας καί τῆς διάσπασης καί ὄχι τῆς ἑνότητας. «Ἐκ τοῦ καρποῦ τό δένδρον γιγνώσκεται» (Ματθ. ιβ’ 33)…
Ὁ Κύριος εἶπε: «υἱέ μου δός μοι σήν καρδίαν» καί ἡ πρώτη ἐντολή λέει: «ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεό σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου…».
Ὁ Θεός μᾶς ζητᾶ ὁλόκληρη τήν καρδιά μας καί ἐξ’ ὁλοκλήρου τήν ἀγάπη μας, ὄχι κατακερματισμένα κομμάτια μιᾶς «σπασμένης σέ θρύψαλα» καρδιᾶς, μοιρασμένα ἀπό δῶ κι ἀπό κεῖ σέ διάφορα πρόσωπα καί πράγματα! Μέχρι πότε θά δίνουμε τά περισσεύματα (δηλαδή τά ψίχουλα) στόν Κύριο σάν τούς κύνες τῆς παραβολῆς πού ζητιανεύουν τροφή κάτω ἀπό τά πλούσια τραπέζια; Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ κύνες πού ἀδιαλείπτως πρέπει νά ζητιανεύουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί νά Τοῦ δώσουμε ἀκόμη καί τήν ζωή μας!
Ὅλα αὐτά ἄς μήν παρεξηγηθοῦν σᾶς παρακαλῶ, δέν σημαίνει πώς δέν θά ἀγαπᾶμε τούς συνανθρώπους μας κι ὅλα τά κτίσματα καί βέβαια τόν ἀγαπητό μας Πνευματικό. Ἀντίθετα, τό ν’ ἀγαπᾶμε ὁλοκληρωτικά τόν Θεό, μᾶς ὁδηγεῖ καί μᾶς διασφαλίζει στό νά ἀγαπᾶμε μέ ὑγιῆ τρόπο τούς πάντες. Καί ὁ Κύριος μᾶς λέγει πῶς θά γίνουμε «ἀγαπῶντες Αύτόν»: «ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με·…». (Ἰωάν. 14, 21). Ἐπομένως, ὅποιος τηρεῖ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί Πατρός μας, θά ἀγαπᾶ ὄχι μόνον Αὐτόν μέ τόν σωστό τρόπο, ἀλλά καί ὅλα τά παιδιά Του, διότι οἱ ἴδιες ἐντολές ἰσχύουν γιά ὅλους μας ἰσότιμα καί δίκαια.
Ἐπίσης στήν πρώτη ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ρητά ἀναφέρεται: «ἐγώ εἰμί Κύριος ὁ Θεός σου, ὅστις ἐξήγαγόν σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ἐξ οἴκου δουλείας. οὐκ ἔσονταί σοι θεοί ἕτεροι πλήν ἐμοῦ. οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον, οὐδέ παντός ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καί ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καί ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς. οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς, οὐδέ μή λατρεύσεις αὐτοῖς· ἐγώ γάρ εἰμί Κύριος ὁ Θεός σου, Θεός ζηλωτής, ἀποδιδούς ἁμαρτίας πατέρων ἐπί τέκνα, ἕως τρίτης καί τετάρτης γενεᾶς τοῖς μισούσί με καί ποιῶν ἔλεος εἰς χιλιάδας τοῖς ἀγαπῶσι με καί τοῖς φυλάσσουσι τά προστάγματά μου» (Ἔξοδος, Παλαιά Διαθήκη).
Τά εἴδωλα καί τά ὁμοιώματα, δέν φτιάχνονται μόνο ἀπό ξύλο, πηλό, μέταλλο ἤ ὁποιοδήποτε ἄλλο ὑλικό. Φτιάχνονται καί ἀπό τήν ἀνθρώπινη φαντασία στό νοῦ καί μποροῦν ὕπουλα καί κρυφά νά λατρεύονται στό θυσιαστήριο τῆς καρδιᾶς ἀντί τοῦ Θεοῦ!
Ὁμοιώματα, εἴδωλα καί εἰκόνες πραγμάτων καί προσώπων, μποροῦν νά ἔχουν ἀντικαταστήσει μέσα στό κέντρο τῆς ὑπάρξεώς μας τόν Θεό κι ἐκεῖ, νά διαπράττεται «πνευματική μοιχεία». Νά πῶς γινόμαστε εἰδωλολάτρες ἐσωτερικά, ἐνῶ ἐξωτερικά μπορεῖ νά ἐμφανιζόμαστε ὡς εὐλαβεῖς καί ὑπάκοοι Χριστιανοί (κληρικοί καί λαϊκοί). Ὅσον ἀφορᾶ εἰδικότερα τήν ἀγάπη πρός τόν Πνευματικό, ἄν τήν δοῦμε νά σταματᾶ στό πρόσωπό του καί νά μήν ἀνεβαίνει πρός τόν Θεό, ὀφείλουμε ἄμεσα καί ἄκρως ἐπισταμένως νά τό ψάξουμε!Ἡ προσωπολατρεία ἐν κατακλείδει, ἰσοῦται μέ εἰδωλολατρεία! Εἶναι κατάφορη καταπάτηση τῆς πρώτης ἐντολῆς. Προκαλεῖ ἐπικίνδυνα γιά τήν ψυχή μας τήν ὑγιῆ ζηλοτυπία τοῦ Κυρίου, τήν γεμάτη ἀπό φλογερώτατο θεῖο ἔρωτα γιά τά τέκνα του. Προκαλεῖ τήν δική Του ἄπειρη ἀγάπη πρός ἐμᾶς, αύτήν πού τόν ἔκανε νά ταπεινωθεῖ καί μᾶς δώσει τήν ἀνθρώπινη ζωή Του καί Αὐτόν τόν ἴδιον καί Θεόν μαζί μέ ὅλα τά ἄπειρα ἀγαθά Του, προσκαίρως καί αἰωνίως καί σ’ αὐτήν τήν ζωή καί στήν ἄλλη!
Ἐφόσον διαπιστωθεῖ προσωπολατρεία, πρέπει νά παύσει ἄμεσα, ἄν ἐπιθυμοῦμε φιλότιμα καί εἰλικρινά νά ἀγαπήσουμε τόν Κύριο καί νά ἔχουμε ἐλπίδα σωτηρίας!Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Νυμφίος τῆς κάθε ψυχῆς. Σέ Αὐτόν ἀρμόζει νά θρονιάσει καί νά ἀναπαυθεῖ στήν παστάδα της καί νά μᾶς ἐλεεῖ αἰώνια ἀπό κεῖ.
Δυστυχῶς, ὅλοι εἴμαστε τρεπτοί καί πρός τά κρείττονα, ἀλλά καί πρός τά χείρωνα καί κινδυνεύουμε ἀνά πᾶσα στιγμή ἀπό τά πάθη μας. Θέλει μεγάλη προσοχή. Ὁ Θεός νά μᾶς ἐλεήσει καί νᾶ μᾶς φωτίσει πρός τό εὐάρεστον θέλημά Του.
Πηγή: Άγια Μετέωρα
.jpg)
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου