Ο Γέροντας Ζωσιμάς ήταν από τους λίγους Μοναχούς που μπόρεσαν να κάνουν τέλεια υπακοή και μετά την κοίμηση του Γέροντα του, ενώ βρισκόταν μέσα στον κόσμο. Όλος του ο αγώνας θύμιζε τους μεγάλους ασκητές που διαβάζουμε στα πατερικά βιβλία. Με την μεγάλη του υπακοή αξιώθηκε και πολύ μεγάλων χαρισμάτων από τον Κύριο…
Ακολουθούν αποσπάσματα απομαγνητοφωνημένης συζήτησης του μακαριστού γέροντα Ζωσιμά Μοναχού († 10/8/2010) με ομάδα φοιτητών, η οποία έγινε το 1995 στο Χαλάνδρι Αθηνών.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ: …Πώς θα σωθούμε; Αφού εδώ ήρθαμε να πάμε στον παράδεισο. Να μας πείτε κάτι, πως θα σωθούμε;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Είναι πειρασμοί πολλοί μέσα στον κόσμο που ζούμε αλλά… τι να κάνουμε; Έχουμε εσωτερικό πόλεμο, εξωτερικό πόλεμο, πολλά προβλήματα αλλά, προσπαθούμε, ας πούμε, να αγωνισθούμε και ήρθαμε εδώ σε σας να μας δώσετε καμιά συμβουλή..
ΓΕΡΟΝΤΑΣ: Εγώ αυτό προβληματίζομαι συνέχεια και λέω, κάθε μέρα να δικαιολογούμε το πάθος, δεν βγαίνει τίποτα. Ο σκοπός είναι πότε θα βάλουμε αρχή να ξεπληρώσουμε, γιατί αν δεν βάλουμε αρχή, βάζουμε χρέος συνεχώς. Έτσι δεν είναι; Ο σκοπός είναι, πότε θα αρχίσουμε να βγάζουμε το χρέος. Γιατί ο Θεός δίνει μια προθεσμία σε όλους. Στον άλλο δίνει 5 χρόνια, στον άλλο δίνει 10, 15, 2 κ.λ.π… Δεν είναι αμαρτία να χάσουμε τον παράδεισο; Αφού εδώ ήρθαμε να πάμε στον παράδεισο. Ο σατανάς σου λέει, εδώ ήρθες να δημιουργηθείς… Φαντάσου τώρα να κάναμε τόσο αγώνα… τον μισό αγώνα να κάναμε με προσευχή, θα ήμασταν Άγιοι. Να, αυτό δεν πρέπει να φιλοσοφήσουμε και να πούμε: «Τι γίνεται τώρα; Αφού εδώ ήρθαμε να πάμε στον παράδεισο, πότε θα βάλουμε αρχή;».
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Πότε θα βάλουμε αρχή, να μετανοήσουμε για τις αμαρτίες.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ: Ναι. Πότε θα φύγουμε, να δραπετεύσουμε από το σατανά. Είμαστε εκεί θεληματικός. Όχι ότι αυτός μας κρατάει. Δεν είναι έτσι. Εμείς θεληματικός είμαστε εκεί. Λοιπόν, χρειάζεται αφού είμαστε Χριστιανοί να κάνουμε ένα αγώνα. Ένα- ένα. Θα πούμε τώρα: «Πιο είναι το πάθος που με έχει κυριεύσει». Τον άλλο τον έχει ο θυμός, τον άλλο η κατάκριση. Να πούμε εκεί: «Δεν θα το αφήσω. Να δω σήμερα πόσες φορές θα πέσω». Να το έχουμε στο πρόγραμμα.
Εγώ είμαι της γνώμης, αν αρχίσω, έτσι, να το έχουμε μπροστά κάθε μέρα, να κοιτάζουμε πόσες φορές θα πέσουμε, αλλά νάμαι και σε επιφυλακή, θα δεις μέρα με την μέρα κάτι θα κάνεις και έτσι και όταν περάσει κανένας χρόνος, δύο, θα τα ξεριζώσεις…
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Θέλει να επισημαίνουμε, ας πούμε, τα λάθη που έχουμε.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ: Ναι, που σφάλλουμε να κοιτάζουμε. Πού πέφτουμε. Πηγαίνουμε ενώ μας λέει η ψυχή μας, η συνείδηση: «Μην το κάνεις, είναι αμαρτία», και το κάνουμε. Θεληματικός το κάνουμε. Αυτό τι είναι; Έχουμε μια αδιαφορία ή από κανένα συμφέρον κ.λ.π.. Δεν σκέφτομαι ότι : «Αν με πάρει τώρα ο Θεός, που πηγαίνω;».
Γι’ αυτό δεν έχουμε μέσα μας πίστη καθόλου. Είμαστε χλιαροί. Χλιαροί Χριστιανοί. Δεν κοιτάζουμε να πούμε…. «Όλα εδώ θα μείνουν αυτά. Μέρα- νύκτα τόσο αγωνιούμε. Αυτά που είναι άχρηστα και τα κάνουμε εμείς. Την ψυχή που είναι τόσο πολύτιμη, δεν την ταΐζουμε καθόλου». Ύστερα φταίει ο σατανάς;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Εμείς φταίμε.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ: Εμείς φταίμε. Ο σατανάς τι να σου κάνει… Εμείς έχουμε την βάπτιση, έχουμε την εξομολόγηση, έχουμε την Θεία Κοινωνία… Τρέμει όταν εμείς προσέχουμε. Βλέπεις, φοβόμαστε τον σατανά ενώ αυτός πρέπει να φοβάται εμάς γιατί έχουμε τα ωραία όπλα του Θεού και δεν κάνουμε χρήση καθόλου. Ο σατανάς, τον έκανε ο Θεός, για να τον έχουμε εμείς ένα παιχνίδι, να παίζουμε. Οι πατέρες τον λένε τον σατανά μυρμηγκολέων. Όταν έβλεπε ο σατανάς τους πατέρες γινότανε μυρμήγκι. Περνούσε τόσο πολύ από μακριά, να μην τον επιτιμήσουνε οι πατέρες να τον στείλουν εξορία. Και ένας που τον φοβόταν γινόταν λέων.
Γι’ αυτό πρέπει συνέχεια, συνέχεια, να σκεφτόμαστε πού βρίσκεται η ψυχή μας…
ΓΕΡΟΝΤΑΣ: Έχει κανείς καμιά απορία, να ρωτήσει τίποτα;
ΓΕΡΟΝΤΑΣ: …Πώς θα σωθούμε; Αφού εδώ ήρθαμε να πάμε στον παράδεισο. Να μας πείτε κάτι, πως θα σωθούμε;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Είναι πειρασμοί πολλοί μέσα στον κόσμο που ζούμε αλλά… τι να κάνουμε; Έχουμε εσωτερικό πόλεμο, εξωτερικό πόλεμο, πολλά προβλήματα αλλά, προσπαθούμε, ας πούμε, να αγωνισθούμε και ήρθαμε εδώ σε σας να μας δώσετε καμιά συμβουλή..
ΓΕΡΟΝΤΑΣ: Εγώ αυτό προβληματίζομαι συνέχεια και λέω, κάθε μέρα να δικαιολογούμε το πάθος, δεν βγαίνει τίποτα. Ο σκοπός είναι πότε θα βάλουμε αρχή να ξεπληρώσουμε, γιατί αν δεν βάλουμε αρχή, βάζουμε χρέος συνεχώς. Έτσι δεν είναι; Ο σκοπός είναι, πότε θα αρχίσουμε να βγάζουμε το χρέος. Γιατί ο Θεός δίνει μια προθεσμία σε όλους. Στον άλλο δίνει 5 χρόνια, στον άλλο δίνει 10, 15, 2 κ.λ.π… Δεν είναι αμαρτία να χάσουμε τον παράδεισο; Αφού εδώ ήρθαμε να πάμε στον παράδεισο. Ο σατανάς σου λέει, εδώ ήρθες να δημιουργηθείς… Φαντάσου τώρα να κάναμε τόσο αγώνα… τον μισό αγώνα να κάναμε με προσευχή, θα ήμασταν Άγιοι. Να, αυτό δεν πρέπει να φιλοσοφήσουμε και να πούμε: «Τι γίνεται τώρα; Αφού εδώ ήρθαμε να πάμε στον παράδεισο, πότε θα βάλουμε αρχή;».
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Πότε θα βάλουμε αρχή, να μετανοήσουμε για τις αμαρτίες.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ: Ναι. Πότε θα φύγουμε, να δραπετεύσουμε από το σατανά. Είμαστε εκεί θεληματικός. Όχι ότι αυτός μας κρατάει. Δεν είναι έτσι. Εμείς θεληματικός είμαστε εκεί. Λοιπόν, χρειάζεται αφού είμαστε Χριστιανοί να κάνουμε ένα αγώνα. Ένα- ένα. Θα πούμε τώρα: «Πιο είναι το πάθος που με έχει κυριεύσει». Τον άλλο τον έχει ο θυμός, τον άλλο η κατάκριση. Να πούμε εκεί: «Δεν θα το αφήσω. Να δω σήμερα πόσες φορές θα πέσω». Να το έχουμε στο πρόγραμμα.
Εγώ είμαι της γνώμης, αν αρχίσω, έτσι, να το έχουμε μπροστά κάθε μέρα, να κοιτάζουμε πόσες φορές θα πέσουμε, αλλά νάμαι και σε επιφυλακή, θα δεις μέρα με την μέρα κάτι θα κάνεις και έτσι και όταν περάσει κανένας χρόνος, δύο, θα τα ξεριζώσεις…
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Θέλει να επισημαίνουμε, ας πούμε, τα λάθη που έχουμε.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ: Ναι, που σφάλλουμε να κοιτάζουμε. Πού πέφτουμε. Πηγαίνουμε ενώ μας λέει η ψυχή μας, η συνείδηση: «Μην το κάνεις, είναι αμαρτία», και το κάνουμε. Θεληματικός το κάνουμε. Αυτό τι είναι; Έχουμε μια αδιαφορία ή από κανένα συμφέρον κ.λ.π.. Δεν σκέφτομαι ότι : «Αν με πάρει τώρα ο Θεός, που πηγαίνω;».
Γι’ αυτό δεν έχουμε μέσα μας πίστη καθόλου. Είμαστε χλιαροί. Χλιαροί Χριστιανοί. Δεν κοιτάζουμε να πούμε…. «Όλα εδώ θα μείνουν αυτά. Μέρα- νύκτα τόσο αγωνιούμε. Αυτά που είναι άχρηστα και τα κάνουμε εμείς. Την ψυχή που είναι τόσο πολύτιμη, δεν την ταΐζουμε καθόλου». Ύστερα φταίει ο σατανάς;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Εμείς φταίμε.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ: Εμείς φταίμε. Ο σατανάς τι να σου κάνει… Εμείς έχουμε την βάπτιση, έχουμε την εξομολόγηση, έχουμε την Θεία Κοινωνία… Τρέμει όταν εμείς προσέχουμε. Βλέπεις, φοβόμαστε τον σατανά ενώ αυτός πρέπει να φοβάται εμάς γιατί έχουμε τα ωραία όπλα του Θεού και δεν κάνουμε χρήση καθόλου. Ο σατανάς, τον έκανε ο Θεός, για να τον έχουμε εμείς ένα παιχνίδι, να παίζουμε. Οι πατέρες τον λένε τον σατανά μυρμηγκολέων. Όταν έβλεπε ο σατανάς τους πατέρες γινότανε μυρμήγκι. Περνούσε τόσο πολύ από μακριά, να μην τον επιτιμήσουνε οι πατέρες να τον στείλουν εξορία. Και ένας που τον φοβόταν γινόταν λέων.
Γι’ αυτό πρέπει συνέχεια, συνέχεια, να σκεφτόμαστε πού βρίσκεται η ψυχή μας…
ΓΕΡΟΝΤΑΣ: Έχει κανείς καμιά απορία, να ρωτήσει τίποτα;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Να μας πείτε γέροντα πως μπορούμε να αποκτήσουμε ταπείνωση.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ: Ταπείνωση, είπαμε. Θα αγωνιστούμε για αυτή. Όταν ένας θέλει να κτίσει ένα κτίριο, θα σκάψει βαθιά μέχρι που να βρει να είναι στέρεο, για να αρχίσει το οίκημα. Έτσι και η ταπείνωση. Θα κάνει μια προετοιμασία. Θα πει: «Μια βδομάδα θα προσέχω λίγο την εγκράτεια σε όλα, όχι μόνο στο φαγητό. Δεν θα μιλάω και πολύ. Θα κοιτάω πόσες φορές με πειράζει την ημέρα ο σατανάς στην υπερηφάνεια. Και θα προσέχω». Να συλλάβουμε, να πιάσουμε τους κλέφτες που κρύβονται μέσα μας: είναι ο εγωισμός, η υπερηφάνεια. Ένας που είναι περήφανος θα είναι και εγωιστής και θάναι και φιλήδονος θα είναι και οργίλος. Κατάλαβες;
Το πρώτο κτύπημα που χρειάζεται, το πρώτο βήμα, είναι η κοιλιά, λένε οι πατέρες, απ’ το φαγητό ξεκινάμε. Γιατί είναι όπως είναι ένας φούρνος που όσο του ρίχνεις μέσα, αυτός τόσο πολύ φουντώνει και καίει, έτσι είναι, θα κόψουμε τα περιττά. Όχι όλο το φαγητό. Θα βάλω μια τάξη. Θα έρθει 3 η ώρα και θα πάω να φάω με όρεξη. Γιατί βλέπεις τώρα δεν υπάρχει τάξη. Πηγαίνεις στην δουλειά βλέπεις μια ωραία τυρόπιττα την τρως. Πεινάς, δεν πεινάς την τρως. Παίρνεις ένα σουβλάκι ή παίρνεις μια κόκα-κόλα τσιμπάς από δω ξηρούς καρπούς και συνέχεια βρίσκεσαι σαν να είσαι μια κότα και όλο σκας. Λοιπόν αυτά θα κοπούν. Θα βάλουμε την εγκράτεια. Και αρχίζει σιγά-σιγά ο άνθρωπος. Έρχεται βέβαια και η δύναμη του Θεού. Εμείς άμα βάλουμε την τάξη ο Θεός θα στείλει δύναμη και έτσι σιγά-σιγά, είναι όπως είπαμε, μια τέχνη. Ξεκινάς στην αρχή, δεν μπορείς να πιάσεις την τέχνη να την κάνεις. Γιατί κάθε αρχή είναι δύσκολη. Περνάει ο καιρός και θα δεις ότι μέσα σε ένα χρόνο δεν θα είσαι όπως είσαι πριν, κάτι θα έχεις μάθει. Έτσι είναι και ο αγώνας. Θα ξεκινήσουμε με την βοήθεια του Θεού, ταπεινά , να κυνηγήσουμε τον θυμό, τον εγωισμό με τον αγώνα που θα κάνουμε, θα παρακαλούμε τον Κύριο, θα εφαρμόσουμε αυτό που λέει το Ευαγγέλιο: Κάποιος σε πείραξε και μάλωσες μ’ έναν. Εμείς θα κάνουμε το άλλο, όπως λέει το Ευαγγέλιο. Αμέσως θα συμφιλιωθούμε, να μην αφήσουμε να δύσει ο ήλιος. Όταν βλέπουμε μέσα μας, να μας κρατάει και να μας λέει ο σατανάς: “ Έχεις δίκαιο. Αυτός δεν θα σε νικήσει”, εμείς θα προσπαθήσουμε να πάρουμε τον στέφανο. Διότι όποιος πάει και ζητήσει πρώτος το συγνώμη, στεφανώνεται. Θα πάμε να πούμε: “Έχεις δίκαιο αδελφέ μου, εγώ φταίω” Και έτσι, σιγά-σιγά προσέχεις, σε ενδιαφέρει, θέλεις να καθαριστείς, θέλεις να φύγεις, να δραπετεύσεις από το σατανά και μαθαίνεις πολύ, γίνεσαι Άγιος, γίνεσαι καλός Χριστιανός.
Αυτός που σε κάνει και κλαις, αυτός σε αγαπάει. Αυτός που σου λέει, “είσαι ένας Άγιος, είσαι καλός άνθρωπος, είσαι καλός γέροντας”, αυτός είναι επικίνδυνος, θα μας βάλει στην υπερηφάνεια. Γι’ αυτό λένε οι πατέρες, θα χτυπήσουμε το πρώτο σημείο στην μετάνοια, την κοιλιά. Διότι από την κοιλιά γλυτώνεις από την πολυλογία, από τον ύπνο και το θυμό. Όταν φας με μέτρο και όχι χορταστικά, γλυτώνεις από αυτά τα πάθη. Όταν όμως φας χορταστικά, είσαι και στο θυμό, είσαι και στον ύπνο, σε όλα είσαι. Και στην πολυλογία και στον εγωισμό. Είναι, όπως λεν οι πατέρες “Νηστεία , αγρυπνία, προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαμβάνων”. Απ’ τη νηστεία βγήκε ο Αδάμ από τον παράδεισο και διά της νηστείας πάλι μπήκε. Και ο ίδιος ο Κύριος για 40 μέρες δεν νήστεψε; Την κοιλιά Του χτύπησε, γιατί μετά απ’ την νηστεία, έρχεται ο σατανάς και σου φέρνει λογισμούς, ωραία φαγητά, το νερό, να πέσεις με ορμή να φας. Εκεί χρειάζεται να γίνεται λίγος αγώνας, αν επικαλεσθείς την βοήθεια του Θεού, την ώρα που σε καίει και πεινάς και διψάς, θα δεις ότι μέσα σε 10 λεπτά, ένα τέταρτο, που αφήνεται ο σατανάς να σε καίει, να διψάς και να πεινάς, εκεί, μην τρέξεις, θα παρακαλέσεις τον Θεό και μετά φεύγει, ο σατανάς. Τον νικάς τον σατανά στο τέλος. Και έρχεται μετά η δροσιά, ούτε διψάς, ούτε πεινάς.
Λοιπόν. Άλλος παιδιά; Μήπως είναι κανένας που να μην είναι κοντά στην εκκλησία και αυτά που λέμε να του φαίνονται τίποτα σαν παραμύθια; Πρέπει να ξέρετε ότι δεν ήρθαμε στη γη να δημιουργηθούμε. Εδώ ήρθαμε να πάμε στον παράδεισο. Αυτοί που δένονται εδώ καλά , όταν φεύγουνε, φεύγουνε με πολύ βάρος. Άλλος φοβάται και τρέμει. Ενώ ένας που είναι κοντά στο Θεό, έχει όλο χαρά . Και λέει “πότε να πάω στον παράδεισο, στον Πατέρα μου”. Ο πατέρας μας, είναι ο Θεός. Αυτός δεν μας έπλασε; Ε, λοιπόν. Όταν πάμε στο χωριό και λέμε, «θα πάω στο χωριό μου που γεννήθηκα, στον πατέρα μου, στην μάνα μου», τι χαρά που έχουμε. Έτσι βρε, αυτή την χαρά πρέπει να την έχουμε εμείς γιατί ο πατέρας μας, πραγματικά είναι ο Θεός. Αυτός έκανε τα πάντα. Γι’ αυτό όταν μετανοούμε και βρίσκουμε τον Θεό, δεν πρέπει να φεύγουμε. Μπροστά Αυτός, πίσω εμείς. Ούτε να μας λέει ο σατανάς πήγαινε από δω που είναι πιο κοντά. Από κει θα μας ξεγελάσει, θα μας βγάλει απ’ το Θεό, πέφτουμε μετά μέσα στο χάος, στο σκοτάδι, μας βασανίζει αυτός. Αλλά υπάρχει μετάνοια. Γι’ αυτό, αν υπάρχει κανείς που δεν είναι κοντά στην εκκλησία, πρέπει να τρέξει να πάει στην εκκλησία, γιατί η εκκλησία είναι η κιβωτός. Μπήκε μέσα ο Νώε με τα παιδιά του, σώθηκε. Οι άλλοι που έμειναν απ’ έξω, όλοι καταποντιστίκανε. Έτσι είναι η Εκκλησία. Εκεί τουλάχιστο (στην κιβωτό), μπήκε κόκορας, βγήκε κόκορας. Εδώ μπαίνεις λύκος, βγαίνεις αρνί. Η Εκκλησία… πόσο γαληνεύεις. Τα πάντα. Δεν έχεις ταραχές. Όταν δεν είσαι στην εκκλησία, είσαι όλο ταραχές, όλο κακό, όλο μίσος, ου…και τι δεν έχεις. Άλλοσπως να φαίνεσαι απ’ έξω, άλλοσπως να είσαι από μέσα. Ενώ ένας Χριστιανός, όλα αυτά τα κυνηγάει, δεν έχει κακία μέσα του, έχει αυτό που λέει ο Χριστός “Ειρήνη Υμίν”. Αν δεν είχαμε εμείς τον Χριστό, δηλαδή τη θρησκεία, ο άνθρωπος είναι τόσο θηρίο που θα είχε φαγωθεί. Αυτό που μας σταματάει είναι η θρησκεία μας. “Νίκα το κακό εν τω αγαθώ”. Και αγωνιζόμαστε. Γιατί άμα δεν το κατορθώσουμε αυτό, δεν μπορούμε να πάμε στον παράδεισο. Γι’ αυτό υπάρχουν τόσα πολλά, πρέπει να αρχίσουμε από τώρα. “Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους κατηραμένους, εύχεσθε υπέρ αυτών που σας πειράζουν”. Ενώ ο άλλος, αν δεν είναι στο Θεό: «Τι λες; Εμένα να με προσβάλει; Θα τον σκοτώσω». Φαντάσου τι συνήθεια. Και τον βλέπεις, όταν μετανοήσει γίνεται ένα προβατάκι. Και λες: «Μα πως έγινε έτσι αυτό το παιδί;». Περνούσε ο άλλος από ένα χιλιόμετρο μακριά να μην σε αντικρύσει. Και τώρα σε πλησιάζει…
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Πως μπορεί κάποιος να ξεφύγει από τις πονηρές σκέψεις; Να ξεφύγει από τους πονηρούς λογισμούς;
ΓΕΡΟΝΤΑΣ: Όταν ο άνθρωπος είναι στην αμαρτία και πηγαίνει προς τη Δύση, θα κάνει μια μεταβολή, θα γυρίσει προς την Ανατολή. Δηλαδή, έλεγες ψέματα, θα λες αλήθεια, έκανες κακό, θα κάνεις καλό. Κατάλαβες; Γίνεται μια αλλαγή. Διαβάζοντας, μαθαίνεις, συναντάς και πνευματικούς, εξομολογείσαι και αρχίζεις μετά τον αγώνα. Βλέπετε το χωράφι: Τι αγκάθια, αγριάδες, πέτρες, θάμνους. Τι κάνεις; Το βλέπεις, το βγάζεις. Άμα θέλεις όμως να το σπείρεις, τι θα κάνεις; Θα πάρεις το εργαλείο, να το καθαρίσεις, να το σκάψεις και έτσι γίνεται ωραίο, το βλέπεις και λες πόσο ωραίο καρπό κάνει.
… Δηλαδή η μετάνοια είναι η λύση. Η μετάνοια. «Συγχώρησε με Θεέ μου. Τόσα αμαρτήματα έχω . Συγχώρησε με, δεν θα το ξανακάνω. Βοήθησε με». Και να λέει πότε θάρθει η Κυριακή να πάω στην Εκκλησία, να πηγαίνει έξω πριν από τον όρθρο όπως και οι πατέρες. Οι μυροφόρες, γι’ αυτό είδαν πρώτες τον Χριστό, ήταν από την νύκτα. Αυτό γίνεται. Στην Εκκλησία πηγαίνουμε όλοι, αλλά άμα πάμε στην λειτουργία δεν παίρνουμε τίποτα. Κοιτάζουμε για καμιά καρέκλα, άμα δεν έχει θα βρούμε καμιά κολώνα να ακουμπήσουμε. Ενώ όταν πάμε στην Εκκλησία πρωί – πρωί, είμαστε και στον εξάψαλμο, είμαστε στην δευτέρα παρουσία, που να κουραστείς;
… Δίνει τόσα καλά η Εκκλησία μας όταν πάμε με ζωή και με πίστη. Και μετά, να μας βάζει ο σατανάς, να ακούμε την καμπάνα και να μας κοιμίζει, να κοιμόμαστε και να λέμε «είμαι κουρασμένος απαιτώ ύπνο». Επειδή είμαστε κουρασμένοι πρέπει να πάμε στην Εκκλησία. Πας στην Εκκλησία και σε ξεκουράζει. Η Εκκλησία, δεν κουράζει. Γι’ αυτό σας το είπα, πριν χτυπήσει η καμπάνα να είστε εκεί πέρα, να δεις μετά κουράζεσαι; Δεν κουράζεσαι μετά. Και να έχεις τον νου σου εκεί, στην ψαλμωδία, συμψέλνεις και εσύ μαζί τους και σου φέρνει και συ να λες «Θεέ μου να μην τελειώσει». Τόσο πολύ σ’ αρέσει.
…Γι’ αυτό, χρειάζεται εδώ να αγωνιστούμε, να μη χάσουμε αυτό το ωραίο. Εκεί, “εν τω Άδη, δεν υπάρχει μετάνοια”. Εδώ τάχουμε όλα, όλα τα μέσα τα έχουμε. Να μην ακούμε τους άλλους που μας λεν, «τώρα πας στην Εκκλησία, συ ν’ αγιάσης»; Μας βάζουν ντροπή. Εμείς θα βουλώσουμε τ’ αυτιά να μην ακούμε τέτοιες λέξεις. Θα πάμε στην εκκλησία πρωί – πρωί. Γι’ αυτό σας το είπα. Να μην ακούμε τι λέει ο ένας και ο άλλος. Εκείνος είναι, τυφλός. Και εμείς τυφλοί θα γίνουμε; Πρέπει μια μέρα να ξυπνήσουμε. Να πούμε: «τι γίνεται;». Εδώ, να αγωνιστούμε λίγο. Εμείς, εδώ θα μείνουμε; Εδώ “γρηγορείτε” να πάμε στον παράδεισο. Εκεί είναι όλα ωραία, να θυμάστε και τις παραβολές του Ευαγγελίου που ο Λάζαρος μπήκε στον παράδεισο και ο άλλος ο πλούσιος από απέναντι λέει, φώναζε. Γι’ αυτό σας λέω παιδιά, όχι μόνο αν είναι κανείς που δεν πάει στην Εκκλησία, να αρχίσει να πηγαίνει, αλλά και εκείνοι που πάνε στην Εκκλησία, αν τους γελούσε ο σατανάς και χτύπαγε η καμπάνα και ήτανε ακόμη στο κρεβάτι, να βάλουνε αρχή, να πάνε πριν χτυπήσει η καμπάνα. Μόλις πει “Ευλογητός” νάναι μες την εκκλησία. Να αγωνιστεί να σπάσει το δεσμό να μην κοιμάται όταν χτυπάει η καμπάνα. Τότε εκείνος λέγεται Χριστιανός. Ο άλλος λέγεται, Χριστιανός, αλλά νερόβραστος Χριστιανός.… Το καταλαβαίνετε; Γι’ αυτό λέω. Μόνο ο Θεός ξεκουράζει. Εμείς νάχουμε τον έρωτα εκεί, στον Κύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου